Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Το MEGA-EEMM αναλαμβάνει πρωτοβουλία για την ελληνική παιδεία

Το κόμμα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, MEGA-EEMM, κάλεσε το Σάββατο ημ. 28.08.2010, στην έδρα του στην πόλη των Αγίων Σαράντα τους προϊστάμενους της παιδείας στους νομούς Αργυροκάστρου, Αγίων Σαράντα και Δελβίνου, τους διευθυντές των ελληνικών σχολείων, τους προέδρους των συλλόγων των εκπαιδευτικών και των συνταξιούχων εκπαιδευτικών και ειδικούς του τομέα για να προβάλλει με έμφαση την διαχρονική ανησυχία των Ελλήνων μαθητών και γονέων για την έλλειψη των σχολικών κειμένων και τη δυσχερή κατάσταση της παιδείας στη μητρική γλώσσα.

Το προεδρείο του κόμματος συγκάλεσε στη σύσκεψη αυτή τον Υπουργό Εργασίας, Κοινωνικών Υποθέσεων και ΄Ισων Ευκαιριών της Αλβανίας, κύριο Σπύρο Ξέρα και τη Διευθύντρια του Γραφείου Μειονοτήτων παρά τον πρωθυπουργό κυρία Κωνσταντίνα Μπεζιάνη.

Στον εναρκτήριο λόγο του, ο αντιπρόεδρος του κόμματος και καθηγητής πληροφορικής κύριος Ρολάνδος Βασίλης επεσήμανε με έντονους τόνους την κριτική θέση του κόμματος MEGA-EEMM προς τα τοπικά και κεντρικά κρατικά ιδρύματα παιδείας που εξακολουθούν να τηρούν αδιάφορη στάση απέναντι στα διαχρονικά προβλήματα της παιδείας των ελληνοπαίδων και δεν εφαρμόζουν τις σχετικές δεσμεύσεις του νόμου. Το γεγονός της έλλειψης και γι΄αυτή τη σχολική χρονιά των κειμένων στη μητρική γλώσσα και των προσαρμοσμένων στις ιδιαιτερότητες των προγραμμάτων και του περιεχομένου τους σύμφωνα με τη Σύμβαση Πλαίσιο για τις Εθνικές Μειονότητες, αποδεικνύει απερίφραστα την αδιαφορία αυτή.

Στη συνέχεια, ο έπαρχος Φοινίκης κ. Ζήσος Λούτσης, τόνισε ότι σ’ αυτές τις συνθήκες απαιτείται αναθεώρηση του περιεχομένου και της υποδομής της ελληνικής παιδείας, γιατί με την υπάρχουσα κατάσταση και αντιμετώπιση είναι αδύνατο να επιτευχθούν οι στόχοι σύγχρονης και ποιοτικής παιδείας και δε μπορεί να αναζωογονηθούν σχολεία που έκλεισαν η μετανάστευση, οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες στη γενέτειρα και κυρίως οι διφορούμενες πολιτικές σ’ αυτό τον τομέα.

Ο καθηγητής και δημοσιογράφος κύριος Παναγιώτης Μπάρκας επεσήμανε ιδιαίτερα την τάση ορισμένων ατόμων ή ομάδων να αδυνατίσουν την δημόσια και να ενισχύσουν για δικά τους συμφέροντα την ιδιωτική παιδεία και πρότεινε ώστε το Τμήμα Ελληνικής Γλώσσας , Λογοτεχνίας και Ελληνικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου να αναλάβει την επιστημονική μέριμνα της ελληνικής παιδείας, τη σύνταξη των σχολικών κειμένων, προγραμμάτων και βοηθητικών εγχειριδίων.

Στην αναφορά του ο επιθεωρητής παιδείας στο Αργυρόκαστρο κύριος Παντελής Παπάς παρουσίασε τις πρόσφατες προσπάθειες του Υπουργείου Παιδείας της Αλβανίας για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης των ελληνοπαίδων, αλλά οι παρευρισκόμενοι εκπαιδευτικοί δεν συμφώνησαν με την εικόνα αυτή αφού και φέτος η νέα σχολική χρονιά ξεκινάει με τις ίδιες ελλείψεις. Εκπαιδευτικοί με πλούσια εμπειρία στην εκπαίδευση και τη διοίκηση της εκπαίδευσης όπως οι κύριοι Γ. Ζαφειράτης, Π. Μπόλης, Σ. Λάγιος, Ξ. Κόκολης. Χ. Αργύρης και άλλοι κατέθεσαν συγκεκριμένες προτάσεις για μια καλομελετημένη στρατηγική στον τομέα της εκπαίδευσης στη μητρική και την αλβανική γλώσσα, αλλά και στις άλλες επιστήμες.

Ο Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικών Υποθέσεων και ΄Ισων Ευκαιριών κύριος Σπύρος Ξέρας, συμμερίστηκε τις προτάσεις των ειδικών για τη γενική αναθεώρηση των θεμάτων της ελληνικής παιδείας και δεσμεύτηκε να μεταφέρει όλον τον προβληματισμό στο κυβερνητικό σχήμα που συμμετέχει.

Ο Πρόεδρος του Κόμματος MEGA-EEMM τόνισε ότι η πρωτοβουλία που αναλάβαμε για την ελληνική παιδεία ως κόμμα ξεπερνά τα όρια της πολιτικής σκοπιμότητας γιατί είναι ένα θέμα που μας αγγίζει όλους και απαιτεί τη συνεισφορά όλων. Κυρίως οι ειδικοί του τομέα που είναι και γνώστες του αντικειμένου θα πρέπει να παίξουν σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την επιχείρηση. Το κόμμα μας τάσσεται υπέρ της προστασίας των εκπαιδευτικών που συνήθως δοκιμάζονται από κομματικούς και πολιτικούς εκβιασμούς και θα απαιτήσει από τους αρμόδιους θεσμούς την επαγγελματική τους αναβάθμιση μέσω σεμιναρίων στη μητρική γλώσσα, τα οποία είναι απαραίτητα.

Στην κατάληξη της σύσκεψης προτάθηκε η συγκρότηση της Επιτροπής Παιδείας στο κόμμα, η οποία θα πλαισιωθεί με αρμόδιους του τομέα, η οποία θα καθοδηγήσει όλη την εκστρατεία για την ιεράρχηση των προβλημάτων, τη σύνταξη της στρατηγικής, την προώθηση στους κρατικούς, νομοθετικούς θεσμούς και βοηθητικούς παράγοντες των προτάσεων για την παιδεία στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα.

Γραφείο τύπου του Κόμματος

ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΤΗΣ ΓΛΥΝΑΣ


Μια προσπάθεια γενοκτονίας των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών.

  • Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά των Ελλήνων.
  • Με τη βοήθεια των ιταλοφασίστων καταχτητών εκτελούν οι μπαλίστες 27 άνδρες του χωριού.
  • Το χωριό είχε ανοιχτά τάσεις ενάντια στις τότε κομμουνιστικές ομάδες.
  • Πέπλο μυστηρίου σκεπάζει ακόμα μερικές πτυχές του εγκλήματος.
  • Σ’ αυτήν την τόσο μεγάλης σημασίας επέτειο θα πρέπει να έχουμε παλλαϊκή συμμετοχή και να μνημονεύεται όχι μόνο την ημέρα αυτή.

                                   ************
        Μαρτυρίες από τον αυτόπτη μάρτυρα κ. Γιώργο Γκίκα το 2006 και το 2010 : 
        
Πέρασαν 63 χρόνια από τις 2 Αυγούστου του 1943, τη μαύρη αυτή επέτειο που ρήμαξε το δύστυχο χωριό μου. Σαν αυτόπτης μάρτυρας συχνά έχω γράψει για το μαύρο συμβάν, Υπήρχαν όμως και φορές που τα λόγια μου δεν βρήκαν την ανταπόκριση που άξιζε. Ίσως μερικοί την θλιβερή αυτή μέρα να τη χρησιμοποιούν για δικούς τους σκοπούς.
   Πριν  αρχίσει το κίνημα στα χωριά  μας υπήρχαν Εθνικές Οργανώσεις οι οποίες είχαν σαν σκοπό  να δημιουργήσουν ομάδες υπεράσπισης των κατοίκων και των περιουσιών  τους από ληστείες και λεηλασίες.

  Δυστυχώς όμως από τις αρχές του 1943 εμφανίστηκαν κομμουνιστικές ομάδες. Αυτές άρχισαν το έργο τους με εκτελέσεις Εθνικοφρόνων δικών μας με το πρόσχημα ότι είναι αντιδραστικοί ή και πράκτορες των Ιταλών. Έτσι το έπαθε ο Βασίλης Γκουζούνας, Χρήστος Σκεύης, Γιάννης Λόλης, Λαζάκης κ. α.
  Στο χωριό μου υπήρχε το πνεύμα, μια ψυχή ένα σώμα. Σε καμία ομάδα Εθνικιστική ή Κομμουνιστική δεν επιτρεπόταν να στάθμευε στο χωριό. Για τον ιερό σκοπό οι χωριανοί μου από το καλοκαίρι του 1942 ορκίστηκαν στην εκκλησία παρουσία του ιερέα ότι θα πολεμήσουν μέχρι τέλος για τα ιδανικά τους. Παρά τη μυστικότητα αυτό μαθεύτηκε. Έτσι που οι σύντροφοι Δροπολίτες στη συγκέντρωση που έκαναν στη «φωλιά του λύκου» πήραν απόφαση να ξεριζώσουν την αντίδραση. Οι Γλινιώτες γαλουχημένοι με την πνοή του ΄13-΄14  και την σχολική εξέγερση του 1934 που πρωτοστάτησαν, έβλεπαν ότι τα όνειρά τους χάνονταν και σε αυτή την ευκαιρία.

  Πολλοί πέρασαν  να τους πείσουν  να οργανωθούν  στο F. N. CL.  Στάθηκε όμως αδύνατο.
   
Οι  μέρες κυλούσαν σε βάρος των  Γλυνιωτών. Μη πιστεύοντας ποτέ  σε τέτοιο έγκλημα που ήταν  το δεύτερο στον τόπο μας μετά τον σκοτωμό των άτυχων γεωργών της Βραχογοραντζής το 1916.
 Για  να είμαι πιο ξεκάθαρος προς  τους αναγνώστες, το έγκλημα αυτό το έκαναν οι Εθνικιστές Αλβανοί (μπαλίστες). Ήρθαν στη Γλύνα, αφού εκτέλεσαν 13 παιδιά στο Λιμπόχοβο με επικεφαλής τον παπά Αχιλλέα Γραμματικό. Τα παιδιά ήταν παιδιά μανάδων από τα χωριά μας. Μπήκαν στο χωριό με τον πιο βάρβαρο τρόπο βρίζοντας χυδαία και λέγοντας: « Αν δείτε το αυτί σας , θα δείτε την Ελλάδα».

Όμως από 3-4 συμβάντα την ίδια εποχή σε υποχρεώνουν να σκεφτείς κάτι που ως σήμερα δεν βγήκε στην επιφάνεια..

1. Αφού ο Ισούφ  Τσομπάνης (αρχηγός παρτιζάνων) το γνώριζε γιατί δεν ειδοποίησε;
2. Το Νοέμβρη  του 1943 στον τελευταίο πόλεμο  του Λιμποχόβου 12 Γλυνιώτες που  πήραν μέρος στον πόλεμο με  το εφεδρικό της Πάνω Δρόπολης, φυλακίστηκαν και οι 12
3. Στην επιχείρηση  του Ιούνη και πάλι οι Γερμανοί  με τους μπαλίστες του R. Gouga σταθμεύουν στη Γλύνα.  Πως δεν βρέθηκε άλλο χωριό για τη στάθμευσή τους;
   Στην  επιχείρηση αυτή ένας μπαλίστας  με το όνομα Σελίμ από το Λιαγκντούσι πρώην τσοπάνος του Νάσιο Τσέλιου βρέθηκε εκεί. Ο μπάρμπα - Νάσιος αφού τον γνώρισε του είπε:
   « Μωρέ Σελίμ  τι να κάνω;»  Ο Σελίμ του  απάντησε: «Άκου Νάσιο,  πάρε την οικογένειά  σου και το Βοιό σου και φεύγα από το βουνό. Αυτές τις μέρες θα κάνουμε έναν ψευτοπόλεμο με τους παρτιζάνους για να κάψουμε τελειωτικά το χωριό». Και έτσι έγινε. 

ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ - ΕΘΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΟ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ

«Του εργάτη η σκληρή δουλειά και του σοφού η γνώση,
Του κυβερνήτη η αρχή κι’ ο ιδρώτας του αγρότη,
Κοινό ας έχουν το σκοπό ένα ας έχουν νόμο,
Να περπατούν χειροπιαστά προς της φυλή το δρόμο»

Δ. Σαρρής

Διάβασα το πρόγραμμα και το καταστατικό του νέου πολιτικού φορέα, Κόμματος, που έκανε την παρουσία του τον τελευταίο καιρό στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία :
«ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ» (Ε. Ε. Μ. Μ.)

Είναι πολύ θετικό ότι τα ιδρυτικά μέλη αυτού του φορέα, είναι εθελοντική ένωση, που συγκροτείται απο ομάδα νέων διανοούμενων και επιχειρηματίων, με νέες ιδέες, πράγμα, που μας κάνει να πιστεύουμε ότι στον ορίζοντα ανατέλει μια «Νέα Ελπίδα».

Η ίδρυση του κόμματος «Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας για το Μέλλον» σ’ ένα καιρό που η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο της ιστορίας της, με στόχο τον περαιτέρω εκδημοκρατισμό της κοινωνίας, διεκδικώντας ταυτόχρονα τη νομική κατοχύρωση και εφαρμογή στην πράξη των δικαιωμάτων και ελευθερίων του ανθρώπου της ελληνικής μειονότητας, μια προοπτική για μια αλλαγή στο μέλλον στη σκέψη και στην πράξη, σε αγαθή συνεργασία με τον αλβανικό λαό, ως παράγοντας ειρήνης και κατανόησης σ’ όλα τα επίπεδα ζωής, σε πλήρη ισονομία.

