Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Ο Παναγιώτης Μπάρκας για το νέο Κόμμα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας

(μικρό απόσπασμα από άρθρο του στον «Ελληνισμό»)


« …Η αλήθεια είναι πως έκαστος Βορειοηπειρώτης μπορεί στη νέα πολιτική δύναμη να βάλει την ετικέτα, πως είναι δημιούργημα του Μπερίσα. Σε κανέναν , όμως, δεν επιτρέπεται να προκαταλάβει τη δράση της.

Τα σημεία αναφοράς της νέας πολιτικής δύναμης που κυοφορείται δεν είναι ούτε η Ομόνοια, ούτε ο Ντούλες, ούτε ο Μπερίσα, ούτε ο Ράμα και μάλιστα, ούτε η Αθήνα. Τα σημεία αναφοράς είναι οι εγγυήσεις που δίνει αυτή η νέα πολιτική δύναμη, για τον πραγματικό σεβασμό και την πραγματική εφαρμογή του σεβασμού αυτού στα δικαιώματα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας. Έξω απ’ αυτή την πραγματικότητα, κάθε εθνική επένδυση της νέας αυτής πολιτικής δύναμης θα ήταν εξαπάτηση και απατηλή δημαγωγία.

Με κανέναν τρόπο όμως, δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τη νέα αυτή πολιτική δύναμη ως διασπαστική. Μια τέτοια κατηγορία εξισώνει τον όποιο κατήγορο με μηδενιστή ακόμα και της πιο στοιχειώδους δημοκρατικής αντίληψης.

Ακόμα και στην πιο αρνητική της μορφή, η νέα πολιτική δύναμη που κυοφορείται στους κόλπους της Ε.Ε.Μ. θα είναι μια ανταγωνιστική εναλλαγή εντός του πλέον διασπασμένου κατεστημένου».

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ: Μεγάλο γεγονός αλλά δεν θα σπεύσω να το χειροκροτήσω

- του Πέτρου Κούρτη -


Η εθνική ανάταση, ο ενθουσιασμός, οι δραστηριότητες και η κοινωνική αλληλεγγύη, που ζήσαμε ως Εθνική Ελληνική Μειονότητα τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση της πολιτικής μας οργάνωσης Ομόνοια, έχει ανατραπεί και οι συμπατριώτες μας δικαίως βρίσκονται σε απόγνωση, η οποία τους οδήγησε στην πρόσφατη κινητοποίηση για την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κόμματος, απόγνωση οποία δημιουργήθηκε από τα εθελούσια σφάλματα της ηγεσίας μας.

Ως Έλληνες Βορειοηπειρώτες, μετά από αυτό το μεγάλο γεγονός, της 11ης Ιανουαρίου 1991, πλάσαμε αμέτρητα όνειρα και προσδοκίες, για να εξανεμιστούνε στη συνέχεια, παραχωρώντας τη θέση τους στην οργή μας. Δυστυχώς όμως αγαπητέ μου αναγνώστη, για τον λόγο του αληθές διαψευστήκαμε.

Η λαμπρή περίοδο των πρώτων χρόνων, μπορώ να πω, μέχρι τη «Δίκη Των 5» θα παραμείνει αξέχαστη και ας είναι ως οδηγός στις μελλοντικές μας κινήσεις. Σ’ αυτή την περίοδο όλοι, Προέδροι, σύμβουλοι, πρωτεργάτες μαζί με τον κόσμο μας, κάτι το καλό πρόσφερναν. Κι ο λαός την αποκαλούσε, «η Οργάνωσή μας».

Υπήρχαν και τ’ αρνητικά από τους επιτήδειους, από διάφορες μεθοδεύσεις, από υπεροψίες, από προσωπικές δοξασίες και ιδιοτελή συμφέροντα, από άρρωστες παθογένειες όπως και από ύπουλες ενέργειες όπως αυτή της συγκέντρωσης μερικών διανοουμένων Βορειοηπειρωτών, το Νοέμβριο του 1993 στα Τίρανα, προετοιμασμένη από παθιασμένα στελέχη της τότε Χοτζικής δικτατορίας. Ευτυχώς όμως που ανάμεσά τους συμμετείχαν και γνήσιοι πατριώτες και πραγματικοί αγωνιστές, από το Αργυρόκαστρο οι κύριοι Βεζιάνης και Κίκης, όπως και ο αείμνηστος καθηγητής, Γιώργος Παναγιώτης (Αντωνίου) από το χωριό Μάλτσιανη της περιοχής Θεολόγου, για να τους δώσει τα ρέστα, αλλά και τα παπούτσια στα χέρια όλων των αποστατών λέγοντάς τους:
« Την ιστορία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού η οποία γράφτηκε με τους αγώνες και το αίμα των προγόνων μας, δεν έχομε κανένα δικαίωμα να την αλλοιώσουμε ή να την παραχαράξουμε επειδή μας το ζητούνε κάποιοι θερμοκέφαλοι. Καθήκον μας είναι να την υπερασπιστούμε και πάνω στα αχνάρια τους να γράψουμε τη δική μας ιστορία».

Από τα δεκάδες, σχεδόν παρόμοια περιστατικά, αναφέρθηκα μόνον σε ένα, διότι δεν επιθυμώ να αναμοχλεύσω στη μνήμη του Έλληνα Βορειοηπειρώτη γεγονότα, πολλά από τα οποία τα έζησε, άλλα και άλλα την πηγή των οποίων θα την βρούμε στα ιδιοτελή συμφέροντα κάποιων που εναλλάσσουν τις καρέκλες, και οποιεσδήποτε καρέκλες, όπως άλλαζε ο Αλί Πασάς, τις γυναίκες. Τέτοιες μεθοδευμένες κινήσεις και ταχτικές όχι μονάχα μας πληγώνουν, αλλά κυρίως απαξιώνουν τους αγώνες μας και γινόμαστε υποχρεωτικά συνδαιτυμόνες μιας φαιάς παρωδίας εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.

Πολύ θα επιθυμούσα να γνωρίσω, εάν στη συνείδησή της η ηγεσία των τελευταίων χρόνων , ύστερα από τόσες εκλογικές γκάφες και τρομερές αδυναμίες στο θέμα της περιστολής της κομματικής αναρχίας που επικρατεί ως προς τη λειτουργία των θεσμών, της γεννήθηκε ποτέ το ερώτημα, το αν της ανήκει ακόμα αυτή η θέση, αυτή η καρέκλα. Εάν όχι, τότε έχουμε να κάνουμε με έλλειψη πολιτικής αιδούς και συνείδησης.

Δεν είναι δυνατόν όμως να μην αισθάνονται πικραμένοι οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, σαν φέρνουν στο νου τους την περίοδο όταν με την ψήφο τους έστειλαν στο Αλβανικό Κοινοβούλιο πέντε βουλευτές, ο αριθμός των οποίων στη συνέχεια κατέβηκε στους τρεις, ενώ το 2009 στον ένα και ασφαλώς στις επόμενες εκλογές ο Θεός να βάλλει το χέρι του, πράγμα που ασφαλώς δεν το πιστεύω.

Όσο για το πόσο ενδιαφέρεται η Αλβανική Πολιτεία για τα δίκαιά μας, αυτό το δοκιμάζουμε καθημερινά, αλλά το δοκιμάσαμε και το 1934 με την απαγόρευση της ελληνικής γλώσσας στο χώρο μας και ακόμα περισσότερο σήμερα με τα πρόσφατα γεγονότα της διαστρέβλωσης των σχολικών κειμένων και την ανιστόρητη διεκδίκηση ολόκληρων περιοχών από τους νέους ιστοριογράφους των Τιράνων, απαιτήσεις οι οποίες δεν στηρίζονται σε κανένα απολύτως ιστορικό έρεισμα.

Ασφαλώς που δεν είναι δυνατό να ισοπεδώσουμε ή να μηδενίσουμε τις πολύτιμες προσπάθειες μερικών ευσυνείδητων αγωνιστών που χρόνια στη σειρά προσπαθούνε τόσο δια μέσον του τύπου, όσο και στις πολιτικές αντιπαραθέσεις να φρενάρουν το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί στους κόλπους μας.
Δεν μπορώ όμως να παραδεχτώ τις εδώ κι εκεί προκλητικές κατηγόριες από τα στόματα μερικών επιτήδειων, όταν τις ανησυχίες αυτών των ανθρώπων, αυτών των πατριωτών τις σχολιάζουν ως δημαγωγία και αιδημοσύνη για προσωπικές αναρριχήσεις.
Όχι κύριοι. Αυτή η κατηγορία, αν υπάρχει και σίγουρα υπάρχει, ας το δείξει με τη δουλειά της, με τους αγώνες της και ο λαός, ξέρει να αξιολογεί, ξέρει να τιμά, ξέρει να σέβεται τη δύναμη του σπαθιού τους. Ένας λογικός και ικανός που θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική και ιδιαιτέρως με τα εθνικά θέματα, δεν διασύρεται από την καρέκλα, από την υπεροψία, από τα αξιώματα, είτε από την ευσωμία του, αλλά πρέπει να οδηγείται από την επιστημονική του κατάρτιση, από την οξυδέρκεια και διορατικότητα, από την ικανότητα να προσάπτει τα εθνικά συμφέροντα σύμφωνα με τις συγκυρίες και πάνω απ’ όλα από την πίστη και την αγάπη για την Πατρίδα του. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στις σημερινές γεωπολιτικές καταστάσεις μας χρειάζονται και οι ακαδημαϊκοί, αλλά και άλλο τόσο και οι Κολοκοτρώνηδες, και οι Παπαφλέσηδες, και οι Κοντουριώτηδες.

Όλα σχεδόν συνηγορούν πως η ηγεσία του νέου κόμματος, με τις δηλώσεις της, με τις διακηρύξεις της, με τα νέα στελέχη της, με τις νέες σε βάθος αναλύσεις της, με το νέο Προεδρείο της, αν και προσωρινό, σαν να προσπαθεί να βγάλει μαθήματα από τα εθελούσια σφάλματα του παρελθόντος.

Ας μην ξεχνούμε όμως πως οι ιδεολογίες και τα οικονομικά συμφέροντα υπήρξαν πάντοτε και συνεχίζουν να υπάρχουν, οι μεγάλοι ένοχοι των κοινωνικών εντάσεων και των πολιτικών αναστατώσεων. Με τα λύπης μου όμως διαπιστώνω εξ αρχής, χωρίς ασφαλώς να προσπαθώ να απογοητεύσω τόσο τους ιδρυτές του νέου πολιτικού φορέα, αλλά κυρίως τον Έλληνα Βορειοηπειρώτη, πως τόσο στο «Επίσημο Δελτίο», όσο και στην «Διακήρυξη», πουθενά δεν αναφέρεται ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» ή «Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός». Εάν αυτή είναι μια απλή παράλειψη και όχι ευσυνείδητη πράξη κάποιου συντάκτη, ή το αντίθετο, τότε διατηρώ το δικαίωμα να χειροκροτήσω μετά την «Ανάσταση».
Γι' αυτό ακριβώς το λόγο, απαιτούμε έναν νέο φορέα απαλλαγμένο από τις αμαρτίες του παρελθόντος, ένα φορέα εξαγνισμένο, έναν φορέα αδογμάτιστο, ριζοσπαστικό κι ενωτικό. Να υπηρετεί με πίστη τα ιδεώδη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, τη δικαιοσύνη, την αδελφοσύνη, την αξιοπρέπεια, και την αρετή του Ελληνικού πνεύματος.

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Τίμησαν την μνήμη του Ευάγγελου Ζάππα

Με αφορμή τη συμπλήρωση 145 χρόνων από την εκδημία
του Εθνικού Ήρωα και Ευεργέτη στον τόπο καταγωγής του

Ρεπορτάζ: Θοδωρής Ασβεστόπουλος


Το Σάββατο 19 Ιουνίου συμπληρώθηκαν 145 χρόνια από την εκδημία του μεγάλου Εθνικού Ήρωα και Ευεργέτη Ευαγγέλη Ζάππα. Η ημερομηνία αυτή αποτελέσε αφορμή να τελεστεί επιμνημόσυνη δέηση για πρώτη φορά, μετά από πολλές δεκαετίες, στον τόπο καταγωγής του, το Λάμποβο του Ζάππα, στα όρια των νομών Αργυροκάστρου και Τεπελενίου. Στο μνημόσυνο που πραγματοποίηθηκε στην ανακαινισμένη εκκλησία του χωριού, την Υπαπαντή του Κυρίου, παραβρέθηκαν μέλη του μοναδικού κλάδου της οικογένειας των Ζαππαίων που διαμένει στο Αργυρόκαστρο καθώς και εκδρομείς από την Αθήνα, τα Ιωάννινα και την Πελοπόνησσο.

Μετά το πέρας του μνημοσύνου, εψάλη τρισάγιο στο μνήμα όπου αναπαύονται τα σώματα των Ευεργετών Ευάγγελου και Κωνσταντίνου Ζάππα (οι κεφαλές βρίσκονται στο Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα), για να αναγνωσθεί στη συνέχεια σύντομο βιογραφικό του Ευαγγέλη Ζάππα από μαθητή, μέλος της οικογένειας.

Έπειτα ο κος Αλέξης Ζάππας απηύθυνε τον ακόλουθο χαιρετισμό:

«Καλωσορίζουμε τους φιλοξενούμενους που ήρθαν από την Ελλάδα και με την παρουσία τους μας τιμούν σε αυτή την επέτειο. Είναι μεγάλη τιμή για μας ότι καταγόμαστε από την οικογένεια στην οποία ανήκε και ο Ευαγγέλης Ζάππας που ήθελε αρχικά να δει τον τόπο του ελεύθερο απ’ τους Τούρκους και γι’ αυτό πολέμησε εναντίον τους. Ήταν άνθρωπος εργατικός, αγωνιστικός και έγινε μεγάλος επιχειρηματίας με μεγάλη καρδιά, αφού με την περιουσία που απέκτησε δεν ενδιαφέρθηκε μόνο για τον εαυτό του, αλλά προσέφερε πολλά τόσο στη γεννέτειρα του, όσο και στις χώρες που εργάστηκε.
Ήταν ένας μεγάλος φιλάνθρωπος για τον οποίο οι κάτοικοι του χωριού αυτού πρέπει να καμαρώνουν και να τιμούν τη μνήμη του. Εμείς εδώ ως οικογένεια αλλά και ως κοινότητα, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, πρέπει να μνημονεύουμε το άξιο αυτό τέκνο του Λαμπόβου που είχε πάντα ως στόχο του την πρόοδο της κοινωνίας.
Εύχομαι στην επόμενη επέτειο να είμαστε περισσότεροι».

