Όταν οι εκδηλώσεις μνήμης γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης πολιτικάντικης προπαγάνδας

Όταν πραγματοποιείται μία εκδήλωση για κάποια ιστορική προσωπικότητα ή ένα ιστορικό γεγονός, υποτίθεται ότι γίνεται για αυτόν ακριβώς το λόγο: να τιμηθεί η μνήμη της προσωπικότητας ή η επέτειος του γεγονότος.

Όμως η 12η Δεκεμβρίου 2010 απέδειξε, όσον αφορά τουλάχιστον τον βορειοηπειρωτικό χώρο, ότι οι εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα δεν έχουν ουσιαστικά σχέση με τα μνημονευόμενα πρόσωπα και γεγονότα. Αυτά αποτελούν απλώς τις αφορμές.
Ο πραγματικός λόγος είναι εξόφθαλμα άλλος: να προβληθούν, να διαφημιστούν και να χειροκροτηθούν οι διοργανωτές των εκδηλώσεων καθώς και τα επιθυμητά σε αυτούς πρόσωπα.

Υποτίθεται, γράφουμε πάλι, πως όταν ετοιμάζεται μία εκδήλωση από έναν φορέα, που να αφορά π.χ. μία ιστορική εθνική επέτειο, προσκαλούνται και όλες οι ενδιαφερόμενες πλευρές. Γιατί η επέτειος έχει καθολική αποδοχή, απευθύνεται σε όλους και δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κανέναν. Οι διαφορές, είτε πολιτικές, είτε κομματικές, είτε προσωπικές σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχουν καμία απολύτως θέση. Όλοι πρέπει να είναι παρόντες, όλοι πρέπει να συμμετέχουν.

Όταν όμως θέλεις όλα να γίνουν στο πλαίσιο που σου επιβάλλουν οι γραμμές, που κινούνται από καθαρά ιδιοτελή συμφέροντα, τότε δεν έχεις παρά να εφαρμόσεις ένα "Πρωτόκολλο" αυστηρά κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου.

Όλοι όσοι ήταν παρόντες στο Αλύκο, προχθές 12 Δεκεμβρίου 2010, έγιναν μάρτυρες της καπηλείας που πήγε να επιχειρηθεί κατά την 20η επέτειο από την δολοφονία των τεσσάρων παλικαριών που επιχείρησαν να αποδράσουν από την μεγάλη φυλακή της κομμουνιστικής Αλβανίας στην Ελευθερία και την Ελλάδα.
Σε προηγούμενο άρθρο μας άλλωστε αναλύθηκαν όσα συνέβησαν.

Όμως την ίδια μέρα, η πατριδοκαπηλία για την εξυπηρέτηση της πιο απροκάλυπτης προπαγάνδας πολιτικαντισμού, καρποφόρησε σε ένα άλλο χωριό του Βούρκου. Την Κρανιά της Επαρχίας Μεσοποτάμου.
Λίγες μέρες πριν, είχε αποφασιστεί να διοργανωθεί εκδήλωση για τα επίσημα αποκαλυπτήρια του μνημείου που είναι αφιερωμένο στον θρυλικό Οπλαρχηγό Θύμιο Λιώλη και βρίσκεται στον περιβάλλοντα χώρο του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Κρανιάς.

Το μνημείο βασικά είχε στηθεί στο συγκεκριμένο χώρο από τον Ιούνιο του 2009. Ενάμιση χρόνο πριν δηλαδή! Τα "εγκαίνια" του όμως από τότε πήγαιναν από αναβολή σε αναβολή, αφού η έγκριση για την τέλεση τους, όπως αποδείχθηκε, έπρεπε να δοθεί από Ελλαδίτη Βουλευτή που μεσολάβησε στη Βουλή των Ελλήνων για την κατασκευή και φιλοτέχνηση του.
Πέρα από τη μακροχρόνια καθυστέρηση δεν θα βρίσκαμε κάτι απαραίτητα μεμπτό.

Τρεις μέρες νωρίτερα, είχαμε συγκεχυμένες πληροφορίες για την τέλεση αυτής της εκδήλωσης και από την δική μας πλευρά δεν μας επιβεβαίωνε κανείς με σιγουριά.
Ενημέρωση δεν υπήρξε επίσημα, εκτός αν μαθαινόταν κάτι από στόμα σε στόμα.

Φυσικά τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Η σύνθεση του πλήθους που ήταν παρόν εκείνη την ώρα για την εκδήλωση, ήταν η επιθυμητή ή τουλάχιστον "ακίνδυνη" για την ίδια παρτίδα που προσπάθησε λίγη ώρα νωρίτερα να καπηλευτεί την επέτειο του Αλύκου.
Όταν κάποιο υπεύθυνο άτομο στο όλο σκηνικό ρωτήθηκε για ποιο λόγο δεν υπήρξε η κατάλληλη ενημέρωση που θα άρμοζε σε μία τέτοια εκδήλωση, ώστε να παρευρεθούν περισσότερα άτομα και όχι μόνον από τη μία πλευρά, η απάντηση δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας:
"Μα για να μην πάθουμε τα ίδια με το Αλύκο!".

Και πως να μην πάθαιναν τα ίδια, από τη στιγμή που ο Ελλαδίτης Βουλευτής, έβγαζε λόγο μπροστά από το μνημείο πλέκοντας το εγκώμιο της "αποκλειστικής εκπροσώπησης" της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας;

Επιβεβλημένη ήταν βεβαίως και η παρουσία ενός εγγονού από τους αδελφούς του Εξαίρετου Οπλαρχηγού της Ηπείρου Θύμιου Λώλη, η οποία γινόταν κάτι παραπάνω από απαραίτητη τη στιγμή που εξυμνούσε κι αυτός τα "έργα και ημέρες" των "αποκλειστικών αντιπροσώπων  ".
Αντίστοιχο δικαίωμα όμως οι συγγενείς των τεσσάρων Μαρτύρων ή των πρωτεργατών της εξέγερσης της 12ης Δεκεμβρίου 1990, δεν είχαν στην επετειακή εκδήλωση του Αλύκου, παρά μόνον έπρεπε να περάσουν από... "Πρωτόκολλο".  

Κάποιοι λοιπόν σκόπιμα ωθούν την κατάσταση στο να τελούνται δύο ξεχωριστές εκδηλώσεις για τον ίδιο σκοπό, σπέρνοντας έντεχνα το διχασμό, αφού υποστηρίζουν το δόγμα:
«Είμαστε οι διοργανωτές της εκδήλωσης και θα βγουν προς τα έξω αυτά που μας συμφέρουν!»   
Καημένε Θύμιο Λιώλη! Καημένα παιδιά του Αλύκου!

Που να ξέρατε ότι η Μνήμη σας (ας είναι αιώνια) θα γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης πολιτικάντικης προπαγάνδας!