Ο κάθε λαός όπως και το άτομο που τον αποτελούν, δεν πρέπει να κάμπτωνται απο τις ατυχίες και τις συμφωρές τους, οσονδήποτε μεγάλες και αν είναι αυτές με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα να προσδιορίσουν επακριβώς τα προκαλέσαντα αίτια και να επιζητήσουν δια παντός μέσου την αποτροπή της ενδεχόμενης εις το μέλλον επανάληψή του.
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο ήταν επιβεβλιμένη ανάγκη για μια νέα πολιτική κίνηση, σήμερα που έχουν οριμάσει οι κοινωνικές συνθήκες, και κάθε νεα κίνηση σ’ αυτή την κατεύθυνση, κάθε νέος πολιτικός φορέας, φέρνει πρόοδο και εξέλειξη.

Μ’ όλα ταύτα για να έχουμε τα απαιτούμενα αποτελέσματα, πρέπει να έχουμε υπόψη, τις αρετές και τα ελατώματα της φυλής μας, εις τα εξής δυο θεμελιώδη συμπεράσματα:

1. Όλες τις επιτυχίες και οι θρίαμβοι που σημείωσε ο ελληνισμός κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης ιστορίας του, οφείλονται στην εθνική ενότητα και συνείδηση καθώς και στην πνευματική ανωτερότητα και την θρησκευτική μας πίστη, τις οποίες εμείς οι νεότεροι Έλληνες κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, οι οποίοι μας επέτρεψαν έπειτα απο αιώνες δουλειάς να ανακτήσουμε την πολιτική μας υπόσταση και την εθνική μας ανεξαρτησία.

2. Όλες οι συμφωρές που κατ’ επανάληψη έπληξαν τον τόπο και τον λαό μας που παρ’ ολίγου να τον αξαφανίσουν απ’ τον ορίζοντα του ιστορικού μας βίου, οφείλονται σε ένα μόνο ελάττωμα – στην έλλειψη της πολιτικής ενότητας, ελάττωμα που επίσης κληρονομήσαμε απο τους προγόνους μας και δυστυχώς το διατηρούμε φανατικά.
Η διαφορά μεταξύ της εθνικής και πολιτικής μας ενότητας συνιστάται στο ότι για την επίτευξη της πρώτης ο έλληνας εσθάνεται υπερήφανος για το έθνος του και για το δεύτερον ποτέ δεν αισθάνθηκε υπερήφανος για την δοιίκηση και την εξουσία που του ασκήθηκε.
Εξ’ αυτού προκύπτει το συμπέρασμα ότι η πολιτική ενότητα του λαού μας είναι στενά συνδεδεμάνη με τα πολιτικά και κοινωνικοοικονομικά προβλήματα. Η ορθή λύση σε όφελος του λαού είναι η μόνη εγκύηση.

Αν κάνουμε μια σύντομη ανασκόπηση στα 20 χρόνια του παρελθόντος μετά την κατάρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού θα καταλλείξουμε στα παρακάτω συμπεράσματα:

- Η πολιτική εξουσία αποβαίνει επωφελής δια το λαό που αντιπρωσοπεύει όταν δεν είναι μόνο τοπικώς φορέας των ιδιοτήτων και αναγκών του λαού που κυβερνά δ.λ.δ. πρέπει να βρίσκεται απολύτως συντονισμένη με τις εθνικές, πολιτικές και κοινωνικές τάσεις και πόθους του. Όπως όμως ο άνθρωπος υποκείπτει στη φθορά των αδυσώπητων νόμων της φύσης, έτσι και οι πολιτικές εξουσίες υποκείπτουν στη φθορά των νόμων της κοινωνίας. Έρχεται λοιπόν η στιγμή που παύει να ενσαρκώνει τους πόθους και τις ανάγκες του λαού και συνεπώς καθιστάται πλέον απο πάσης πλευράς επιζήμια για τον τόπο.

- Το πολιτικό σχήμα ΚΕΑΔ – ΟΜΟΝΟΙΑ(που τα τελευταία χρόνια τα έβαλαν μαζί) έκλεισε τον κύκλο του και αποδείχθηκε σ’αυτά τα χρόνια της λειτουργίας του, κατώτερο των προσδοκιών του πληθυσμού των Ελλήνων της Αλβανίας, έχασε την επαφή με το λαό και απομακρύνθηκε απο αυτόν και τα προβληματά του, ξέχασε την αποστολή του, με αποτέλεσμα δυστυχώς την ταύτιση των ιδιωτικών τους συμφερόντων με αυτά της ελληνικής μειονότητας.

- Η ηγεσία του σχήματος αυτού έμεινε καθηλωμένη στην νοοτροπία του παρελθόντος, κατάργησε τις δημοκρατικέ διαδικασίες και έσπειρε την δυχόνια καταστρέφοντας την ενότητα των ελλήνων. Το έργο της είναι μηδαμινό. Είκοσι χρόνια τώρα έχοντας μια ελληνική πρεσβεία και δυο προξενεία δεν μπόρεσε να κάνει ούτε την δημογραφική απογραφή, τα έργα υποδομής στις ελληνικές κοινότητες είναι ανύπαρκτα, έτσι δεν μπόρεσε να εφαρμώσει καμμιά απο τις διεθνείς συμβάσεις περί προστασίας των μειονοτήτων και την λύση του προβλήματος της Β.Η. και πολλά άλλα που πρέπει αναλυτικά να συζητηθούν στο μέλλον.

Η ανάγκη αντιστροφής της κατηφορικής πορείας της μειονότητας να αναλάβει την πρωτοβουλία και ευθύνη της ίδρυσης του κόμματος «Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον – Ε.Ε.Μ.Μ.» που να οραματίζεται την αναγέννηση του τόπου και την αξιοπρεπή επιβίωση της Μειονότητας – Μια νέα Ελπίδα.

Καλωσορίζουμε το νέο κόμμα – Ε.Ε.Μ.Μ. και ευχόμαστε να κάνει άριστες δημοκρατικές εκλογές για την νέα ηγεσία του κόμματος και να επαναφέρει την εμπιστοσύνη και την αγάπη του λαού της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας. Κόμμα χωρίς την εμπιστοσύνη και την στήριξη του λαού που αντιπρωσοπεύςι είναι διατεθειμένο να αποτύχει.


Αλέξης Τσάκας
Πολιτικός μηχανικός, πρόεδρος ΜΚΟ «ΑRΤΕΚ»

ΕΕΜΜ - MEGA - ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ


Εδώ και 20 χρόνια αγωνιζόμαστε για πραγματική Δημοκρατία. Ένα πολίτευμα δύσκολο στην εφαρμογή, που απαιτεί ειδικές συνθήκες για να ανθίσει και να καρποφορήσει. Την Δημοκρατία την θέλει και ο λαός στη χώρα που ζούμε. Για να την αποκτήσει πέρα από τη θέληση, χρειάζεται συνειδητοποίηση για τα προτερήματα της, σεβασμό στους κανόνες λειτουργία της.
Η Εθνική Ελληνική Μειονότητα πρωτοστάτησε στον αγώνα για την Δημοκρατία. Και ήταν φυσικό, ως Έλληνες να πρωτοστατούσαμε, αφού στην Ελλάδα γεννήθηκε η Δημοκρατία.

Ο εκδημοκρατισμός της χώρας που ζούμε την εικοσαετία  που διανύσαμε πέρασε  συχνά δοκιμασίες. Η Δημοκρατία δεν λειτούργησε ομαλά. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έλειψε η κατάλληλη υποδομή και στο ότι δεν γίνονταν πάντα σεβαστοί οι όροι της ύπαρξής της. Αρκετές φορές χαρακτηρίστηκε από μη ήπιο πολιτικό κλίμα, έλλειψη παράδοσης και σεβασμού θεσμών, αδυναμία προσαρμογής στις ιδιαίτερες συνθήκες του τόπου μας. Τα ίδια φαινόμενα και μάλιστα πιο έντονα, παρατηρήθηκαν και
στο χώρο της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.

Εμείς οι Έλληνες γευτήκαμε όλες τις πολιτικές καταστάσεις. Συνεχή φυγή, υπανάπτυξη, αβεβαιότητα. Η ως τώρα πολιτική κατάσταση μας άφησε γεύση πικρή.  Όλοι μιλούν για Δημοκρατία και Ομόνοια, λίγοι όμως καταλαβαίνουν τις έννοιες αυτές και ακόμα πιο λίγοι έχουν την θέληση και την ικανότητα να τις εφαρμόζουν.  
Η ενότητα και η Δημοκρατία για τις οποίες όλοι φώναζαν και πολύ τις θέλαμε,  δεν έχουν επιτευχθεί. Η Παιδεία αιμορραγεί. Ο Πολιτισμός σταδιακά χάνεται. Οι περιουσίες δεν κατοχυρώνονται συνταγματικά. Ο τόπος σιγοσβήνει. Η Εθνική Ελληνική Μειονότητα μοιάζει ακέφαλη. Η φερόμενη ως πολιτική μας εκπροσώπηση, αντί να ασχοληθεί με τα καυτά προβλήματα των δικών μας πολιτών, με την βάναυση καταπάτηση των Ανθρωπίνων και Μειονοτικών Δικαιωμάτων που ρέουν από τις Διεθνείς Συμβάσεις, έχει εγκλωβιστεί σε ένα φαύλο κύκλο, σε μια μακρόχρονη εσωστρέφεια. Δεν μπορούμε να συγχωρούμε καινούρια σφάλματα και πλάνες.

Τώρα μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο του εθνικού μας βίου. Οφείλουμε με την πείρα των χρόνων που πέρασαν, να δημιουργήσουμε και να αποκτήσουμε μια πραγματική και βιώσιμη Δημοκρατία.

 Πρέπει να αξιοποιήσουμε τη μοναδική ευκαιρία που μας δίνεται. Ίσως να μην υπάρχει άλλη στο μέλλον. Ακόμα υπάρχει ελπίδα και αισιοδοξία. 
Η ίδρυση του Ελληνικού Κόμματος «Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον» (ΕΕΜΜ -  ΜΕGΑ), παρά τη μεθοδικότητα, την υπομονή και την διαφάνεια που επικράτησε στις τάξεις του, δεν σημαίνει ότι έλυσε τα προβλήματα του Ελληνισμού της Αλβανίας. Υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι.
Μαύρη προπαγάνδα, αμφισβήτηση δικαιώματος εκπροσώπησης. Χρειάζεται συσπείρωση όλων των Ελλήνων, αυτών που ζουν στα πατρώα εδάφη και αυτών που έχουν μεταναστεύσει, ανεξάρτητα από πολιτικές ιδεολογίες, ώστε να κάνουμε όσο πιο ισχυρό τον δικό μας πολιτικό σχηματισμό. Χρειάζεται να προστατεύσουμε τον τόπο μας, να εφαρμόσουμε λειτουργική Δημοκρατία σε αυτόν. Να τον νοικοκυρέψουμε.

Γι’ αυτόν τον εθνικό σκοπό, θεωρήσαμε καθήκον να ιδρύσουμε το ΕΕΜΜ - ΜΕGΑ. Το Κόμμα μας βασίζεται στην πικρή διαπίστωση και την αίσθηση από τους διανοούμενους, επιχειρηματίες και τους νέους του τόπου ότι μια καινούρια πολιτική ζωή στην περιοχή μας είναι αναγκαία για την επιβίωση του εδώ Ελληνισμού, την πρόοδο και την ευημερία του. Έχει ως βάση την πείρα του παρελθόντος και όραμα ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.
 
Το Ελληνικό κόμμα ΕΕΜΜ - ΜΕGΑ συγκροτείται από νέες προοδευτικές δυνάμεις, από διανοούμενους και επιχειρηματίες, από ξενιτεμένα παιδιά του τόπου, συντονισμένοι στον ίδιο σκοπό: Να δώσουμε στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα τη δική της εκπροσώπηση, να ταυτίσουμε την Πολιτεία με τους πολίτες μας, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη, να αγνοήσουμε τις διενέξεις και τους διχασμούς του παρελθόντος που τόσο μας έβλαψαν. Να επικρατήσει ανάμεσά μας η εθνική ενότητα.
Για να πετύχουμε την πραγματοποίηση των σκοπών αυτών ζητάμε την συνεργασία όλων των Ελλήνων της ιδιαίτερης μας πατρίδας, όπου και αν βρίσκονται και ειδικά την δυναμική παρουσία της νέας γενιάς.

 Το ΜΕGA υπόσχεται:

- Να υπηρετεί αδιάκοπα και αποκλειστικά τα αληθινά συμφέροντα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, πέρα από παραπλανητικές κομματικές ετικέτες .
- Να αφιερώσει όλες τις δυνάμεις, την πείρα, τις γνώσεις των παλαιότερων και τον ενθουσιασμό των νεότερων στελεχών για την αναγέννηση και την ανάπτυξη του τόπου μας σε όλους τους τομείς.
- Να ανανεώνεται διαρκώς με τις νέες δυνάμεις που θα εκφράζουν καλύτερα τον παλμό της εποχής μας.
- Να εφαρμοστούν πρακτικά τα δικαιώματα στην Παιδεία, την επιμόρφωση και την επιστημονική έρευνα, πιστεύοντας πως οι πολιτιστικές και πνευματικές μας αξίες είναι αυτές που προσδιορίζουν την μοίρα μας.
- Να αγωνιστεί για την συνταγματική κατοχύρωση του ιδιοκτησιακού δικαιώματος.
- Να συνεργαστεί με τον εθνικό κορμό, την Ελλάδα, την Ευρώπη, τις προοδευτικές δυνάμεις τις Αλβανίας, για την εκπλήρωση όλων των υποχρεώσεων ειδικά στο σεβασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την πλήρη  ένταξη στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια.
- Να νοικοκυρευτούμε στον τόπο μας για μια καλύτερη ζωή.

Βασική προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η θεμελίωση στον τόπο μας της αληθινής και σύγχρονης Δημοκρατίας. Σ΄ αυτό θα αφιερωθεί το Κόμμα ΕΕΜΜ - ΜΕGΑ.

Καλούμε όλους τους συμπατριώτες μας που συμμερίζονται την αγωνία και τις ελπίδες μας για το μέλλον του τόπου μας, που θέλουν την αναγέννηση του, να συστρατευτούν  μαζί μας. Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους νέους, καλώντας τους να είναι οι πρωτοπόροι σε αυτήν την εξόρμηση της εθνικής δημιουργίας.

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Συνέντευξη αναπλ. Υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα στο ΚΑΝΑΛΙ 1

Ο Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας παραχώρησε στις 26 Αυγούστου συνέντευξη στη Δημοτική Ραδιοφωνία Πειραιά ΚΑΝΑΛΙ 1 - 90,4 FM και στους δημοσιογράφους Βασίλη Σκουρή και Μαριτίνα Ζαφειριάδου.
Παραθέτουμε το απόσπασμα της συνέντευξης που αναφέρεται  στη δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χιμάρα και στη στάση που θα κρατήσει η Αθήνα στο θέμα της αναγνώρισης του Κοσόβου.


Μ. Ζαφειριάδου: Κύριε Υπουργέ να σας πάω αν μου επιτρέπετε και λίγο στην Αλβανία, όπου παρατηρείται ή τέλος πάντων φαίνεται ότι καλλιεργείται ένας εθνικισμός. Σας ανησυχεί αυτό το φαινόμενο;


Δ. Δρούτσας: Βεβαίως, δεν έχει μείνει απαρατήρητο από εμάς και βεβαίως το παρακολουθούμε πολύ στενά και, δεν το κρύβω, υπάρχει κάποια ανησυχία. Είναι κάποια φαινόμενα τα οποία παρακολουθούμε την τελευταία περίοδο που έχουν οξυνθεί λίγο τα πράγματα, με τελευταίο απολύτως καταδικαστέο συμβάν τη δολοφονία ενός ομογενούς μας στην Αλβανία για λόγους τους οποίους δεν χωρά ο νους.

Β. Σκουρής: Γιατί μιλούσε ελληνικά.

Δ. Δρούτσας: Χρησιμοποιώ αυτό τον όρο που χρησιμοποίησα προηγουμένως, στους μοντέρνους καιρούς στους οποίους ζούμε δεν χωρούν αυτά στον ανθρώπινο νου. Έχουμε από την πρώτη στιγμή εκφράσει την αποδοκιμασία μας γι’ αυτό το συμβάν. Έχουμε μεταφέρει και τις απόψεις μας από την πρώτη στιγμή και με κατηγορηματικό τρόπο και στην Κυβέρνηση της Αλβανίας.
Και η Κυβέρνηση της Αλβανίας, θέλω και αυτό να το τονίσω για να μην υπάρχουν και εδώ παρεξηγήσεις και παρερμηνείες, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας, ο κ. Μπερίσα, προέβη σε δημόσια δήλωση όπου και εκείνος καταδίκασε με κατηγορηματικό τρόπο αυτό το συμβάν.
Παρακολουθούμε τις εξελίξεις και έχουμε ήδη προβεί στις πρώτες κινήσεις για να αποτρέψουμε την οποιαδήποτε περαιτέρω όξυνση. Είναι πολύ σημαντικό θέμα αυτό, δεν πρέπει να επιτρέψουμε τέτοιου είδους συμβάντα, τα οποία θέλω να ελπίζω ότι είναι μεμονωμένα και δεν θα τα ξαναδούμε.
Επίσης, δεν πρέπει να επιτρέψουμε τέτοιου είδους συμβάντα να αξιοποιηθούν από κάποιες, θα μου επιτρέψετε να το πω, ακραίες δυνάμεις και αντιλήψεις, για να δημιουργηθεί ένα κλίμα έντασης με τους Αλβανούς πολίτες οι οποίοι ζουν στη χώρα μας. Θέλει πολύ μεγάλη προσοχή αυτό.

Β. Σκουρής: Από την αλβανική Κυβέρνηση περιμένετε και εκεί περισσότερες πράξεις από λόγια;

Δ. Δρούτσας: Πάντα περιμένουμε απ’ την αλβανική Κυβέρνηση να πράξει το αυτονόητο, κάτι το οποίο εντάσσεται και μέσα στις ξεκάθαρες υποχρεώσεις της απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα στην ευρωπαϊκή της προοπτική και πορεία- την οποία, θέλω και αυτό να το τονίσω για άλλη μια φορά, τη στηρίζουμε. Είναι προς το συμφέρον μας να έχουμε στην άμεση γειτονιά μας κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλα τα κράτη να σέβονται τις αξίες και τους κανόνες που επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Βεβαίως απαιτούμε και περιμένουμε από την αλβανική Κυβέρνηση να κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να τηρηθούν τα δικαιώματα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία.

Β. Σκουρής: Τώρα σε ένα απ’ τα θέματα κ. Υπουργέ που είναι απ’ τα πιο δύσκολα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά πρέπει να κάνουμε την ερώτηση. Η Αθήνα θα αναγνωρίσει το Κόσοβο;

Δ. Δρούτσας: Κύριε Σκουρή για άλλη μια φορά να το ξεκαθαρίσω για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, διότι είχαμε και έχουμε εξελίξεις διεθνώς για το θέμα του Κοσόβου. Αναφέρομαι εδώ ιδιαίτερα στη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για το Κόσοβο. Η ελληνική θέση είναι γνωστή και δεν αλλάζει. Αυτό που έχουμε πει και το δείξαμε από την πρώτη στιγμή με την επίσκεψη που πραγματοποίησα στην περιοχή- επισκέφθηκα και το Βελιγράδι αλλά και την Πρίστινα αμέσως μετά την έκδοση της γνωμοδότησης αυτής- είναι ότι η Ελλάδα, όπως είπα και προηγουμένως, έχει κάθε συμφέρον να έχει σταθερότητα στην άμεση περιοχή, στα Βαλκάνια.
Μέρος αυτής της πολιτικής μας να εγγυηθούμε τη σταθερότητα στην περιοχή είναι η ευρωπαϊκή προοπτική και μάλιστα η ενταξιακή πορεία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση όλης της περιοχής. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο εμείς πιστεύουμε ότι και μεγάλα θέματα όπως είναι αυτό του Κοσόβου μπορούν να λυθούν με ειρηνικό τρόπο. Και ακριβώς αυτή είναι η πολιτική και επιδίωξή μας και πιστεύουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να παίξει ουσιαστικό σημαντικό ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις.
Αλλά για άλλη μια φορά, για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, δεν τίθεται θέμα αλλαγής στάσης της Ελλάδας σε ό,τι αφορά στο Κόσοβο.

 
Ολόκληρη η συνέντευξη :
http://www.mfa.gr/www.mfa.gr/Articles/el-GR/260810_NA1433.htm

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Μιλάει Ελληνικά ...σκοτώστε τον!

Και ξαφνικά, μέσα στη θερινή ραστώνη, με την επικαιρότητα να σέρνει νωχελικά τα βήματά της ανάμεσα στις διακοπές των επωνύμων και σε «περισπούδαστες» αναλύσεις για την «εξυγίανση» των δημοσίων οικονομικών, ονόματα παλιά κι αγαπημένα διεκδίκησαν μερίδιο τηλεοπτικού χρόνου και προσοχής από τους «ιδεολόγους» του καναπέ:

Βόρειος Ήπειρος, Χιμάρα, 12 Αυγούστου 2010:
Ο Αριστοτέλης Γκούμας, 37 ετών, δολοφονήθηκε άνανδρα γιατί μιλούσε Ελληνικά!

Παλληκάρι του μόχθου, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλβανία του ζόφου, πίσω από τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα που χάρασσαν αιμάτινη γραμμή θανάτου, σίγουρα θα’ μαθε την εθνική μας γλώσσα από τις διηγήσεις των παππούδων, μέσα από ερμητικά κλειστά παραθυρόφυλλα στην ηρωική Χιμάρα. Αυτή την αδαπάνητη προγονική κληρονομιά επισφράγισε με τη θυσία του.

Ματωμένο και αντρίκιο το μήνυμα του Αριστοτέλη προς όλους, ράπισμα ηχηρό στο μικρόκοσμο του «εγώ» μας.

Ναι, στην Αλβανία του 21ου αιώνα υπάρχουν Έλληνες αδέλφια μας που στερούνται βασικά και αδιαπραγμάτευτα ανθρώπινα δικαιώματα. Τίποτε δεν είναι αυτονόητο! Ούτε καν η εκφορά στην Ελληνική Γλώσσα! Ας θέσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας σε αυστηρή περισυλλογή…

Η Βόρειος Ήπειρος είναι Ελλάς! Το μαρτυρούν επιγραφές, πέτρες, μάρμαρα, κόκαλα αγιασμένα,
τ’ άλικο αίμα του Αριστοτέλη. Ως Ελλάς λοιπόν, γεννά παιδιά περήφανα και ηρωικά σαν τον Αριστοτέλη.

Γεννά όμως και Αλεξάνδρους. Που όταν σημάνει η ώρα, θ’ αδράξουν στα στιβαρά τους χέρια τη ρομφαία της Ελευθερίας και θ’ αποκόψουν τα δεσμά του Γόρδιου, μύρια κι αν διαβούμε κύματα.

(από sfeva.gr)

Συγκλονισμένος ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός από το έγκλημα της Χιμάρας

Παραμονές της γιορτής της Μεγαλόχαρης, τη νύχτα της 12ης Αυγούστου, ο 37χρονος Αριστοτέλης Γκούμας δολοφονήθηκε με φριχτό τρόπο από Αλβανούς εθνικιστές, επειδή τολμούσε να μιλάει στη γεννέτειρα του, στη Χιμάρα, τη μητρική του γλώσσα, την ελληνική.
Παραθέτουμε το Δελτίο Τύπου που εξέδωσε η Ένωση Χιμαριωτών μία μέρα μετά το φονικό, στο οποίο περιγράφεται χαρακτηριστικά το κλίμα τρομοκρατίας που είχε καλλιεργηθεί το τελευταίο διάστημα στο προπύργιο του Ελληνισμού:

Δολοφονία Χιμαριώτη από Αλβανούς με ρατσιστικά κίνητρα.
Οργή και αναβρασμός στη Χιμάρα.

Αποτροπιασμό προκαλεί ο ακραίος και βίαιος ανθελληνισμός που εκδηλώθηκε στη Χιμάρα από αλβανικές ομάδες παρακρατικών στοιχείων, εγκάθετους του αλβανικού κράτους και παρακράτους.

Η Χιμάρα θρηνεί ήδη έναν νεκρό, τον 37χρονο Αριστοτέλη Γκούμα του Ηλία.
Από την περασμένη Δευτέρα (9 Αυγούστου) ομάδες εγκάθετων έφθασαν στην Χιμάρα. Δημιούργησαν αλλεπάλληλα επεισόδια, αντιμετώπιζαν με άσχημο τρόπο τους ντόπιους, ήρθαν στα χέρια με αρκετούς και σε κάποιες περιπτώσεις απείλησαν με μαχαίρια. Αφορμή ήταν η ελληνική γλώσσα που άκουγαν να μιλούν οι Χιμαριώτες

Οι Χιμαριώτες είχαν καταγγείλει στην αστυνομία τα γεγονότα και είχαν εκδηλώσει την πρόθεσή τους να καταθέσουν μήνυση κατά των συγκεκριμένων ατόμων αλλά ο αστυνομικός διοικητής όχι μόνο δεν τους επέτρεψε να καταθέσουν μήνυση αλλά τους προπηλάκισε λεκτικά και τους απομάκρυνε με προσβλητικό και χυδαίο τρόπο συνεπικουρούμενος από ομάδα ανδρών του.

Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα (12 προς 13 Αυγούστου), στο Καμπί της παλαιάς Χιμάρας, και ενώ υπήρχε ακόμα αρκετός κόσμος έξω, έβρισαν τον άτυχο Αριστοτέλη Γκούμα, αυτός δεν άντεξε τις συνεχείς προκλήσεις και τον εξευτελισμό, αντέδρασε και προσπάθησε να τους απομακρύνει καλώντας τους να λύσουν το «ζήτημα» λίγο μακρύτερα. Η αποκοπή του Αριστοτέλη από τους συντοπίτες του, θεωρήθηκε ως ευκαιρία για τους δράστες. Αυτοί επιβιβάστηκαν σε ιδιωτικής χρήσης επιβατικό αυτοκίνητο και όρμησαν εναντίον του και στην συνέχεια πέρασαν με το όχημα πάνω από το σώμα του.

Μετά την αποτρόπαια αυτή δολοφονία αναβρασμός και οργή επεκράτησε στην Χιμάρα. Οι Χιμαριώτες απέκλεισαν τον οδικό άξονα που συνδέει την Χιμάρα με την Αυλώνα και τους Αγίους Σαράντα. Η οργή των Χιμαριωτών ξεχείλισε όταν τα αλβανικά ΜΜΕ προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον φόνο σαν αυτοκινητιστικό δυστύχημα, προφανώς από πληροφόρηση που έχουν από τις αλβανικές αρχές.

Οι Χιμαριώτες επιτακτικά απαιτούν από το αλβανικό κράτος την αναγνώριση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού εθνικού χαρακτήρα της περιοχής. Ακόμα προβάλλουν το αίτημα της άμεσης απομάκρυνσης του αστυνομικού διοικητή της Χιμάρας. Η αλβανική αστυνομία συνέλαβε ήδη επτά νεαρούς Αλβανούς, όμως όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν δεν εγγυώνται με κανέναν τρόπο την τιμωρία των δραστών. Το χθεσινοβραδυνό ρατσιστικό έγκλημα είναι ένας ακόμα κρίκος σε μια σειρά βίαιων ενεργειών (δολοφονίες, εξαφανίσεις προσώπων, απαγωγές, βασανισμοί, μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί, προπηλακισμοί) που έχουν στόχο άτομα ελληνικής καταγωγής αλλά και βανδαλισμούς σε μνημεία της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς.


