ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΣΥΝΟΡΑ ΓΙ' ΑΥΤΟΝ

Λοιπόν τ' ακούσαμε
Μας τό 'πατε και μια και δυο...
Τόσες φορές κι ακόμα...
Μ' ακόμα δεν κουράστηκε το στόμα σας;
Μας τό 'πατε, το γράψατε με γράμματα μεγάλα
Το είδαμε.
Το δείξατε απ' τα κανάλια σας
Τόσο καλά. Τόσο κοντά.
Είπατε πως το στόμα των σκλαβωμένων σώπασε,
Πως σίγησε η φωνή των περιφρονημένων.
Το καταλάβαμε λοιπόν.
Μας τό 'πατε. Τ' ακούσαμε. Τό μάθαμε.

Μα σας τό λέμε καθαρά:
Μην επιμένετε!
Δεν πέθανε κι ούτε κοιμάται.
Κι αν δεν πιστεύετε, τραβάτε
Εκεί ψηλά στην Κόνιτσα κι εκεί
Εκεί στα σύνορα κοντά
Κι εκεί στο Μοναστήρι.
Και πάτε σούρουπο
Όταν κινούνται οι σκιές κι ανάβουν τ' άστρα....

Πέστε λοιπόν στο Τάγμα
Νά 'βρει έναν καινούργιο τόπο τώρα να φυλάξει.
Δεν το χρειάζεται πια η Κόνιτσα
Δεν το χρειάζονται τα σύνορα.
Τώρα στα σύνορα βιγλάτορας
Απ' άκρη σ' άκρη
Με τις μεγάλες δρασκελιές
Φυλάει Εκείνος ολονυχτίς.

Και μην φοβάστε. Πέστε το κι αυτό.
Πως δέν υπάρχουν πλέον σύνορα γι' Αυτόν.
Πως κάθε βράδυ τώρα περπατεί
Την γη των τόσων στεναγμών.
Πως σπίτι-σπίτι και χωριό-χωριό κι ως πέρα
Περνάει τη νύχτα κι ευλογάει, κι ακόμα
Και στα ονείρατα ακόμα
Και των παιδιών και των μανάδων
Φυσάει τη φλόγα δυνατά....

Κι αν τώρα ανοίξανε τα μάτια σας
Και βλέπετε.
Τρέξτε λοιπόν.
Πέστε στη Σύνοδο την Ιερά
Πως είναι αργά.
Πως τώρα όλα τέλειωσαν.
Δεσπότη η Κόνιτσα δεν θέλει πια.
Έγινε του Πατέρα η ενθρόνιση πρωί - πρωί
Δευτέρα Δώδεκα Δεκέμβρη, εκεί
Στους θρόνους των καρδιών.

Λοιπόν, τι λέτε τώρα, πέθανε;
Δεν πέθανε ο αετός
Και ζει και βασιλεύει εκεί για πάντα
Ο μέγας Ιεράρχης.
Των πονεμένων ο Πατέρας, ο Σεβαστιανός.

ΣΤ.περ. Η Δράσις μας, τ. 325, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1995