Όταν ένα θηρίο τραυματίζεται θανάσιμα και αντιλαμβάνεται πως είναι στα τελευταία του, αυτό γίνεται πιο άγριο για να δείξει ότι δεν παραδόθηκε, ότι είναι ακόμα εδώ. Γι' αυτό λένε κι ότι το πληγωμένο θηρίο είναι περισσότερο επικίνδυνο.
Αυτό το φαινόμενο μεταφέρεται και γίνεται αντιληπτό και στα πολιτικά θηρία. Όταν π.χ. κάποια τυραννικά καθεστώτα βλέπουν ότι κλονίζονται και πλησιάζει η ώρα τους να περάσουν στην ιστορία, προσπαθούν από τη μία να δείξουν ένα πιο διαλλακτικό πρόσωπο προκειμένου να ανακτήσουν έδαφος, στην ουσία όμως δεν κάνουν κάτι άλλο από το να πάρουν παράταση ζωής. Βλέποντας όμως ότι τίποτε δεν μπορεί να αναστρέψει το κλίμα, από εγωισμό για το πληγωμένο τους γόητρο, αποφασίζουν να δείξουν τα δόντια τους και να σαρώσουν οτιδήποτε αντίθετο σε αυτά, ώστε στο τέλος να πάρουν όσο γίνεται περισσότερο εκδίκηση για ξεψυχήσουν "ηρωικά".
Παράδειγμα ιστορικό αποτελούν οι αποχωρήσεις των Γερμανών Ναζί από τις κατακτημένες χώρες στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν προχωρούσαν σε φρικαλέα αντίποινα έναντι των υπόδουλων πληθυσμών.
Ένα παράδειγμα πιο κοντά στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό είναι οι τελευταίες μέρες του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία. Πολιτικά "ανοίγματα" από τη μία, αλλά και εν ψυχρώ εκτελέσεις από την άλλη για όποιον τολμούσε να αποδράσει από τον "σοσιαλιστικό παράδεισο".
Στις μέρες μας όμως έχουμε το ξεψύχισμα ενός άλλου "πολιτικού θηρίου".
Ένα "θηρίο" που ακούει στο όνομα: κατεστημένο της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.
Πρόκειται βέβαια για κάτι που ξεκίνησε με προσδοκίες πριν αρκετά χρόνια, αλλά έλαβε επικίνδυνες διαστάσεις κατά την τελευταία δεκαετία.
Έγινε ένα θηρίο που αντί να προστατεύει, άρχισε να κυνηγάει αυτούς που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε και όταν έφτασε η ώρα να απομονωθεί έδειξε το πιο άγριο πρόσωπο του.
Στις ημέρες της παντοκρατορίας του το κατεστημένο απειλούσε τον απλό Βορειοηπειρώτη για τον οποίο υπήρχε η βεβαιότητα ή ακόμα και η υποψία του "αντιφρονούντα", ότι δεν θα απολάμβανε δικαιώματα που προβλέπονταν για αυτόν. Με λίγα λόγια οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου απέκτησαν νέους νταβατζήδες πάνω απ' τα κεφάλια τους.
Μα φυσικά ένα κατεστημένο δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί εάν δεν έπαιρνε μαθήματα από τους δασκάλους της προϋπάρχουσας κατάστασης. Και οι μαθητές τελικά απεδείχθησαν πανάξιοι.
Εδώ και ένα χρόνο με τα όσα διαδραματίζονται στην πολιτική σκηνή της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, αντιλαμβάνεται κανείς ακόμα περισσότερο τη φράση "Σαν θηρίο στο κλουβί".
Όταν η λαϊκή ετυμηγορία ήταν καταστροφική (Ιούνιος 2009), άρχισαν ξαφνικά από τα όργανα του κατεστημένου οι προσεγγίσεις και να εμφανίζεται ενδιαφέρον, σε πρόσωπα, φορείς και θέματα που μέχρι λίγο πριν απαξιούσαν να δώσουν λίγη σημασία. Άρχισε το θηρίο παράλληλα να βάζει στις φλέβες του λίγο νέο αίμα, που δεν ήταν βέβαια τίποτε άλλο παρά αίμα κληρονομικού δικαίου. Ο βρυκόλακας όμως όσο αίμα και να πιει και ας το ρουφάει από καλούς ανθρώπους, βρυκόλακας παραμένει, συνεχίζοντας τη συνήθεια του.
Τα τεχνάσματα βέβαια δεν φέρνουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Άλλη μια ετυμηγορία που ήρθε στη συνέχεια, αυτή των νέων Βορειοηπειρωτών, της νέας γενιάς του τόπου, είναι ακόμα πιο επώδυνη (Απρίλιος 2010).
Τα μαθήματα του χοτζικού καθεστώτος δεν πρέπει να πάνε χαμένα. Πρέπει να εφαρμοστούν πάσει θυσία, προσαρμοσμένα όμως σε πιο σύγχρονες συνθήκες. Δυστυχώς για αυτούς οι "καλές ημέρες" των βασανιστηρίων, των φυλακίσεων και των εξοριών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Ο (αυτο)χαρακτηρισμός όμως της αποκλειστικής εκπροσώπησης δεν πρέπει να χαθεί. Τι κι αν εκφράζουν μόλις και μετά βίας, έναν στους δέκα Βορειοηπειρώτες;
Έτσι θα ξαναμπεί μπροστά η δοκιμασμένη αλλά άνοστη συνταγή της κατασκευής εχθρών. Η παλιά συνταγή ονομαζόταν "εχθροί του λαού", όμως σήμερα πρέπει να πάρει άλλο όνομα όπως "διασπαστές", "δούριοι ίπποι" κ.α. Εκείνοι στους οποίους πριν λίγα χρόνια απευθύνονταν αυτοί οι χαρακρητισμοί (προς τους αριστερούς ροζ συντρόφους δηλαδή), προϊόν... της ελευθερίας και του σεβασμού επιλογής, τώρα είναι αναγκαστικοί σύμμαχοι. Η εχθρολαγνεία πρέπει να ικανοποιηθεί από άλλα θύματα τα οποία βρίσκονται πια στα πρόσωπα όσων δεν λιβανίζουν τους "άφθαρτους, αλάθητους και καθαγιασμένους ηγέτες".