Καταδίκη δολοφονίας Αριστοτέλη Γκούμα από τη ΣΦΕΒΑ


Η ΣΦΕΒΑ καταδικάζει με αποτροπιασμό τη στυγερή δολοφονία του Έλληνα της Χιμάρας Αριστοτέλη Γκούμα. Σήμερα, το έτος 2010 ο Αριστοτέλης προστίθεται στο μακρύ και ηρωικό κατάλογο των Ελλήνων που έπεσαν διαχρονικά στην Αλβανία του ζόφου και της ανελευθερίας, υπερασπιζόμενοι την Ελληνική γλώσσα και την εθνική καταγωγή.

Το Αλβανικό κράτος οφείλει να αποκαλύψει και να κολάσει παραδειγματικά τους άνανδρους δολοφόνους.

Το Αλβανικό κράτος οφείλει να εμπεδώσει το αίσθημα ασφαλείας των Βορειοηπειρωτών και να διασφαλίσει πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Ο δρόμος προς την Ευρώπη διέρχεται από τη Βόρειο Ήπειρο.

Η ωμή βία δεν κάμπτει τους Έλληνες της Χιμάρας.

Η τρομοκρατία δε λυγίζει το Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.

Η ΣΦΕΒΑ αγωνίζεται ψυχικά ενωμένη με τους Βορειοηπειρώτες αδελφούς μας μέχρι την τελική νίκη του δικαίου και της ιστορικής επιταγής.

Το Δ.Σ της ΣΦΕΒΑ

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Στις 14 Αυγούστου η Τσιάτιστα περιμένει το Πωγώνι και τους φίλους του Πωγωνίου

- του δάσκαλου Θοδωρή Παππά -

Έχει γίνει πια συνήθεια στο Πωγώνι κάθε Αύγουστο να οργανώνεται το αντάμωμα των Πωγωνησίων.

Εφέτος το 10ο Αντάμωμα θα γίνει στην Τσιάτιστα στις 14 Αυγούστου. Διπλή και τρίδιπλη γιορτή: το Αντάμωμα, τα εγκαίνια του ερχομού του πόσιμου νερού – τα αιώνιο όνειρο των Τσιατιστινών – και τα εγκαίνια της εκκλησίας της Παναγίας, που χτίστηκε από τα θεμέλια με το ενδιαφέρον και τη συμβολή του Συλλόγου Τσιατιστινών στην Αθήνα και με το εξαιρετικό ενδιαφέρον του καθηγητή Κώστα Πάνου.

Έχει πολλά να μάθει ο επισκέπτης απ’ αυτό το Αντάμωμα, από την Τσιάτιστα, η οποία έχει ένα ένδοξο παρελθόν και ένα λαμπρό μέλλον.
Κατά καιρούς οι Τσιατιστινοί δεν συμβιβάζονταν με το άδικο. Αντιστάθηκαν παλικαρίσια κατά της Οθωμανικής κατοχής. Πολέμησαν στους Βαλκανικούς Πολέμους, είπαν όχι στη διχοτόμηση της Ηπείρου, πήραν ενεργό μέρος στον Αυτονομιακό Αγώνα και πολλά παλικάρια εντάχτηκαν στην τσέτα του Πωγωνίου. Έχουμε και δύο ήρωες που έπεσαν σε αυτόν τον Αγώνα: τον Κωνσταντίνο Μάστορα και τον Κωνσταντίνο Δήμουλα.

Ξανά στα δύσκολα χρόνια της κατοχής από τον ιταλικό και γερμανικό φασισμό, οι Τσιατιστινοί βγήκαν στο βουνό με πάνω από 45 παρτιζάνους, τον ήρωα Θόδωρη Μάστορα και τον πεσόντα Παναγιώτη Οικονόμου. Πολέμησαν για λευτεριά και για δημοκρατία, όχι για δικτατορία που καθιέρωσε αργότερα ο Χότζας.

Η Τσιάτιστα είναι φωλιά Ελληνισμού. Είναι απερίγραπτη η αγάπη που τρέφει μικρός και μεγάλος για την Ελλάδα. Πολλά έκαμε η Ελλάδα στο χώρο μας, μα για μας τους Τσιατιστινούς έκανε κάτι παραπάνω, μας έφερε το πόσιμο νερό, όνειρο των παππούδων και προπαππούδων μας.
Βοήθησαν γι’ αυτό η Επαρχία, με πρόεδρο τον Παναγιώτη Πατσάνη, η Επιτροπή Ανάπτυξης με τον κ. Θεόδωρο Βεζιάνη και με πολύ ενδιαφέρον ο καθηγητής Κώστας Πάνος όπως και ο Κοινοτάρχης του χωριού μας κ. Χρήστος Ντούβας και ο Θοδωρής Παππάς.

Άλλαξε η όψη του χωριού μας, πόσιμο νερό πλατεία πλακοστρωμένη, ανακαινισμένη εστία μόρφωσης, 47 σπίτια ανακαινισμένα και η δουλειά αυτή συνεχίζεται, κεντρικός δρόμος τσιμεντοστρωμένος και περιμένουμε και ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Σε όλα αυτά και πολλά άλλα θα πρέπει να τονίσουμε το μεγάλο ενδιαφέρον και την έντονη δραστηριότητα του άξιου Επάρχου Δημήτρη Μεϊντή.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗ ΞΕΡΑΣ


ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ ΠΟΥ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΕ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

-- του Κώστα Κυριακού--

Ο Αριστοτέλης του Γιάννη και της Μελπομένης, γεννήθηκε το 1953 στο χωριό Δερβητσιάνη του Νομού Αργυροκάστρου της Βορείου Ηπείρου. Η Δερβητσιάνη είναι το πρώτο χωριό της Δρόπολης όταν έρχεσαι από το Αργυρόκαστρο και πηγαίνεις προς την Κακαβιά και το μεγαλύτερο Ελληνικό χωριό σ’ όλη τη Β. Ήπειρο, με γύρω 3.000 κατοίκους. Αυτό το χωριό, για τα Ελληνικά Ιδεώδη έχει πρωτοστατήσει σε όλους τους αγώνες. Οι Δερβητσιώτες, όπως ο λαός όλων των περιοχών της Β. Ηπείρου,  επαναστάτησαν στον Αυτονομιακό Αγώνα (1912-1914), στον αγώνα για το σχολικό ζήτημα (1933 – 1935), και εκατοντάδες πολέμησαν  στις γραμμές των αγωνιστών για την απελευθέρωση του τόπου μας από τους κατακτητές Ιταλούς και Γερμανούς.

Μετά τον πόλεμο αυτό το χωριό μαζί με την ηρωική Χειμάρα, μετρούσε τους περισσότερους πολιτικούς εξόριστους και φυλακισμένους.
Ο Αριστοτέλης μεγάλωσε σε πολύτεκνη οικογένεια με έντονα ελληνικά αισθήματα. Ο πατέρας του ο Γιάννης, (γεννηθείς το 1918), όπως μολογούσε η μάνα Ευθυμία, η οποία ήταν συνομήλικη του Γιάννη, από μικρό παιδάκι ανέβαινε σε υψώματα και φώναζε «Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω ο Βασιλιάς της Ελλάδα…»
Σε τέτοιο περιβάλλων μορφώθηκε ο Αριστοτέλης. Το Οκτάχρονο Σχολείο το έβγαλε στο χωριό του τη Δερβητσιάνη, ενώ το τετράχρονο Γυμνάσιο στην πόλη, στο Αργυρόκαστρο η οποία απείχε 7 χιλιόμετρα. Ήταν άριστος μαθητής και διάβαζε πάντα ελάχιστα. Προπαντός στα μαθηματικά ήταν ο καλύτερος στο Δημοτικό, στο Οχτάχρονο και στο Γυμνάσιο. Ήταν πολύ γυμνασμένος, ψηλός γύρω στα 185 εκατοστά, ντυμένος χειμώνα καλοκαίρι μόνο με ένα φανελάκι, για παπούτσια, με χιόνι και βροχή, φορούσε πάντα σαντάλια από λάστιχο, και δεν περπάταγε αλλά σχεδόν πάντα έτρεχε, πετούσε. Σου δημιουργούσε την εντύπωση ότι γυμναζόταν μέρα νύκτα και ότι προόριζε τον εαυτό του για μεγάλα και ιερά έργα. Έψαχνε για καλούς και πιστούς φίλους και αν αυτό ήταν ακατόρθωτο, δεν δυσκολευόταν να καθότανε και μόνος του.

Το 1972 ή 1973 δραπέτευσε ο αδερφός του ο Οδυσσέας (γεννηθείς το 1955), στην Ελλάδα. Τότε δυσκόλεψαν περισσότερο τα πράγματα για την οικογένειά τους γιατί το καθεστώς εξόρισε τον πατέρα του Αριστοτέλη κάπου στην κεντρική Αλβανία (Λιούσνια) και εκτός των άλλων δεχόταν και τον πόλεμο των τάξεων από τους ίδιους τους συγχωριανούς.
Στις αρχές του 1974, όταν ο Αριστοτέλης πληροφορήθηκε από τον φίλο μου, τον Σωκράτη Μήλο ότι ο Σωκράτης μαζί με εμένα θα κάναμε προσπάθεια να δραπετεύαμε στην Ελλάδα, τότε αμέσως ο Αριστοτέλης άρπαξε την ευκαιρία για να δημιουργούσε μια ομάδα η οποία θα δρούσε εναντίον του συστήματος και υπέρ της Ελλάδας και της ελευθερίας. Έτσι χωρίς να χάσει χρόνο με αντάμωσε και μου πρότεινε ότι αντί να έφευγα στην Ελλάδα να δρούσαμε μαζί στην Αλβανία για την Ελλάδα, την Ορθοδοξία και την Λευτεριά. Όταν ο εγώ του είπα ότι πως θα γίνουν όλα αυτά, μου απάντησε: «Θα φτιάξουμε μια μεγάλη ομάδα, η οποία θα ξεκινήσει από εμάς τους τρεις. Εμείς θα είμαστε οι πρώτοι πυρήνες που δε θα αποκαλυφθούμε στους υπολοίπους. Σε εκείνους, δηλαδή στα νέα μέλη, θα παρουσιαζόμαστε μόνοι και θα τους προτείνουμε το ίδιο πράγμα. Έτσι η οργάνωση θα είναι σαν πυραμίδα, θα μεγαλώνει  και κανένας από τα πατριωτικά μας μέλη δεν θα ξέρει τον ακριβή αριθμό των μελλών της οργάνωσης. Τον αριθμό των μελλών της οργάνωσης θα το ξέρουμε μόνο εμείς οι τρεις πρώτοι, έτσι και αν τυχόν ανακαλύψουν και συλλάβουν κάποιον από τα μέλη να μην ξέρει και να μη μαρτυρήσει πολλά για τους άλλους.

Εμείς θα δώσουμε όρκο να μην μαρτυρήσουμε μέχρι θανάτου. Όλα τα μέλη θα πράττουν εναντίων του συστήματος με απώτερο σκοπό τον ξεσηκωμό του κόσμου σε επανάσταση και την πτώση της δικτατορίας του Ε. Χότζια. Στην πρώτη φάση, θα σκορπίζουμε προκηρύξεις με αντικομουνιστικό περιεχόμενο και υπέρ της Ελλάδας και θα κάνουμε έκκληση για ξεσηκωμό και επανάσταση.….»
Αυτά και πολλά άλλα τέτοια είπε ο Αριστοτέλης. Εγώ, χωρίς πολύ σκέψη του απάντησα ότι αυτό είναι πολύ δύσκολό, είναι ακατόρθωτο, ότι υπάρχουν παντού άνθρωποι του συστήματος, ότι θα μας ανακαλύψουν και θα μας εξοντώσουν εμάς και τις οικογένειές μας και ότι δεν θα φέρουμε κανένα αποτέλεσμα. Τότε εγώ είχα μεθύσει με το όνειρο της δραπέτευσης στην Ελλάδα και ρητά του είπα να δραπετεύαμε μαζί και να πηγαίναμε στην Μητέρα Πατρίδα όπου βρισκόταν και ο δραπέτης αδερφός του, ο Οδυσσέας. Δεν συμφωνήσαμε αλλά δώσαμε τα χέρια και ορκιστήκαμε ότι όπως και να έρχονταν τα πράγματα, ποτέ να μην αποκάλυπτε ο ένας τον άλλον.

Ο Αριστοτέλης μαζί με το Σωκράτη άρχισαν την δράση με το σκόρπισμα των προκηρύξεων από τον Φεβρουάριο του 1974 και μέχρι τον Απρίλιο του ίδιου έτους όπου και τους συνέλαβαν. Τον Σωκράτη τον συνέλαβαν στις 15\04\1974 (19 χρονών) και τον Αριστοτέλη στις 16/04/1974 (21 χρονών). Μετά από πολλά ανακριτικά παιχνίδια εις βάρος τους, αποκαλύφτηκα και εγώ και με συνέλαβαν μετά από 20 ημέρες, στις 06\05\1974 (19 χρονών).
Η ανάκριση και για τους τρεις ήταν τρομερά σκληρή, αλλά προπαντός για τον Αριστοτέλη ο οποίος ήταν ο εμπνευστής αυτής της δράσης, ήταν πολύ σκληρότερη. Η απάνθρωπη Σιγκουρίμη άσκησε πάνω του κάθε είδους βίας και βασανιστήρια που και ο ίδιος ο εμπνευστής τους, ο πατερούλης Στάλιν θα τους ζήλευε. Εκτός από τη φυσική βία, ασκήθηκε πάνω του και ψυχολογική, πιστεύω ότι τον πότισαν και με ναρκωτικά.
Ο ατσάλινος Αριστοτέλης μαραίνονταν, το γυμνασμένο Σπαρτιάτικο σώμα του αδυνάτισε απερίγραπτα, ο Αριστοτέλης έπαθε ψυχικό κλονισμό, και έφτασε στα όρια της τρέλας.

Στις 16/12/1974, εξαντλημένους, ζωντανούς – νεκρούς, μας έβγαλαν σε δικαστήριο και κλεισμένων των θηρών και μας καταδίκασαν τον Αριστοτέλη ως αρχηγό 10 χρόνια κάθειρξη και εμένα ως μέλλος, 9 χρόνια κάθειρξη. Τον Σωκράτη, για λόγους που μόνο όσοι έζησαν σε παρόμοια συστήματα με της Αλβανίας θα μπορέσουν να το κατανοήσουν, τον δίκασαν με εγκλεισμό σε ψυχιατρείο, γιατί όπως είπαν όταν έπραττε ήταν ψυχικά άρρωστος και ως εκ τούτου ήταν ανεύθυνος.
Έτσι χωρίς καμιά τύψη το Κόμμα τον θυσίασε και τον έκλισε στα τρελοκομεία για να μην θιχτεί ο κύκλος, το σόι…               
Ήρθε η απάντηση από το Ανώτερο Δικαστήριο των Τιράνων, και στις 06\02\1975 με τις ίδιες ποινές του Πρωτοδικείου, τους δύο καταδικασμένους, μας έστειλαν στο τρομερότερο στρατόπεδο της δικτατορικής Αλβανίας, στο Σπατς. Εκεί, από τις πρώτες μέρες ο Αριστοτέλης δήλωσε ότι δεν θα δούλευε ούτε λεπτό στις γαλαρίες για τον Ε. Χότζια, πέταξε στο γκρεμό τον εφοδιασμό, (μπότες, καπέλο και καντήλι), και αποφασισμένος για το χειρότερο, αντιστάθηκε σε όλα. Μετά από πολλούς μήνες απομόνωση, ξυλοδαρμούς, απεργία πείνας και πολλά άλλα, στο τέλος νίκησε, η διοίκηση νικήθηκε και άνθρωποι του συστήματος διάδιδαν ότι είναι τρελός και δεν πρόκειται να τον κρατήσουν στο Σπατς.

Ο Αριστοτέλης ανακουφίστηκε.  Οι άνεργοι του στρατοπέδου ανέπνεαν καθαρό αέρα και σε αντίθεση με αυτούς που δούλευαν στις γαλαρίες και ανέπνεαν μολυσμένο αέρα, είχαν μεγάλη πείνα. Ο Αριστοτέλης έσβηνε την πείνα χάριν της φροντίδας των συγχωριανών του, του Ηρακλή, του Σταύρου, και εμένα. Εμείς καθόμασταν όλοι μαζί, τρώγαμε μαζί, δηλαδή είχαμε κοινό σακούλι τροφίμων, (ότι είχε ο ένας το είχαν όλοι μαζί). Εμείς δουλεύαμε και είχαμε καλύτερη μερίδα φαγητού σε σύγκριση με τους ανέργους, είχαμε και κάποιες ολίγες βοήθειες από τις οικογένειές μας.
Αλλά με όλες τις προσπάθειες που καταβάλλαμε εμείς, οι στενοί φίλοι του Αριστοτέλη αλλά και πολλοί άλλοι συμπατριώτες ακόμα και Αλβανοί, δεν μπορέσαμε να πείσουμε τον ήρωα να άλλαζε την απόφασή του. Έπεσε σε απαισιοδοξία, απάθεια, μαρασμό. Δεν ήθελε να ζούσε κλεισμένος στο κλουβί.

Μια μέρα, στις αρχές του 1978, μου δήλωσε ότι είχε πάρει την απόφαση να πεθάνει και όχι με απλό τρόπο, δηλαδή όπως είπε: «Δεν θα ριχτώ στα σύρματα για να με πυροβολήσει η σκοπιά, θα δώσω τέλος της ζωής μου με μαρτυρικό θάνατο. Θα πεθάνω κάνοντας μια πρωτοφανές απεργία πείνας, θα τρώγω πρωί, μεσημέρι, βράδυ από ένα κουτάλι φαγητού, έτσι θα στιγματίσω και θα είμαι για πολύ καιρό μια ζωντανή διαμαρτυρία για τους δήμιους του καθεστώτος και τον ίδιο τον Χότζια.».
 Βέβαια, εγώ, δεν πίστεψα στα αυτιά μου, τον παρακάλεσα να ανακαλούσε την σκληρή απόφαση, τον μάλωσα, του φώναξα, το είπα αμέσως στον Ηρακλή και σε άλλους φίλους, αλλά την απόφαση ο Αριστοτέλης δεν την άλλαζε με κανένα τρόπο.
Είναι γεγονός ότι βασάνισε αφάνταστα τον εαυτό του, υπόφερε μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, αλλά δεν λύγισε, δεν έκανε πίσω πέθανε σαν ήρωας. Έκανε απεργία πείνας σχεδόν πάνω από 120 μέρες, έσβησε διαμαρτυρόμενος για τη ζωώδη συμπεριφορά και την απανθρωπιά των σαδιστών του Χότζια, έφυγε σαν λεβέντης Έλληνας, νικητής και με το κεφάλι ψηλά. Στις 01/05/1978, πέταξε η ψυχή του στα ουράνια. Πέθανε με το χαμόγελο στα χείλη.

Ο Αριστοτέλης τον θάνατο τον κοίταξε κατάματα, δεν τον φοβήθηκε, κορόιδεψε με αυτόν. Η μόνη απογοήτευση που έκφραζαν τα μάτια του και που μπορούσα να την διάβαζα, ήταν η λύπη για το χάος που άφηνε πίσω του, ήταν ο μεγάλος του πόνος για τους καλούς του φίλους που τους άφηνε σ’ αυτό τον άδικο κόσμο.
Οι συγκρατούμενοι του, τον θαύμαζαν και όσοι ζουν θα τον θυμούνται τον Αριστοτέλη σαν θρυλικό Έλληνα, σαν  το Ελληνόπουλο που στιγμάτισε την δικτατορία του Χότζια  
               

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Ο ΒΟΥΡΚΟΣ ΘΕΛΕΙ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

- του δάσκαλου Γιώργου Χαρίση -


Ο λαός του Βούρκου, προικισμένος με τόσα πολλά χαρίσματα και υψηλό πατριωτισμό, δεν μπορεί να αντέχει ακόμα να ακούει καθημερινώς ονομασίες χωριών που δόθηκαν ή καλύτερα επιβλήθηκαν στον καιρό της Τουρκοκρατίας, των αγάδων και των μπέηδων τους.

Τα χωριά μας έχουν ιστορία αιώνων και μπορούμε να αναζητήσουμε τα παλιά ονόματα τους. Είναι απαράδεκτο να εγκωμιάζουμε ακόμα τους αγάδες του παρελθόντος κρατώντας τα ονόματα τους στις ονομασίες χωριών όπως: Ιμεραφέντι, Τσαούσι, Βρυώνι, Καραχάτζι κ.α.

Βεβαίως προς αυτή την κατεύθυνση στο πρόσφατο παρελθόν, έχουν αλλάξει πολλά ονόματα χωριών. Έχουν δουλέψει πολύ καλά οι τοπικές αρχές και σε πολλά χωριά έχουν δοθεί ονόματα ελληνικά, όπως είναι και τα χωριά αυτά με τα ονόματα που τους αξίζουν, όπως:

Το χωριό Χότζα πήρε το όνομα Λιβαδειά, το Μεμούσμπεη μετονομάστηκε σε Πλάκα, το Καραλίμπεη σε Φανάρι, το Κασίμπεη σε Νεοχώρι, τα Καλύβια Σιούσι σε Ραχούλα, το Χαντήραγα σε Λευτέρης Τάλλιος.

Τα χωριά αυτά άλλαξαν τα ονόματα τους με ομόφωνη θέληση του λαού τους. Παρ’όλη όμως την καλή δουλειά τους και της αλλαγής εδώ και τριάντα χρόνια, η συνήθεια ακόμα δεν κόβεται. Θα πρέπει να βάλουμε καθήκον στον εαυτό μας να μην αναφέρουμε ξανά τις παλιές ονομασίες που εμείς τις διώξαμε και όταν μάλιστα ακούμε κανέναν που από συνήθεια τις αναφέρει, με τρόπο να τον διορθώνουμε.

ΠΩΓΩΝΙ ΑΙΩΝΙΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ - Αναδρομή στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στις μετέπειτα εξελίξεις

- του εκδότη Θόδωρου Βεζιάνη -


Το Πωγώνι των 37 χωριών υπήρξε στους αιώνες κάστρο του Ελληνισμού. Σ’ αυτή την περιοχή γράφτηκαν χρυσές σελίδες πολιτισμού, αυταπάρνησης και θυσιών για την πατρίδα.




Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος χτύπησε βαριά το Πωγώνι, ειδικά γιατί βρισκόταν στα σύνορα.
Πολλοί Πωγωνήσιοι, μόλις χτύπησε η Ιταλία την Ελλάδα, εντάχτηκαν εθελοντικά στον ελληνικό στρατό και μερικοί που ήταν στρατολογημένοι στον αλβανικό στρατό λιποτάχτησαν, όπως ο Κώστας Οικονομίδης, ο Παντελής Καρέτσος, από το Χλωμό, ο Λάμπρος Καλούδης από την Τσιάτιστα και άλλοι.

Στην περίοδο αυτή, ειδικά μετά την πτώση της Ιταλίας, αναπτύσσονται απελευθερωτικά κινήματα στην Ελλάδα, στην Αλβανία και αλλού.
Διαφημίζεται το Σύμφωνο του Ατλαντικού, το οποίο καλεί τους λαούς ν’ αγωνιστούν μαζί κατά του φασισμού, κατά του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία) και μετά τον πόλεμο οι λαοί ειρηνικά θα χωρίσουν τις διαφορές τους.

Φουντώνει ο αγώνας για λευτεριά στα Βαλκάνια. Στην Ελλάδα οργανώνεται το ΕΑΜ, που έχει την πιο μεγάλη δύναμη, αλλά οργανώνεται και ο ΕΔΕΣ. Στην Αλβανία το Κομμουνιστικό Κόμμα οργανώνει το Ε.Α.Μ. Αλβανίας, το παρτιζάνικο κίνημα, το οποίο ήταν και η μεγάλη δύναμη στη χώρα αυτή. Ήταν όμως και το Μπαλ Κομπετάρ, το οποίο υποβαθμίστηκε από τη συμμαχία του με τους καταχτητές Ιταλούς και αργότερα Γερμανούς.

Οι Αλβανοί κομμουνιστές, επίσημα στα συνέδριά τους ( στο Συνέδριο Πολύτσανης, της Πρεμετής) δηλώνουν πως μετά από τον πόλεμο οι Έλληνες της Μειονότητας θα έχουν όλα τα δικαιώματα μέχρι την Αυτοδιάθεση, στο που και πως θέλουν να ζήσουν. (Μενέλαος Δαλιάνης, στο βιβλίο του «Η Εθνική Αντίσταση της Ελληνικής Μειονότητας της Αλβανία 1941 - 1944 »)

Οι Πωγωνήσιοι πήραν τα όπλα και βγήκαν να πολεμήσουν και να θυσιαστούν για την λευτεριά της πατρίδα τους. Σε σχέση με τον πληθυσμό το Πωγώνι παίρνει την πρώτη θέση στο παρτιζάνικο κίνημα. Απ’ εδώ είναι ο πρώτος διοικητής του παρτιζάνικου τάγματος, ο Παναγιώτης Πάνος από το Χλωμό, ο ήρωας για λευτεριά αργότερα Θόδωρης Μάστορας και τόσοι και τόσοι άλλοι. Ο αγώνας τους ήταν ιερός και δίκαιος.

Όμως οι Αλβανοί κομμουνιστές με τον Ε. Χότζια αρχηγό, μόλις πήραν την εξουσία στις 24 Μάη 1944, ανέτρεψαν τα όσα δημαγωγικά έλεγαν και στη θέση τους εγκατέστησαν την πιο στυγνή δικτατορία.
Πολλοί Έλληνες παρτιζάνοι προέβλεπαν και έλεγαν πως δεν πρόκειται να περιμένουμε τίποτε από τους Αλβανούς κομμουνιστές. «Αυτοί, οι Αλβανοί θα μας δώσουν δικαίωμα αυτοδιάθεσης ;» έλεγαν. Και έφυγαν από το παρτιζάνικο, όπως ο Γιώργος Πάλλης, ο Θανάσης Ζώης, ο Νίκος Κατσάνος, ο Φώτης Κατσάνος από τις Σχωριάδες και άλλοι οι οποίοι εντάχτηκαν στο ΕΔΕΣ. Ο Γρηγόρης Κάνας από το Χλωμό, Σωπικιώτες κλπ. είχαν ενταχτεί πρωτύτερα στο ΕΔΕΣ.

Για την εποχή εκείνη δεν έχει σημασία το που εντάχτηκαν. Σημασία έχει ότι προβληματισμένοι βγήκαν στο κλαρί για λευτεριά. Και όλοι αυτοί ή στο ένα ή στο άλλο είναι οι μεγάλοι αγωνιστές μας.
Και μ’ όλο που στο Πωγώνι με κέντρο την Πολύτσανη είχε στηθεί το επιτελείο των παρτιζάνων, komanda e vendit, δεν έπαψαν ποτέ οι αντιδράσεις ενάντια στην κομμουνιστική κατεύθυνση που έπαιρνε το κίνημα.

Οι συλλήψεις άρχισαν. Τα ονόματα Ζέρης, Γκίκας, Κωντολόλης, Κιτσάτης, Πάρρας, Γκέλιος, Γκιούλης, Λάμπρος Πάνος, Βασιλειάδης κλπ., μπήκαν στο στόχαστρο και άρχισε η εξαφάνισή τους.
Οι διώξεις εντάθηκαν. Ο Ενβέρ Χότζα κατανοούσε ότι δεν θα μπορούσε να δαμάσει την Εθνική Ελληνική Μειονότητα αν δεν έπαιρνε δραστικά μέτρα κατά των διανοούμενων, που τους θεωρούσε επικίνδυνούς για τον σοσιαλισμό.

Μια αποκαλυπτική εικόνα μιας μεσαιωνικής κατάστασης δουλείας και κάτι παραπάνω δίνει στο βιβλίο του ο Μηνάς Πάρρας, ο οποίος πέρασε 40 χρόνια στις φυλακές, στα κελιά και στα βασανιστήρια του κομμουνισμού στην Αλβανία:

«Δεκέμβριος 1945. Γέμισε τώρα η φυλακή του Αργυροκάστρου, τα κελιά και τα μπουντρούμια του φρουρίου με καθαρούς Έλληνες. Η αιτία; Δεν έλαβαν μέρος στις εκλογές της 2ας Δεκεμβρίου 1945. Και άρχισαν νέα βασανιστήρια. Πόσοι απέθαναν και πόσοι αυτοκτόνησαν πριν δικαστούν; Πολλοί. Ο Βασίλης Σιούτης από τις Σχωριάδες κρεμάστηκε στην πόρτα του κελιού, παλιός φίλος, δεν μπόρεσε ο καημένος να υποφέρει τα βασανιστήρια. Ο Βασίλης Τζέλιος από την Πολύτσιανη, απέθανε μέσα στα κελιά, πατριώτης και φίλος, αιωνία του η μνήμη. Ο Αθανάσιος Τέρπος πέθανε από τα βασανιστήρια».

Άλλες τραγικές σκηνές στον Καλιά (στη μαύρη φυλακή) του Αργυροκάστρου:

«Η φυλακή ήταν σε διαρκή αναστάτωση. Από το πρωί γινόταν η προετοιμασία των φυλακισμένων που θα δικάζονταν. Ταραχή μεγάλη, φωνές, τρεχάματα, αλυσίδες, χειροπέδες... Μια αλυσίδα χοντρή. Οι φυλακισμένοι στη γραμμή, ανά δύο τους έδεναν με χειροπέδες στην αλυσίδα, που ήταν τόσο χοντρή και βαριά ώστε κόβονταν τα χέρια. Μετά ακολουθούσε η έξοδος... Γίνεται η εκκίνηση. Φωνές, ουρλιαχτά, χτυπήματα, για όποιον τάχα δεν υπακούει, σ’ όλο το δρόμο ως το δικαστήριο. Εκεί έξω περιμένουν και τα μίσθαρνα όργανα, χαφιέδες, προδότες, παλιοτόμαρα, που φωνάζουν, βρίζουν και ρίχνουν στους φυλακωμένους πέτρες και ό,τι άλλο βρίσκουν. Είναι αφάνταστο και δυσπερίγραπτο» .

Και γεμίζουν οι φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με Έλληνες, όπως απ’ όλη τη Βόρειο Ήπειρο και απ’ το Πωγώνι. Δημοσιεύομε μερικούς.

Από την Πολύτσανη

Σταύρος Γκόρος (εκτελέστηκε) – Μηνάς Πάρρας (40 χρόνια φυλακή) - Ανδρέας Γκιούλης -Νόντα Τζιέλιος—Ηλίας Καραγιάννης—Κόλιας Βέλιος—Κόλιας Κονόμος—Αχιλλέας Γκόρος—Αριστείδης Γκόρος—Χαριλάκης Μπάλας

Από τη Σωπική:

Ευθύμιος Γκίκας (εκτελέστηκε)—Ζέρης –Χρήστος Παπαγιάννης—Σταύρος Καναβός—Θανάσης Κούμπης—Ηλίας Γέρος—Δημήτρης Πρωτόπαπας—Κώστας Κοντοπάνος—Ουρανία Ρίζου—Κώστας Κωντολόλης

Από τις Σχωριάδες:

Νάσιος Μεϊντής (εκτελέστηκε)—Αντώνης Κατσάνος - Απόστολος Τσάνος—Θανάσης Νταλιές—Θωμάς Λώλης—Βασίλης Μεϊντής—Λούκας Μεϊντής—Κώστας Πότσης—Θανάσης Πασπάλης—Βασίλης Λώλης—Λάμπρος Βαγγέλης - Θανάσης Βαγγέλης—Βάγιος Τέλιος—Αντώνης Βάγιος—Όλγα Τέλιου.

Από τη Σέλτση:

Νάσιος Σ. Μπάτσης (26 χρόνια φυλακή)—Ανδρέας Μόσχος (25 χρόνια)—Νικόλα Ντόντης—Κώτσιος Ντιμάκου—

Από το Χλωμό:

Παναγιώτης Ζέρβας (εκτελέστηκε) - Βασίλης Πάλλης—Σταύρος Ζέρβας—Αλέξης Ρέτζιος—Νικόλας Έξαρχος - Δημήτρης Αηδόνης—Νίκος Αηδόνης—Γρηγόρης Τσόνης—Δημήτρης Κότος—Γιάννης Βέλιος—Γρηγόρης Μπεζιάνης—Γιάννης Κεχαγιάς—Παναγιώτης Μπεζιάνης—Ευθυμία Βεζιάνη—Γιάννης Κεχαγιάς.

Από την Τσιάτιστα :
Σταύρος Τέλιος—Γιώργος Στόγιας—Χρήστος Κάνας --Στεφάνης Αηδόνης—Πέτρος Μάτσιας—Δημήτρης Χρ. Τσιελεμέγκος—Παντελής Ντούβας—Βασίλης Παναγιώτης--

Τα βασανιστήρια αποτελούσαν άλλη μαύρη σελίδα στα χωριά. Οι εκφοβισμοί και τα εγκλήματα, απάνθρωπα… Τον δάσκαλο Παναγιώτη Βασιλειάδη από την Τσιάτιστα τον κρέμασαν με το κεφάλι κάτω μαζί με τον Νικόλα Έξαρχο από το Χλωμό στα υπόγεια του Γκοντέλα. Ενώ το Λάμπρο Παππά από την Τσιάτιστα τον ξύλιασαν τόσο που έχασε τις αισθήσεις του και έμεινε καιρό στο κρεβάτι. Την Κωστάντω Ζέρβα την έκαναν μαύρη από το ξύλο και τα απάνθρωπα βασανιστήρια, όπως και την Κατερίνα Μασούρα και Σιόρη Σταύρο από το Χλωμό.

Οι εξορίες ατελείωτες…..


• Από την Τσιάτιστα: Σοφοκλής Αηδόνης, Σταμάτω Τζιούμα, Σπύρος Τέλιος, Παρασκευή Δήμουλα, Αλεξάνδρας Κάνα, Νυφοδώρα Βασιλειάδη, Ευδοξία Μάτσια, Άννα Μπεζιάνη, Ευθυμία Μπεζιάνη, οικογένεια Δημήτρη Γκοντόση με 7 άτομα, Αναστασία Πόλιου, Στεφάνης Πόλιος, Χαρτίνη Χατζή, Βασίλης Χατζής, Αναστασία Παναγιώτη, Όλγα Παναγιώτη, Σοφοκλής Παναγιώτης, Αρετή Παναγιώτη, Μάρω Παναγιώτη, Ελένη Λάμπρου, οικογένεια Πέτρου Μάτσια.

Από το Χλωμό: Νυφοδώρα Μπελλά, Παναγιώτης Μπεζιάνης, Σεβαστή Μπελλά, Λεωνίδας Μπαϊνίκος, Κατερίνα Μασούρα, Σταύρος Σιόρης, οικογένεια Πολυξένη Γκοντέλα, οικογένεια Κώστα Γκοντέλα, οικογένεια Λάμπρου Πάνου, Κωστάντω Ζέρβα, Κατίνα Κάννα . …

Από τις Σχωριάδες: Αντώνης Κατσάνος, οικογένεια Πύλιου Μεϊντή, οικογένεια Ηλία Μεϊντή, οικογένεια Αποστόλη Μεϊντή, οικογένεια Μιχάλη Μεϊντή, Βασίλης Μεϊντής, Γιώργος Μεϊντής, Ροδαλία Κατσάνου, Χρήστος Τσάνος, Φώτης Τσάνος, Κωστάντω Τσάνου.

Από την Πολύτσανη: Μάνθα Γκιούλη, Γκιέλιος Γκιούλης, οικογενειακώς.

Από την Σωπική, ξεσήκωσαν όλο το χωριό: Ευδοξία Λιακατά, Θεοδώρα Δάμου, Πολύμια Γκίκα, Χρήστος Παπαγιάννης, Τασούλα Παπαγιάννη, Θανάσης Κούμπης-οικογενειακώς, Ευγενία Κολιβάκη, Χαρίκλια Γερμανού, Μαρία Δημογιώργη, Λάμπης Παπανικόλας, Βάσω Γκινόπουλου, Λάμπης Ζήκος, Σοφία Ζήκου, Βάσω Βασίλη, Τάκης Ζιστάτσης, Θωμάς Καναβός, Μαρίκα Καναβού, Μηνάς Καναβός, Σταύρος Καναβός, Καλλιόπη Χαλίλη, Πηνελόπη Πρεμιτσίδη, Πάνος Νικοζήσης-οικογενειακώς, Θανάσης Μάρης- οικογενειακώς, Καλλιρόη Λιάλιου, Κωστάντω Λιάλιου, Σταύρος Κότης, Όλγα Κότη, Χαρίκλια Μαυρομάτη, Μερόπη Μαυρομάτη, Κωστάντω Μπόλη, Κωστάντω Λιακατά, Αμαλία Ντούμπη, Άλκης Ντούμπης.

Ο ΦΩΤΟΣ ΜΠΙΤΣΙΟΥΝΗΣ ΩΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ένας από τους ανθρώπους της διανόησης και της επιστήμης στο χώρο μας είναι και ο γιατρός Φώτος Μπιτσιούνης από το χωριό Λόγγο.

Μεγάλωσε σε μια φτωχή οικογένεια. Από μικρός γαλουχήθηκε με την αγάπη για τη δουλειά και με πολλά προσόντα. Αφού τελείωσε το Δημοτικό και μετά το Εφτατάξιο στη Σωτήρα, το 1955 συνέχισε το Γυμνάσιο Αργυροκάστρου ως οικότροφος.
Τις επιδόσεις του στα μαθήματα τις συνόδευαν οι προσπάθειες για την καλλιέργεια του χαρακτήρα του.
Όντας τύπος σοβαρός και μελετηρός, μπόρεσε ν’ ανέβει στα κατάρτια της Γνώσης. Έτσι, το 1959 βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο των Τιράνων όπου και διακρίθηκε για την αφοσίωση και την πρόοδό του στην ιατρική επιστήμη.

Αργότερα ειδικεύτηκε στη μικροβιολογία και υπηρέτησε πολλά χρόνια ως προϊστάμενος του μικροβιολογικού εργαστηρίου στο Νοσοκομείο Αργυροκάστρου. Εκεί είχε πάντοτε καλή συνεργασία με τους συναδέλφους του.
Η δραστηριοποίησή του με διάφορες διαλέξεις σε επιστημονικές συνόδους, στο Αργυρόκαστρο και στα Τίρανα, τον ανέδειξε και σηματοδότησε τη μελλοντική επιστημονική του καριέρα.
Η επιτυχής διατριβή του για τον τίτλο «Διδάκτωρ Επιστημών», το 1992, επισφράγισε τις προσπάθειές του, ώστε να βρίσκεται πάντοτε ενημερωμένος με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα.

Μετά τη συνταξιοδότησή του συνεχίζει το επιστημονικό του έργο σε δικό του εργαστήριο.
Η δουλειά του είναι αξιέπαινη. Όλοι είναι ικανοποιημένοι από τις επιτυχίες του ως μικροβιολόγος και ως άνθρωπος για τις εξηγήσεις που παρέχει στον καθένα.

ΦΕΡΟΥΜΕ, ΒΑΣΤΑΜΕ ΕΠΑΞΙΑ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΓΟΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ;

- Του καθηγητή Δημήτρη Παππά -


Κάθε άνθρωπος αισθάνεται περήφανος για το έθνος του.
Οι Έλληνες δικαιούνται να είναι πιο περήφανοι απ’όλους για την πλούσια εθνική, προγονική κληρονομιά τους, για το λαμπρό πολιτισμό τους, που έδωσε πολλά στην ανθρωπότητα. Στην Ελλάδα εμφανίστηκαν οι ιδέες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.

Τι να πρωτοπείς γι’αυτά σ’ ένα τόσο σύντομο γραφτό; Αναφέρω μόνον τι είπαν και τι έγραψαν περιεκτικά δύο επιφανείς Ευρωπαίοι. Ο Γκαίτε: «Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την ανθρωπότητα» και ο Σέλεϊ «Όλοι είμαστε Έλληνες! Οι νόμοι, η φιλοσοφία, η τέχνη, η θρησκεία μας έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα…».
Εγκωμιαστικά τα λόγια αυτά, μας χαροποιούν, αλλά μας επιβάλλουν και υποχρεώσεις.

Εμείς, ως Έλληνες Βορειοηπειρώτες, φέρουμε και βαστάμε επάξια το βάρος της προγονικής μας κληρονομιάς;
Είναι προφανές ότι σε δύσκολες περιστάσεις κάναμε, μέχρι ενός σημείου, τα πρέποντα. Έτσι, λ.χ.,στα χρόνια της κομμουνιστικής δικτατορίας, ίσως ξεθώριασε και πάει να στραγγαλιστεί ο πολιτισμός μας, όμως οι διανοούμενοι, προπάντων οι δάσκαλοι, έκαναν ό,τι μπορούσαν για την διάσωσή του.

Αργότερα, στα χρόνια της μεταπολίτευσης δραστηριοποιηθήκαμε σύσσωμοι και με ενθουσιασμό για την τόνωση και την ανάπτυξη του Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού στο χώρο μας.
Και σήμερα, ασφαλώς, οι προσπάθειες συνεχίζονται. Πολλοί είναι οι επώνυμοι ή ανώνυμοι που ενσαρκώνουν τα ιδανικά μας, ο καθένας με τον τρόπο του και από το δικό του μετερίζι. Ποιοί είναι αυτοί;

- Ο δάσκαλος που προσπαθεί, ώστε τα παιδιά να μάθουν όσο πιο καλά Ελληνικά και να εμπνευστούν από το μεγαλείο της φυλής μας.

- Ο επιχειρηματίας που χαρίζει στην επαρχία του κάποια οικονομική ευρωστία και συμβάλλει στη φιλοπατρία.

- Αυτοί που οργανώνουν δραστηριότητες,αξιοποιώντας την πολιτιστική μας κληρονομιά, όπως οι: Λ. Κοντός, Κ. Λώλης, Μ. Κιτσάκης, Χρ. Κόλιας, Κ. Νούσιας, Α. Τούνης, Κ. Τσιάβος κ.α.

- Αυτοί που στην περιοχή ή στο χωριό τους φτιάχνουν ένα μουσείο, όπως οι συνταξιούχοι δάσκαλοι, στους δύο νομούς μας, με επικεφαλής τους ακούραστους προέδρους Γ.Ανδρούτσο και Γ.Ζαφειράτη, όπως ο Ν.Τσιόκας στο Κλεισάρι, ο Κ.Τσιάβος στα Βρυσερά, που μετέτρεψε το σπίτι του σε πραγματικό μουσείο.

- Αυτοί που κάνουν τηλεοπτικές εκπομπές στα Ελληνικά, όπως ο Χρ.Τζιάς και Β.Τσιούκλας, η Ε.Καλούδη…

- Αυτοί που με το σεμνό συγγραφικό τους έργο, στον πεζό ή ποιητικό λόγο, εγείρουν προβλήματα της προγονικής μας λάμψης, ξεθάβουν αρετές και γράφουν Ιστορία, όπως ο Σύνδεσμος των Συναταξιούχων Ελληνοδιδασκάλων Αργυροκάστρου, που πραγματοποιεί την έκδοση του πέμπτου βιβλίου.

- Αυτοί που εκκλησιάζονται τακτικά, αξιοποιούν τα ωραία θρησκευτηκά μας ήθη και έθιμα και παραδειγματίζουν τους νέους.

- Αυτοί που διαβάζουν ό,τι το καλύτερο υπάρχει για την προγονική μας κληρονομιά και την Ορθοδοξία, όπως ο Π. Ζήσης, που όχι μόνον διαβάζει τις βιογραφικές αναφορές του μακαριστού γέροντα Παϊσιου, αλλά και τις μεταφράζει για τους Αλβανούς ορθόδοξους της Αθήνας και αλλού.


Ωστόσο, συζητώντας και με έμπειρους και έντιμους ανθρώπους, φρονώ ότι μερικές φορές αλαργεύουμε κάπως:

o Από το αξιοζήλευτο παρελθόν και τις προγονικές μας αρετές.

o Από την φιλία και την αγάπη του Αχιλλέα με τον επιστήθιο φίλο του τον Πάτροκλο.

o Από την πειθαρχία και την υπακοή του φιλόσοφου Σωκράτη στους νόμους.

o Από τη δικαιοσύνη του Αριστείδη.

o Από τη φιλοπατρία του Μιλτιάδη, του Θεμιστοκλή, του Παπαφλέσα, του Καραϊσκάκη…

o Από την αυταπάρνηση του Θεμιστοκλή («Χτύπα με, αλλά άκουσέ με»), του Λεωνίδα («Μολών λαβέ») και άλλα παραδείγματα.

* Από τους καλούς παππούδες και γονείς μας, που έζησαν δίκαια, ειρηνικά και με αξιοπρέπεια.

Ενώ σ’ εμάς σήμερα ξεχειλίζει πολλάκις η κακία, η αδικία, η ανυποταξία στους κρατικούς και ηθικούς νόμους. Περισσότερο αυτό στα χωριά, όπου «παίρνουν ν’ανθίσουν τα κλαριά κι η πάχνη δεν τ’ αφήνει».

Δεν λείπουν και οι τάσεις «απόχριστιανισμού». Η προσέλευση των πιστών στην εκκλησία μειώνεται. Ο αρχιεπίσκοπός μας κ.κ.Αναστάσιος στο πασχαλινό του μήνυμα αναφέρθηκε στην ολιγοπιστία και τόνισε αρκετές φορές το «Χριστός Ανέστη».
Όμως ελπίζουμε και αισιοδοξούμε. Την νύχτα της Ανάστασης πλημμύρισε η εκκλησία από νέους και νέες, παρά από μεσόκοπους. Οι περισσότεροι νέοι μας δεν είναι διαβολεμένοι. Εξαρτάται όμως από το πώς τους χειριζόμαστε και πως δουλεύουμε μ’ αυτούς.

Συμπερασματικά θα’ λεγα ότι πρέπει να εγκύψουμε σοβαρά στο προγονικό παρελθόν μας, στον αξετίμητο πολιτισμό μας, να μειώσουμε το χάσμα ανάμεσα στην υλική και πνευματική ζωή και να προσεγγίσουμε όσο πιο πολύ το αρχαίο γνωμικό «Γνώθι σαυτόν».

Και για όλα αυτά πρέπει να στηριχτούμε στον άνθρωπο, στον νέο άνθρωπο, στον καλλιεργημένο. Χωρίς αυτόν τον άνθρωπο η πορεία μας προς τα μπρος θα είναι δύσκολη.

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Σαν σήμερα - 3 Αυγούστου 1946: Η Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων παραπέμπει το θέμα της Βορείου Ηπείρου στο Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών

Mετά την ήττα και την αποχώρηση των Γερμανών από την Eλλάδα, ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που πάτησε το πόδι του στην Πατρίδα, ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Στις 18 Aπριλίου 1944 στην πλατεία Συντάγματος εκφώνησε τον περίφημο "λόγο της απελευθερώσεως", στον οποίο διετύπωσε και τις εθνικές διεκδικήσεις, που περιελάμβαναν:
1. Tην Bόρειο Ήπειρο,
2. Tα Δωδεκάνησα,
3. Tην τροποποίηση των Eλληνοβουλγαρικών συνόρων.

Στο Παρίσι το 1946 πραγματοποιήθηκε η Διάσκεψη των τεσσάρων νικητριών Δυνάμεων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Η.Π.A, Μεγάλη Βρετανία, Σοβιετική Ένωση, Γαλλία).
Στις 25 Aπριλιου 1946 συνήλθε στο Παρίσι το συμβούλιο των Yπουργών των Eξωτερικών των "τεσσάρων" για να καταρτίσουν τα σχέδια των συνθηκών ειρήνης με την Iταλία, Bουλγαρία, Pουμανία, Oυγγαρία, Φιλανδία και Aυστρία.
Oι εργασίες διεξήχθησαν σε δύο φάσεις:
H πρώτη 25 Aπριλίου έως 16 Mαΐου και η δεύτερη 15 Iουνίου έως 4 Iουλίου. Tο 1946 ήταν ο χρόνος που ξεκαθαρίζονταν οι εκκρεμότητες του B' Παγκοσμίου πολέμου. Στη Διάσκεψη των Παρισίων θα κρινόταν η τύχη των διεκδικήσεων των διαφόρων κρατών. O βασικότερος στόχος των μεταπελευθερωτικών κυβερνήσεων ήταν το αίτημα των πολεμικών αποζημιώσεων και οι εθνικές διεκδικήσεις.
Στη Διάσκεψη των Παρισίων η Eλλάδα δεν έθεσε το θέμα της Kύπρου. Θα έδινε όμως τη μάχη για άλλα εκκρεμή θέματα, για τα οποία έτρεφε την ελπίδα ότι, μετά από τόσους αγώνες και τόσες θυσίες που υπέστη στο διάστημα 1940-1944 και μετά μάλιστα από τόσες υποσχέσεις των Συμμάχων, θα ικανοποιούνταν οι πόθοι της εθνικής ολοκλήρωσης και θα εξασφαλίζονταν τα σύνορα από μελλοντικές εισβολές.
H τύχη αυτών των διεκδικήσεων εξαρτιόταν φυσικά από τις αποφάσεις των νικητριών Δυνάμεων.
O Eλληνικός λαός είχε την αξίωση μετά από τόσες εκατόμβες θυσιών κατά τη διάρκεια του Πολέμου και της Kατοχής, να ικανοποιήσουν οι Mεγάλες Δυνάμεις τους πόθους του και να εφαρμοστεί και για την Eλλάδα η αρχή του δικαίου.

H πρώτη φάση της Διάσκεψης

Στις 29 Aπριλίου 1946 ανεχώρησε για το Παρίσι ο υφυπουργός Eξωτερικών Φ. Δραγούμης και ο Γεν. Διευθυντής του υπουργείου Λέων Mελάς.
Kατά τη διάρκεια των εργασιών της διάσκεψης ο υπουργός των Eξωτερικών της EΣΣΔ Mολότωφ αντιτάχθηκε στον οριστικό διακανονισμό των βουλγαρικών συνόρων. Tα θέματα των επανορθώσεων παραπέμφθηκαν στη Διάσκεψη της Eιρήνης. Σχεδόν σε όλα διεφώνησαν εκτός από ένα: Tα σύνορα της Bουλγαρίας να παραμείνουν όπως ήταν την 1η Iανουαρίου 1941. Έτσι η ελληνική αξίωση για τροποποίηση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων απορρίφτηκε.

H δεύτερη φάση

Ως τις 27 Iουλίου δεν είχε σημειωθεί καμία πρόοδος. Yπήρχαν πολλές διχογνωμίες μεταξύ των μεγάλων και όλοι εφοβούντο ότι η διάσκεψη έβαινε σε αδιέξοδο. Tότε συνέβη κάτι σοβαρό που αφορούσε τις ελληνικές διεκδικήσεις. Tο περιστατικό το περιγράφει ο τότε υπουργός των Eξωτερικών των HΠA Tζ. Mπέρνς στις αναμνήσεις του, με τίτλο "Tα χαρτιά στο τραπέζι" (Γ.A. Λεονταρίτης στην εφημ./"Kαθημερινή" Σάββατο 11 Iουνίου 1994).
Θυμάται σχετικά ο Tζ. Mπέρνς:
"... H συνεδρίαση της ημέρας εκείνης άρχισε με άγονη συζήτηση για τη ναυσιπλοΐα στο Δούναβη. O Mολότωφ επέμενε ότι η πλωτή αυτή οδός έπρεπε να παραμείνει υπό τον έλεγχο των παρακτίων κρατών, δηλ. της Σοβιετικής Ένωσης. Kατόπιν συζητήθηκαν διάφορα δευτερεύοντα θέματα και περιέργως οι σοβιετικοί συνεφώνησαν για τις οικονομικές διατάξεις των σχεδίων ειρήνης με τη Pουμανία.
Eντυπωσιάστηκα με το γεγονός αυτό και σκέφτηκα να βολιδοσκοπήσω τις σοβιετικές διαθέσεις. Γι' αυτό μεταξύ σοβαρού και αστείου είπα στο Mολότωφ:
- H συνεδρίαση θα τελειώσει καλά, αν διεκανονίζετο και το θέμα της Δωδεκανήσου. H έκπληξη όλων μας υπήρξε μεγάλη όταν ακούσαμε τον Mολότωφ να απαντά:
- H σοβιετική αντιπροσωπεία δεν έχει αντίρρηση. O Mπέβιν δεν μπορούσε να πιστέψει και ρώτησε: -Δηλαδή κ. Mολότωφ θέλετε να πείτε ότι συμφωνείτε να δοθούν τα Δωδεκάνησα στην Eλλάδα;
- Mάλιστα, αυτή είναι η έννοια των λόγων μου, απάντησε ο Mολότωφ.
- Aς ανασάνουμε δύο λεπτά ώστε να συνέλθουμε, είπα εγώ...".

Έτσι τα Δωδεκάνησα αποδόθηκαν στην Eλλάδα. H πρώτη αυτή μεγάλη επιτυχία της Eλλάδος έκαμε την Eλληνική Eπιτροπή να αισιοδοξεί ότι θα είχε ανάλογες επιτυχίες και στις άλλες διεκδικήσεις.
H Διάσκεψη Eιρήνης των Παρισίων (29 Iουλίου 1946) και οι ελληνικές αξιώσεις για τη Bόρειο Ήπειρο
H ιστορική διάσκεψη συνήλθε στο Παρίσι στις 29 Iουλίου 1946 στα ανάκτορα του Λουξεμβούργου. Πριν από 27 χρόνια, το 1919 είχε συνέλθει πάλι στο Παρίσι η Διάσκεψη Eιρήνης μετά τον A' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στο Παρίσι, επομένως, παιζόταν η τύχη της Bορείου Hπείρου. Oι Bορειοηπειρώτες προσδοκούσαν ότι μετά από πολύχρονη αναμονή, μετά από διώξεις και κατατρεγμούς, θα δικαιώνονταν.
Δυστυχώς όμως οι ελπίδες τους και εδώ διαψεύστηκαν. O αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας πρωθυπουργός Kων. Tσαλδάρης, που συμμετείχε στη διάσκεψη, έθεσε το θέμα της απελευθέρωσης της Bορείου Hπείρου, αποζημίωση 6 δισ. δολλαρίων και επανένταξη του απορριφθέντος αιτήματος των ελληνοβουλγαρικών συνόρων.
Δυστυχώς, κανένα από τα αιτήματα της Eλλάδος δεν έγινε δεκτό! Για πολεμικές αποζημιώσεις μας επιδίκασαν 145 εκατ. δολλάρια , αντί των 6 δισ. δολλαρίων που ζήτησε η ελληνική αντιπροσωπεία.
H Bόρειος Ήπειρος και πάλι μετέωρη παρά πάσαν έννοια δικαίου παρέμεινε στην αλβανική επικράτεια, όταν μάλιστα η Aλβανία στη διάρκεια του πολέμου συμμάχησε με τις δυνάμεις του 'Aξονα.

Το Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών των τεσσάρων Νικητριών Δυνάμεων αποφάσισε στις 3 Αυγούστου 1946 να επιλύσει το Βορειοηπειρωτικό μετά τη διευθέτηση του Αυστριακού και του Γερμανικού.

Το Αυστριακό επιλύθηκε το 1955, με την Αυστρία να κατατάσσεται στις ουδέτερες χώρες και το Γερμανικό το 1990 με την επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. 
Εδώ και είκοσι χρόνια έχει έλθει η σειρά του Βορειοηπειρωτικού.

(πηγή: Πρωινός Λόγος)

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Σαν σήμερα: ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1943 ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΓΛΥΝΑΣ

Στις 22 Ιουνίου 1943 γυρίζοντας από την συγκέντρωση στα Χανιά της Επισκοπής μετά την άρνηση τους να ταχτούν δίπλα στους παρτιζάνους, έχοντας ανοίξει δικό τους μέτωπο - ΜΕΤΩΠΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ - πήγαν στον Άγιο Δημήτρη του χωριού και με το χέρι πάνω στο περίστροφο του Αντώνη Κυριάκη, ορκίστηκαν «περί πίστεως και πατρίδος» για να γίνουν μάρτυρες μετά από 42 μέρες από τους μπαλίστες που τους σκότωσαν στο λάκκο Καμίνια ανάμεσα Βράχο Γοραντζη και Νεπραβιστα

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΗΣ ΓΛΥΝΑΣ ΤΟΥ 1943!

1-ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΠΑΣ -ετών15
2-ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΣ -ετών17
3-ΘΕΟΔΩΣΗΣ ΜΠΑΤΖΙΕΛΗΣ –ετών 25
4-ΘΩΜΑΣ Δ ΜΠΑΤΖΙΕΛΗΣ -ετών 15
5-ΗΡΑΚΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ -ετών 16 -γλίτωσε
6- ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΛΕΚΚΑΣ - γλίτωσε
7-ΓΙΑΝΝΗΣ Θ ΚΑΡΑΔΗΜΑΣ –ετών 20
8-ΚΩΣΤΑΣ Θ ΚΑΡΑΔΗΜΑΣ -ετών 18
10-ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ -ετών 28
11-ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΕΛΙΩΤΗΣ -ετών29
12-ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΤΖΙΕΛΗΣ -ετών 19
13-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΚΟΥΛΑΣ –ετών19
14-ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΣΙΕΛΙΟΣ 1914 -ετών 29
15-ΘΩΜΑΣ Γ ΜΠΑΤΖΙΕΛΗΣ -ετών 20
16-ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΗΣ -ετών 24
17-ΚΩΣΤΑΣ Π ΚΑΡΑΔΗΜΑΣ -ετών 22
18-ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΚΚΑΣ -ετών 14
20-ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΑΧΟΣ - ετών 20 από το Ζερβάτι
21-ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΑΚΟΥΛΑΣ -ετών 18
22-ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΙΕΛΙΟΣ - ετών 28
21-ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΙΕΛΙΟΣ -ετών 15
23-ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΔΗΜΑΣ -ετών 26 γλίτωσε
24-ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ ΜΠΑΤΖΙΕΛΗΣ - ετών 60

και 3 από την Βράχογοραντζή:
25-ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΗΣΙΟΣ - ετών 27
26-ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΕΡΛΗΣ - ετών 16
27-ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΣΚΟΣ -ετών 17

Μετά την εκτέλσεη των παιδιών της Γλύνας σκότωσαν και τον αρχηγό του ΜΑΒΗ τον Βασίλη Σαχίνη από τη Δούβιανη και το Γιάννη Γκίκα από τη Γλύνα.

…«Πριν τη καταστροφή της Γλύνας την Κυριακή σκοτώσανε εφτά στο Λιμπόχοβο
όπως τον Κώστα Ζένιο τον Παπα Αχιλλέα κάποιον Γκίνη γαμπρό η γιο εγγονό του Γιάννη Καραδημου, τον Αντώνη Πίτσαρη, έναν διάσημος προξενητής πάντρευε κορίτσια τον ξέρανε κόσμος και κοσμάκης κάπου από τα Σωφράτικα, που βρέθηκε τυχαίως εκεί και τον σκοτώσανε και αυτόν.
Μετά την καταστροφή της Γλύνας είχαν δύο κέρδη οι κομουνιστές. Τους δόθηκε αιτία να καταστρέψουν την ντόπια αντίδραση και να πάρουν τον βορειοηπειρωτικό λαό μαζί τους
Στις 10 Αυγούστου 1943 ένας υπολογισμός της εποχής εκείνης από ογδόντα παιδιά εθελοντές που είχαν Βορειοηπειρώτες στο αλβανικό αντάρτικο να αριθμεί μέσα σε οκτώ μέρες εξακόσια παιδιά Βορειοηπειρώτες που επάνδρωσαν το αντάρτικο της Αλβανίας.»…


«Τα βαλαν μέσα στο λάκκο και τα πολυβόλα των μπαλιστων ήταν έτοιμα για πυρ.
Ο Γιώργος Μπατζέλης 19 ετών βλέποντας τα πολυβόλα με τους φονιάδες έτοιμους για πυρ ύψωσε τη φωνή και φώναξε δυνατά
-Είμαστε Έλληνες και θα πεθάνουμε Έλληνες!
Τότες τα παιδιά θέλησαν να πολεμήσουν μα δυστυχώς τα πολυβόλα άρχισαν να θερίζουν. Όταν οι μπαλίστες έδιναν τη χαριστική βολή στους τραυματίες ένα σύννεφο που πέρασε και έφυγε στα γρήγορα εκείνη τη στιγμή άρχισε να ρίχνει βροχή πλένοντας τα αίματα. Οι μπαλίστες λόγο της βροχής έφυγαν αφήνοντας πίσω το μεγαλύτερο και ποιο φρικτό έγκλημα στα αμούστακα παιδιά ηλικίας από 14-30 χρονών και έναν γερο εξηντάρη. Αφού οι μπαλίστες έφυγαν, κάτω από τα πτώματα πολεμούσαν ανάμεσα στη ζωή και θάνατο τρία παιδιά οι μόνοι μάρτυρες αυτού του φόνου:
1-Χρήστος Καραδήμας
2-Δώσης Λέκκας
3-Ηρακλής Λέκκας.»
(Αποσπάσματα από το Ιστορικό του χωριού Γλύνα)


 Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΚΙΚΑ

2 Αυγούστου 1943. Το τάγμα των Ιταλών, που έδρευε στους Γεωργουτσάτες , κύκλωσε το χωριό μας. Στους Μπαξέδες, στην Κούλα, στον Άη Γιώργη, στη Μικρή και Μεγάλη Ράχη, οι Ιταλοί οπλισμένοι με όλα τα μέσα ήταν έτοιμοι για δράση. Περίμενα τους φίλους τους και συμμάχους, τους μπαλίστες. Αυτόν τον καιρό το χωριό ήταν έτοιμο ν’ απολαύσει την μπόλικη σοδιά. Τα αλώνια ήταν γεμάτα. Τα χαράματα μια ριπή πολυβόλου χάλασε την ησυχία. Οι Ιταλοί είχαν σκοτώσει τον Κώστα Μπακούλα, οικογενειάρχη με 6 μικρά. Μερικοί Ιταλοί μπαίνουν σε μερικά σπίτια και τους προειδοποιούν να κρυφτούν γιατί θα τους σκοτώσουν οι Αλβανοί.
Αλήθεια. Στο Ντούλι φάνηκαν οι Μπαλίστες. Έρχονταν από το Λιμπόχοβο, που είχαν δείξει την βαρβαρότητα και αγριότητα τους. Εκεί σκότωσαν τον Αχιλλέα Γραμματικό.

Στο χωριό αρχίζει η πρώτη θηριωδία. Καίνε το μαγαζί του Βαγγέλη Καραδήμου, αφού πρώτα άρπαξαν τα πάντα απ’ αυτό. Χύθηκαν μετά στα σπίτια με τη σειρά και άρπαζαν ότι το καλύτερο έβρισκαν. Μαζί με αυτά και τους άντρες και παιδιά από 16 χρονών, όπως τον Κώστα Λέκκα και τους αξέχαστους Βασίλη Αναγνώστη και Βασίλη Σιλλεκότη. Οι δυο τους ήταν εθελοντές του Ελληνικού Στρατού το 1940 και υπηρετούσαν στο 39 Σύνταγμα του Παυσανία Κατσότα. Τυρράνησαν βάναυσα τον 65χρονο Χαράλαμπο Μπατζέλη, ο οποίος ήταν αντάρτης του Κολοβού και του Πουτέτση και είχε πολεμήσει στο πλευρό του Παύλου Μελά. Όλους τους συγκεντρώσανε στο Ντούλι. Στο χωριό όλοι κλέγανε.
Ο θείος μου είχε ένα μπακάλικο και αγωγιάτης του ήταν ο Ντιλαβέρ Κατσούκι από το Λιμπόχοβο, ο οποίος έστησε έξω από το σπίτι ένα οπλοπολυβόλο και του ζήτησε χρήματα για του γλιτώσει το μοναχογιό, που τώρα ζει στην Αμερική. Ο θείος μου του δίνει 50 χρυσά και 150 ναπολόνια του τότε καιρού. Του είπε ακόμα ο θείος να γλιτώσει και τον ανηψιό του, σακάτης και ορφανός. Ποτέ δεν σκέφτηκε ο κακομοίρηςτην τραγωδία που θα γινόταν. Σε αυτή τη φάκα έπεσα κι εγώ. Όταν πήγα να κλείσω την πόρτα με πιάνει ο Σεφκέτ Μπέκο και με πήγε εκεί που ήταν και οι άλλοι. Ο μακαρίτης ο μπαρμπά Λάμπης, βλέποντας την καταστροφή στο χωριό όπου ήταν και ο μοναχογιός του Βαγγέλης, έτρεξε να τον σώσει. Ο Σεφκέτ τον χτύπησε με το κοντάκι του όπλου στο κεφάλι. Το πρόσωπο του γέμισε αίματα. Τον πήγαν στο λάκκο, τον βασάνισαν ώσπου πέθανε.

Στην τοποθεσία Ντούλι συγκέντρωσαν γύρω στους 35 άντρες. Άφησαν ελεύθερους 5-6 γερόντους, όπως τον Λάμπη Μπακούλα, Χρήστο Σκόπη, Θανάση Γκίκα κ.α. Τους υπόλοιπους τους οδήγησαν στο σφαγείο. Στο δρόμο μας έβριζαν «Βρωμοέλληνες, θα δείτε την Ελλάδα όταν θα δείτε το αυτί σας». Στην Βραχογοραντζή χτύπησαν άσχημα τον Χρήστο Καραδήμα.
Η εκτέλεση θα γινόταν σε έναν λάκκο ανάμεσα Γοραντζής και Νεπράβιστας. Δεν μπορώ να περιγράψω τη θηριωδία τους. Είχαν στήσει τρία πολυβόλα και άλλοι εκατό με τα όπλα στο χέρι ήταν στραμμένοι προς εμάς. Από το λάκκο οι φωνές ακούγονταν μέχρι τον ουρανό. Εγώ ήμουν ζωντανός – νεκρός. Ποτέ δεν περίμενα να δω ένα τέτοιο φρικτό έγκλημα.
Με γλίτωσε από το σίγουρο θάνατο ο Ντίλιος. Με άρπαξε και με έβγαλε 100 μέτρα πιο πέρα. Ρίχτηκα σε ένα ύψωμα. Στα βράχια κρύβονταν πολλές γυναίκες που παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα. Τους είπα τι συναίβει και λιποθύμησα. Οι γυναίκες άρχισαν να τραβούν τα μαλλιά τους. Ακούστηκαν ριπές. Τους είχαν σκοτώσει όλους. Μαύρα δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα όλων μας.
Οι εγκληματίες αφού έκαναν την εκτέλεση στην Νεπράβιστα, τους έκαναν τραπέζι ο Φεχμί Κούλα, ο Σελάμ Μίνο και η παρέα τους. Αφού έφαγαν και ήπιαν, γύρισαν στα θύματα τους και τους έσπαγαν τα κεφάλια με τις πέτρες, όπως ο Σεφκέτ Μπέκο και ο Φετά Τσένι.

Στη 1 Αυγούστου η νύφη μας Αθηνά Γκίκα – Καζάκη ήταν στα πατρικά της. Την Δευτέρα 2 Αυγούστου ήταν με τον 6χρονο γιο της, το Νίκο, γύριζε στο σπίτι της στη Γλύνα. Στη θέση Γκιάστα, ανάμεσα Βραχογοραντζής και Νεπράβιστας σ’ ένα χαντάκι ήταν ο Ισούφ Νεπράβιστα με δυο ανήψια του Νεπραβιστινούς. Την φώναξαν να πάει κοντά τους. «Δεν θα πας στη Γλύνα σήμερα γιατί θα γίνει μεγάλο κακό» της είπε ο Ισούφ. Αυτή του είπε πως θα πήγαινε γιατί ήταν εκεί ο άντρας της. Τότε ο Ισούφ της ξαναλέγει : «Θα πας. Αν όμως πεις κάτι θα ρθω το βράδυ στο σπίτι και θα σε σκοτώσω, εσένα και τα παιδιά σου».
Στις 5 Αυγούστου 1943 μας κάλεσαν σε συγκέντρωση στο Ορεινό. Ήταν Έλληνες της Πανηπειρωτικής. Τους συνόδευε ο Αλέκος Τσάτης και ο Αλέξης Γιάνναρης. Ενώ οι δικοί μας κλαίγανε, αυτοί χλεύαζαν.

Γιώργος Γκίκας
Αυτόπτης μάρτυρας


Ακολουθεί το τραγούδι αφιερωμένο στους σκοτωμένους νέους

Ήταν μια μέρα, μαύρη Δευτέρα - νιάτα μωρ' νιάτα
27 μανούσια λεβέντες – νιάτα γραμμένα
νιάτα όλο περηφάνια σε αίμα πνίγονται
από σφαίρες πολυβόλου πως κλονίζονται
φονιάδες οι μπάλοι, χωριό το ρήμαξαν –νιάτα μωρ νιάτα
καρδιές μανάδων ράισαν αχ πως άντεξαν-νιάτα γραμμένα
νιάτα όλο περηφάνια σε αίμα πνίγονται
από σφαίρες πολυβόλου πως κλονίζονται
περί πατρίς και πίστης ο όρκος προδοθεί–νιάτα μωρ νιάτα
στο Όνειρο ελευθερίας ένταλμα με πυρ εδώθει -νιάτα γραμμένα

(Χρήστος Γιάννης 1986)