Χρόνιο αίτημα της σύγχρονης οικογένειας των Ζαππαίων που διαμένει στο Αργυρόκαστρο αλλά και των κατοίκων του Λαμπόβου είναι να ενδιαφερθεί άμεσα και ενεργά η Ζάππειος Επιτροπή και κάθε αρμόδιος φορέας για το ερειπωμένο αρχοντικό μέγαρο των Εθνικών Ευεργετών αλλά και για το χωριό. Μόνο έτσι θα καταστεί δυνατόν να γίνουν σημαντικές παρεμβάσεις και έργα υποδομής που θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη της περιοχής, με σκοπό τη διάσωση και προβολή της πολιτιστικής και εθνικής κληρονομιάς.


Ποιος ήταν ο Ευάγγελος (ή Ευαγγέλης) Ζάππας:

Γεννήθηκε στο χωριό Λάμποβο (του Ζάππα) στη Βόρειο Ήπειρο το 1800. Ήταν ο νεότερος γιος του Βασίλη Ζάππα, έμπορος από τους σημαντικούς της περιοχής και της Σωτηρίας, το γένος Μέξη. Το χωριό ανήκε στην επαρχία Τεπελενίου, πατρίδα του Αλή Πασά.
Ο Ευαγγέλης, σε ηλικία 13 ετών, στρατολογήθηκε απ’ τον Αλή Πασά και στάλθηκε φρουρός σε ένα φρούριο κοντά στα Γιάννενα. Με τη συμμαχία των Σουλιωτών με τον Αλή, ο Ζάππας βρέθηκε στο στρατόπεδο του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα των Ελλήνων το 1821 και τέθηκε υπό τις διαταγές του Μάρκου Μπότσαρη. Έγινε, μάλιστα, υπασπιστής και τον ακολούθησε. Μετά το θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη, ο πολέμησε με τον Κωνσταντίνο Μπότσαρη, αδερφό του ήρωα, και στη συνέχεια με τον στρατηγό Νικόλαο Ζέρβα, τον Λάμπρο Βέικο, τον Γκούρα, και συναγωνιστές τον Μακρυγιάννη, τον Νοταρά και τον Πανουργιά. Το 1824, έγινε ταξίαρχος και διοίκησε τα Βλαχοχώρια των Σαλώνων. Σύμφωνα με άλλες πηγές, πολέμησε με τον Καραϊσκάκη, τον Κολοκοτρώνη και τον Οδυσσέα Ανδρούτσο.

Στο τέλος της Επανάστασης αρνείται την χρηματική αποζημίωση για τους αγωνιστές και μεταναστεύει στο Βουκουρέστι το 1831.
Η περιοχή αυτή των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών είχε την περίοδο εκείνη μεγάλη ελληνική παράδοση, από την εποχή που η Υψηλή Πύλη διόριζε Φαναριώτες στις διοικητικές θέσεις. Ο Ζάππας εγκαταστάθηκε στη Βλαχία, όπου η κοινωνικοοικονομική δομή της περιοχής χαρακτηριζόταν από την ισχνότητα αστικών κέντρων και τα μεγάλα κτήματα και εντάχθηκε στην τοπική κοινωνία χρησιμοποιώντας ένα εκλεπτυσμένο σύστημα δημοσίων σχέσεων. Φρόντισε να εξοικειωθεί με τους άρχοντες και τους ηγούμενους των ελληνικών μοναστηριών οι οποίοι διαχειρίζονταν τα μοναστηριακά κτήματα, ακολουθώντας την τακτική και άλλων Ελλήνων, σύμφωνα με την οποία νοίκιασε και εκμεταλλεύτηκε μοναστηριακά κτήματα στην περιοχή της Γιαλόμιτζας, κοντά στο Βουκουρέστι. Σε τρεις περίπου δεκαετίες απέκτησε τεράστια περιουσία και αντίστοιχα εισοδήματα. Με τη μακροχρόνια απουσία του απ' την Ελλάδα και το ρίζωμα του στη βλαχική κοινωνία ο Ευαγέλλης απέκτησε τη θέληση να ευεργετήσει και την Ελλάδα και τη Βλαχία.

Ο κύριος αποδέκτης των ευεργεσιών του ήταν φυσικά η Ελλάδα, με την πιο εντυπωσιακή εκδήλωση της προσφοράς του να είναι το εγχείρημα αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το 1856 έγραψε στο βασιλιά Όθωνα προσφέροντας 400 μερίσματα της Εθνικής Ατμοπλοΐας ώστε τα κέρδη να χρησιμοποιηθούν για την ίδρυση των Ολυμπιακών Αγώνων και για τα βραβεία των νικητών.
Ο Ευάγγελος Ζάππας, μαζί με τον εξάδελφό του Κωνσταντίνο Ζάππα τιμούνται ως εθνικοί ευεργέτες από το 1859, όταν ιδρύθηκαν τα "Νέα Ολύμπια", έκθεση γεωργική, τεχνική και βιομηχανική που ορίστηκε να πραγματοποιούνται ανά τετραετία, ενώ την ίδια χρονιά κατάφερε να αναβιώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε μια πλατεία της Αθήνας.
Στη διαθήκη του άφηνε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, με το οποίο χρηματοδότησε τους αγώνες του 1870 και 1875 που πραγματοποιήθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο που επίσης αναστύλωσε. Οι Ζάππειοι αγώνες του 1859, 1870 και 1875 ήταν επίσης διεθνείς αφού συμμετείχαν αθλητές από την Ελλάδα και την Οθωμανική αυτοκρατορία. Ο Ευαγγέλης Ζάππας αναβιώνοντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες για πρώτη φορά από την Αρχαιότητα, έθεσε τη βάση για τους μεγάλους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, από το βαρώνο Πιέρ ντε Κουμπερτέν και τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή που ιδρύθηκε το 1894. Χρηματοδότησε επίσης τη δημιουργία του Μεγάρου που φέρει το όνομα του, το Ζάππειο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για τους αγώνες ξιφασκίας στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896 και ως κέντρο τύπου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ενώ παραμένει έως σήμερα κεντρικός εκθεσιακός χώρος.
Το 1863 ο Ε. Ζάππας προσβλήθηκε από ψυχική νόσο.

Ο Ευαγγέλης Ζάππας πέθανε στις 19 Ιουνίου του 1865 στο Μπροστένι, και ο ξάδερφος του Κωνσταντίνος (ο οποίος διαχειρίστηκε μετά θάνατον την περιουσία του σύμφωνα με τη διαθήκη του) στις 20 Ιανουαρίου του 1892 στο Μάντον της Γαλλίας. Ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας τους το διέθεσαν για κοινωφελείς και εθνικούς σκοπούς στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, όπου ίδρυσαν εκπαιδευτήρια στο Λάμποβο, την Πρεμετή, τη Νίβανη, το Δέλβινο και τη Δρόβιανη, ενώ μέχρι και σήμερα λειτουργεί το Ζάππειο Παρθεναγωγείο στην Κωνσταντινούπολη.

Σαν σήμερα - 24 Ιουνίου 1914: Η Απελευθέρωση της Κορυτσάς από τα στρατεύματα της Αυτονόμου Ηπείρου

Τα Αυτονομιακά τμήματα αφού πλησίασαν κατά τη νύκτα προς τις 23 Ιουνίου 1914 τις εχθρικές θέσεις, τη χαραυγή μετά από ορμητική έφοδο ανέτρεψαν τους Αλβανούς από τις οργανωμένες θέσεις τους στα Υψώματα Καζάνι. Στη συνέχεια μετά την κατάληψη των αντικειμενικών σκοπών και τη σύντομη ανασυγκρότηση των τμημάτων, οι φάλαγγες συνέχισαν τις επιθετικές τους ενέργειες σύμφωνα με την προσωπική εκτίμηση της καταστάσεως από τους διοικητές τους και μέσα στο ευρύ περιθώριο πρωτοβουλίας που τους έδινε η διαταγή επιθέσεως του Αρχηγού Γεώργιου Τσόντου - Βάρδα.


Ενώ τα σώματα του Παύλου Γύπαρη και Παναγιώτη Γερογιάννη με διαταγή του Τσόντου - Βάρδα κατευθύνθηκαν προς τα χωριά της Κολώνιας Στίκα και Μπούτκα για να συναντήσουν τα τμήματα της Κολώνιας του Λοχαγού Νικόλαου Τσίπουρα, οι φάλαγγες του Γεώργιου Κονδύλη και Επαμεινώνδα Γραβάνη στράφηκαν προς τα βόρεια υψώματα του χωριού Νικολίτσα που κατέχονταν από εχθρικές δυνάμεις.

Το Σώμα του Οπλαρχηγού Μιχάλη Τσόντου κατέλαβε μέχρι τις 09:20 το χωριό Νικολίτσα, ενώ ο Ανθυπασπιστής Ηλίας Λουτσάρης (της φάλαγγας Ε. Γραβάνη) κατόρθωσε να καταλάβει το χωριό Αρέζα και να λάβει την επαφή με τον εχθρό που κατείχε τα βόρεια του χωριού υψώματα.

Η επίθεση στο δεξιό άκρο, στην κατεύθυνση Μπιγλίστα – Πρόγκρι – Σβέζντα κατά μήκος της κοιλάδας του Δεβόλη ποταμού εξελισσόταν επίσης ικανοποιητικά. Μέχρι τις 06:00 τα τμήματα του Λοχαγού Γεώργιου Μαυραντζά, που είχαν ενισχυθεί από τα Σώματα των Οπλαρχηγών Ιωάννη Καραβίτη, Κωνσταντίνου Παπαδοκώστα, και του Ανθυπασπιστή Λεωνίδα Παπαγεωργίου, κατόρθωσαν να καταλάβουν τα χωριά Μουτσουρίστα και Γκολομπέρντα (διάβαση Τσαγκόνι) και βρίσκονταν μπροστά στη Σβέζντα (αρχαίος Σελασφόρος), όπου συνάντησαν ισχυρή αντίσταση. Μετά από σκληρό αγώνα οι δυνάμεις του Λοχαγού Γ. Μαυραντζά ανέτρεψαν τους Αλβανούς και συνέχισαν την προέλαση τους προς τη λίμνη Μαλίκ. Οι απώλειες των Αυτονομιακών ήταν 3 νεκροί, ο οπλαρχηγός Σεϊμάνης με 2 άνδρες και 15 τραυματίες.

Ο Λοχαγός Γ. Κονδύλης ανέφερε στον Αρχηγό Γ. Τσόντο – Βάρδα για την εξέλιξη της επιθέσεως στην περιοχή Καζάνι – Νικολίτσα και ζήτησε την υποστήριξη του ουλαμού πυροβολικού, για να εισδύσει στην περιοχή της Κολώνιας. Τελικά μετά από διαταγή οι φάλαγγες του Γ. Κονδύλη και Ε. Γραββάνη στράφηκαν προς τα κατεχόμενα από τους Αλβανούς βόρεια υψώματα της Άρζας. Ο εχθρός, μετά από εύστοχη βολή του ουλαμού πυροβολικού, τράπηκε σε άτακτη φυγή προς τα υψώματα του όρους Μοράβα.

Ο Αρχηγός των Αυτονομιακών Δυνάμεων Κορυτσάς Γ. Τσόντος – Βάρδας εισήλθε στο χωριό Ντάρδα, όπου διέταξε τη συγκέντρωση και διανυκτέρευση των Σωμάτων των φαλάγγων Γεώργιου Κονδύλη, Επαμεινώνδα Γραββάνη και Βασίλειου Παπακώστα (εφεδρεία).

Τις πρωινές ώρες της επομένης προωθημένα τμήματα αναγνωρίσεως των Αυτονομιακών Δυνάμεων που κινήθηκαν προς τα δυτικά, πέρα από την κορυφογραμμή του Μοράβα, ανέφεραν ότι δεν συνάντησαν εχθρική αντίσταση. καθώς και ότι τα περισσότερα χωριά του κάμπου της Κορυτσάς είχαν πυρποληθεί. Σύμφωνα δε με πληροφορίες ιδιώτου Οθωμανού η φρουρά της Κορυτσάς αποτελούνταν από 85 άνδρες. Ο Αρχηγός Τσόντος – Βάρδας ανέφερε με τηλεγράφημα του προς την Αυτονομιακή Κυβέρνηση, στις 24 Ιουνίου, την προώθηση των Αυτονομιακών Δυνάμεων και την πρόθεση του να συνεχίσει τις επιχειρήσεις.

Τα τμήματα του Υπολοχαγού Παναγιώτη Γεωργακόπουλου, στις 23 Ιουνίου, κατέλαβαν το χωριό Μπόζιγκραντ και το χωριό Σενίτσα. Τα αλβανικά τμήματα στα δυτικά του Δεβόλη ποταμού, μεταξύ των χωριών Μπόζιγκραντ και Χοτσίστας, καταδιωκόμενα από τους Αυτονομιακούς διασκορπίσθηκαν προς τις διαβάσεις του Μοράβα και τα τμήματα του Υπολοχαγού Π. Γεωργακόπουλου ενώθηκαν με τις δυνάμεις του Λοχαγού Γ. Μαυραντζά στην περιοχής της Σβέζντας.

Σύμφωνα με το σχέδιο επιχειρήσεως των Αυτονομιακών, προβλεπόταν σε συνδυασμό με την επίθεση ανατολικά των δυνάμεων της δυτικής Μακεδονίας του Τσόντου – Βάρδα και παράλληλη ενέργεια από τα νότια των τμημάτων της Κολώνιας του Λοχαγού Ν. Τσιπούρα.

Από τις πρωινές ώρες της 23ης Ιουνίου, οι κύριες δυνάμεις της περιοχής Κολώνιας, υπό τις διαταγές του Αρχηγού Νικολάου Τσιπούρα, επιτέθηκαν στην κατεύθυνση Ερσέκα – Κιάφε Κιάριτ – Κορυτσά, ενώ το Σώμα του Έφεδρου Υπολοχαγού Ευγένιου Στράτου κινήθηκε στην κατεύθυνση Λουμπένια – Βυθκούκι – Ερσέκα για την κάλυψη από δυτικά της ίδιας προσπάθειας.

Μετά από ασήμαντες συγκρούσεις τα τμήματα κατέλαβαν, μέχρι τη νύχτα προς 24 Ιουνίου, τη γραμμή χωριό Βυθκούκι – διάβαση Κιάφε Κιάριτ, όπου και εγκατέστησαν προφυλακές.

Τις βραδινές ώρες έφτασαν στη διάβαση Κιάφε Κιάριτ, κοντά στο χωριό Φλόκι, όπου κια διανυκτέρευσαν τα Σώματα Γύπαρη και Γερογιάννη. Την επομένη το πρωί, 24 Ιουνίου 1914, τα Αυτονομιακά τμήματα συνέχισαν την προέλαση τους χωρίς να συναντήσουν εχθρική αντίσταση. Αντιπροσωπεία κατοίκων της Κορυτσάς, που συνάντησαν κατά την κίνηση τους σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από την πόλη, ανέφερε στους Αρχηγούς των Αυτονομιακών, ότι τη νύχτα οι Αλβανοί είχαν εγκαταλείψει την πόλη.

Το προπορευόμενο Σώμα του Παύλου Γύπαρη εισήλθε στην Κορυτσά στις 08:00, ακολουθούμενο από το Σώμα του Παν. Γερογιάννη και τα τμήματα της Κολώνιας του Νικ. Τσιπούρα, μέσα σε έξαλλο ενθουσιασμό των Ελλήνων κατοίκων που γιόρταζαν για δεύτερη φορά την Απελευθέρωση τους.

Οι Αρχηγοί έλαβαν αυστηρά μέτρα τάξης, τα οποία εφαρμόσθηκαν με απόλυτη ακρίβεια και οι Αυτονομιακές Δυνάμεις κατέλαβαν κατάλληλες θέσεις στην έξοδο της πόλης και στα γύρω υψώματα, γιατί υπήρχαν πληροφορίες ότι δυνάμεις προσκείμενες στον Εσσάτ Πασά πλησίαζαν την πόλη από τα βόρεια.

Ο Ταγματάρχης Γεώργιος Τσόντος – Βάρδας, που ειδοποιήθηκε για την απελευθέρωση της Κορυτσάς, αναχώρησε από τη Ντάρδα και έφτασε στην πόλη τις βραδινές ώρες της ίδιας μέρας, απ’ όπου απέστειλε σχετικό τηλεγράφημα στην Προσωρινή Κυβέρνηση του Γεώργιου Χρ. Ζωγράφου.

Το τηλεγράφημα για την Απελευθέρωση της Κορυτσάς έφτασε στο Δέλβινο ενώ συνεδρίαζε η Συντακτική Συνέλευση για να λάβει απόφαση σχετικά με την επικύρωση του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας. Η Συνέλευση «τιμής ένεκεν» διέκοψε τις εργασίες της και η Προσωρινή Κυβέρνηση, αφού συνεχάρη τον Γεώργιο Τσόντο – Βάρδα για την επιτυχία, εξέδωσε γενική εγκύκλιο διαταγή προς τον Στρατό της Αυτόνομης Ηπείρου με την οποία συνέχαιρε τους αγωνιστές και τους παρότρυνε να συνεχίσουν τον αγώνα τους με το ίδιο θάρρος, μέχρι να δικαιωθούν οι θυσίες τους.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΟΥΛΗΣΑΜΕ ΠΟΤΕ!

- του Θεοφάνη Μπούζη -

(απόσπασμα από το βιβλίο του «Άξιοι της μοίρας μας)

Η ταπεινή μου άποψη είναι πως οι Βορειοηπειρώτες θα πρέπει να αποτελέσουν όχι μόνο το πρώτο, αλλά και το πιο σίγουρο ανθρώπινο δυναμικό που θα μπορέσει να πολιτογραφηθεί στην Ελλάδα.

Αυτό, γιατί οι συμπατριώτες μου είναι προικισμένοι με κάτι ξεχωριστό από τους άλλους. Έχουν πλήρη ελληνική συνείδηση, οι χορδές της οποίας σε πολλές περιπτώσεις, ας μου επιτραπεί η παρατήρηση, χωρίς να παρεξηγηθώ, είναι πιο ευαίσθητες από τη συνείδηση μερικών Ελλήνων που έχουν την επίσημη αστυνομική ταυτότητα. Όταν διατυπώνω την άποψη πως οι Βορειοηπειρώτες πρέπει να πολιτογραφηθούν ως Έλληνες πολίτες, ασφαλώς και δίνω προτεραιότητα στον Βορειοηπειρώτη άνθρωπο, που δικαιούται αυτή την «πολυτέλεια», χωρίς να ξεχνώ από πού έρχεται, χωρίς να ξεχνώ τα πάτρια εδάφη.

Δυστυχώς η διαδικασία της πολιτογράφησης, μ’ όλο που έχει μερικά χρόνια που έχει αρχίσει, κακώς προχωρεί με ρυθμό χελώνας. Και η σημασία της, κατά βάθος πολύ μεγάλη.

Όσον αφορά αυτούς που ισχυρίζονται πως εάν οι Βορειοηπειρώτες γίνουν Έλληνες πολίτες, θα εγκαταλείψουν οριστικά τη Βόρειο Ήπειρο, θεωρώ πως δεν έχουν πιστικά επιχειρήματα. Έτσι και αλλιώς ο ξεριζωμός των Βορειοηπειρωτών είναι γεγονός.

Το να πιστεύεις πως η επιστροφή τους θα εφαρμοστεί δημιουργώντας εμπόδια για πλήρη δικαιώματα στην Ελλάδα, δεν είναι, κατά τη δική μου άποψη, ούτε πατριωτικό, ούτε ανθρώπινο και αν θέλετε ούτε διευκολύνει την επιστροφή.

Την ελληνικότητά μας δεν την πουλήσαμε, γι’ αυτό και δεν πρέπει να την αγοράζουμε.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως εμείς οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, από αρχαιοτάτους χρόνους είμαστε Έλληνες, παραμείναμε Έλληνες από γενιά σε γενιά, πάππο - προσπάππο, διατηρώντας μέσα μας τη φλόγα της αγάπης για κάθε τι το ελληνικό.

Προσπάθησαν κατά καιρούς εχτροί και «φίλοι» να μας αφομοιώσουν, να μας αλλάξουν ιδανικά και πίστη. Δεν το πέτυχαν…!

Το αθάνατο ελληνικό πνεύμα, νικητής και στις πιο μεγάλες φουρτούνες

- του Βορειοηπειρώτη Νίκου Αηδόνη, Αμερική -

Το αθάνατο ελληνικό πνεύμα και η ευρωπαϊκή παιδεία, που πάνω του είναι χτισμένη, είναι αυτό που τρόμαξαν και τρομάζουν οι σκοτεινοί Ισραηλιτο-Σιωνιστές .

Το ελληνικό πνεύμα, λοιπόν, είναι το υπερόπλο που μπορεί να φωτίσει την ατραπό της ανθρωπότητας !

Τα φωτισμένα από το φεγγοβόλο ελληνικό πνεύμα μυαλά φοβούνται οι Σιωνιστές. Και σήμερα το πνεύμα αυτό ξύπνησε. Σαρώνει την Ευρώπη και δίνει όραμα και σκοπό στους ανθρώπους. Με το πνεύμα αυτό ο Έλληνας έχει πετάξει τον ραγιαδισμό που του έχουν φορτώσει αιώνες. Και το πνεύμα αυτό καλλιεργείται με την παιδεία. Βεβαίως υπάρχουν κέντρα που δεν επιθυμούν αυτή την παιδεία, διότι τρέμουν στην ιδέα ότι η γνώση θα διασχίσει τα σκοτάδια του μυαλού, θα αναπτύξει την κρίση των Ελλήνων, όπως επίσης και στους άλλους λαούς.

Το αθάνατο ελληνικό πνεύμα που το έχουν υιοθετήσει οι λαοί της Ευρώπης, οι αρχηγοί των κυβερνήσεών της, που πρόσκεινται στον Σιωνισμό, δεν μπορούν να το αφαιρέσουν. Αυτό, λοιπόν, είναι το υπέρ όπλο.

Σήμερα η τεχνοκρατική μέθοδος διακυβέρνησης των ΗΠΑ και της Ευρώπης δεν φέρνει κανένα από τα σημάδια των συνωμοσιών του παρελθόντος. Αυτή όμως είναι μια επιφανειακή θεώρηση των πραγμάτων. Στην πραγματικότητα οι απόγονοι του Αυνάν και του Μαλαχία, Εβραίοι, εργάστηκαν επί 580 χρόνια για όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στα έθνη της Γης. Πολλοί απ’ αυτούς που αυτοαποκαλούνται «προοδευτικοί», πολλές φορές εν αγνοία τους ή και ευσυνείδητα, παίζουν το παιγνίδι του διεθνούς Σιωνισμού, υποστηρίζοντας τις δήθεν προοδευτικές τους ιδέες, ιδέες για τις οποίες δούλευαν χρόνια πριν υπομονητικά τα έμμισθα όργανά τους.

Υποστηρίζουν π.χ. ένθερμα την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης. Αλλά η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης στην ουσία είναι ένα σκαλοπάτι προς την Παγκόσμια Κυβέρνηση, που τόσο ονειρεύεται ο διεθνής Σιωνισμός. Ωστόσο, η Ενωμένη Ευρώπη, για να ενωθεί στο μέλλον με τις άλλες Ηπείρους, είναι υποχρεωμένη ν’ αλλάξει τις αστυνομικές ταυτότητες των πολιτών της. Αλλά παρότι οι Έλληνες δεν έμαθαν να ψηφίζουν σωστά, εντούτοις θα επαναστατήσουν καθώς θα τους επιβάλλουν να τους παρακολουθούν από τις ταυτότητές τους μέσω των Βρυξελλών όπου εκεί βρίσκεται το κομπιούτερ Γίγας, που ανιχνεύει τους πάντες και τα πάντα. Αλλά και οι Αυστριακοί που ξέρουν να ψηφίζουν σωστά πολιτικά κόμματα, όπως επίσης και εκατομμύρια Γάλλοι, Γερμανοί, Ισπανοί, Ιταλοί, θα επαναστατήσουν με τις νέες ταυτότητες, οπότε η ΟΝΕ οδεύει προς τη σφαίρα της διάλυσης, με αποτέλεσμα το σχέδιο των Εβραίο- Σιωνιστών

Όταν αφήνουμε Ιουδαίους, Μασώνους, να διεξάγουν μεσολαβήσεις "Ειρήνης" πρέπει να γνωρίζουμε, ότι στην "γλώσσα" τους προωθούν καταστάσεις και πιστεύουν ότι θα επιτύχουν να επιβάλουν μία παγκόσμια μασονική Κυβέρνηση.

Oι Έλληνες που λέγονται και Βλάχοι

Η Ελληνικότητα των Βλάχων

(απόσπασμα από το βιβλίο του γνωστού διάσημου Βαλκανολόγου και Βλαχολόγου κ. Αχιλλέα Λαζάρου).

Περίτρανα πλέον επαληθεύεται ο Κωνσταντίνος Κούμας χαρακτηρίζοντας τους Βλάχους «Έλληνες το γένος». Αποκορύφωμα δε του επιτεύγματός του αποτελεί και η ακόλουθη διευκρίνιση, κατά την οποία οι Βλάχοι και οι Γραικοί είναι ένα και το αυτό: «Συμπεριφέρονται αδελφικώς με τους Γραικούς ως Γραικοί και δεν δείχνουν καμία εθνική διαφορά προς αλλήλους, καθώς είναι αμφότεροι οι λαοί μιας πατρίδος τέκνα και των αυτών προγόνων απόγονοι».

Την ελληνικότητα των Βλάχων, την οποία πρώτος διατύπωσε ο Κούμας, κατά την καθηγήτρια Ιωαννίνων Ελευθερία Ι. Νικολαϊδου, υποστηρίζει σθεναρά και ο Απ. Βακαλόπουλος και επαναβεβαιώνει με σοβαρά επιχειρήματα ο Αχιλλέας Λαζάρου.

Η καθηγήτρια Ελευθερία Νικολαϊδου προσθέτει: « Στις εργασίες του Λαζάρου δημοσιεύεται πλήρης ελληνική και ξένη βιβλιογραφία γύρω από κάθε πτυχή του Κουτσοβλαχικού ζητήματος, όπως καταγωγή και επίτομη ιστορία των Βλάχων της Αλβανίας κλπ.».

Ευθύς ως καταδείχθηκαν η αυτοχθονία και η ελληνικότητα των Βλάχων , εξυπακούεται ότι και ο πολιτισμός τους είναι ελληνικός. Ως προς μεν τα στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού, τα οποία αποδείχθηκαν κοινά στους μονογλώσσους και διγλώσσους, ελληνοφώνους και βλαχοφώνους. Ελληνική δε διαπιστώνεται και η παιδεία τους.

Ενωρίς από Έλληνες και ξένους καταγράφεται και η αξιοθαύμαστη πολιτισμική κατάσταση των Βλάχων. Κατά τον Ηπειρώτη, δάσκαλο του Γένους Αθανάσιο Ψαλίδα, οι Βλάχοι « στόλισαν τα χωριά τους με οικοδομές καλές, με σχολεία ελληνικά. Βρίσκεις ανθρώπους απ’ αυτούς έμπειρους της Ιταλικής και Γαλλικής γλώσσης, χρυσικούς ονομαστούς και τεχνίτες μάλλινων υφασμάτων. Οι έμποροι τούτοι ξενιτεύονται εις Ιταλία, Ισπανία, Ρωσία και Τουρκία. Είναι και ποιμένες πολλοί ακόμη και πλούσιοι καθώς και αγωγιάτες.



Άλλη βιβλιογραφία για τους Βλάχους

(επιμέλεια εκδότη Θόδωρου Βεζιάνη)

Οι Βλάχοι / Αρμάνοι είναι γηγενείς κάτοικοι των ελληνικών χωρών της Βαλκανικής, με κέντρο έναν χώρο ευρύτερο του Θεσσαλο-Ηπειρωτο-Μακεδονικού.

Μετά την νίκη των Ρωμαίων επί του τελευταίου αυτοκράτορα της Μακεδονίας Περσέα (178-168π.Χ), το ρωμαϊκό κράτος επεκτάθηκε στην Ήπειρο, τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία και σε χρονική περίοδο 50 ετών κατέλαβε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα.

Οι Ρωμαίοι για να διασφαλίσουν τη φύλαξη των συγκοινωνιών τους στα κατεχόμενα εδάφη, υιοθέτησαν το μακεδονικό θεσμό, των κλεισουροφυλάκων (φύλακες των επικίνδυνων σημείων), και εγκατέστησαν στρατιωτικές φρουρές στους οδικούς άξονες σύνδεσης της Ρώμης με την Ανατολή.

Αναμφίβολα, η κατάκτηση των ελληνικών χωρών από τους Ρωμαίους επί 800 χρόνια περίπου, συνοδεύτηκε από γλωσσικό εκρωμαϊσμό ή εκλατινισμό των κατοίκων τους. Όπου το πολιτιστικό επίπεδο των αυτόχθονων κατοίκων ήταν χαμηλό (π.χ χωριά στην επαρχία) ο γλωσσικός εκλατινισμός επεκτάθηκε, ενώ εκεί που το πολιτιστικό επίπεδο ήταν υψηλό (π.χ πόλεις της εποχής) υπήρξε- αντιθέτως- γλωσσικός εξελληνισμός των Ρωμαίων που ήταν εγκατεστημένοι εκεί.

Μεικτή γλώσσα: Οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι των ρωμαϊκών στρατιωτικών φρουρίων, ερχόμενοι σε επιμιξία με τους αυτόχθονες κατοίκους των ορεινών κυρίως περιοχών, γίνονταν φορείς του γλωσσικού εκλατινισμού των ντόπιων. Στο γλωσσικό εκλατινισμό των ορεινών όγκων της κεντρικής Βαλκανικής -στα ευρύτερα όρια της μείζονος Μακεδονίας- συνέβαλε σημαντικά η κατάταξη των αγοριών ως μισθοφόρων στις ρωμαϊκές λεγεώνες για περίοδο μεγαλύτερη από 20-25 χρόνια. Μετά από μια τέτοια μακρόχρονη «στρατιωτική θητεία» αναγκάζονταν οι γηγενείς μισθοφόροι να μάθουν τη λατινική γλώσσα.

Μετά την αποστρατεία τους και επιστρέφοντας στους τόπους καταγωγής τους οι «μισθοφόροι» μετέδιδαν στις οικογένειές τους τις ξένες λέξεις που είχαν μάθει, δημιουργώντας έτσι μια ελληνολατινική διάλεκτο ή γλώσσα που σήμερα είναι γνωστή σαν βλάχικη γλώσσα, αρμάνικη ή αρωμουνική, ή κουτσοβλάχικη στο λεξιλόγιο της οποίας υπάρχει σημαντικός αριθμός λέξεων της αρχαιομακεδονικής και της γλώσσας του Ομήρου.

Οι απολυόμενοι λεγεωνάριοι, κάνοντας χρήση του δικαιώματος που είχε παραχωρηθεί πριν από την περίοδο του αυτοκράτορα Καρακάλλα (212μ.Χ), άρχισαν να αποκαλούν τιμητικά τους εαυτούς τους Romanus, δηλ. Ρωμαίους πολίτες.

Το συμπέρασμα που βγάζει κανείς διατρέχοντας την ελληνική βιβλιογραφία για τους βλάχους είναι ότι πρόκειται για αυτόχθονες Έλληνες που γλωσσικά είχαν εκλατινιστεί από τους Ρωμαίους. Έχουν πλούσια ιστορική παράδοση, που οι ρίζες της φτάνουν στην εποχή των κλασσικών χρόνων. Βαθύτατα θρησκευόμενοι και διατηρώντας ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς έχουν συμβάλλει ουσιαστικά στην οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ανάπτυξη της Ελλάδας.

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Με το φίλο μας τον Ζήση Δρούβη

Όταν λέμε με τον φίλο μας τον Ζήση, το εννοούμε, γιατί είναι πραγματικά ο φίλος μας. Έχουμε να κάνουμε με έναν αξιόλογο Ηπειρώτη, που εδώ και πάρα πολλά χρόνια αγωνίζεται για δικαίωση του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος. Είναι γνώστης των πραγμάτων, του αγώνα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Έχει εργαστεί και στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες και γνωρίζει σε βάθος το νομικό πλαίσιο των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων.

Ο αγώνας του για το Βορειοηπειρωτικό διακρίνεται σε διάφορες μορφές. Έχει εκδώσει, πριν μερικά χρόνια, βιβλίο για το δικαίωμα Αυτονομίας, ξεκαθαρίζοντας τον παρεξηγημένο αυτόν όρο.

Αφορμή γι’ αυτό το γραπτό έγινε μια επιστολή που μας έστειλε ο κ. Δρούβης από τις Βρυξέλλες, σε σχέση με ένα άρθρο, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα μας με τίτλο : « Εσύ τι θα κάνεις; Θα κάθεσαι με τα χέρια σταυρωμένα;» και γράφει, ανάμεσα στα άλλα ο Ζήσης: «Στην πραγματικότητα αυτό το άρθρο είναι λιτό, σύντομο, με παραδείγματα και κλείνει ρωτώντας τους αναγνώστες του: και τι κάνουν τόσοι και τόσοι που ενδιαφέρονται για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό;».

Ο κ. Δρούβης συγχαίρει την εφημερίδα για τα ζωτικά προβλήματα, που ωμά παρουσιάζει, αλλά όμως τη στιγμή που ο κ. Δρούβης κάνει έναν τεράστιο αγώνα προς όφελος του Ελληνισμού μας, το «τι κάνουν», είναι σαν να μην, τουλάχιστον, αναγνωρίζουμε τον αγώνα του. Είναι, λοιπόν, δίκαια αυτή η ένσταση του κ. Δρούβη.


Θα πρέπει να επισημάνουμε, πως, όπως ο κ. Δρούβης μπορεί να είναι και άλλα άτομα ή φορείς , που αγωνίζονται και τους τρώμε το δίκιο.

Κι αυτό γιατί γίνεται; Θα πρέπει να εννοηθεί, πως σε πολλά πράγματα, δεν πάμε καθόλου καλά όπως:

= Τα σχολικά βιβλία που μαθαίνουν τα παιδιά μας, συνεχίζουν εδώ και 70 χρόνια τουλάχιστον, να λένε πως όλη η Β. Ελλάδα(η Ήπειρος) είναι αλβανικιά και βρίσκεται υπό κατοχή της Ελλάδας. Και αυτό και με λεπτομερείς χάρτες.

= Τους Βορειοηπειρώτες τους βγάζουν ξένους στον τόπο τους.

= Το ζήτημα της υφαρπαγής της γης, αποτελεί χρόνια πληγή.

= Μεγάλο θέμα το ζήτημα της Ελληνικής Γλώσσας, που και στον καιρό της κομμουνιστικής τυραννίας του Χότζια, μέχρι το 1946-47, όλα τα έγγραφα της κρατικής μηχανής και των σχολείων στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα γινόταν στα Ελληνικά. Μετά καταργήθηκαν και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα έτσι.

=Αναφέραμε μόνον μερικά από τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός μας.

= το άρθρο αυτό, που έγινε αφορμή αυτού του γραπτού, το δημοσιεύομε ξανά, γιατί μέχρι τώρα τίποτα δεν έχει αλλάξει, είναι επίσης και πάλι επίκαιρο, εκτός από τις πινακίδες, που οι Έπαρχοι, ως φαίνεται έχουν βάλει χέρι, τις έχουν διορθώσει, τις περισσότερες.

Αναφερόμενοι στον κ. Δρούβη, τονίζουμε ξανά πως συγχαίρουμε τον αγώνα και την πρωτοβουλία όλης της Επιτροπής Προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για τα δικαιώματα της Ε.Ε.Μ. στην Αλβανία.

Γνωρίζουμε πως έχει γίνει μεγάλη δουλειά χρόνων ως που έφτασε να γίνει η κατάθεση της Προσφυγής, για την παραβίαση των πολιτικών, μειονοτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις 24.02.2009 στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης με 61 ντοκουμέντα και 1032 υπογραφές Βορειοηπειρωτών. Τώρα, αφού συνεχίζεται η διαδικασία, έχουν υποβληθεί 130 ντοκουμέντα και πάνω από 15.000 υπογραφές. Και η συμπαράσταση, όχι μόνο από Βορειοηπειρώτες, αλλά και από άλλους Έλληνες, συνεχίζεται.

Το μοναστήρι των Αγίων Σαράντα

- του δάσκαλου και πρώην πολιτικού κρατούμενου κ. Ανδρέα Τσάκα -


Στην οξεία κορυφή του λόφου, που στέκει πάνω από την πόλη των Αγίων Σαράντα, υψώνονταν κάποτε ένα πελώριο ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ, ονομαζόμενο « Ιερά Μονή των Αγίων Σαράντα».
Στο αγιολόγιο της Ηπείρου αναφέρεται : «Πιθανολογείται ότι οι 40 Άγιοι μαρτύρησαν και σ’ αυτό το μοναστήρι».

Ο Βασίλης Μπαράς από τη Λεσινίτσα, στο βιβλίο του με τίτλο: «Το Δέλβινο και τα περίχωρα του Δελβίνου», αναφέρει: « Από το ομώνυμο αυτό μοναστήρι που υψώνονταν στον υποκείμενο αυτό λόφο, πήρε την ονομασία το λιμάνι των Αγίων Σαράντα και αργότερα η παραθαλάσσια αυτή πόλη». Αναφέρει επίσης ότι εκτός του κυρίως ναού, η μονή είχε και 40 παρεκκλήσια εις την μνήμη των τεσσαράκοντα μαρτύρων.

Ο καθηγητής Δ. Ευαγγελίδης στο έργο του «Β.Ήπειρος», σελ 44, αναφέρει : «Προκειται περί Βασιλικής των πρώτων Βυζαντινών χρόνων. Τα λείψανα της Βυζαντινής αρχιτεκτονικής, τα οποία σώζονται επί της κορυφής του λόφου, υπέρ άνω του λιμένος, μαρτυρούν αυτή την ιστορική ύπαρξη. Η εκκλησία αυτή με αψίδες κατά μήκος των πλευρών και διά σειράς εικόνων εντός του Ναού έχει και υπόγεια διαμερίσματα. Άξιο παρατήρησης είναι και το κεράμειο έξω του Ναού επιγραφές του κτίσαντος αυτή τη Μονή».

Μπροστά μου έχω δυο φωτογραφίες: του Μ.Ουγκολίνι του έτους 1930 και άλλη μια του έτους 1940. Από όσα βλέπομε σ’ αυτές τις φωτογραφίες, σήμερα δεν απομένουν τίποτα παρά μόνον ελάχιστα ίχνη….!

Το μοναστήρι αυτό στους σύγχρονους καιρούς, χρησιμοποιήθηκε από τους καταχτητές Ιταλούς σαν πολυβολείο και αποθήκη πυρομαχικών.

Το 1944 πυρπολήθηκε η αποθήκη αυτή και καταστράφηκε ολόκληρο το κτίριο. Αργότερα το καθεστώς των κομμουνιστών μετέτρεψε τα ερείπια αυτά σε αποθήκη πυρομαχικών και πολυβολείο. Συνάμα και παρατηρητήριο κατά απέναντης όχθης «της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας».
Από το αθεϊστικό καθεστώς διαμορφώθηκε όλη η θρησκευτική του ύπαρξη και έγινε πια αγνώριστο.
Ο δικτάτορας Χότζιας, όταν επιθεώρησε τα πολυβολεία κατά της Ελλάδας, ανέβηκε και στην κορυφή αυτού του λόφου. Διατάζει τους στρατιωτικούς διοικητές να απευθύνουν τα κανόνια τους προς την πιο κοντινή ακτή που μπορούν να πυροβολήσουν. Οι στρατιωτικοί δείχνουν στον δικτάτορα ότι η οβίδα κανονιού χτυπάει την ακτή της Κέρκυρας. Θυμωμένος ο Χότζιας λέει στους στρατιωτικούς: « Ο εχθρός ήρθε στην ακτή του λιμανιού κι εσείς χτυπάτε την Κέρκυρα;». Με αυστηρή εντολή του Χότζια τα πολυβολεία άλλαξαν τοποθεσία και κανονίστηκαν να χτυπάνε οι οβίδες την παραθαλάσσια ακτή μας.

Σήμερα αρχαιολόγοι και θρησκευτικοί ηγέτες δεν νοιάστηκαν να επαναφέρουν και να αναγείρουν το φημισμένο αυτό ΙΔΡΥΜΑ, το Χριστιανικό αυτό σύμβολο, που μαρτυράει πολλά στους ανιστόρητους αλλόθρησκους κακοποιούς, που συνέχεια διαστρεβλώνουν την αθάνατη πραγματικότητα. Εκτός αυτού ανεπίτρεπτη βρίσκεται και η απόφαση της μεταφοράς του Ιδρύματος αυτού σε πολύ κοντινή εκκλησία που θα οικοδομηθεί.

Το θρησκευτικό όνομα της πόλης Αγίων Σαράντα, δοκίμασαν να το αλλάξουν ο Ζώγκου και Ιταλοί κατακτητές, καθώς και ο δικτάτορας Χότζιας, αλλά όλοι τους γίνανε στάχτη. Ο Πανάγαθος προστατεύει μόνο το θρησκευτικό αυτό μεγαλείο.

Οι θρυλικοί παπάδες από τη Σωπική

Η εκκλησία πρωτοστατεί στο υπόδουλο γένος.


Ούτε Τουρκοί γενόμαστε ούτε ποτέ ραγιάδες


Τα συμβάντα διαδραματίστηκαν στο χωριό Κακόλακκος του Πωγωνίου. Όλο το Πωγώνι, ως περιοχή, είχε και έχει 31 χωριά.
Μέχρι το 1790, στον Κακκόλακο υπήρξε η έδρα της Υποδιοίκησης του Τμήματος Πωγωνίου, όπως και από το 1820 μέχρι το 1840.

Ο υποδιοικητής ( μουτεσελίμης) διοριζόταν από τον πασά του Βερατίου. Την εποχή που συνέβησαν τα γεγονότα με τους παπάδες από τη Σωπική, πασάς του Βερατίου ήταν ο Κούρτ Πασάς και μουτεσελίμης Κακολάκκου ο Αλή Τόσκας.

Ο Κουρτ Αχμέτ Πασάς του Βερατίου, υπήρξε σκληρός προς τους αρματολούς και κλέφτες , αλλά και προς τους ομοεθνείς του, τους Αλβανούς. Η Υψηλή Πύλη, το ανώτερο όργανο της κυβέρνησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τον διόρισε Γενικό Επόπτη των οδικών συγκοινωνιών Ρούμελης, Θεσσαλίας και Ηπείρου.

Κυνήγησε και επικήρυξε τον Αλή Πασά (1744- 1822) και αργότερα έγινε πασάς των Ιωαννίνων. Μέχρι το 1780 η περιοχή του Παλαιοπωγωνίου (καζάς Πωγωνίου) υποταγόταν στον Κουρτ Πασά Βερατίου.
Το 1780 τα στρατεύματά του καταστράφηκαν από τον Αλή Πασά.

Σ’ αυτή την εποχή, με διαταγή του Κουρτ Πασά, θανατώνεται στο Καλικόντασι ο Πατροκοσμάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, το 1779.

Οι Τούρκοι είχαν στο πρόγραμμά τους τον εξισλαμισμό των Ελλήνων και των άλλων λαών γενικότερα. Και πάντα όταν τα έβρισκαν σκούρα, προκαλούσαν και ζητούσαν προφάσεις για βία και τρoμοκρατία..

Όταν ο Κουρτ Πασάς πληροφορήθηκε, (σύμφωνα τα δεδομένα του Ιωάννη Λαμπρίδη στα «Ηπειρωτικά Μελετήματα» σελ. 62-63) τις ενέργειες του ιερέα ΙΩΑΝΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, από τη Σωπική, υπέρ του Αλή Πασά, καθώς και των άλλων παπάδων ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΑΡΤΙΝΗ, ΠΑΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, ΙΩΑΝΝΗ ΠΩΦΑΛΑΛΟΥ και πολλών άλλων προκρίτων λαϊκών του χωριού, διέταξε τον μουτεσελίμη, που είχε έδρα τον Κακόλακκο, τον Αλή Τόσκα, να τους προσκαλέσει στον Κακόλακκο και με κάθε τρόπο να τους αποσπάσει ΠΩΛΗΤΗΡΙΟ έγγραφο του χωριού τους. Δηλαδή να παραχωρούσαν το χωριό τους στην Τουρκιά κι αυτοί σαν αποτέλεσμα να γίνονταν Τούρκοι.

Επειδή όλοι αρνήθηκαν κατηγορηματικά την απαίτηση αυτή, πράγμα που πρόσβαλε τις τούρκικες αρχές, ο Αλή Τόσκας, τους τρεις ιερείς τους κρέμασε (απαγχόνισε) , ενώ τους άλλους εκβίασε να εκδώσουν ομολογία σε διαταγή του εκ 30.000 γροσίων.
Αυτά έγιναν στις 18 Ιανουαρίου 1775.

Παρά τη μεγάλη πίεση του Αλή Τόσκα ούτε οι άλλοι παπάδες, ούτε οι πρόκριτοι δεν υποκύψανε στις πιέσεις του Τόσκα.
Λυσσασμένος από την ανδρεία αυτή πράξη ολάκερης κοινότητας με επικεφαλής τους παπάδες, απαγχονίζει άλλους δυο παπάδες και πολλούς προκρίτους λαϊκούς.

Η Σωπική, μετά από τα γεγονότα αυτά, ευνοήθηκε κι έγινε το κέντρο της περιοχής.

Η λαϊκή μούσα αποθανάτισε τα τραγικά γεγονότα, που έλαβαν χώρα την εποχή εκείνη στον Κακόλακκο:

( το λαϊκό αυτό τραγούδι το βρίσκουμε σε μερικά παλιά βιβλία και στο καθένα με κάτι το διαφορετικό, όπως και στα περιοδικά του Οικονομίδη «Ο Γύρος του Κόσμου», 19ον αιώνα, που δίνει μεγάλη έμφαση στην αποφασιστικότητα και στη θυσία των Σωπικιωτών. Πιο ολοκληρωμένο όμως, το βρίσκουμε στο βιβλίο του γνωστού φιλόλογου Νίκου Υφαντή: «Αμπέλι στη λαϊκή παράδοση», όπως και πολλά δεδομένα για το γεγονός αυτό).

Παπάδες απ’ τη Σωπική, παπάδες ,παπάδες

Κι απ΄ τη μεγάλη χώρα, παπάδες λεβεντάδες,

Που ήταν πρώτοι στα γράμματα - παπάδες παπάδες,

Πολύ γραμματισμένοι - παπάδες λεβεντάδες.

Βαστούν μαχαίρια κι άλυσους, παπάδες, παπάδες,

Πιστόλια ασημένια, παπάδες λεβεντάδες.

Ο Αλή Τόσκας τς’ έκραξε – παπάδες, παπάδες,

Φιλιά για να τους κάμει - παπάδες λεβεντάδες,

Που ήταν στον Κακόλακκο - παπάδες, παπάδες,

Μουτεσελίμης απ’ τον Κούρτη, παπάδες, λεβεντάδες.

Εκίνησαν και πήγανε, παπάδες, παπάδες,

Στ’ Αλή μπεη την Κούλα, παπάδες λεβεντάδες.

Και κάτσανε να φαν ψωμί, παπάδες, παπάδες,

Και να μορφοδειπνήσουν, παπάδες, λεβεντάδες.

Βγάζει ο Αλή Τόσκας χαρτί, παπάδες, παπάδες,

Βγάζει και το φιρμάνι, παπάδες λεβεντάδες

Του παπα - Πάνου το δωκε, παπάδες, παπάδες,

Και το πικνοδιαβάζει, παπάδες λεβεντάδες

- Όχι δεν υπογράφουμε, παπάδες , παπάδες,

ν’ αλλάξουμε την πίστη, παπάδες λεβεντάδες.

Ούτε Τουρκοί γινόμαστε, παπάδες παπάδες,

Ούτε ποτέ ραγιάδες, παπάδες λεβεντάδες.

Θέλουν το πωλητήριο, παπάδες, παπάδες.

Τουρκιά εις το Πωγώνι, παπάδες, λεβεντάδες.

Καλύτερα ο θάνατος, παπάδες, παπάδες,

Παρά να το δεχτούμε, παπάδες, λεβεντάδες.

Τα παλικάρια φώναξε, παπάδες, παπάδες,

Να δέσουν τους παπάδες, παπάδες, λεβεντάδες.

Κι ο παπα - Πάνος τράβηξε, παπάδες, παπάδες,

Το μαύρο το μαχαίρι, παπάδες, λεβεντάδες.

Κι πλήγωσε τον κατετζή, παπάδες, παπάδες,

Βαριά τον μουτεσελίμη, παπάδες, λεβεντάδες

Τους τρεις παπάδες κρέμασαν, παπάδες, παπάδες,

Για να τρομοκρατήσουν, παπάδες, λεβεντάδες.

Πάλι δεν υπογράφουνε, παπάδες, παπάδες,

Τουρκιά να μπει στη χώρα, παπάδες, λεβεντάδες.

Στου Κακολάκκου τις καργιές, παπάδες, παπάδες,

Ξανά τις αλυσίδες, παπάδες, λεβεντάδες.

Πέντε παπάδες κρέμασαν, παπάδες, παπάδες,

Και πέντε παλικάρια, παπάδες, λεβεντάδες.

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Τοποθετήσεις Βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ. για τη Βόρειο Ήπειρο

Με αφορμή την ερώτηση των Ευρωβουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ. ας θυμηθούμε τη συζήτηση που έγινε στη Βουλή των Ελλήνων στις 31 - 5 - 2010 για θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Πέντε βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. και ο πρόεδρος του κόμματος Γ. Καρατζαφέρης αναφέρθηκαν στις ελληνοαλβανικές σχέσεις και την κατάσταση στη Βόρειο Ήπειρο.


Ιωάννης Κοραντής: Συνεπώς – για να περάσω στην Αλβανία – ποιες είναι οι θετικές εξελίξεις στις ελληνοαλβανικές σχέσεις; Μήπως είναι η ακύρωση από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας με απαθή μάρτυρα την Αλβανική Κυβέρνηση της διμερούς συμφωνίας στην υφαλοκρηπίδα;


Σε ποιες συγκεκριμένες ενέργειες έχετε προβεί και ποιες δεσμευτικές υποσχέσεις έχετε αποσπάσει από την Αλβανική Κυβέρνηση ότι θα τιμήσει την υπογραφή της; Είναι θετική εξέλιξη μήπως η ανοχή των Τιράνων για τις ασχήμιες των Τσάμηδων, τις καθημερινές προκλήσεις, που καίνε σημαίες έξω από την Ελληνική Πρεσβεία στα Τίρανα και σε άλλες πόλεις της Αλβανίας; Έχει καταστήσει σαφές η Eλληνική Κυβέρνηση στην Aλβανική ότι η αρπαγή γαιών και περιουσιών των Βορειοηπειρωτών με παράνομα ή νομιμοφανή μέσα θα ζυγίσει βαριά στη στάση της Ελλάδος ως προς την ευρωπαϊκή πορεία της γείτονος; Ειδικότερα, προτίθεστε να θέσετε το θέμα αυτό, να το προτάξετε κυριολεκτικά κατά τη συζήτηση της πρότασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που έχει κατατεθεί για την άρση του καθεστώτος θεωρήσεων για τους κατόχους αλβανικών διαβατηρίων;

Τέλος, του χρόνου θα γίνει απογραφή πληθυσμού στην Αλβανία. Τέλος πάντων, αυτή είναι επισήμως η δέσμευση της Αλβανικής Κυβέρνησης. Ερωτώ: Ποια συγκεκριμένα μέτρα έχετε λάβει, κύριε Υπουργέ, η Κυβέρνηση γενικότερα, ώστε αφ’ ενός μεν να διευκολύνετε κατά τρόπο συντονισμένο και συνεκτικό σε συνεργασία και με τα άλλα Υπουργεία και με υπηρεσίες την απρόσκοπτη μετάβαση των Βορειοηπειρωτών στην Αλβανία για να απογραφούν στις πατρογονικές τους εστίες, αφ’ ετέρου δε να εξασφαλίσετε μέσω ευρωπαϊκών διαύλων και άλλων διεθνών διαύλων την καταγραφή του συνόλου του πληθυσμού των Βορειοηπειρωτών;

Γιώργος Καρατζαφέρης: Και βεβαίως πηγαίνω και εις τη γείτονα χώρα την Αλβανία. Εκεί δεν έχετε τη δυνατότητα διεισδύσεως , να υπάρξει μία συγκεκριμένη –προσπαθώ να σας το πω κομψά, κύριε Υπουργέ – έκφραση του ελληνισμού εις το Κοινοβούλιο της γείτονος χώρας; Δηλαδή, μπορεί να έχει τη δυνατότητα η Αλβανία του κατακερματισμού των πολιτικών δυνάμεων των ελληνικής καταγωγής και εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα τουλάχιστον, της στοιχειώδης παρέμβασης, να εκλέξουμε έξι, επτά ελληνικής καταγωγής Βουλευτές ή να έχουμε μία φωνή εκεί μέσα; Έχετε αποτύχει παντού, σε όλα τα επίπεδα.
Και ναι μεν η οικονομία καταστρέφει τη ζωή των πολιτών, αλλά στα εθνικά θέματα καταστρέφεται η Πατρίδα. Και η Πατρίδα είναι πάνω και από τους πολίτες.

Αλέξανδρος Χρυσανθακόπουλος: Εάν, λοιπόν, θέλουμε να δούμε τα ζητήματα στην πραγματική διάστασή τους, θα πρέπει να λάβετε υπ' όψιν σας ότι το σόου της πολιτικής σας έχει παραμέτρους εντελώς αρνητικές. Εγγράφετε τους μετανάστες με ιθαγένεια στη χώρα ως μειονότητες και, πράγματι, σε λίγα χρόνια εμείς θα κινδυνεύουμε να μην έχουμε Έλληνα Βουλευτή στην Αλβανία, αλλά οι Αλβανοί θα μπορούν να έχουν δεκάδες Βουλευτές στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, κατόπιν δική σας πολιτικής απόφασης. Και αυτή η μειονοτική εξέλιξη είναι αρνητικότατη.

Κωστής Αϊβαλιώτης: Εδώ και οκτώ χρόνια η Αλβανία έχει δεσμευθεί έναντι της Commission να κάνει ελεύθερη και δημοκρατική απογραφή όλων των μειονοτήτων του πληθυσμού της. Προϋπόθεση για να προχωρήσει η ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας είναι να γίνει αυτή η απογραφή. Παρ’ όλα αυτά περιφρονεί τη δέσμευσή της και εσείς στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. της δίνετε με κάθε ευκαιρία λευκή επιταγή και αφήνετε τους Βορειοηπειρώτες στο έλεος των Αλβανών εθνικιστών οι οποίοι, φυσικά, αποθρασύνονται οι οποίοι βλέπουν ότι η Ελλάδα τίποτε από αυτά που λέει δεν τα εννοεί. Ούτε καν ζητάτε να τηρηθεί η πολύ ορθή θέση που διατύπωσε το 1992 ο Πρωθυπουργός, τότε, κύριος Μητσοτάκης, ο οποίος είχε πει όποια αλλαγή του καθεστώτος του Κοσσυφοπεδίου θα επιφέρει αυτόματη αλλαγή και του καθεστώτος της Βορείου Ηπείρου.

Σας έχω κάνει ερώτηση στη Βουλή. Γιατί δεν εννοείτε να τηρήσετε αυτήν την εθνικά ορθή δέσμευση που ξεφεύγει από τα Κόμματα, και ανταμείβετε τους Αλβανούς για τις ακρότητές τους εις βάρος των Ελλήνων. Και τώρα εμφανίζεται και το ζήτημα της επιστολής της κυρίας Τζάκρη προς τον Επίτροπο για τα ανθρώπινα δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης κ. Χάμαντερ, η οποία επιστολή μιλά για νομοσχέδιο επαναχορήγησης ελληνικής ιθαγένειας σε όσους τη στερήθηκαν την περίοδο 1946-1949 και από τότε κατοικούν στην Βαρντάσκα, δηλαδή στα Σκόπια. Άρα 50.000 ορκισμένους ανθέλληνες και οπαδούς του κ. Γκρουέφσκι μας τους φέρνετε από την Βαρντάσκα στην Ελλάδα για να διεκδικήσουν περιουσίες.

Και μετά θα πάρουν αέρα και οι απόγονοι των φασιστών Τσάμηδων, που στράφηκαν εναντίον των Ελλήνων και έκαναν όσα έκαναν στην Ήπειρο, που συντάχθηκαν με τους ναζιστές, και θα ζητάνε κι εκείνοι τα ίδια.

Βαϊτσης Αποστολάτος: Η Τουρκία μας περικυκλώνει στρατιωτικά. Το τελευταίο γεγονός με την παραπροχθεσινή απόφαση της κυβέρνησης της Αλβανίας, άλλαξε το χάρτη. Ήδη ο Πρόεδρος μας, σας μίλησε και σας είπε αυτό που ξέρετε ότι: «Μπορούμε και είμαστε ήδη περικυκλωμένοι».

Η Αλβανία όφειλε να είναι ο φυσικός σύμμαχός μας. Τους δώσαμε χρήματα, ταΐσαμε τις οικογένειες τους, δουλέψανε εδώ. Και έχουμε και επτακόσιες πενήντα χιλιάδες Αλβανούς οι οποίοι θα γίνουν Έλληνες. Τα τελευταία είκοσι χρόνια, υπήρξε αποδέκτης μυρίων ελληνικών δωρεών, απορροφήσαμε όλη την ανεργία, τη μιζέρια και την εγκληματικότητά της. Εισέβαλλαν εδώ, τους κρατήσαμε, τους κάναμε δικούς μας, επιχορηγήσαμε αφειδώς το κράτος τους. Οποιαδήποτε άλλη χώρα στη θέση μας, θα είχε μετατρέψει αυτή τη σχέση σε επικυριαρχία. Οποιαδήποτε, εκτός από μας.
Αδιστάκτως αγνώμων, συνήψε σειρά στρατιωτικών συμφωνιών με την Άγκυρα με κορυφαία την προχθεσινή αυτή, το νόμο αυτόν για τον ελεύθερο ελλιμενισμό για περιπολίες και ασκήσεις του τουρκικού στόλου στα αλβανικά χωρικά ύδατα.

Έρχεται στη συνέχεια η συμφωνία ακύρωσης, προδήλως διατεταγμένη απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της γείτονος, κατόπιν τουρκικής πιέσεως της ελληνοαλβανικής συμφωνίας καθορισμού της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης για δήθεν νομικά ελαττώματα.
Δεν υπήρξε καμία ελληνική αντίδραση ούτε προχθές ούτε το Γενάρη ούτε το προηγούμενο διάστημα για τις κατ’ εξακολούθηση βλαπτικές για την ασφάλεια της Ελλάδας ενέργειες των Τιράνων.

Ο οποιοσδήποτε σε τέτοια ολοκληρωτική οικονομική εξάρτηση της γείτονος από εμάς θα προέβαινε σε αντίμετρα απολύτως συμβατά. Η εξωτερική πολιτική μας όμως φαντάζει ανίκανη –για να μην πω- έως ανύπαρκτη και αυτό δεν αφορά εσάς, εσείς θεσμικά είστε ένα από τα πιο αξιόλογα πρόσωπα που διαχειρίζεται αυτό το βαρύ τίμημα. Ωστόσο, η απραξία και η παθητική συνέργεια που προσφέρει εγκαίρως-ακαίρως στον εξ ανατολών παμφάγο αντίπαλο είναι επικινδυνότατη.

Ο Βεζύρης Νταβούτογλου έχει ανεβάσει στην επιφάνεια το στρατηγικό βάθος της Άγκυρας. Θέλει την παλιά Αυτοκρατορία τους. Συνολικά ξεκαθαρίζει: «Η Τουρκία, για να γίνει μια πραγματική περιφερειακή δύναμη, είναι υποχρεωμένη να αυξήσει την πολιτική και οικονομική της επιρροή στις θαλάσσιες αρτηρίες που εκτείνονται από το Αιγαίο έως την Αδριατική.» Και το έφτιαξε και το έκανε.
Τις εκ βορρά όμορές μας Αλβανία και Βοσνία τις θεωρεί φυσικούς συμμάχους της και διαπιστώνει ότι υπάρχει εκατέρωθεν βούληση –οι πρόσφατες συμφωνίες που λέγαμε πριν- να μετατραπεί αυτή η κοινή ιστορική συσσώρευση σε μια συμμαχία.
Ο Νταβούτογλου με πλεονασματική αυτοπεποίθηση και θράσος περισσό αποκαλύπτει ότι και οι δύο σημαντικοί μακροπρόθεσμοι στόχοι, αλλά και οι βραχυπρόθεσμοι του στα Βαλκάνια, είναι η ισχυροποίηση Βοσνίας-Αλβανίας και η διαμόρφωση νομικού πλαισίου που θέτει την Τουρκία ως προστάτιδάς τους.

Η Αλβανία συμφώνησε με την Ελλάδα. Η Τουρκία πίεσε να ακυρώσει τη συμφωνία της με εμάς και η Αλβανία ενέδωσε. Άρα, καταλαβαίνει κανείς ότι οι άλλοι καταλαβαίνουν από πιέσεις και αυτό δείχνει στην Ελλάδα τι πρέπει να κάνει γι’ αυτή την αποκλειστική οικονομική ζώνη όσο και για τον ελλιμενισμό του τουρκικού στόλου.

Κλείνω λέγοντας ότι η Ελλάδα έχει αυτή την οίκοθεν ανοιχτή πληγή, το νόμο με τον οποίο ελληνοποιούνται 750.000 Αλβανοί. Και διερωτώμεθα αν, μετά τα όσα έχουν διαπράξει σε βάρος της εθνικής μας ασφάλειας, η Κυβέρνηση επιμένει στην επικίνδυνη αυτή ρύθμιση. Εννοείται ότι αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία μέσω της Αλβανίας θα ορίζει λίαν προσεχώς την κρίσιμη αυτή εκλογική μάζα και θα ελέγχει την ελληνική Κυβέρνηση.
Ειλικρινά, τι άλλο χρειαζόμαστε για να βγούμε από τον εθνικό μας λήθαργο; Πού είναι ο λαός μας; Γιατί όταν ο λαός διατηρεί τις αρετές του και την επαγρύπνησή του, καμία κυβέρνηση με οποιαδήποτε ακρότητα, αδυναμία και αστόχαστες πράξεις δεν μπορεί να τον βλάψει στο σύντομο διάστημα μιας διακυβέρνησης.

Αθανάσιος Πλεύρης: Όσον αφορά το θέμα με την Αλβανία, προχωρήσατε επί Κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας και σπεύσατε να ψηφίσετε τόσο το άνοιγμα του δρόμου για το ΝΑΤΟ, όσο και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, τι κερδίσατε; Στο ιδιοκτησιακό καθεστώς δεν έχουμε πρόβλημα; Δεν διεκδικούν τις περιουσίες των Ελλήνων; Δεν παραβιάζονται βάναυσα σε όλα τα επίπεδα τα ανθρώπινα δικαιώματα; Δεν πετύχατε τίποτα, δεν πήρατε τίποτα και τους ανοίγετε το δρόμο. Και όχι μόνο αυτό, ειπώθηκε ήδη ότι ελληνοποιείτε και μία πληθώρα κόσμου και πάτε να δημιουργήσετε ουσιαστικά μειονότητα σε μία χώρα που δεν είχε τέτοιο πρόβλημα.


Και η απάντηση του Αναπληρωτή Υπουργού Εξωτερικών

Δημήτρης Δρούτσας: Στο πλαίσιο αυτό, μου δίνεται η ευκαιρία να απαντήσω και στο σκέλος της ερώτησης που αφορά στη βελτίωση της κατάστασης των ομογενών μας στην Αλβανία. Η ισχυρή και διαρκής οικονομική παρουσία της Ελλάδος στην Αλβανία και τα σημαντικά αναπτυξιακά προγράμματα και έργα υποδομής που χρηματοδοτούμε εκεί, συμβάλουν στη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για τη συγκράτηση των ομογενών μας στις εστίες τους και για την εν καιρώ επιστροφή όσων απομακρύνθηκαν εξ ανάγκης. Για την ενίσχυση της θέσης των ομογενών μας και την προοπτική επιστροφής και άλλων, ιδιαίτερα σημαντική είναι η επίλυση των ιδιοκτησιακών προβλημάτων στην Αλβανία και για το σκοπό αυτό το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών συγχρηματοδοτεί πρόγραμμα του Ο.Α.Σ.Ε. για την πρώτη και πλήρη καταγραφή των περιουσιών στη νότια ακτή της Αλβανίας.

Σε κάθε περίπτωση, καίριας σημασίας για το μέλλον των ελληνοαλβανικών σχέσεων θα είναι η ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας. Η πρόοδος της χώρας σ’ αυτήν την κατεύθυνση διασφαλίζει και τα συμφέροντα της ελληνικής εθνικής μειονότητας. Και ως γνωστόν, η Αλβανία έχει δεσμευθεί έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ άλλων και για τη διενέργεια απογραφής πληθυσμού το 2011, όπως ορθά επισημαίνουν οι επερωτώντες Βουλευτές. Και εκτιμούμε θετικά το γεγονός ότι στο ερωτηματολόγιο, που προετοιμάζεται από τις αλβανικές αρχές, έχει συμπεριληφθεί ερώτημα για την εθνική καταγωγή, το οποίο είναι μόνιμο αίτημα της ελληνικής εθνικής μειονότητας.

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΟΥ ΛΑ.Ο.Σ. ΓΙΑ ΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΟΥ ΛΑ.Ο.Σ
ΝΙΚΗΣ ΤΖΑΒΕΛΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΑΛΑΒΡΑΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ

Σύμφωνα με τους ευρωπαίους παρατηρητές, οι οποίοι παρακολουθούν την πορεία της εξέλιξης της Αλβανίας, ένα από τα κριτήρια που πρέπει να πληροί ώστε να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξή της στην ΕΕ είναι η διεξαγωγή απογραφής του πληθυσμού μέχρι το 2011, αίτημα το οποίο δεν έχει αποδεχτεί ακόμα η αλβανική κυβέρνηση πέρα από κάποιες δηλώσεις προθέσεως.

Πέραν αυτού η ίδρυση της πολιτικής οργάνωσης "Ομόνοια" το 1991 και του Κόμματος Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΚΕΑΔ) το 1992 είχαν ως σκοπό την συσπείρωση όλων των Βορειοηπειρωτών και την πολιτική τους εκπροσώπηση στο αλβανικό κράτος από το οποίο θα διεκδικούσαν τα δικαιώματα τους ως Εθνική Ελληνική Μειονότητα.

Επομένως, με βάση τα παραπάνω, ερωτάται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θα διεξαχθεί η απογραφή πληθυσμού με ελεύθερη δήλωση της εθνικής καταγωγής και του θρησκεύματος και θα υπάρχουν εγγυήσεις ώστε να καταδειχτεί αριθμητικά και αντικειμενικά ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου; Επίσης πως σκοπεύει να προστατεύσει τα Ελληνικά κόμματα της Βορείου Ηπείρου που υπερασπίζονται τα δικαιώματα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας από το αλβανικό κράτος;

Με τον Έπαρχο του Πωγωνίου

Ο Δημήτρης Μεϊντής , από την αρχή της θητείας του, δήλωσε πως θέλει ν’ αλλάξει το Πωγώνι. Ναι, το Πωγώνι με τόσα προβλήματα…! Ήταν θαρραλέος αυτός ο στόχος. Και όμως συνεχίζει να παλεύει με όλες τις αντιξοότητες κι αυτό γιατί έχει τη στήριξη του λαού του. Όλες οι Αδελφότητες του Πωγωνιού, στις οποίες παρίσταται, εκφράσανε το ενδιαφέρον και τη συμπαράσταση για τον τόπο τους και τους ανθρώπους που φυλάνε Θερμοπύλες.

Είναι καιρός πως τα προσωπικά και τις τυχόν γκρίνιες να τα παραμερίσουμε.
Το Πωγώνι ήταν και θα πρέπει να μένει ξακουσμένο.

Σε συνέχεια ο Έπαρχος μας είπε: « Το Πωγώνι θα τραβήξει μπροστά, γιατί έχει παλικάρια, έχει κόσμο που ξέρει τι θα πει πατρίδα. Αυτός ο τόπος γεμάτος ιστορία και δόξα, τόπος των τεχνών και γραμμάτων, θα συνεχίσει να βρίσκεται ψηλά.

Έργα έχουν γίνει και θα συνεχίσουν να γίνονται στο Πωγώνι.

Φέτος στην Τσιάτιστα θα γίνει το Μεγάλο Αντάμωμα, θα γίνει η μεγαλύτερη γιορτή στις 14 Αυγούστου. Γι’ αυτή τη γιορτή θα δοθεί ένα επιπλέον κονδύλιο. Για το δρόμο ως την Τσιάτιστα θα μπουν τα μηχανήματα με κόστος 12 εκατομμύρια λέκ παλιά. Θα μπορούν οι άνθρωποι, επίσης, να έρθουν στη γιορτή και από τη Σωπική, γιατί λαμβάνονται όλα τα μέτρα.

Σε όλα τα χωριά το ενδιαφέρον της Επαρχίας θα είναι υπαρκτό.

Στο Χλωμό θα γίνει ανακαίνιση της σκεπής του σχολείου, όπως και του πάνω πηγαδιού.

Στη Σχωριάδες θα ανακαινιστεί η πλατεία και θα συγκεντρωθούν τα βρόχινα νερά που την διαβρώνουν.

Στη Σωπική το 2009 έγινε η δεξαμενή για αύξηση πόσιμου νερού. Τώρα θα βαλθούν οι σωλήνες του δικτύου, όπως θα γίνει και η διαμόρφωση της κάτω πλατείας στο βαρέλι.

Για την Πολύτσανη, θα φωτιστεί η πλατεία και θα γίνει ένα πρόγραμμα, αρχικά στο χωριό, για τη συγκέντρωση των σκουπιδιών.

Στη Σέλτση θα στρωθούν μερικοί δρόμοι και θα χτιστεί ο αυλόγυρος του νεκροταφείου.

Σε σχέση με το δρόμο που γίνεται Δρυμάδες - Σωπική, μπορούμε να πούμε πως έχει αρκετές κακουχίες. Εμείς δεν θα τις επιτρέψουμε και μέχρι τον Μάιο θα πρέπει το έργο να παραδοθεί, ενώ το αλβανικό τελωνείο εκεί είναι στην ολοκλήρωση του.

Σύντομα θα γίνει και ο προϋπολογισμός στο Επαρχιακό Συμβούλιο και θα προχωρήσουμε ακόμα καλύτερα».

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

… ΚΑΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΕΛΛΗΝΑΣ… (Στιγμιότυπα απ’ τη ζωή του Ε.Μάσσιου)

- του Χρήστου Σπ. Ντρίτσου - 


Στα βαθιά, πολύ βαθιά του γεράματα, ο Μάσσιος απο το μεγαλοχώρι της Δρόπολης, γιατρός κάποτε στα λιαμποχώρια του Τεπελενιού, όπου και άφησε καλό όνομα, παρουσιάστηκε στο Γραφείο Πολιτογράφησης Ομογενών Ελλήνων στην πρωτεύουσα. Zητούσε να κάνει τα χαρτιά της διπλής υπηκοότητας.

Τον κοιτούσαν στα μάτια κάπως περίεργα οι υπάλληλοι του Γραφείου και κάτι ψιθύριζαν μεταξύ τους... Κάποιος από αυτούς του είπε:

-Υπάρχουν πολλές, μα πάρα πολλές διαδικασίες, παππούλη και θα καθυστερήσουν τα χαρτιά και ένα χρόνο και δύο, ίσως και περισσότερο. Γιατί κουράζεσαι σ’ αυτήν την ηλικία;

Ο Μάσσιος κατάλαβε που είχε το λόγο εκείνος και απάντησε:

-Και αν υπάρχουν πολλές διαδικασίες, και αν αργήσουν τα χαρτιά, που αυτό εξαρτάται μόνον από σας, τι το ιδιαίτερο κύριε;

- Μα είστε σε πολύ περασμένη ηλικία και θα ταλαιπωρηθείτε…

Τότε, όπως μας έλεγε, σαν φωτογραφική ταινία περάσαν μπροστά από τα μάτια του όλα τα χρόνια που είχε στις πλάτες. Θυμήθηκε, εκτός των άλλων, και εκείνη την αξέχαστη μέρα που περνούσαν βιαστικοί-βιαστικοί οι Έλληνες φαντάροι απ’ τους δρόμους του χωριού για το μέτωπο κυνηγώντας καταπόδι τους μακαρονάδες. Αυτός μόλις είχε τελειώσει την Ιατρική Σχολή Αθηνών και ο πόλεμος τον βρήκε κοντά στους δικούς του. Και δεν άντεξε. Tην αύριο παρουσιάστηκε στον διοικητή και του είπε: "Μεγάλε, θέλω να πάω κι εγώ στο μέτωπο, να πολεμήσω!" Και ντύθηκε στο χακί. Εθελοντής. Και έτρεξε κι αυτός, μαζί με πολλούς άλλους από τα μέρη μας, στα βαρυφορτωμένα από το χιόνι βουνά του Τεπελενιού να πολεμήσει και να σώσει τα παιδιά της πατρίδας από τα κρυοπαγήματα, δίνοντας συνάμα θάρρος σ’αυτά. Ναι, τα θυμήθηκε όλα εκείνη τη στιγμή. Και του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι,όπως μας έλεγε.Και χωρίς να χάσει καιρό του απάντησε:

- Σας κατάλαβα εξαρχής που έχετε το λόγο, κύριε. Αλλά τα χαρτιά, όπως και να’ναι, κι αν δεν θα βρίσκομαι στη ζωή ακόμα, θα πάνε κάποτε σπίτι μου και θα γράφουν ότι εγώ ο Βορειοηπειρώτης ο Μάσσιος, είμαι και στα χαρτιά Έλληνας. Καταλάβατε κύριε; Ναι, Έλληνας, μέχρι το μεδούλι μάλιστα, όπως όλοι από τα μέρη μας, κρατώντας ζωντανή την ελληνική ψυχή, χωρίς να υποκύψομε, αλύγιστοι, πιστοί φύλακες της γης που μας άφησαν οι πρόγονοί μας. Κι ας το μάθουν κι εκείνοι που δεν το ξέρουν ή κάνουν πως δεν το ξέρουν - είπε και σήκωσε τη φωνή του κάπως εκνευρισμένα και περήφανα χωρίς να’ θελε να ξέρει που βρισκόταν.

Αφήσαν καθετί που είχαν στα χέρια οι υπάλληλοι και κοιτούσαν τον παρήλικο Βορειοηπειρώτη.

Ένας από αυτούς, ενθουσιασμένος και συγκινημένος συνάμα από τα λόγια του γέροντα, σηκώθηκε όρθιος και προχώρησε, του’σφιξε το χέρι, τον αγκάλιασε και του’ πε με ψηλή φωνή:

-Σκληρό καρύδι εσείς οι Βορειοηπειρώτες, εύγε σας!

-Τέτοιοι ήμασταν από παλιά κύριε και τέτοιους μας έκαναν τα πολλά δύσκολα χρόνια που περάσαμε και που περνούμε ακόμα και σήμερα. Ναι και σήμερα…

Πήρε τα απαιτούμενα χαρτιά ο γέροντας, καλημέρισε κι έφυγε. Ενώ εκείνοι τον κοιτούσαν και τον θαύμαζαν…

Πέρασε καιρός από τότε και ο Μάσσιος τώρα, με την βοήθεια και των καλών υπαλλήλων, είναι όχι μόνον με ψυχή, αλλά και στα χαρτιά Έλληνας, όπως το ονειρευόταν επί πολλά χρόνια.

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΗΣ - δάσκαλος και παπάς

- του δάσκαλου Γιώργου Χαρίση -



Γεννήθηκε στο χωριό Ραχούλα το 1900 σε μια περίοδο που η φτώχεια στο Βούρκο ήταν πολύ μεγάλη. Ο κόσμος υπόφερε για ψωμί. Δεν έφταναν όλα αυτά, αλλά και οι Τούρκοι με τους φόρους τους και τους μπράβους τους βασάνιζαν το λαό.

Ο Κώστας ήταν από μια οικογένεια που αγαπούσε τα γράμματα. Ο πατέρας του ήταν παπάς. Αφού μεγάλωσε πήγε στο σχολείο στο χωριό Γέρμα και μετά στο Αλύκο, όπου τελείωσε την τέταρτη τάξη. Ήταν καλός μαθητής και διορίστηκε δάσκαλος, μ’ αυτή τη μόρφωση, στα χωριά του Βούρκου, όπως στο Λαζάτι, Καλτσάτι, Κουλουρίτσα, Σωπίκι και Βριόνι. Δούλεψε έτσι δάσκαλος 17 χρόνια και μετά του έρχεται η παύση από την κυβέρνηση. Ως φαίνεται το πάθος του για την ελληνική γλώσσα και την ορθοδοξία τον έκαναν ανεπιθύμητο. Σ’ αυτή την περίοδο, πέρα των άλλων και άνεργος, υπέφερε πολλά, αναγκάστηκε να πάει στο Φίερι και να δουλέψει εργάτης στην περίοδο 1946-47.

Το πάθος του για την ορθοδοξία και η επιθυμία του να υπηρετήσει θρησκεία, τον έκανε να συνεχίσει την ιερατική σχολή στο Δυρράχιο. Χειροτονήθηκε παπάς και διορίστηκε στα χωριά Τσούκα, Ραχούλα, Ιμεραφέντι. Δούλεψε τίμια ως ιερέας που ήταν. Απ’ το λαό δεν έπαιρνε τίποτα, διότι ο κόσμος ήταν φτωχός κι αυτός γνώριζε τι θα πει φτώχεια.
Να τι μας λέει ο Σπύρος Ιωαννίδης : «Βάφτισα ένα αγόρι κάποιου χωριανού στο Αλύκο κι εγώ ήμουν κουμπάρος. Αφού τελείωσε το μυστήριο λέγω στον παπά-Κώστα: ο κόπος σας παπά.
«Τίποτα, κάναμε το χριστιανικό καθήκον μας». Και όπως γνωρίζω καλά πουθενά δε έπαιρνε χρήματα, αλλά όχι μόνον τόσο, αλλά και όπου υπηρέτησε ως δάσκαλος οι ανθρωποι εκφράζουν τη μεγάλη ευγνωμοσύνη τους για το ιερό του έργο».

Μια μέρα συναντησα στο δρόμο τον παπα-Κώστα. Και μου λέει : «Ο Χαρίσης από το Αλύκο είσαι εσύ;» Ναι, του απάντησα. «Μου είπαν πως διδάσκεις ελληνικά στο οκτατάξειο του Αλύκου. Προσπάθησε να μάθεις σωστά στα παιδιά την ελληνική γλώσσα». Τον ευχαρίστησα και χωριστήκαμε τότε, αλλά η σκέψη μου παραμένει καρφωμένη στα σοφά λόγια του.

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Συζήτηση με τον Βάσο Πόλιο

(και τον δάσκαλο, εκδότη Θ. Βεζιάνη)



Δάσκαλος: Θυμούμαι πάντα, Βάσο, πως είχες άλλες απόψεις, πάντα αντιπολιτευτικές και μέσα στα θεσμικά όργανα του Ελληνισμού μας. Απόψεις που ποτέ δεν τις δημοσιεύσαμε μέχρι τώρα.

Βάσος, πολιτικός μηχανικός: Ναι, δάσκαλε, αλήθεια, έτσι είναι. Είχα άλλες απόψεις. Κι αυτό πήγαζε πως ήμουν πάντα προβληματισμένος για την τύχη αυτού του ξεχασμένου κόσμου, θύμα πολέμων, συμφερόντων και διαφορών μεταξύ των εθνών.
Έβλεπα από την αρχή της πτώσης του κομμουνισμού στην Αλβανία πως εμάς ως Μειονότητα πλέον μάς αρμόζει ο αντιπολιτευτικός ρόλος, γιατί πάντα ζητάμε τα δικαιώματά μας που δεν δίνονται από τις αλβανικές αρχές, από την αλβανική κυβέρνηση, από τ’ αλβανικά κόμματα. Τώρα το να αγωνιζόμαστε μαζί μ’ ένα αλβανικό κόμμα ή με την ίδια την αλβανική κυβέρνηση για τα δικαιώματά μας, είναι παράλογο για να μη πούμε αστείο, γιατί έτσι χάνει το νόημα κάθε ουσιαστική διεκδίκηση.

Δάσκαλος: Εσύ Βάσο είχες αντιθέσεις και μέσα στην Ομόνοια.

Βάσος: Ναι, έτσι είναι. Αλήθεια είχατε στην Ομόνοια μεγάλες επιτυχίες, στην αρχή, μέχρι τη Δίκη των πέντε το 1994. Και μολαταύτα όμως που τότε είχε μέσα στην Ομόνοια κάποιου είδους αντιπολίτευση, ξανά εγώ είχα άλλη άποψη.

Εάν ήταν δύο «Ομόνοιες», δύο ελληνικές οργανώσεις τουλάχιστον, θα ήταν καλύτερα.
Γιατί ;

- Θα υπήρχε και η άλλη άποψη, η οποία θα ήταν ξεκάθαρη, γιατί όσο και μεγάλη ελευθερία άλλων απόψεων μέσα στην Ομόνοια, ξανά υπάρχει το φρενάρισμα, η απόκλιση ή η έξωση στο περιθώριο.

- Με τουλάχιστον δύο Ομόνοιες, θα υπήρχαν πιο ώριμες αποφάσεις στα εθνικά θέματα, αφού βεβαίως θα συναινέσουν οπωσδήποτε γι’ αυτά τα θέματα.

- Εάν υπάρχουν δύο και να λαθέψει ο ένας δεν αφήνει ο άλλος.

- Εάν υπάρχουν δύο, δεν αποδυναμώνει, δεν διαλύεται η Ομόνοια, γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά που δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο.

- Δεν θα υπήρχε, επίσης, διαρροή Ελλήνων στ’ αλβανικά κόμματα ή θα ήταν ελάχιστη, γιατί εάν δεν συνταυτίζονταν με έναν ελληνικό φορέα, υπήρχε ο άλλος.

- Με έναν μόνον φορέα αφήνονται πολλοί, μάλιστα και ικανότατα στελέχη στο περιθώριο, τα οποία δεν εισχωρούν ούτε στα αλβανικά κόμματα.

- Σε Διεθνές επίπεδο, θα υπήρχε μεγαλύτερη εκτίμηση για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, γιατί θα είχε ολοκληρωμένους ελληνικούς θεσμούς, θα είχε μεγαλύτερο κύρος. Γιατί ουσιαστικά δεν υπάρχει καμιά μειονότητα στον κόσμο μόνον με έναν φορέα. Ο ένας θυμίζει απολυταρχική, μοναρχική, κομμουνιστική νοοτροπία. Το ένα ανήκει στο παρελθόν. Το Κόσσοβο είχε 16 δικούς του φορείς, το Μαυροβούνιο 7 κλπ. Άλλο είναι η συναίνεση των ομογενειακών φορέων και η ανάδειξη ηγέτη, που ήταν και είναι απαραίτητη.

Δάσκαλος: Αγαπητέ Βάσο, πού εστιάζεται η διαφωνία σου με τα αιτήματά μας ;

Βάσος: Μα για ποια αιτήματα; Εγώ δεν βλέπω να υπάρχουν επίσημα αιτήματα. Ακόμα εγώ δεν ξέρω τι ζητάει η Ομόνοια, τι ζητάτε; Εσείς, σχεδόν, δεν ζητάτε τίποτα. Ξέρετε κανένα επίσημο έγγραφο για το τι επιτέλους ζητάει η Ομόνοια;
Εγώ ένα επίσημο, πολύ επίσημο, έγγραφο γνωρίζω, το ψήφισμα της Ομόνοιας του 1993 επί προεδρίας Κυριαζάτη, το οποίο κυκλοφόρησε στις αλβανικές αρχές, στους Διεθνείς Οργανισμούς, σ’ όλο τον κόσμο. Και οι τότε οι βουλευτές Μήτσιος και Μακαριάδης το έκαναν σημαία παντού στο εξωτερικό.
Έμεινε, όμως, το μόνο.
Γιατί ; Ας πάρουν τον Κυριαζάτη να τους το πει…!

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ

- του Χ. Κίτσου -


Οι ελληνοδιδάσκαλοι της Βορείου Ηπείρου έχουν κάνει προσπάθειες και αγώνες για τη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού φρονήματος.

Ιδιαίτερα γνωστή είναι η δράση αυτών των παλαιών δασκάλων επί Τουρκοκρατίας, που λειτουργούσαν οι μοναστηριακές σχολές, όπως του Διβροβουνίου, του Θεολόγου, της Λεσινίτσας, της Μονής Δρυάνου και αλλού. Επίσης στα νεότερα χρόνια, μετά την ίδρυση του Αλβανικού κράτους, οι διδάσκαλοι βρέθηκαν μπροστά στις εθνικιστικές αλβανικές προκαταλήψεις, που προσπαθούσαν να εξαφανίσουν τα ελληνόγλωσσα σχολεία της Βορείου Ηπείρου. Μπροστά σ’ αυτό τον κίνδυνο το 1934 οργανώνεται η μεγάλη σχολική απεργία και στάλθηκε μυστική διαμαρτυρία με χιλιάδες υπογραφές στην Κοινωνία των Εθνών. Σαν αποτέλεσμα τα αιτήματα δικαιώθηκαν και το 1935 ξαναλειτούργησαν τα σχολεία στην ελληνική γλώσσα. Τότε εξορίστηκαν 12 ελληνοδιδάσκαλοι.

Οι Έλληνες διδάσκαλοί και οι Έλληνες επιστήμονες ήταν στο στόχαστρο των διώξεων. Αμέσως μετά την οπισθοχώρηση του ελληνικού στρατού, οι Ιταλοί έκαναν εκτεταμένες συλλήψεις δασκάλων, διανοούμενων και πατριωτών που τους φυλάκισαν στον Καλιά του Αργυροκάστρου.

Οι διώξεις συνεχίστηκαν κατά την περίοδο του αντιστασιακού κινήματος και εντάθηκαν μετά την εφαρμογή της κομμουνιστικής δικτατορίας. Ο Ενβέρ Χότζα κατανοούσε ότι δεν θα μπορούσε να δαμάσει την Εθνική Ελληνική Μειονότητα, αν δεν έπαιρνε δραστικά μέτρα κατά των διανοούμενων, που τους θεωρούσε επικίνδυνούς για τον σοσιαλισμό. Χρειάζονταν πολιτική εκφοβισμού. Μ’ αυτή την ταχτική οι Αλβανοί σιγά-σιγά πέρασαν στην τελική σχεδόν αλβανοποίηση των ελληνόγλωσσων σχολείων.

Κατάλογος εκπαιδευτικών και επιστημόνων που διώχτηκαν και μαρτύρησαν
την περίοδο 1943-1990.

1. Ανδρέας Ανδρεάδης - Καλογοραντζή, διδάσκαλος, εκτελέστηκε.

2. Ευθύμιος Γκίκας – Σωπική , διδάσκαλος , εκτελέστηκε.

3. Παναγιώτης Ζέρβας- Χλωμό, διδάσκαλος, εκτελέστηκε.

4. Θεοδόσης Λαζάκης, Κλεισάρι, διδάσκαλος, εκτελέστηκε.

5. Ευθύμιος Τάταρης, Δρόβιανη, διδάσκαλος, εκτελέστηκε.

6. Γεώργιος Λίτσας, Κ. Λεσινίτσα, διδάσκαλος, εκτελέστηκε.

7. Λευτέρης Χαρμπάτσης, Δίβρη, διδάσκαλος, εκτελέστηκε.

