Όχι απλώς κοπή πίτας, αλλά μνημονεύοντας εθνικές μας εορτές, θα κόψουμε την πίτα

του καθηγητή Δημήτρη Παππά

 Είναι πολλά τα γεγονότα, ευχάριστα ή και δυσάρεστα μερικά, που σημάδεψαν την ιστορική διαδρομή του Έθνους μας ανά τους αιώνες.

Εκτός από τα πιο σημαδιακά απ’ αυτά (Επανάσταση του 1821, Έπος του ’40...), που υπενθυμίζουμε κάθε χρόνο, κατά κάποιον τρόπο, υπάρχουν  κι άλλα, ίσως λιγότερο σπουδαία, ιστορικού, πολιτιστικού και θρησκευτικού περιεχομένου. Αυτά έχουν σχέση με ό,τι λαμπρύνει την ιστορία μας: με διάφορα ηρωικά κατορθώματα του λαού μας στο διάβα των αιώνων, με τον πολιτισμό μας, με την χριστιανική πίστη, με έξοχους ανθρώπους της διανόησης, με μεγάλους ευεργέτες, με άξιους  ιερωμένους, με λαμπρές θρησκευτικές παραδόσεις κτλ.

  Όμως αυτά, πολλές φορές, παραγκωνίζονται ή αγνοούνται στο χώρο μας. Καθήκον μας είναι να προβάλλονται ευκαιριακά, σε διάφορες επετείους, και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο, στο χωριό, στο σκολειό, σε διάφορα κέντρα, ευαισθητοποιώντας και  παροτρύνοντας έτσι τον κόσμο μας, ιδίως τους νέους.

Και σε κάθε δραστηριότητα ή σε γιορτινή εκδήλωση να  υπερτερεί ο βασικός σκοπός του οποιουδήποτε  γεγονότος και, ανάλογα μα το είδος του, να ακολουθεί το διασκεδαστικό σκέλος. Πολλάκις όμως συμβαίνει το αντίθετο ή δεν επιλέγεται όπως πρέπει εκείνο που  προβάλλεται.

  Έτσι, λ. χ., τον Ιανουάριο μήνα γιορτάζεται μια κοπή πίτας, ή και περισσότερες, και παραμελείται η  γιορτή των Τριών  Ιεραρχών και της Ελληνικής Παιδείας. Είτε  σε κάποια χωριά, τον Οκτώβριο, διοργανώνεται μεγάλη γιορτή για το τσίπουρο και δεν γίνεται ούτε μια συζήτηση ή δεν ξετυλίγονται μερικές αναμνήσεις για  γεγονότα του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Υπάρχουν  και άλλα παρόμοια παραδείγματα, για τα οποία δε δεσμευόμαστε αυτή τη στιγμή. 

Πάντως ο κάθε άνθρωπος έχει  ανάγκη για ξεκούραση και διασκέδαση. 

Όμως καλά είναι να  συνδυάζεται η διασκέδαση με κάποια  επέτειο για ένα γεγονός ή με κάποια θρησκευτική γιορτή. Κι αφού  παίρνει προτεραιότητα ο προκαθορισμένος σκοπός για το γεγονός ή την θρησκευτική γιορτή, τότε αξίζει να διασκεδάζουμε με την ψυχή μας.

   Είναι χρέος όλων μας, λοιπόν, προπάντων των διανοουμένων και  εκείνων που επωμίζονται διάφορα καθήκοντα, ώστε να στεκόμαστε όσο πιο κοντά στην πλούσια και ζηλευτή κληρονομιά μας που αποτελεί πυξίδα για μια  αισιόδοξη ενατένιση του μέλλοντος.