Τα υλικά για αυτή τη συνταγή είναι γνωστά:
Μπόλικη λάσπη, γερή δόση συκοφαντίας, κουταλιές τραμπουκισμού και απειλών. Ως γνωστόν κόβοντας κρεμμύδια μας πιάνουν τα δάκρυα, αλλά σε αυτό το συγκινητικό σημείο υπάρχει άλλο υλικό: κατασκευή ηρώων, ξέρετε αυτοί που διώκονται και τρομοκρατούνται για να καμφθεί ο... αγώνας.
Τι κι αν το φαϊ έχει ξαναζεσταθεί, τι κι αν έχει αναμασηθεί, ίσως με την άοκνη και επίμονη προσπάθεια κάτι να μείνει. Ίσως η εκπροσώπηση διπλασιαστεί - από το ένα δέκατο δηλαδή να πάει στα δύο δέκατα. Το θηρίο - κατεστημένο θα επιστρατεύσει όλα τα μέσα καλά και κακά, εφικτά και ανέφικτα, λογικά και γελοία. Αυτό που καταφέρνει είναι να συρρικνώνεται όλο και περισσότερο.
Όμως ο πόλεμος δεν περιορίζεται εντός των τειχών της βορειοηπειρωτικής κοινότητας. Το κατεστημένο θα δείξει πόσο θηριώδες παραμένει πουλώντας ηρωισμούς και μαθήματα πατριωτισμού ακόμα και στους Ελλαδίτες που ενδιαφέρονται για την απο κεί Ήπειρο.
Αυτοί θα πρέπει να εκφράζουν ενδιαφέρον μόνο όταν συμφωνούν με τους "αποκλειστικούς αντιπρόσωπους".
Το αποτέλεσμα είναι ελλαδικοί φορείς, μέσα ενημέρωσης, πολιτικοί και μεμονωμένα πρόσωπα, που κάποτε ήταν σημαία για τους "αποκλειστικά αδιαμφισβήτους αγωνιστές των δικαίων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού", όταν άρχιζαν να υποψιάζονται τι συμβαίνει και να διατυπώνουν διαφωνίες για τις τακτικές που ακολουθούνται, έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη οι "άσχετοι που δεν ξέρουν για τα προβλήματα του χώρου και συνεπώς δεν δικαιούνται να εκφέρουν άποψη".
Τα μαθήματα αυτά δίνονται από επαγγελματίες πατριώτες που έκαναν προεκλογικό αγώνα για να αναδείξουν ως βουλευτή έναν εισαγγελέα του χοτζικού καθεστώτος ή από άλλους που εκείνη την εποχή σπούδαζαν στην Ελλάδα. Να μην ξεχνάμε και τους καταδικασμένους για οικονομικές απάτες. Ιδού η ταυτότητα των νέων διδασκάλων του Γένους. Όμως μέχρι εδώ ήταν τα ψωμιά τους.
Η ίδρυση ενός κόμματος με καθαρό εθνικό ελληνικό χαρακτήρα έρχεται να δώσει τη χαριστική βολή. Όσο κι αν το κατεστημένο πασχίζει να το πνίξει και να το στιγματίσει εν τη γεννέσει του, τα δεδομένα πια έχουν αλλάξει. Ο νέος φορέας ευαγγελίζεται ότι φέρνει μια νέα ελπίδα για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.
Αποτελείται από παλιές μονάδες που υπηρέτησαν το κατέστημενο, αλλά εναντιώθηκαν όταν τα πράγματα παρεκτράπησαν από τον πραγματικό σκοπό, όπως τουλάχιστον οι ίδιοι υποστηρίζουν, αποτελείται όμως και από νέα πρόσωπα που δεν είχαν εμπλακεί στα έργα και τις ημέρες της πρώην αποκλειστικής εκπροσώπησης.
Όμως και οι μεν και οι δε, σε αυτό το ελληνικό κόμμα, παλιοί και καινούριοι, είναι "καταδικασμένοι" να αγωνιστούν για να αποδείξουν ότι πράγματι θα κάνουν τη διαφορά από το κατεστημένο και ότι δεν αποτελούν μια συνέχεια του ή μια άλλη έκδοση του ωραιοποιημένη, ώστε να δικαιούνται να λένε ότι θα φέρουν μια νέα ελπίδα αλλά και μια νέα διέξοδο στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.
Το σίγουρο όμως είναι ένα: ο άνεμος της αλλαγής φύσηξε και πάλι στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα, η οποία πλέον ζει μια δεύτερη μεταπολίτευση, εσωτερική αυτή τη φορά. Το μονοπώλειο της εκπροσώπησης της μπορεί να θεωρείτο ενωτικό, αλλά αποδείχθηκε άχρηστο και καταστροφικό.
Από δω και πέρα ο καθένας πρέπει να δίνει αγώνα για να ισχυρίζεται ότι είναι εκπρόσωπος της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου