του πολιτικού μηχανικού και πρόεδρου ΜΚΟ «ΑΡΤΕΚ», Αλέξη Τσάκα
Οι Χιμαριώτες, είναι γνωστό, έλαβαν μέρος στους πολέμους του Γεώργιου Καστριώτη (Σκεντέρμπεη) κατά των Τούρκων, έχοντας επικεφαλής δικό τους αρχηγό το Γεώργιο Στρέσιο. Μαζί του συνέχισαν τον αγώνα μετά το θάνατο του μεγάλου αρχηγού, μη θέλοντας να υποκύψουν στην τουρκική κυριαρχία. Ακόμη και μετά την οριστική υποταγή της Αλβανίας στους Τούρκους (1478) εκείνοι συνέχισαν την ανταρσία και την ανεξάρτητη ζωή στην κοινότητα των χωριών της Χιμάρας.
Τέλος, με τη μεσολάβηση ενός Χιμαριώτη εξωμότη, το 1578, του Λιάζ (Ηλία) και του ναυάρχου Σινάν πασά, Ηπειρώτης εξωμότης επίσης, ο οποίος ήρθε τότε με το στόλο του στο Παλέρμο της Χιμάρας, δέχτηκαν οι Χιμαριώτες να αναγνωρίσουν την τουρκική εξουσία, αφού έλαβαν από τους Τούρκους την υπόσχεση ότι θα τους αναγνωριστούν ορισμένα προνόμια.
Αυτά τα προνόμια τα επικύρωσε μετά, με τη συμφωνία ο σουλτάνος Σελίμ Α’ ως εξής : «Ανεξαρτησία στην τοπική διοίκηση, τοπική δικαιοσύνη, δικαίωμα οπλοφορίας και απαλλαγή από χαράτσι». Λίγο αργότερα η επίσκεψη του σουλτάνου Σουλεϊμάν Β’ στο Παλέρμο, έδωσε αφορμή να εκδηλωθούν και από τα δύο μέρη αισθήματα πίστεως και φιλίας.
Οι Χιμαριώτες τον δέχτηκαν με μεγάλες τιμές και εκείνος ανανέωσε τα προνόμια που τους είχε δώσει ο προκάτοχός του.
Κατά το τέλος της βασιλείας του Μουράτ Δ’ με τη μεσολάβηση άλλου Χιμαριώτη εξωμότη, έγινε αναθεώρηση και καταγραφή συγχρόνως των όρων της αυτονομίας των Χιμαριωτών.
Το δικαίωμα της τοπικής αυτοδιοίκησης τους έμεινε άθικτο, το δικαίωμα της οπλοφορίας επίσης. Ο κάθε Χιμαριώτης θα μπορεί να παρουσιάζεται ένοπλος και μπροστά σε πασάδες ακόμη.
Απέναντι του προνομίου αυτού, όμως, η κοινότητα των Χιμαριωτών ανελάμβανε την υποχρέωση, σε περίπτωση πολέμου, να στέλνει στη διάθεση των τουρκικών δυνάμεων ορισμένη δύναμη παλικαριών με τους οπλαρχηγούς τους.
Δεν θα πληρώνουν χαράτσι, αλλά κάθε σπίτι θα πληρώνει ένα μικρό φόρο από 60 άσπρα το χρόνο. Επιπλέον, ως ακρίτες του πλόιμου θα είχαν τα εξής θαλασσινά προνόμια: Σε αυτούς και όχι στην τουρκική διοίκηση θα ανήκε ότι εσώζονταν από πλοία που ναυαγούσαν στη θάλασσά τους. Τα πλοία τους θα ταξίδευαν σ’ όλες τις θάλασσες της τουρκικής αυτοκρατορίας με δική τους σημαία. Δεν πλήρωναν οι Χιμαριώτες τελωνειακούς δασμούς σε κανένα λιμάνι της χώρας.
Δυστυχώς τα προνόμια αυτά, ενώ ωφέλησαν υλικώς τους κατοίκους, από ηθική άποψη έβλαψαν. Πολλοί Χιμαριώτες υπέκυψαν στην ιδέα να γίνουν μωαμεθανοί, για να έχουν και όλα τα δικαιώματα των Οθωμανών, πολιτικά και κοινωνικά.
Αργότερα η αλλαξοπιστία προχώρησε τόσο πολύ στη Χιμάρα ώστε μετά από τα μέσα του 18ου αιώνα, είχαν μείνει χριστιανικά χωριά της κοινότητας τα εξής: Χιμάρα, Άγιος Βασίλειος, Πικέρνι, Παλιάσα, Δρυμάδες, Κυπαρό , Βούνο, Πύλιουρι, Κούδεσι, Λούκοβο και Νίβιτσα.
Άγριο μίσος χώρισε τους χριστιανούς από τους εξωμότες Χιμαριώτες που συχνά ξέσπαγε σε φονικές διαμάχες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου