Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Η συνέντευξη του προέδρου του κόμματος των Ελλήνων Χρήστου Κίτσιου στο ΡΑΔΙΟ ΑΣΤΥ με θέμα τις απαιτήσεις του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και την ενότητα


Η συνέντευξη που παραχώρησε ο πρόεδρος του κόμματος "Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον" Χρήστος Κίτσιος στην εκπομπή "ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ.GR" του ΡΑΔΙΟ ΑΣΤΥ (90,6 FM)  και στους παραγωγούς Αθηνά Κρεμμύδα - Αλέξανδρο Κορακίδη στις 18 Απριλίου 2012. 


ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ.GR: Κύριε Κίτσιο στις 8 Απριλίου είχατε την επίσημη πρώτη παρουσία σας σε εκδήλωση ενός κόμματος εξουσίας στην Ελλάδα και αναφερόμαστε στη Νέα Δημοκρατία και την ημερίδα που διοργάνωσε για το Βορειοηπειρωτικό, όπου κατά την ομιλία σας αναφερθήκατε στο τι ζητά ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου. Μπορείτε να μας πείτε ορισμένες από τις απαιτήσεις του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και απέναντι σε ποιους;

Χρ. Κίτσιος: Εμείς κατ’ αρχάς ανταποκριθήκαμε θετικά σε μία εκδήλωση που διοργάνωσε ένα από τα κόμματα της εξουσίας της Ελλάδος και δεν μπορούσαμε άλλωστε να μην ανταποκριθούμε σε μία τέτοια πρόσκληση, γιατί ήταν η πρώτη φορά που ένα μεγάλο κόμμα στην Ελλάδα ασχολείται σοβαρά με τα θέματα που αφορούν τον τόπο μας. Από τους διοργανωτές υπήρχε ένα σωστό σκεπτικό για αναφορά στο παρελθόν του τόπου μας, παρελθόν που δεν μπορεί ένα έθνος να επιβιώσει χωρίς να υπάρχει πολιτισμός, χωρίς να υπάρχει ιστορία και σε αυτό πρέπει να σταθούμε και στη συνέχεια. Υπήρχε αναφορά στο παρόν για την εικοσαετή πορεία της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Βόρειο Ήπειρο και η στρατηγική για το μέλλον. Πιστεύω ότι ήταν πολύ σωστό το σκεπτικό πάνω στο οποίο οργανώθηκε η ημερίδα.
Εμείς δεν θέλαμε να κάνουμε έναν απλό χαιρετισμό και να έχουμε μία τυπική παρουσία σε αυτή την εκδήλωση, γι’ αυτό καθίσαμε και προετοιμάσαμε κάτι σοβαρό ώστε να πούμε αυτά που έχουν σχέση με το τι ζητάμε οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες αυτή τη στιγμή τόσο από την αλβανική πλευρά όσο και από την ελληνική εξωτερική πολιτική. Αν κάνουμε μία αναφορά στα προβλήματα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο χώρο της Βορείου Ηπείρου θα δούμε ότι δεν έχουν λυθεί βασικά ζητήματα, όπως είναι η απώλεια των ιδιοκτησιών, είναι η ανασφάλεια και η συρρίκνωση του πληθυσμού, το θέμα της παιδείας, η κατάρρευση των υποδομών και κυρίως η απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας από τα επίσημα έγγραφα του αλβανικού κράτους. Εμείς όλο αυτόν τον καιρό καθίσαμε και μελετήσαμε όλα αυτά τα θέματα αφού πρώτα συζητήσαμε με πολλούς Βορειοηπειρώτες που ενδιαφέρονται για τον τόπο τους. Βεβαίως δεν έχουμε δώσει ακόμα την τελική μορφή στο πλαίσιο αιτημάτων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Όλα αυτά που ζητάμε έχουν ως στόχο να επιβιώσουμε στην ίδια μας την πατρίδα και να έχουμε πραγματικά όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από τις διεθνείς συμβάσεις για τις μειονότητες, το Σύνταγμα αυτής της χώρας και τις διακρατικές συμφωνίες. Η Αλβανία όπως ξέρουμε επιθυμεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στέλνει συνέχεια αναφορές ότι όλα πάνε καλά σε σχέση με την Εθνική Ελληνική Μειονότητα. Από την πλευρά μας προσπαθούμε να προσεγγίσουμε τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς και να τους παρουσιάσουμε την πραγματική κατάσταση της Μειονότητας. Γι’ αυτό και καλέσαμε και τον επικεφαλής του ΟΑΣΕ να επισκεφθεί το χώρο μας και να δει από κοντά τα προβλήματα στο χώρο μας. Αυτά που εμείς ζητάμε αυτή τη στιγμή είναι κάποια σημαντικά θέματα όπως η κατοχύρωση του αυτοπροσδιορισμού της εθνικής μας ταυτότητας και την ελεύθερη προβολή των διακριτικών γνωρισμάτων. Είναι η ποσοστιαία συμμετοχή των Ελλήνων στην νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία, η επιστροφή και νομική κατοχύρωση των ιδιοκτησιών, η αναγνώριση της πολιτιστικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία, το πολύ σημαντικό θέμα της παιδείας που παραμένει άλυτο εδώ και χρόνια και η καθιέρωση της ελληνικής γλώσσας ως δεύτερης επίσημης στο χώρο που οι Έλληνες αποτελούν πλειοψηφία

ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ.GR: Αυτά ωστόσο προφανώς πρέπει να τα διεκδικήσουν οι ίδιοι Βορειοηπειρώτες από την αλβανική κυβέρνηση...

Χρ. Κίτσιος: Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος μας. Όπως ανέφερα και πριν είναι ακόμα ανοικτό προς συζήτηση το Πλαίσιο Αιτημάτων της ΕΕΜ, το οποίο όταν ολοκληρωθεί θα το παρουσιάσουμε στην αλβανική κυβέρνηση και βουλή, όπου σε αυτό θα χρειαστούμε τη βοήθεια του εθνικού μας κέντρου.

ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ.GR: Μιας και αναφερθήκατε στο εθνικό κέντρο, όπως και κατά τη διάρκεια της ομιλίας σας, εκφράσατε έναν προβληματισμό ή θα λέγαμε κιόλας ότι ασκήσατε μία κριτική στο πως διαχειρίστηκε το εθνικό κέντρο όλα αυτά τα χρόνια το Βορειοηπειρωτικό. Θα ήθελα να σας ρωτήσω τι προσδοκείτε εσείς από το εθνικό κέντρο και τι πιστεύετε ότι δεν έχει κάνει σωστά εώς τώρα.

Χρ. Κίτσιος: Ήρθε η στιγμή να χαραχτεί μία στρατηγική πάνω στο θέμα της Βορείου Ηπείρου. Πρωταρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εμείς οι ίδιοι το τι θέλουμε και μετά να ζητήσουμε και τη στήριξη του εθνικού κέντρου. Βεβαίως εξέφρασα και τη πικρία σχετικά με όλη αυτή την περίοδο με την πολιτική που άσκησε το εθνικό κέντρο απέναντι στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό όπου δεν υπήρχε καμία στρατηγική για το χώρο αυτό. Ούτε στρατηγική ανάπτυξης, ούτε μία πολιτική για να μείνουν οι Βορειοηπειρώτες στα πατρώα εδάφη και να τους βοηθήσει εκεί. Αντίθετα ακολουθήθηκε η πολιτική που συνέβαλλε στον ξεριζωμό ακόμα και αυτών των ανθρώπων που απέμειναν εδώ. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην υπάρχουν ούτε σχολικά κέντρα, ούτε τίποτε άλλο που να μπορεί να κρατήσει τον κόσμο μας εδώ. Πιστεύω όμως ότι υπάρχουν πολλοί Βορειοηπειρώτες και μάλιστα ανάμεσα τους και επιστήμονες οι οποίοι θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν προς τη σωστή κατεύθυνση και πιστεύω ότι από αυτή την προσπάθεια θα έχουμε σημαντικά αποτελέσματα στο μέλλον.  

ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ.GR: Να πάμε τώρα και σε ένα άλλο θέμα που είναι και το ζητούμενο στο εσωτερικό του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Είναι το θέμα της ενότητας, της συσπείρωσης των Βορειοηπειρωτών. Να θυμίσω ότι πριν από λίγες μέρες ήταν τα 20 χρόνια του ΚΕΑΔ, όπου ο πρόεδρος του έκανε μία έκκληση για ενότητα και απευθύνθηκε όπως χαρακτηριστικά είπε στους πάντες. Πως είδατε αυτή την στάση του ΚΕΑΔ και τι προτίθεστε εσείς να κάνετε όσον αφορά την ενότητα;

Χρ. Κίτσιος: Τελευταία ακούγεται συχνά το θέμα της ενότητας και διαβάσαμε και κάποια δημοσιεύματα του Τύπου της πρωταπριλιά ότι έγινε συνάντηση ανάμεσα στον πρόεδρο του ελληνικού κόμματος και του κ. Ντούλε, πράγμα το οποίο δεν είναι αληθές…

ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ.GR: Πάντως κύριε πρόεδρε επιτρέψτε μου να πω ότι θα θέλαμε να είναι πάρα πολύ αληθές αυτό το σενάριο…

Ιλίρ Φεύγεις για Τσαμουριά…στο νέο σου σπίτι!


γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Ήπειρος. Κάποιο «εγκαταλειμμένο» από τους Έλληνες κατοίκους του ορεινό χωριό. Χαράματα.
Το βαρυφορτωμένο φορτηγό με τους Αλβανικούς αριθμούς μετά από κάμποσες δύσκολες ανηφόρες και στροφές μπαίνει στο χωριό και σταματάει μπροστά στην πλατεία. Κάποιος πλησιάζει τον οδηγό.
Ο συνοδηγός κατεβαίνει και μιλάει πρώτος στον άγνωστο.
- Καλημέρα, είπε στα αλβανικά, ο Γκασμέντ;
- Ναι, του απάντησε ο άλλος επίσης στα αλβανικά, ο Σαλί;
- Όχι, ο Ιλίρ.
- Α, καλά. Ο Σαλί μάλλον είναι ο επόμενος. Κάτσε να δω τα χαρτιά. Απάντησε και συμβουλεύτηκε την «λίστα» του. «Μάλιστα, στο 14 είσαι».
- Είναι καλό το σπίτι ρε Γκασμέντ;
- Για «χάρισμα» Ιλίρ μια χαρά είναι. «Δώρο» είναι, αυτό να μην το ξεχάσεις ποτέ.
- Δεν θα το ξεχάσω Γκασμέντ. Είμαστε ευγνώμονες στην «Οργάνωση».
- Κι αυτό είναι η τελευταία φορά που το λες. Κατάλαβες; Του έκανε «ψυχρά και με νόημα» ο Γκασμέντ.
- Ναι…Κατάλαβα, απάντησε συγκαταβατικά και «παγωμένος» ο Ιλίρ.
- Είναι πάρα πολύ σοβαρό. Το κατάλαβες; επέμεινε ο Γκασμέντ.
- Ναι…εντάξει.
- Κανείς από τους Γκρέκους δεν πρέπει να σε ακούσει ποτέ να το λες «αυτό» που είπες. Το κατάλαβες Ιλίρ; ο Γκασμέντ είχε «κολλήσει» σχεδόν τη φάτσα του στη μούρη του Ιλίρ.
- Ναι σου είπα. Κατάλαβα.
- Καλά. Πάμε τώρα να σου δείξω το σπίτι. Πες στον οδηγό να μας ακολουθήσει με το φορτηγό από πίσω. Εσύ έλα μπροστά, μαζί μου, στο δικό μου αυτοκίνητο.
Ο Ιλίρ πήγε στον οδηγό του φορτηγού, του εξήγησε και έφυγε για να μπει στο αυτοκίνητο του Γκασμέντ. Μέσα ήταν δύο ακόμη. Ανατρίχιασε.
Στο ερωτηματικό βλέμμα του Ιλίρ ο Γκασμέντ απάντησε μη συγκρατώντας ένα «περίεργο μειδίαμα»:
- Για «βοήθεια» στο κατέβασμα των επίπλων σου είναι Ιλίρ, μην ανησυχείς.
Ο Ιλίρ συγκατένευσε αλλά δεν κατάφερε να κρύψει την «ανησυχία» του στη θέα των δύο «συνοδών». Φαίνονταν «βετεράνοι». Εύκολα τους ξεχώριζε. Ήταν καιρό κι αυτός στο Κόσοβο. Τους έζησε. Στον πόλεμο και στην ειρήνη. Ήξερε να τους διακρίνει. Όπως ήξερε ότι μέσα από το μπουφάν τους θα βρισκόταν από τη μια μεριά ένα σαρανταπεντάρι κι από την άλλη ένα μαχαίρι. Κι οπωσδήποτε στο πορτπαγκάζ θα βρίσκονταν τα καλάσνικωφ με μπόλικα πυρομαχικά.
- Είμαστε ασφαλείς Γκασμέντ; ρώτησε ανήσυχα ο Ιλίρ, έχω την οικογένειά μου μαζί.
- Να μην ανησυχείς Ιλίρ. Απλά παίρνουμε τα μέτρα μας. Είχατε καλό ταξίδι από την Αθήνα;
- Ναι, εντάξει. Ε, η οικογένεια μόνο που λίγο στενοχωρήθηκε. Που έφυγαν δηλαδή από την περιοχή που είχαν περάσει είκοσι χρόνια. Εκεί μεγάλωσαν βλέπεις τα παιδιά. Λυπήθηκαν κάπως που τα υποχρέωσα να έρθουν μαζί μας. Καταλαβαίνεις.
- Ο «Σκοπός» υπεράνω όλων Ιλίρ.
- Ναι Γκασμέντ. Αυτό τους είπα.
- Άλλωστε, σας έγινε μεγάλο δώρο απ’ την οργάνωση. Σπίτι, μαγαζί, στάβλοι, χωράφια, ζώα, αυτοκίνητο, εμπορεύματα, μετρητά για την νέα σας ζωή. Τι άλλο θέλεις; Ξέρεις πόσοι θα ζήλευαν την τύχη σας; Άσε που σε λίγο εδώ πάνω θα είναι γεμάτο κόσμο, κόσμο «ΜΑΣ» και θα καλοπεράσετε. Κι εσύ και η γυναίκα σου και τα παιδιά σου.
- Ναι, ξέρω Γκασμέντ. Κι έχεις δίκηο. Τους τα είπα.
- Και τι είπαν;
- Ε, στενοχωρήθηκαν λίγο αλλά κατάλαβαν. Δεν ήθελε να του πει ότι η οικογένεια «εξεγέρθηκε» που θα τους «ξερίζωνε» από την Αθήνα όπου ζούσαν είκοσι χρόνια, όπου μεγάλωσαν τα παιδιά, όπου είχαν τους φίλους τους, που εγκατέλειψαν την «πολιτισμένη ζωή» της μεγάλης πόλης για να πάνε να ζήσουν στα «κατσάβραχα».
Και πως χρειάστηκε να τους θυμίσει ότι «επελέγησαν» γι’ αυτό και πως αν αρνούνταν θα «κινδύνευαν». Τους είχε θυμίσει επίσης ότι ένα σωρό άλλες οικογένειες αδημονούσαν να έρθει η σειρά τους για να πάνε να ζήσουν στην «γη της επαγγελίας» αυτές τις δύσκολες οικονομικά εποχές. Δεν είναι λίγο πράγμα να σου τα έχουν «όλα πληρωμένα και εξασφαλισμένα». Να μην έχεις ν’ ανησυχείς για τίποτα εκεί που άλλοι, οι «πολλοί» δεν έχουν καν μια κακοπληρωμένη δουλειά.

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Ολοκληρώθηκε, με μεγάλη επιτυχία, η εκδήλωση του "Πύρρου" για την επέτειο του πρωτοκόλλου της Κέρκυρας

o-pyrros-ekdhlwsh-protokollo-27-5-2012
Κατάμεστη ήταν η αίθουσα του ξενοδοχείου «ΔΙΟΝΥΣΟΣ», την περασμένη Κυριακή (27-05-2012), στην εκδήλωση με τίτλο Βόρεια Ήπειρος: από Ελληνορθόδοξη κοινότητα σε λησμονημένη Ελληνική Μειονότητα. Την εκδήλωση, διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτών Θεσσαλίας «Ο ΠΥΡΡΟΣ» με την υποστήριξη της περιφέρειας Θεσσαλίας. Αφορμή αποτέλεσε η συμπλήρωση 98 ετών από την υπογραφή του πρωτοκόλλου της Κέρκυρας στις 17 Μαΐου 1914 μέσω του οποίου απορρέουν πολλά δικαιώματα  του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την ομιλία του προέδρου του «ΠΥΡΡΟΥ» κ. Οδυσσέα Μπόρου ο οποίος καλωσόρισε τους παραβρισκόμενους. Στον σύντομο λόγο του, αναφέρθηκε στην μεθοδική άρνηση του Αλβανικού κράτους να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου. Επίσης, δεν παρέλειψε να σχολιάσει και την «χαλαρή» στάση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής όσον αφορά την διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων των Βορειοηπειρωτών.
Στην συνέχεια ακολούθησε ο κύριος ομιλητής, κ. Δημήτριος Περδίκης (Πρόεδρος της «Κίνηση για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου»), με αναφορά στους αγώνες των Ελλήνων από τότε που το βόρειο τμήμα της Ηπείρου προσαρτήθηκε με την ανοχή των μεγάλων δυνάμεων στο νεοϊδρυθέν Αλβανικό κράτος.
Ο κύκλος των ομιλιών έκλεισε  με την παρουσίαση των δυο τελευταίων βιβλίων του κ.Κωνσταντίνου Κυριακού, συγγραφέα και πρώην πολιτικού κρατούμενου. Πρόκειται για τα βιβλία με τίτλο «Στην ζούγκλα του Ενβέρη» και «Η διάψευση» από τον εκδοτικό οίκο «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ» του Ιωάννη Σχοινά. Με αναφορά στις διώξεις που υπέστησαν οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου κατά την διάρκεια της κομουνιστικής δικτατορίας του Ε. Χότζα και στην μετά Χότζα εποχή που ακολούθησε.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκάλεσε η ομιλία του ιδίου του συγγραφέα και οι προτάσεις τις οποίες έθεσε. Επισημαίνουμε ότι ο  Κ. Κυριακού σε ηλικία 17 ετών, μετά από διασπορά προκηρύξεων τιμώντας την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, φυλακίστηκε για 9 ολόκληρα χρόνια στις φυλακές του Σπατς, με την κατηγορία προπαγάνδα και διαφώτιση εναντίων της λαϊκής δημοκρατίας της Αλβανίας. Αλλά υπήρξε και ένας  εκ’ των 5 φυλακισμένων τις ομόνοιας το 1994 επί κυβερνήσεως Σαλί Μπερίσα.
Η εκδήλωση έκλεισε με μια ανοιχτή συζήτηση μεταξύ των παρευρισκόμενων. Έκδηλος ήταν ο προβληματισμός στις τάξεις των Βορειοηπειρωτών για τον έντονο ανθελληνισμό που επικρατεί στην Αλβανία καθώς και η ελλιπής ενημέρωση που λαμβάνει η ελληνική κοινωνία για την ελληνικότητα της Βορείου Ηπείρου.


Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους οι εξής:

Ζήσης Γρηγορίου, Αντίπεριφερειάρχης Θεσσαλίας

Αντώνης Πράπας,  Αντιδήμαρχος Λαρισαίων
Αστέριος Χάμος, πρόεδρος του Πατριωτικού Συνδέσμου Λάρισας  
Μαρία Μπολάνου, πρόεδρος της Ένωσης Χιμαραίων
Εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων καθώς και πλήθος Λαρισαίων με ιδιαίτερες ευαισθησίες για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.





Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Θρύλοι και δοξασίες για την Άλωση της Πόλης



Παραδοσιακοί και θαυμαστοί θρύλοι, αναπτύχθηκαν γύρω από την άλωση της Πόλης, για να θρέψουν τις ελπίδες και το θάρρος του εθνους επί αιώνες. 

"ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΟΥΣ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ" 

Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους, ένα πουλί ανέλαβε να πάει ένα γραπτό μήνυμα στην Τραπεζούντα στην Χριστιανική Αυτοκρατορία του Πόντου για την Άλωση της Πόλης. Μόλις έφτασε εκεί πήγε κατευθείαν στη Μητρόπολη που λειτουργούσε ο Πατριάρχης και άφησε το χαρτί με το μήνυμα πάνω στην Άγια Τράπεζα. Κανείς δεν τολμούσε να πάει να διαβάσει το μήνυμα. Τότε πήγε ένα παλικάρι, γιός μιας χήρας, και διάβασε το άσχημο μαντάτο "Πάρθεν η Πόλη, Πάρθεν η Ρωμανία".
Το εκκλησίασμα και ο Πατριάρχης άρχισαν τον θρήνο, αλλά ο νέος τους απάντησε "Κι αν η Πόλη έπεσε, κι αν πάρθεν η Ρωμανία, πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μας θα' ναι". 


Πάρθεν η Ρωμανία 
Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλην 
ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια, 
επήγεν καιν εκόνεψεν α σου Ηλί' τον κάστρον. 
Εσείξεν τ' έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον, 
εσείξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον, 
Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ' ο μητροπολίτης 
έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει. 

Σίτ' αναγνώθ' σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν. 
"Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!"
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια
κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται,
- Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι 
- Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία 'πάρθεν. 
- Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.
(Δημοτικό τραγούδι του Πόντου).

"ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ". 
Οι περισσότεροι τοπικοί θρύλοι για την άλωση της Κωνσταντινούπολης μοιάζουν σε ένα σημείο: όλοι δείχνουν ότι ο χρόνος σταμάτησε με την κατάληψη της ιερής πόλης της Ορθοδοξίας από τους άπιστους Τούρκους και ότι η τάξη στον κόσμο θα επανέλθει με την ανακατάληψη της Βασιλεύουσας από τους Έλληνες. Έτσι, και στην Ήπειρο υπάρχει μια αντίστοιχη λαϊκή δοξασία. Συγκεκριμένα, ένα πουλί φέρνει την αναγγελία της πτώσης της Πόλης σε μια ομάδα βοσκών που εκείνη τη στιγμή ποτίζουν τα κοπάδια τους σε ένα ποτάμι. Ο θρύλος λέει ότι στο άκουσμα της φοβερής είδησης τα νερά του ποταμιού σταμάτησαν να κυλάνε, αφού και το φυσικό στοιχείο θεώρησε ότι η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν κάτι το ανήκουστο. Το ποτάμι θα συνεχίσει και πάλι να κυλάει, μόλις απελευθερωθεί η Πόλη, συνεχίζει ο λαϊκός θρύλος...

"ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥ". 
Κάποιος καλόγερος είχε ψαρέψει σε ένα ποτάμι ψάρια και τα τηγάνιζε κοντά στην όχθη του ποταμού. Τη στιγμή εκείνη ακούστηκε από ένα πουλί το μήνυμα της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στους Τούρκους. Ο καλόγερος σάστισε και αμέσως τα μισοτηγανισμένα ψάρια πήδησαν από το τηγάνι και ξαναβρέθηκαν στο ποτάμι. Εκεί ζουν αιώνια μέχρι τη στιγμή της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, οπότε και θα ξαναβγούν για να συνεχιστεί το τηγάνισμα τους.

"ΟI ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ". 
Έναν από τους πύργους των τειχών της Πόλης τον υπεράσπιζαν τρία αδέρφια, άρχοντες Κρητικοί που πολεμούσαν με το μέρος των Βενετών (η Κρήτη τότε ήταν κάτω από την κυριαρχία των Βενετών). Μετά την πτώση της πόλης τα τρία αδέρφια και οι άντρες τους εξακολουθούσαν να πολεμούν και παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες τους οι Τούρκοι δεν είχαν κατορθώσει να καταλάβουν τον πύργο. Για το περιστατικό αυτό ενημερώθηκε ο Σουλτάνος και εντυπωσιάστηκε από την παλικαριά τους.
Αποφάσισε, λοιπόν, να τους επιτρέψει να φύγουν με ασφάλεια από τον πύργο και να πάρουν ένα καράβι με τους άντρες τους και να γυρίσουν στην Κρήτη. Πραγματικά η πρόταση του έγινε δεκτή με τη σκέψη ότι έπρεπε να μείνουν ζωντανοί για να πολεμήσουν να ξαναπάρουν τη Βασιλεύουσα πίσω από τους απίστους. Έτσι οι Κρητικοί επιβιβάστηκαν στο πλοίο τους και ξεκίνησαν για το νησί τους. Το πλοίο δεν έφτασε ποτέ στην Κρήτη και ο θρύλος λέει ότι περιπλανιούνται αιώνια στο πέλαγος μέχρι τη στιγμή που θα ξεκινήσει η μάχη για την ανακατάληψη της Πόλης από τους Έλληνες. Τότε το πλοίο των Κρητικών θα τους ξαναφέρει στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουν και αυτοί μέρος στη μάχη και να ολοκληρώσουν την αποστολή τους και το ελληνικό έθνος να ξανακερδίσει την Πόλη.


"Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ
Εκείνη την τρομερή ημέρα που λεηλατήθηκαν τόσες εκκλησίες και βεβηλώθηκαν τόσα ιερά σκεύη, οι Βυζαντινοί, όπως λέει ο θρύλος, προσπάθησαν να κρύψουν από τους άπιστους την άγια εικόνα την αγίας του Θεού Σοφίας και όλα τα πολύτιμα λείψανα, που ήταν στο ιερό της. Γύρω απ' αυτό, διηγούνται μια παράξενη ιστορία: Την ημέρα που πάρθηκε η Πόλη, βιάστηκαν να φορτώσουν την Αγία Τράπεζα σ ένα πλοίο για να την πάνε στην χώρα των Φράγκων. Στη θάλασσα του Μαρμαρά όμως, το πλοίο βρήκε μεγάλη φουρτούνα. Καθώς το είχαν ετοιμάσει πολύ βιαστικά και το φορτίο του ήταν βαρύ, δεν μπόρεσε ν' αντέξει και βούλιαξε στα κύματα, όπως ήταν. Έτσι η Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας ξέφυγε από τη βεβήλωση, όχι με τον τρόπο που είχαν ελπίσει οι Βυζαντινοί, αλλά όπως άρεσε στο Θεό.

Η Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας αναπαύεται στο βυθό της θάλασσας, πάνω στην άμμο και στα κοχύλια. Το σημείο όπου βούλιαξε το καράβι το ξέρουν καλά οι ναυτικοί και εύκολα το βρίσκουν. Πραγματικά, ακόμα κι όταν η πιο άγρια τρικυμία, φουσκώνει ολόγυρα τα κύματα και κάνει τη θάλασσα να μουγκρίζει, εκεί είναι γαλήνη και ησυχία. Από τη λεία και λαμπρή επιφάνεια του νερού ανεβαίνουν γλυκές ευωδιές και αντίλαλος από αγγελικές ψαλμωδίες. Πολλοί άξιοι δύτες που μαζεύουν κοράλλια ή ψαρεύουν σφουγγάρια, προσπάθησαν να κατέβουν και να δουν το ναυαγισμένο καράβι. Κανείς δεν τα κατάφερε.



Η θάλασσα, πολύ βαθιά σ' αυτό το μέρος, φυλάει την Αγία Τράπεζα και τα λείψανα των Αγίων από κάθε βέβηλο μάτι. Όταν όμως θα ξαναπάρουμε την Πόλη, η Αγία Τράπεζα, που μένει στην άμμο του βυθού, θ' ανέβει στην επιφάνεια όπως ανεβαίνει ο δύτης. Θ' αρμενίσει μόνη της κατά το Βυζάντιο και θα την πάρουμε από κει που θ' αράξει. Θα την ξαναφέρουμε στην Αγία Σοφία και με χαρούμενους ύμνους, θα την αφιερώσουμε πάλι στη Σοφία του Θεού. Τότε, μέσα στη Βασιλική που έχτισε ο μεγάλος Ιουστινιανός, θα λάμψουν πάλι τα μωσαϊκά, οι εικόνες των Αγίων, τα λόγια του Ευαγγελίου, και ο σταυρός θα ξαναφανεί πάνω από το μαρμάρινο τραπέζι που ξέπλυναν τα κύματα.

Εάλω η Πόλις;


του Σπύρου Παπασπύρου, Συνταγματάρχη ε/α
Στην διαδρομή των αιώνων, υπάρχουν χρονολογίες και ημερομηνίες που αναγκάζουν την Ιστορία να κρατά την ανάσα της, να ακινητοποιείται για μια στιγμή, να τρομάζει να κοιτάξει πίσω της και να προχωράει προς το αύριο με δισταγμό για τα νέα γεγονότα που πρόκειται να διαδραματισθούν.
Υπάρχει ελπίδα το μέλλον να αποκαταστήσει το παρελθόν; Και σε αντίθετη περίπτωση, θα καταστεί δυνατόν από το παρελθόν αυτό να επιβιώσουν, μέσα στην τέφρα, τα πολιτιστικά και δυναμικά εκείνα στοιχεία που θα έχουν την ικανότητα να πάρουν νέα ζωντανά σχήματα, για να εξασφαλίσουν ένα καινούριο ιστορικό μέλλον; Οι αγωνίες αυτές της Ιστορίας είναι και αγωνίες των λαών, γιατί αυτοί είναι ο ιστός που υφαίνονται τα ιστορικά γεγονότα.
Δημιουργείται έτσι μια ατμόσφαιρα δέους, καταθλίψεως, αναμονής, προπαρασκευής αλλά και ελπίδας. Κυοφορούνται έτσι, εν ονόματι του ενστίκτου της Εθνικής επιβιώσεως, νέες δυνάμεις, που με το πέρασμα του χρόνου παίρνουν, από κληρονομικότητα, τις στέρεές τους μορφές. Σ΄ ένα παρόμοιο πλαίσιο, από πλευράς Ιστορικού άγχους, θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε το γεγονός της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως.
29 Μαΐου 1453
Στο σημείο αυτό, σταμάτησαν για το Ελληνικό Γένος οι δείκτες του χρόνου. Για να σημειώσουν ένα τεράστιο γεγονός αίγλης και οδύνης. Ένα ανοικτό χρέος…
* Κωνσταντινούπολη
* Αγία Σοφία
* Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
* Υπέρμαχος Στρατηγός
* Ακάθιστος Ύμνος και
* Το Μεγάλο ΟΧΙ του Παλαιολόγου:
«Το δε την Πόλιν σοι δούναι ούτ΄ εμόν εστί, ούτ΄ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη, πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν μη φεισόμενοι της ζωής ημών».
Η Ιστορία, αντίθετα απ΄ ότι πιστεύουν πολλοί, δεν επαναλαμβάνεται. Τουλάχιστον για την Φυλή τη δική μας. Γιατί όταν οι λαοί επαναλαμβάνουν την Ιστορία τους, θα πει ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να συμπήξουν καινούρια. Πως ξέρουν καλά ότι είναι στάσιμοι.Η απάντηση αυτή ήταν μία από τις ρωμαλαιότερες και γονιμότερες αντιδράσεις της Ελληνικής Ψυχής. Ήταν η συνισταμένη του Εθνικού μας δυναμικού, που είχε ξεκινήσει από τον Μαραθώνα και τις Θερμοπύλες για να φθάσει ως τις μέρες μας.
Η Ελλάδα σημείωσε ομοιογενείς και ομοιόμορφους σταθμούς, μα κανένας από αυτούς δεν αποτελεί επανάληψη. Έχει την αυτοτέλειά του και είναι προικισμένος με νέα γεγονότα και στοιχεία. Κάθε ένας αποτελεί μια νέα Ιστορία. Μια νέα προσφορά προς το πνεύμα της παγκόσμιας Ελευθερίας. Και η νίκη βέβαια, μα κυρίως η αντίσταση σε κάθε νέο αγώνα , αποτελούν τις κυριότερες μονάδες μετρήσεως ενός Έθνους.
Και σήμερα, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά, δεν μπορούμε παρά να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τις μεγάλες μορφές εκείνων που αντιστάθηκαν τόσο ηρωϊκά στον θάνατο του Βυζαντίου πάνω στα τείχη και αντιμετώπισαν με τόσο σθένος τα ασιατικά κύματα. Εδώ το βαθύτερο τραγικό στοιχείο των γεγονότων, δημιουργεί μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία προβάλλει η ηρωϊκή μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, που στέκεται από τότε ως ένα τεράστιο και ακατάλυτο σύμβολο.
Σ΄αυτές τις τόσο τραγικές και μεγάλες στιγμές του Μαΐου του 1453, η Ιστορία παίρνει μια μορφή αποθεώσεως και διαγράφει την υψηλότερη καμπύλη της. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είναι και πάλι Αυτοκράτωρ. Μα είναι συγχρόνως και Άγιος και Εθνομάρτυς. Είναι ο ζωντανός και αθάνατος φορέας της Εθνικής Θελήσεως του Ελληνικού Γένους. Ο Δούκας, ο Φραντζής, ο Κριτόβουλος, ο Ανδρόνικος και άλλοι που ιστορούν την Άλωση, δίνουν το βάθος και την έκταση της μορφής του τελευταίου Έλληνος-Βυζαντινού Αυτοκράτορος. Μα ταυτοχρόνως δεσπόζουν  και οι φυσιογνωμίες όλων των τελευταίων Αυτοκρατόρων που εξόφλησαν στο ακέραιο το χρέος τους καθώς έβλεπαν να πεθαίνει στα χέρια τους μια ολόκληρη χιλιόχρονη Αυτοκρατορία.
Να διηγηθούμε εδώ την ιστορία της αλώσεως; Είναι γνωστή. Την έχουμε μάθει. Όχι από τα βιβλία, μα από τις γενιές που πέρασαν. Την κλείνουμε μέσα στο αίμα μας. Πλουτίσαμε με αυτήν και το τελευταίο μας κύτταρο. Την αφήσαμε να καταλάβει όλο το χώρο της Ελληνικής μας Ψυχής, να δώσει χρώμα στον ουρανό μας και στις θάλασσές μας.
Είναι ανάγκη όμως να δώσουμε, σε λίγες γραμμές, ελάχιστα ιστορικά γεγονότα που υπεγράμμισαν την πτώση της Πόλεως.
Οι  Τούρκοι είχαν πραγματοποιήσει τεράστιες προόδους στην Ασία, ύστερα στην Ευρώπη και τελευταία γύρω από την Βασιλεύουσα.. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η άλλοτε πανίσχυρη, βρισκόταν τώρα σε επικίνδυνη αδυναμία, μετά τις καταστροφές που υπέστη από τους παπικούς, υποτιθέμενους    «σταυροφόρους»,  το 1204. Ασήμαντη ήταν η βοήθεια της κακόβουλης Δύσεως. Η Πόλη αποκλεισμένη από στεριά και θάλασσα. Και οι πολιορκούμενοι σ΄ έναν κλοιό ασφυξίας, να περιμένουν την ύστατή τους στιγμή. Να πολεμούν και να παρηγορούν τις σπαραγμένες τους ψυχές, για να να σώσουν το γόητρο της χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας, για να γλυτώσουν την καταφρόνια του ηττημένου.
Κάτω από τους γεμάτους δέος τρούλους της Αγίας Σοφίας, οι δύο χοροί αναπέμπουν τις τελευταίες τους δεήσεις. Αρχίζει να ξημερώνει. Και ο διάκος λέγει για τελευταία φορά την  ευχή προς τον ήρωα Αυτοκράτορα: « Υπέρ του καθυποτάξαι υπό τους πόδας, αυτού πάντα εχθρόν και πολέμιον».
Ο Κωνσταντίνος μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων. Η Αγία Τράπεζα φρικιά. Ο πελώριος Σταυρός του κεντρικού θόλου γκρεμίζεται σιγά-σιγά. Οι ανάσες σταματούν. Τα βλέμματα, μέσα στο αυγινό ημίφως της Αγια-Σοφιάς, είναι στραμμένα προς την Υπέρμαχο Στρατηγό. Τα στήθη στεγνώνουν. Σε λίγο, τα τετρακόσια σήμαντρα κι οι εξηνταδυό καμπάνες θα αφήσουν τον τελευταίο τους ήχο, που έγινε θρύλος ανάμεσα στους αιώνες.

29 Μαΐου 1453: Η Άλωση της Πόλης μέσα από τη μοναδική ιστορική αφήγηση του Γ. Φραντζή


Οι δυστυχείς Ρωμαίοι, αφού άκουσαν τα λόγια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου έσφιξαν την καρδιά τους, αγκαλιάστηκαν και έκλαιγαν όλοι μαζί. Κανένας δεν έφερνε πια στη μνήμη του τα αγαπημένα του παι­διά, τη γυναίκα και την περιουσία του, αλλά ήθε­λαν όλοι να πεθάνουν για τη σωτηρία της πατρίδας τους. Ύστερα γύρισαν στις θέσεις τους για να φυλάξουν τα τείχη της πόλης. 

Ο αυτοκράτορας πήγε αμέσως στον ιερό ναό της Αγίας Σοφίας, προσευχήθηκε με δάκρυα στα μάτια και κοινώνη­σε των αχράντων μυστηρίων. Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι εκείνη τη νύχτα. Έπειτα γύρισε στα ανάκτορα και ζήτησε συγνώμη από όλους. 
Ποιος μπορεί να περιγράψει αυτήν τη στιγμή τους θρή­νους και τους οδυρμούς που ακούστηκαν τότε στο παλάτι; Κανένας άνθρωπος δε θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος, ακόμα κι αν ήταν από ξύλο ή από πέτρα.

Ύστερα ανεβήκαμε στα άλογά μας, βγήκαμε από τα ανάκτορα και κάναμε επιθεώρηση στα τεί­χη για να ενθαρρύνουμε τους φρουρούς που κρα­τούσαν άγρυπνοι τις θέσεις τους. Εκείνη τη νύχτα όλοι βρίσκονταν στα τείχη και τους πύργους, ενώ είχαμε κλείσει προσεκτικά όλες τις πύλες ώστε να μην μπορεί να μπει ή να βγει κανένας. Όταν φτά­σαμε στην Καλιγαρία, την ώρα που λαλούσαν για πρώτη φορά τα κοκόρια, ξεπεζέψαμε και ανεβή­καμε στον πύργο. Από εκεί ακούγαμε φωνές και δυνατό θόρυβο έξω από την πόλη. Οι φύλακες μας είπαν ότι αυτό γινόταν όλη τη νύχτα επειδή οι εχθροί έσερναν τις πολεμικές μηχανές τους κο­ντά στην τάφρο, προετοιμαζόμενοι για την επίθε­ση. Επίσης τα μεγάλα εχθρικά πλοία άρχισαν να κινούνται, προσπαθώντας να φέρουν στην ακτή τις γέφυρες που είχαν κατασκευάσει.

Οι Τούρκοι άρχισαν με μεγάλη σφοδρότητα και ορμή την επί­θεση τη στιγμή που λαλούσαν τα κοκόρια για δεύ­τερη φορά, χωρίς να δώσουν κανένα σύνθημα, όπως είχαν χάνει και τις προηγούμενες φορές. Ο σουλτάνος διέταξε να επιτεθούν πρώτοι οι λιγότε­ρο έμπειροι, μερικοί ηλικιωμένοι και αρκετοί νέοι, ώστε να μας κουράσουν, και στη συνέχεια να ρι­χτούν εναντίον μας οι πιο έμπειροι και γενναίοι με μεγαλύτερη τόλμη και δύναμη. Έτσι λοιπόν ο πό­λεμος άναψε σαν καμίνι. Οι δικοί μας αντιστέκο­νταν με πείσμα, χτυπούσαν άγρια τους εχθρούς και τους γκρέμιζαν κάτω από τα τείχη, καταστρέ­φοντας συγχρόνως και πολλές από τις πολιορκη­τικές τους μηχανές. Οι νεκροί ήταν πολλοί και από τις δυο πλευρές, ιδίως όμως από το εχθρικό στρα­τόπεδο. Μόλις άρχισαν να σβήνουν τα άστρα του ουρανού καθώς προχωρούσε το φως της μέρας κι εμφανίστηκε στην ανατολή η ροδοδάχτυλη αυγή, όλο το πλήθος του εχθρού παρατάχθηκε σε μια σειρά που έφτανε από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της πόλης.

Ακούστηκαν τότε τα τύμπανα, οι σάλ­πιγγες και τα υπόλοιπα πολεμικά όργανα με 
φω­νές και αλαλαγμούς, ενώ τα κανόνια άρχισαν να ρίχνουν όλα μαζί. Τότε όλοι οι Τούρκοι όρμησαν από ξηρά και από θάλασσα στα τείχη και άρχισαν τη συμπλοκή μαζί μας. Οι πιο θαρραλέοι έστησαν σκάλες, ανέβηκαν πάνω σ' αυτές και έριχναν αδιά­κοπα τα βέλη τους εναντίον των δικών μας. Η φρικτή και αμφίρροπη μάχη κράτησε δύο ώρες και φαινόταν ότι οι χριστιανοί θα έπαιρναν πάλι τη νίκη. Τα πλοία που μετέφεραν τις σκάλες και τις κινητές γέφυρες αποκρούστηκαν από τα παρα­θαλάσσια τείχη και αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω άπρακτα.

Οι πολεμικές μηχανές, που έρι­χναν πέτρες από τα τείχη της πόλης, σκότωσαν πολλούς αγαρηνούς. Αλλά και εκείνοι που ήταν στην ξηρά έπαθαν τα ίδια και χειρότερα. Ήταν πολύ παράδοξο θέαμα να βλέπει κανείς τον ήλιο και τον ουρανό σκεπασμένους από ένα σύννεφο σκόνης και καπνού. Οι δικοί μας έκαιγαν τις ε­χθρικές πολεμικές μηχανές με το «υγρό πυρ», γκρέμιζαν τις σκάλες με όσους βρίσκονταν πάνω τους και σκότωναν αυτούς που επιχειρούσαν να ανεβούν στα τείχη με μεγάλες πέτρες, ακόντια, πυροβόλα και τόξα. Όπου έβλεπαν συγκεντρωμέ­νους Τούρκους, τους χτυπούσαν με μεγάλα τηλε­βόλα, σκοτώνοντας και πληγώνοντας πολλούς. Οι εχθροί απηύδησαν τόσο πολύ από τη σθεναρή α­ντίσταση που συναντούσαν ώστε θέλησαν να κά­νουν λίγο πίσω για να ξεκουραστούν, αλλά οι τσαούσηδες και οι ραβδούχοι της τουρκικής Αυ­λής τους χτυπούσαν με σιδερένια ραβδιά και βούνευρα για να μην υποχωρήσουν.

Ποιος μπο­ρεί να περιγράψει τις κραυγές και τα βογκητά των τραυματιών και στα δύο στρατόπεδα; Ο θόρυβος και οι φωνές τους έφταναν μέχρι τον ουρανό. Με­ρικοί από τους δικούς μας, που έβλεπαν τους ε­χθρούς να υποφέρουν, τους φώναζαν: «Τι κάνετε συνεχώς επιθέσεις, αφού δεν μπορείτε να μας νι­κήσετε;» Εκείνοι τότε, προσπαθώντας να δείξουν τη γενναιότητα τους, ανέβαιναν πάλι στις σκάλες. Οι πιο τολμηροί σκαρφάλωναν στους ώμους των άλλων και οι επόμενοι τους μιμούνταν, για να μπορέσουν να φτάσουν στην κορυφή του τείχους.


Οι σκληρότερες μάχες έγιναν στις πύλες, όπου οι αντίπαλοι συγκρούονταν με τα σπαθιά στα χέρια και οι νεκροί ήταν αμέτρητοι. Όταν η παράταξη μας άρχισε να υποχωρεί, τότε πετάχτηκαν μπρο­στά ο Θεόφιλος Παλαιολόγος και ο Δημήτριος Καντακουζηνός, δύο γενναίοι άντρες που έτρε­ψαν τους αγαρηνούς σε φυγή, τους γκρέμισαν κά­τω από τα τείχη και τους σκόρπισαν. Συγχρόνως έτρεξαν σε βοήθεια κι άλλοι δικοί μας, ενώ ο αυ­τοκράτορας που βρέθηκε εκεί έφιππος τους ενε­θάρρυνε και τους παρακινούσε να πολεμάνε με σθένος, λέγοντας: «Συμπολεμιστές και αδέρφια μου, σας παρακαλώ στο όνομα του Θεού να κρα­τάτε τη θέση σας με γενναιότητα. Βλέπω ότι το πλήθος των εχθρών άρχισε να κουράζεται και να διασκορπίζεται. Δε μας χτυπούν πλέον με τάξη και σύστημα. Ελπίζω στο Θεό ότι η νίκη είναι δική μας. Να νιώθετε λοιπόν χαρά επειδή το στε­φάνι της νίκης θα είναι δικό μας τόσο στη γη όσο και στον ουρανό. Ο Θεός βρίσκεται στο πλευρό μας και προκαλεί δειλία στους άπιστους».

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Ιστοσελίδα ΣΦΕΒΑ: Μην υπονομεύετε την αξιοπρέπεια των Βορειοηπειρωτών


Σε κάθε σύστημα και σε κάθε περίοδο, σε κάθε συγκυρία και σε κάθε επακόλουθο, οι Βορειοηπειρώτες είχαν και έχουν την αξιοπρέπεια τους. Την αξιοπρέπεια  που δεν είναι άλλο από την ευγένεια του ήθους που συνδυάζεται με σοβαρότητα και κοσμιότητα, αλλά με συγκρατημένη περηφάνια. Μια αξιοπρέπεια που πηγάζει από τα βάθη της εμφάνισής τους και της εγκατάστασής τους σε αυτά τα άγια μέρη της Βορείου Ηπείρου. Μιας αξιοπρέπειας που είναι μέρος της ίδιας της ύπαρξής τους, συμβαδίζει μαζί τους, εδραιώνεται ή χαλαρώνεται από τον τρόπο διευθέτησής τους από τους αναλαμβάνω ρόλο ηγετών τους. 

Με την αξιοπρέπεια αυτή αναδείχτηκαν στα βάθη της ιστορίας πολεμιστές και ήρωες. Αναδείχτηκαν ευεργέτες και προσωπικότητες. Και είναι πάρα πολλοί αυτοί. Μην διαγράψουμε και αφανίσουμε αυτά τα ιδανικά. Μην κοροϊδεύουμε και παίζουμε με την αρετή αυτή.

Όταν κάποιος υπάλληλος ή αστυνομικός στην Ελλάδα δεν σέβεται την αξιοπρέπεια του Βορειοηπειρώτη και τον  χαρακτηρίζει ως αλλοδαπό ή ακόμη του βάζει τον κοσμητικό «αλβανέ», τον θίγει. Τον σκοτώνει.   Του καταπατεί την αξιοπρέπεια. Όταν  τον ταλαιπωρεί χρόνια ολόκληρα, με ένα φόρτωμα έγγραφα και δικαιολογητικά, για να τον αναγνωρίσει και επίσημα ως Έλληνα πολίτη είναι σαν να τον απογυμνώνει από την αξιοπρέπεια του Έλληνα. Όντας ακόμη και «οπλισμένος» ο Βορειοηπειρώτης με την de facto ταυτότητα του Έλληνα πολίτη, πολλές φορές νιώθει μουδιασμένος μπροστά στις υπηρεσίες, μην του ρίξουνε κανένα «κοτσάνι» ή τον απορρίψουν γιατί δεν απελευθερώθηκε πλήρως από το κοσμητικό του «αλβανού».

Οι Βορειοηπειρώτες σήμερα στην Ελλάδα είναι μια υπολογίσιμη δύναμη. Με γνωριμίες και διασυνδέσεις. Το έχουν αυτό το προνόμιο. Να που, αυτούς και αυτά τα χαρακτηριστικά, τα εκμεταλλεύονται τα κόμματα σε δύσκολες, γι’ αυτούς, στιγμές ιδίως σε καιρούς εκλογών. 
Άναψαν τα τηλέφωνα στις εκλογές της 6 Μαΐου, για να επικοινωνήσουν με τους Βορειοηπειρώτες και να επωφεληθούν την ψήφο τους. Στον ελλαδικό χώρο και στη Βόρεια Ήπειρο. Απ’ όλα τα κόμματα, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ που γι’ αυτούς δεν υπάρχει Βόρεια Ήπειρος και Βορειοηπειρώτες και ηλεκτρομαγνητίζονται όταν ακούν τις ονομασίες αυτές, αλλά αλλοδαποί αλβανοί πολίτες. Και δεν έβαλαν σταυρό οι Βορειοηπειρώτες στο ψηφοδέλτιο  που ήταν υποψήφιοι παιδιά από τη σάρκα τους, αλλά σε αγνώστους κομμάτων.

Τα κόμματα, σαν τελειώνει η  εκλογική περίοδος και σχηματίζεται η κυβέρνηση, μπαίνουν στο  δικό τους κέλυφος,  ξεχνούν τις υποσχέσεις και μαζί μ’ αυτές και τους ίδιους τους Βορειοηπειρώτες. Και όχι μόνον. Αρχίζουν και οι κυρώσεις. Υφιστάμενοι κυβέρνησης δεν ήταν αυτοί που ακύρωσαν την αναθεώρηση των βιβλιαρίων υγείας; Αυτοί που έκοψαν τις συντάξεις του ΟΓΑ; Αυτοί που μας είπαν πως θα επισπεύσουμε τις διαδικασίες και το χρονοδιάγραμμα για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας και τα πάγωσαν τελείως;

Στις επαναληπτικές εκλογές ο κάθε Βορειοηπειρώτης  θ’ αναλογιστεί πού μπορεί να δώσει την ψήφο του, όχι με ερασιτεχνισμό και τον απόηχο του μηνυμάτων του τηλεφώνου, αλλά με γνώση και επίγνωση για το καλό της Πατρίδας, της Ελλάδος που βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, αλλά και για τον δικό του λογαριασμό, για την  δική του αξιοπρέπεια.

(από συνεργάτη μας στη Β. Ήπειρο)

«Δίνεται έτσι από την Ελλάδα η χαριστική βολή στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό»


του δόκτορα χημικών επιστημών Δημήτρη Κώτσια

Μελετώντας το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας αυτής, του Φεβρουαρίου, άρθρο του εκδότη, διαπιστώνει κανείς εύκολα τις δυο διαφορετικές πολιτικές, πολύ σημαντικές για τον Ελληνισμό μας: 

· Η πρώτη πολιτική είναι αυτή που ταυτίζεται με τα αιτήματα των Βορειοηπειρωτών, δηλαδή η παραμονή στον τόπο μας, η μεγαλύτερη νίκη.
· Για πρώτη φορά εφάρμοσε την πολιτική αυτή ο πρώην Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1991

Διαβάζουμε στο προηγούμενο πρωτοσέλιδο :
Το 1991 - '92 η τότε Ελληνική Κυβέρνηση, για να βοηθήσει στην παραμονή των Βορειοηπειρωτών στον τόπο τους, ευθυγραμμίστηκε με την Βορειοηπειρωτική πολιτική. Βοήθησε σ’ αυτή την κατεύθυνση θεωρώντας τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό ως έναν υποτιθέμενο νομό της Ελλάδος για όλη την υποδομή του. Βεβαίως με τη συγκατάθεση της αλβανικής κυβέρνησης. Και τα λόγια έγιναν πράξη.    

Όμως, δεν αρκέστηκε μόνο με τα οικονομικά μέτρα, προσπάθησε να θέσει τα θεμέλια μιας σταθερής φιλίας με την Αλβανία, φιλία όχι ξεκάρφωτη, αλλά μέσα σε ένα πλαίσιο αρχών. Έθεσε, λοιπόν, τους γνωστούς 6 όρους.  Ο κυριότερος ήταν το ότι ζητάει η Αλβανία για τις Μεινότητές της, ζητάει και η Ελλάδα από την Αλβανία για τη δική της Μειονότητα. Με την αλλαγή, όμως, της κυβέρνησης αυτής, σβήστηκε κι αυτή η στρατηγική πολιτική.

· Η άλλη πολιτική είναι αυτή που εφαρμόστηκε αργότερα από την ερχόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κάτι το αντίθετο με τα αιτήματα των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών. Δηλαδή, η παραμονή στον τόπο μας, αντί για το ζητούμενο, έγινε η κατάρα. Τώρα ζητείται κάτι το εξωφρενικό και παράλογο, η παραμονή στην Ελλάδα για όποια βοήθεια στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες. 

Να τι λέει ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ.Μιχάλης Παντούλας για την πολιτική αυτή σε επιστολή του στον Υφυπουργό Εξωτερικών κ. Δ. Δόλλη:
«…Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η χορήγηση της ελληνικής, ιθαγένειας μπορεί να γίνει μόνο εφόσον συνδυαστεί με τον "ξεριζωμό" από τις πατρογονικές εστίες. Δυστυχώς αυτή είναι η ακατανόητη πολιτική της επίσημης Ελλάδας που πρέπει να σταματήσει πάραυτα.

Προνοιακό επίδομα ανασφάλιστων ομογενών (κατώτερη σύνταξη ΟΓΑ) – Πολυτεκνικά επιδόματα: Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η χορήγηση τους συνδυάζεται με τη μόνιμη παραμονή των δικαιούχων στην Ελλάδα. Η παραμονή στη Βόρειο Ήπειρο από ζητούμενο κατάντησε να είναι κατάρα για το επίσημο ελληνικό κράτος.
Απόλυτη σχιζοφρένεια. Η παρέμβασή σας και εδώ πρέπει να είναι άμεση. Η παραμονή στην Ελλάδα είναι το ζητούμενο για οποιαδήποτε βοήθεια και εξυπηρέτηση των Βορειοηπειρωτών, δηλαδή είναι σαν να τους καλούμε να φύγουν από τα σπίτια τους. 
Δίνεται έτσι, από την Ελλάδα, η χαριστική βολή σ’ αυτόν τον Ελληνισμό».

Πρέπει να τονίσομε πως όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η Ν.Δ. όταν ήρθε στην εξουσία δεν άλλαξε τίποτα προς όφελος των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών,  για την παραμονή στον τόπο τους.

Δηλώσεις Αντιδημάρχου Χιμάρας Βύρωνα Ζώτου


Για το σχέδιο ανάπτυξης

Η μελέτη του σχεδίου ανάπτυξης τελείωσε τον Δεκέμβριο του 2011, το ανακοινώσαμε για να το δει ο κόσμος, να κάνει τις παρατηρήσεις του, ώστε να δώσει την άποψη του και ενδεχομένως να το διορθώσει. Για δύο μήνες στην είσοδο του Δημαρχείου υπήρχε ένα κουτί όπου οι πολίτες συγκέντρωναν τις απόψεις τους. Τις συγκεντρώσαμε στις 5 Μαρτίου, κοιτάξαμε ποιες παρατηρήσεις ήταν εφαρμόσιμες, ποιες ήταν αυτές που μπορούσαν να βοηθήσουν το σχέδιο και στα τέλη Μαρτίου εγκρίθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο Χιμάρας και από την Περιφέρεια Αυλώνας και περιμένουμε την έγκριση από το Υπουργικό Συμβούλιο. Για το σχέδιο ανάπτυξης να πούμε ότι είμαστε ο ένας από τους δύο Δήμους, γιατί όλα τα Δημαρχεία πρέπει να καταθέσουν το δικό τους σχέδιο, που το έχουμε καταθέσει και περιμένουμε την έγκριση. Πιστεύω ότι η έγκριση θα δοθεί το συντομότερο.
Το Δημοτικό Συμβούλιο είχε αρμοδιότητα να κάνει τμηματικές μελέτες και αλλαγές σε κάποια συγκεκριμένα τμήματα χωρίς να χρειασθεί έγκριση από αλλού.

Για τις άδειες πολεοδομίας  

Πρέπει να μάθουν όλοι ότι πρώτο κριτήριο είναι ο τίτλος ιδιοκτησίας, είναι ένα θέμα που παραμένει προβληματικό για την περιοχή μας γιατί δεν έχει ενδιαφερθεί κανένας να βοηθήσει τους δημότες να αποκτήσει ο καθένας τον τίτλο ιδιοκτησίας του. Δεν θέλω να μπω σε προπαγάνδα που έχει γίνει «όχι είναι δικό μου αυτό το κομμάτι δεν το παίρνει κανένας». Μόνο εδώ μπορεί να του ακούσει κανείς αυτό, πουθενά στον κόσμο δεν μπορεί να θεωρήσει κάποιος ότι του ανήκει κάτι χωρίς να έχει κάνει τις ανάλογες διαδικασίες. Εδώ έχει συμβεί κι αυτό δυστυχώς. Αν είναι το σπίτι π.χ. του πατέρα μου θα πάω να κάνω τις νόμιμες διαδικασίες για να περάσει στο όνομα μου, δεν μπορεί να έρθει εξ ουρανού, ούτε κανένας Δήμαρχος μπορεί να μου το φέρει έτοιμο αυτό. Οι πολίτες δεν ήταν ενημερωμένοι για πολλά θέματα που ήταν δική τους υπόθεση να λύσουν τα προβλήματα τους και προσπαθούμε να κάνουμε μία ενημέρωση.

Εμείς περιμένουμε δύο λύσεις για να μπορέσουμε να μπούμε στη διαδικασία ο κόσμος να αποκτήσει τον τίτλο ιδιοκτησίας που είναι πολυπόθητος και για τους πολίτες και για το Δημαρχείο. Αποκτώντας οι πολίτες τους τίτλους ιδιοκτησίας θα μπορέσει και το Δημαρχείο να κινηθεί με νόμιμες διαδικασίες ώστε να τους εξυπηρετήσει για αυτό που θέλουν.
Η πρώτη λύση είναι μία αίτηση που έχουμε κάνει για επανεξέταση των τίτλων για να εξακριβωθούν αμέσως και η δεύτερη είναι ένα προσχέδιο της κυβέρνησης που το περιμένουμε σύντομα για την επανεξέταση των τίτλων ιδιοκτησίας που έχουν δοθεί μέχρι τώρα. Πιστεύω το δεύτερο θα βοηθήσει πολύ αν θα εγκριθεί και εφαρμοσθεί. 
Η διαδικασία θα είναι εύκολη γιατί θα δημιουργηθούν επιτροπές που επιληφθούν του θέματος. Δεν θα περιμένουμε να τελειώσει ολόκληρη η διαδικασία για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να παίρνουν τους τίτλους ιδιοκτησίας τους. Αντιθέτως θα τελειώνει ένα τμήμα, οι δημότες μας θα μπορούν με αυτό το έγγραφο να πάρουν ένα προσωρινό τίτλο ιδιοκτησίας ο οποίος θα έχει μία ισχύ μέχρι τρεις μήνες για να μπορέσουμε να τον εφαρμόσουμε και μετά θα πηγαίνουν στο υποθηκοφυλακείο για να πάρουν τον τίτλο.

Όσο γρηγορότερα εφαρμοστεί έστω και ένα από αυτά τα δύο που περιμένουμε, είτε αυτά που έχουμε ζητήσει από μόνοι μας είτε αυτό που προβλέπει σαν προσχέδιο η κυβέρνηση, πιστεύω θα βοηθήσει τον κόσμο πολύ. Βέβαια αυτό δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη, μπορεί να μας πάρει και όλο το χρόνο, ελπίζουμε να γίνει πιο γρήγορα.



Για τις άδειες οικοδόμησης

Από τον Σεπτέμβριο του 2011, όταν και άλλαξε ο νόμος, οι δημοτικές αρχές σε όλη την Αλβανία δεν έχουν δικαίωμα να εκδώσουν άδειες οικοδόμησης. Οι Δήμοι που δεν άλλαξαν ηγεσία μπορούσαν μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου να δώσουν άδειες, ενώ οι δημοτικές αρχές που ανέλαβαν για πρώτη φορά δεν μπορούσαν να δώσουν άδειες κατά τη διάρκεια του περασμένου καλοκαιριού γιατί ήταν οι διαδικασίες όπως η σύσταση επιτροπής πολεοδομίας που δεν ήταν δυνατόν να γίνει εντός διμήνου ούτε να συγκεντρωθεί η επιτροπή για να δίνει άδειες. Κανονικά ήταν μη εφαρμόσιμο. Μπορώ να πω κατηγορηματικά ότι το νέο Δημαρχείο στη Χιμάρα δεν έχει προλάβει να δώσει ούτε άδεια για περίφραξη, πόσο μάλλον για κτίρια.     

Για την τουριστική ανάπτυξη

Χρειάζεται πολύ δουλειά, γιατί τουρισμός δεν είναι πόσοι θα έρθουν, ο κόσμος που θα έρθει έτσι κι αλλιώς την ξέρει τη Χιμάρα και την αγαπάει. Αλλά οι συνθήκες που έχουμε εμείς μέχρι τώρα δεν είναι στο σημείο που θα είμαστε ελκυστικοί για τους τουρίστες. Εκτός από τη φυσική ομορφιά σε άλλα θέματα είμαστε σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Μπορεί να έγιναν κάποιες προσπάθειες από την προηγούμενη δημοτική αρχή, όπως οι δρόμοι για τις ελκυστικές παραλίες, αλλά δεν σημαίνει ότι αυτό λύνει το πρόβλημα, από τη στιγμή που υπάρχουν σημαντικά προβλήματα και στην υδροδότηση και στην ηλεκτροδότηση και σε άλλα θέματα. Κάναμε μία προσπάθεια να εξασφαλίσουμε το νερό και το ηλεκτρικό τουλάχιστον για την τουριστική περίοδο με όσα μέσα έχουμε. 
Όσον αφορά την αποχέτευση έχει γίνει δουλειά στην πόλη της Χιμάρας, είναι αντιμετωπίσιμη η κατάσταση, γιατί έχουν γίνει και οι υποδομές και προσπάθειες σωστές για να είναι σε ετοιμότητα. Εκεί που χρειάζεται δουλειά είναι στα χωριά, όπως επίσης και για το θέμα της καθαριότητας λόγω της μεγάλης πυκνότητας το καλοκαίρι.

Ο Σπύρος Κωσταδήμας εξελέγη νέος Πρόεδρος της Πανηπειρωτική Ομοσπονδία Ευρώπης


Με την εκλογή νέου Διοικητικού Συμβουλίου έληξαν οι εργασίες της Τακτικής Γενικής Συνέλευσης της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Ευρώπης, που πραγματοποιήθηκε στη Φραγκφούρτη στις 20 Μαΐου2012. Ο απερχόμενος πρόεδρος κ. Ηλίας Γαλανός, δεν έθεσε ξανά υποψηφιότητα.

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ηπειρωτών Εξωτερικού επέδωσε, διά του προέδρου του κ. Χρυσοστόμου Δήμου, στον κ. Γαλανό τιμητική πλακέτα για την πολυετή προσφορά του στον Ηπειρωτισμό. Τέλος συνεχάρη το απερχόμενο Δ.Σ. για την προσφορά του και ευχήθηκε στο νέο Δ.Σ. κάθε επιτυχία.




Στη Συνέλευση παραβρέθηκαν Σύλλογοι και Αδελφότητες απ΄ όλη την Ευρώπη. Οι αντιπρόσωποι των 15 Συλλόγων που συμμετείχαν στη συνεδρίαση στη συνέχεια της διαδικασίας ψήφισαν και εξέλεξαν το νέο Δ.Σ.

Η σύνθεση του νέου 11μελούς Δ.Σ. έχει ως εξής: 

1. Πρόεδρος: Σπύρος Κωσταδήμας
2. Αντιπρόεδρος: Ελευθέριος Δημητρίου
3. Γεν. Γραμματέας: Δημήτριος Κατσάνος
4. Γραμματέας και Υπεύθυνος Τύπου: Θεόδωρος Λίκκας
5. Ταμίας: Ευάγγελος Ντέμος
6. Μέλος και Συντονίστρια Ηπειρωτικών Συλλόγων και Επιχειρ/κότητας: Δήμητρα Πέτσα
7. Μέλος και Συντονιστής Επιτροπής Πολιτισμού: Παναγιώτης Τσέπης
8. Μέλος και Συντονιστής Νεολαίας: Θεοφάνης Καλυβιώτης
9. Μέλος και Υπεύθυνος Επιτροπής Β. Ηπείρου: Βασίλειος Μπολάνος
10. Μέλος και Τομεάρχης Β. Ευρώπης: Γιωτίτσας Γεώργιος
11. Μέλος και Τομεάρχης Δ. Ευρώπης: Ευθύμιος Μπόκιας

Αναπληρωματικά Μέλη:
1. Νίκος Σταμάτης, 2. Παναγιώτης Mπουζιούρης

Εξελεγκτική Επιτροπή:
1. Γεώργιος Δημητρίου, 2. Δημήτριος Ντόκος 3. Ευάγγελος Δήμας

Κατά γενική ομολογία οι εργασίες της συνέλευσης στέφθηκαν από επιτυχία και εμφανής ήταν ο ενθουσιασμός των συνέδρων και κυρίως των νέων που σε μεγάλο αριθμό εκπροσώπησαν φέτος τους Ηπειρώτικους Συλλόγους και Αδελφότητες της Ευρώπης.

Θεόδωρος Λίκκας
Γραμματέας - Υπεύθυνος Τύπου



http://www.epirus-ellas.gr

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Η ιστορία μιας ωλένης


Ἡ μάχη κρατοῦσε μέρες τώρα χωρίς διακοπή. Ἀπέναντί τους οἱ Μελανοχίτωνες, ἡ ἐπίλεκτη σωματοφυλακή τοῦ Μουσολίνι. Κάτω ἡ κοιλάδα τοῦ Ἀώου γεμάτη ἀπό ἅρματα μάχης τῶν Ἰταλῶν, ἕτοιμα νά ὀρμήξουν κατά πάνω τους, ἐνισχυμένα ἀπό τό ἰταλικό πυροβολικό, πού ἔβαλε συνεχῶς. Ὅμως ὄχι, δέν ὑπῆρχε περιθώριο γιά δεύτερη σκέψη. Ἡ προσοχή στραμμένη στό διοικητή. Ὅλοι περίμεναν τό σύνθημα γιά τή γενική ἐπίθεση. 

Ὁ Γιῶργος ἦταν κουρασμένος, κρύωνε καί πεινοῦσε, ἀλλά δέν μποροῦσε νά τό σκεφτεῖ τώρα. Πρέπει νά πάρουμε τήν Πρεμετή, νά ἐξασφαλίσουμε τήν ἐπικοινωνία τοῦ μετώπου ἀπό βορρᾶ σέ νότο. Μόνον ἔτσι θ’ ἀποκόψουμε τούς Ἰταλούς. Ἀλλιῶς ἡ Κορυτσά δέν ἦταν ἐξασφαλισμένη. Τό χιόνι τοῦ πάγωνε τά πόδια. Ξημέρωνε τῆς Ἁγίας Βαρβάρας. Ἁγία μου! Κάνε το θαῦμα σου!

Τό σύνθημα δόθηκε. Ὁ Γιῶργος σήκωσε τό ἀριστερό του χέρι, αὐτό πού κρατοῦσε τ’ ὅπλο του, καί πετάχτηκε μπροστά φωνάζοντας «ἀέρα». Ἡ λάμψη μίας ὁμοβροντίας ἔκανε τό χιόνι πορφυρό. Ἐκεῖνος δέν κατάλαβε τίποτε. Κείτονταν πάνω στό ματωμένο χιόνι. Καί τό χέρι του, αὐτό πού κρατοῦσε τ’ ὅπλο, πεταμένο μέτρα μακριά, μέ τήν παλάμη ἀνοικτή στόν οὐρανό νά μεταγγίζει τήν τελευταία παράκληση. Τά νερά τοῦ Ἀώου συνέχισαν ἀμέριμνα τό δρόμο τους γιά τήν Ἀδριατική. Ἡ προέλαση ἔπρεπε νά συνεχιστεῖ πάραυτα. Τήν ἴδια μέρα ὁ στρατός μας μπῆκε τροπαιοφόρος στήν Πρεμετή κι ὕστερα στό Τεπελένι. Τό μέτωπο ἐξασφαλίστηκε. Ὅταν βγῆκαν τ’ ἀστέρια, ὁ Γιῶργος δέν μποροῦσε νά τά δεῖ.

Δέν ξέρω ἄν σᾶς εἶπα μία ἀλήθεια μέ πολλά παραμύθια ἤ ἕνα παραμύθι μέ πολλές ἀλήθειες. Διηγήθηκα μία ἱστορία, πού ἐκπροσωπεῖ ἀρκετούς ἕλληνες στρατιῶτες πού πῆραν μέρος στό νικηφόρο ἔπος τοῦ ’40. Ἴσως ὅμως νά μήν εἶναι ἡ πραγματική ἱστορία τοῦ Γιώργου. Γι’ αὐτόν δέν ξέρουμε πολλά. Δέν ξέρουμε τί δουλειά ἔκανε, ἄν εἶχε οἰκογένεια, μάνα ἤ ἀδέλφια νά τόν περιμένουν πίσω. Δέν ξέρουμε καν ἄν τό ὄνομά του εἶναι Γιῶργος. Αὐτό ὅμως, πού ξέρουμε μέ βεβαιότητα εἶναι, ὅτι θυσίασε τή ζωή τοῦ ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος. Εἶναι ἕνας ἀπό τούς 15000 ἕλληνες ἥρωες πού ἔπεσαν στό πεδίο τῆς μάχης, ὑπερασπιζόμενοι τό δίκιο τῆς πατρίδας, ἐνάντια σέ κάθε λογική.

Ὁ «Γιῶργος», βλέπετε, δέν εἶναι παρά ἕνα ἀνθρώπινο ὀστό. Μία ὠλένη ἀριστεροῦ χεριοῦ, πού βρέθηκε σπαρμένη στά ὑψώματα τῆς Πρεμετῆς, ἀφοῦ περίμενε ἐκεῖ γιά 70 χρόνια. Παραδόθηκε ἀπό ντόπιους σάν κειμήλιο τοῦ ’40. Ὅμως τo λείψανο ἑνός ἥρωα δέν ἀξίζει νά γίνεται ἔκθεμα μουσείου. Τοῦ πρέπουν οἱ προσευχές τῆς ἐκκλησίας. Ἔτσι, ἡ ΣΦΕΒΑ τό παρέδωσε στόν πατέρα Ρωμανό, τόν ἱερέα τῆς Κλεισούρας. Ἐκεῖ, στήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ, τήν ἀφιερωμένη στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, φυλάσσονται τά ὀστᾶ τῶν ἑλλήνων στρατιωτῶν πού περισυλλέγονται, μέχρι νά ταυτοποιηθοῦν καί νά ἐπιτραπεῖ ἡ κανονική ταφή τους στό νέο στρατιωτικό κοιμητήριο. Ἐκεῖ ἀναπαύεται προσωρινά καί ἡ ὠλένη τοῦ «Γιώργου», πού μᾶλλον δέν τόν ἔλεγαν Γιῶργο, ἀλλά ἔτσι τόν ὀνόμασε ἡ ΣΦΕΒΑ γιατί κάπως ἔπρεπε νά τόν μνημονεύουμε.

Στή Βόρειο Ἤπειρο σήμερα γίνεται μία ἀγωνιώδης προσπάθεια γιά τήν περισυλλογή τῶν ὀστῶν τῶν ἡρώων μας, πού ἄλλα βρίσκονται θαμμένα πρόχειρα στά πεδία τῶν μαχῶν κι ἄλλα ἄταφα, πεταμένα στίς ἀπόκρημνες χαράδρες. Ἕνας ἀγώνας δρόμου μέ δύο ἀμείλικτους ἀντίπαλους: τόν ἀνελέητο χρόνο –γιά συλλογή πληροφοριῶν ὅσο ζοῦν κάποιοι ἡλικιωμένοι πού θυμοῦνται- καί τίς -ἐχθρικές στό ἐγχείρημα- ἀλβανικές ἀρχές πού δέν κρύβουν τή δυσαρέσκειά τους γιά τήν προσπάθεια καί δέν χάνουν εὐκαιρία νά βάζουν ἐμπόδια.

Σίγουρα ἀπορεῖτε γιατί ἀπ’ ὅλες τίς ἔνδοξες ἱστορίες ἡρωισμοῦ αὐτοῦ τοῦ ἔπους διάλεξα τήν ἱστορία μίας ὠλένης. Μίας ὠλένης ἀπό ἕνα χέρι ἀριστερό, πού βρέθηκε κάπου στήν Πρεμετή. Στὶς μέρες μας δίνεται ἡ ἐντύπωση πώς, γιά τούς σύγχρονους ἕλληνες τό ἔπος αὐτό ἔχει πάρει τίς διαστάσεις μύθου, δηλαδή ἐξωπραγματικοῦ, ἐνῶ στήν καλύτερη περίπτωση θεωρεῖται μία ἱστορία ἔνδοξη μέν, πού ὡστόσο, ἔχει τελειώσει πρό πολλοῦ. Ὅμως ὄχι. Τό ἔπος τοῦ ’40 δέν εἶναι ἕνα παραμύθι μέ ἥρωες καί δράκους. Εἶναι ἀληθινό καί σύγχρονο, ὅσο καί μεῖς. Οὔτε εἶναι μία ἱστορία αὐτοτελής. Εἶναι ἕνα φωτεινό ἀπόσπασμα μίας ἱστορίας πού ἄρχισε πολύ πιό πρίν καί παραμένει ἀτέλειωτη, σάν τόν ἀτέλειωτο σκελετό τοῦ Γιώργου. Πρόκειται γιά τήν τρίτη καί πιό πρόσφατη ἀπελευθέρωση τῆς Βορείου Ἠπείρου, πού, παρ’ ὄλ’ αὐτά, ἐξακολουθεῖ νά μένει σκλαβωμένη. 

Γιά τά ὑπόλοιπα ὀστᾶ τοῦ Γιώργου δέν ξέρουμε τίποτε κι ἴσως νά μήν μπορέσουμε ποτέ νά κάνουμε κάτι. Ὁ Θεός ξέρει ποῦ βρίσκονται καί περιμένουν τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ἀλλά τήν ἀτέλειωτη καί θλιβερή ἱστορία τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ ἴδιος Θεός τήν ἔχει ἐναποθέσει στά δικά μας χέρια, ἡμῶν τῶν ἀτελῶν, ἀκόμα κι ἄν κρατᾶ τό τέλος γιά τόν ἑαυτό Του. Ἴσως στήν προσπάθεια νά κεντρίσω τό ἐνδιαφέρον μέ μία παραδοξότητα, σᾶς ἔκανα νά χάσετε τό νόημα. Γιά ὀστᾶ ἡρώων πού εἶναι ἀκόμα πεταμένα καί γιά Βόρειο Ἤπειρο, πού παραμένει ἀλύτρωτη, ἤθελα νά σᾶς πῶ.

Π.Γ.Π