8. Χριστάκης Γκίνης, Βάνιστα, δικηγόρος, εκτελέστηκε.

9. Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης, Δούβιανη, οδοντίατρος, εκτελέστηκε.

10. Βασίλης Σαχίνης, Δούβιανη, ταξιδ. Πράκτορας. εκτελέστηκε.

11. Νίκος Λέζος, Κ. Λεσινίτσα, Χημικός, εκτελέστηκε.

12. Πέτρος Νάκος, Σμήνετση, ιατρός, δολοφονήθηκε.

13. Μιχάλης Βράνος, Βουλιαράτες, διδάσκαλος, κάθειρξη.

14. Νικόλας Γκαζίκας, Βουλιαράτες, διδάσκαλος, κάθειρξη.

15. Μιχάλης Γκιώκας, Πέπελη, διδάσκαλος, κάθειρξη.

16. Γιάννης Ζώης, Τεριαχάτι, διδάσκαλος, κάθειρξη.

17. Κώστας Θάνος, Γορίτσα, διδάσκαλος, κάθειρξη .

18. Αριστείδης Κυρούσης, Πολύτσιανη διδάσκαλος, κάθειρξη.

19. Χρήστος Λιάκος, Δερβιτσιάνη, διδάσκαλος, κάθειρξη.

20. Κώστας Λώλης, Βόδριστα, διδάσκαλος, κάθειρξη.

21. Θοδωρής Μάλλιος, Δερβιτσιάνη, διδάσκαλος, κάθειρξη.

22. Σπύρος Μάσσιος, Δερβιτσιάνη, διδάσκαλος, κάθειρξη.

23. Λάμπης Μπέκας, Λόγγος, διδάσκαλος, κάθειρξη.

24. Γιώργος Τσιάμης, Τεριαχάτι, διδάσκαλος, κάθειρξη.

25. Θωμάς Φωτίου, Τεριαχάτι, διδάσκαλος, κάθειρξη

26. Σπύρος Σακελλάρης, Δίβρη, διδάσκαλος, κάθειρξη.

27. Δημήτριος Οικονόμου, Δίβρη, ιατρός, κάθειρξη.

28. Νικόλαος Κώτσης, Δίβρη, διδάσκαλος, φυγάς.

29. Σπύρος Θωμάς, Αρδάσοβα, διδάσκαλος, φυγάς.

30. Γιάννης Παππάς, Αλίκο, διδάσκαλος, φυγάς.

31. Λευτέρης Γκουβέλης, Δρόβιανη, διδάσκαλος, φυγάς.

32. Λευτέρης Τάλλιος, Χαντήραγα, διδάσκαλος, δολοφονημένος.

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Ο χαφιές

- του Αριστείδη Ιασωνίδη -


Μια φορά κι έναν καιρό,
ήταν ένας στο χωριό,
νύχτα μέρα προσπαθούσε
τι κακό να υπηρετούσε.

Έφερνε γύρω στο χωριό,
σαν το βόδι το ζουρλό,
τη νύχτα σαν νυχτερίδα
ξετρυπούσε σαν αρίδα.

Στις αυλές, στα παραθύρια,
ν' άκουγε τι λέει η φαμίλια,
της Ασφάλειας στοιχείο,
όλο ψέμα το γελοίο.

Έφτιαχνε βιογραφίες
με ψευτιά και πονηριά,
τα 'δινε στο Sigurimi
και πληρώνονταν αδρά.

Πάντα σκεφτόταν το κακό
κι έμπαζε τον πανικό
και στον ύπνο συλλογιόταν
τι κακό για να γινόταν.

Προσπαθούσε με τερτίπια
κι έμπαινε μέσα στα σπίτια
και με λόγια μαλακά
του ανοίγαν την καρδιά.

Έπειτα τους καταγγέλει
και στη φυλακή τους στέλνει.
Τέτοια γίνονταν πολλά
στα χρόνια τα κομμουνιστικά.

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Η απογραφή του πληθυσμού στην Αλβανία, μεγάλο και σημαντικό γεγονός για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα

- του εκδότη Θ.Βεζιάνη - 

Ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας κ. Σ. Μπερίσα δήλωσε στο αλβανικό κοινοβούλιο πως το 2011 θα διεξαχθεί στην Αλβανία απογραφή πληθυσμού και κατοικιών αναγράφοντας την εθνική και θρησκευτική ταυτότητα των πολιτών.
Αυτό ήταν το κύριο και επίμονο αίτημα των Ελλήνων στη χώρα αυτή, αίτημα της πολιτικής του οργάνωσης της Ομόνοιας.

Για την απογραφή αυτή ο διευθυντής της εφημερίδας «Ελληνισμός» κ. Κ. Ζαφειράτης σε άρθρο του αναφέρει εκτενέστερα και ρεαλιστικά τα φαινόμενα και σχόλια του αλβανικού τύπου, όπως και το πώς περίμεναν τη δήλωση αυτή κόμματα και πρόσωπα.

Εμείς στο γραπτό αυτό , από μια άλλη πτυχή θα προσεγγίσουμε το θέμα, σ’ αυτή της ευαισθητοποίησης του λαού μας και τα καθήκοντά του, μπροστά σ’ αυτό το μεγάλο γεγονός, γεγονός από το οποίο θα κριθεί για πολύ το μέλλον της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.

Μέχρι τώρα οι αλβανικές αρχές, αφότου πρόκυψε με τη διχοτόμηση της Ηπείρου το 1914 η Ε.Ε.Μ., προσπάθησαν συνέχεια να μειώνουν τον αριθμό του πληθυσμού της.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη Διάσκεψη των Παρισίων το 1919 η Ε.Ε.Μ. αριθμούσε 120.000 κατοίκους. Άλλες πηγές τους έφταναν και περισσότερο σε ποσοστό από 3,5% μέχρι 12% του πληθυσμού της χώρας.

Η απογραφή του 1989, στην περίοδο της κομμουνιστικής δικτατορίας, σε συνθήκες βίας και φόβου, έβγαλε νούμερα αφάνταστα εξωπραγματικά του πληθυσμού της Ε.Ε.Μ. καταγράφοντας 59-60.000 κατοίκους. Και σε συνέχεια παρουσίαζαν μικρότερα νούμερα, για να φτάσουν και με διάφορες άλλες μεθόδους αλλοίωσης στο «δεν υπάρχει, σχεδόν, Ε.Ε.Μ.».

Τώρα όμως αλλάζουν τα πράγματα.

Η απογραφή, εάν γίνει σωστά, θα γίνει παρουσία Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην οποία ο καθένας θα δηλώνει ελεύθερα το τι αισθάνεται ότι είναι, ανεξαρτήτως το πως είναι γραμμένος στα ληξιαρχεία.
Η απογραφή αυτή είναι και αίτημα της Ευρώπης, μια από τις πολυάριθμες ερωτήσεις που έχει ν’ απαντήσει η Αλβανία για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μια που μέχρι σήμερα δεν έχουμε έγκυρη και επίσημη απογραφή, κυμαίνονται, ανεπίσημα, διάφορα νούμερα. Η Ομόνοια το 1992, σε Παγκόσμιο Συνέδριο στη Μόσχα δήλωσε ότι η Ε.Ε.Μ. αριθμεί 300.000 κατοίκους. Αργότερα, άλλοι ανέβασαν τον αριθμό σε 400.000, όπως λέγονταν και άλλες απόψεις και νούμερα.

Όλα αυτά τα νούμερα, θέλεις μικρά των αλβανικών αρχών, θέλεις άλλα από την Ε.Ε.Μ. και άλλων φορέων, μόλις γίνει και αν γίνει σωστά η απογραφή, χάνονται σαν σαπουνόφουσκες και θα ισχύουν πια τα νούμερα της απογραφής.


Θα την κερδίσει αυτή τη μάχη ο Ελληνισμός στην Αλβανία ;
Είναι έτοιμος ; Μ’ όλο που, νομίζω, δεν είναι έτοιμος, μπορεί να την κερδίσει καταβάλλοντας μεγάλες προσπάθειες για να καταλάβει ο κόσμος το μέγεθος του προβλήματος και να είναι παρών στην απογραφή.

Ως Έλληνες έχουμε πολλές ικανότητες, όπως έχουμε και το καλό που όταν είναι εθνικό το πρόβλημα παραμερίζουμε τις διαφορές μας και γινόμαστε όλοι μια γροθιά.
Τότε, όταν οι Μεγάλοι χώριζαν την Ήπειρό μας, οι Έλληνες από την Αμερική και από διάφορα άλλα μέρη άφησαν τις δουλειές τους, θυσίασαν και τον εαυτό τους ακόμα, για να λάβουν μέρος στη μάχη αντιδρώντας στον διαμελισμό.

Και τώρα η απογραφή είναι πάλι άλλη μάχη, αλλά πια αναίμακτη, όμως πολύ σημαντική, που αξίζει ν’ αφήσουμε και πάλι τα πάντα, όπου και να βρίσκονται και να είμαστε παρόντες την ημέρα της απογραφής.
Τώρα δεν βγάζομε βουλευτές, που και αν δεν παραβρισκόμαστε, θα γίνονταν πάλι εκλογές και θα διορθώναμε το λάθος μας.

Απογραφή όμως δεν γίνεται πάλι και τον αριθμό του πληθυσμού του Ελληνισμού στην Αλβανία θα τον γνωρίζει επίσημα όλη η Ευρώπη και όλος ο κόσμος.
Και απ’ αυτόν τον αριθμό θα κριθούν πολλά, το μέλλον του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Δεν είναι , όμως, και τόσο απλά τα πράγματα:

- Πολλοί άνθρωποι στα 50 χρόνια κομμουνιστικής τυραννίας έπαθαν πολλά. Ακόμα υπάρχει σε μεγάλο ποσοστό το σύνδρομο του φόβου, που τους έχει μπει στα κόκαλα. Σε άλλους έχει γίνει πλύση εγκεφάλου. Άλλοι βρίσκονται σε εσωτερικό πόλεμο συνείδησης, διχασμένες προσωπικότητες μη έχοντας ιστορικές γνώσεις. Ολιγότερο ποσοστό θα εξαρτηθούν κι από τις κρατικές θέσεις που κατέχουν, τις αποδοχές τους κλπ.

- Σήμερα τα 85% του πληθυσμού μας βρίσκονται στο εξωτερικό και ιδίως στην Ελλάδα. Τα μέχρι τώρα στοιχεία καταγράφουν στην Ελλάδα γύρω στις 150.000 Έλληνες Βορειοηπειρώτες.

Θα παραβρεθούν αυτοί στην απογραφή; Γιατί να μην παραβρεθούνε. Θα πρέπει να τονίσουμε πως όσο και υψηλό να είναι το εθνικό φρόνημα, είναι απαραίτητη η ενημέρωση, η κινητοποίηση κλπ. Αυτά γίνονται από την τοπική ηγεσία και η Αθήνα στερείται ενός κεντρικού οργάνου αντιπροσώπευσης των Ελλήνων, μ’ όλο που έχομε τόσους νέους άρτια καταρτισμένους και δημιουργημένους. Ελπίζουμε πως θα γίνει αυτή η κίνηση, γιατί είναι απαραίτητη η ηγεσία και ο ηγέτης.

Θα πρέπει να φτάσουμε να σηκωθεί σύσσωμος ο Ελληνισμός, απ’ όπου και να βρίσκεται να έρθει στις ρίζες του, στον τόπο του να καταγραφεί. Αυτή είναι μάχη, πόλεμος, αγώνας εθνικός, ικανοποίηση, εθνική αξιοπρέπεια. Επίσης και άκαμπτοι μπροστά στις πιο απίθανες δυσκολίες που σίγουρα θα εκδηλωθούν.

Η απογραφή αυτή περιλαμβάνει και την καταγραφή των κατοικιών. Εδώ φτάνει το χτένι στον κόμπο, που από χρόνια έχει σχεδιαστεί και έχει αλλοιώσει τη σύνθεση του πληθυσμού. Δεν έγινε σεβαστή η Σύμβαση Πλαίσιο, που η ίδια η αλβανική κυβέρνηση έχει υπογράψει.

Δημοσιεύουμε μέρος της Σύμβασης:

-Μέρος Β΄, Άρθρο 16 : Οι πλευρές δεν μπορούν να πάρουν μέτρα που αλλάζουν τη σύνθεση του πληθυσμού σε περιοχές που τα άτομα ανήκουν σε εθνικές μειονότητες και αποβλέπουν στον περιορισμό των δικαιωμάτων και ελευθεριών, που πηγάζουν από τις προβλεπόμενες αρχές αυτής της Σύμβασης Πλαίσιο.

Η ίδια η αλβανική κυβέρνηση υπόγραψε τη Σύμβαση συμφωνώντας πως στις ελληνικές περιοχές δεν μπορούν να μπούνε άλλοι, Αλβανοί κλπ, γιατί έτσι αλλάζει η σύνθεση του μειονοτικού αυτού πληθυσμού και δεν επιτρέπεται. Εμείς τι κάνουμε όταν έχουμε τέτοιες παραβάσεις;

Οι δημοτικές αρχές δεν μπόρεσαν να σταματήσουν το φαινόμενο αυτό και έφτασε μέχρι αλλαγής της σύνθεσης του πληθυσμού, όπως και δημιουργία νέων χωριών. Σ’ αυτά τα προβλήματα πρέπει να σκύψουν οι φορείς, οι ηγεσίες, οι Έλληνες βουλευτές, ανεξαιρέτως κομμάτων και ιδιαίτερα οι δημοτικές αρχές.

Εάν υπήρχε το Παγκόσμιο Βορειοηπειρωτικό Συμβούλιο

- του εκδότη Θ. Βεζιάνη -


Έχουμε γράψει πολλές φορές για το Πανβορειοηπειρωτικό ή Παγκόσμιο Βορειοηπειρωτικό Συμβούλιο (Π.Β.Σ.), για τη σημασία και την αναγκαιότητά του. Τώρα όμως δεν χρειάζονται άλλα λόγια, γιατί ο καθένας μας στην κατάντια που βρισκόμαστε μπορεί να αναρωτηθεί, εάν υπήρχε το Π.Β.Σ. θα υπήρχε αυτή η κατάσταση ;

Από πολύ καιρό θα έπρεπε να είχε ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός ένα όργανο παγκοσμίου κύρους, να είχε το Π.Β.Σ. και με γραφεία στα μεγάλα κέντρα αποφάσεων με επίκεντρο τον τόπο μας, την Ομόνοια και τις οργανώσεις μας.

Τέλος, τότε δεν έγινε. Υπήρχε η Ομόνοια με το κύρος της και με τα όσα μπορούσε να κάνει και για πολλούς κοντόφθαλμους ή και εγωιστές, που μπορεί και να φοβόταν από τον ερχομό προσωπικοτήτων, θεωρήθηκε περιττό το παγκόσμιο αυτό όργανο.

Με τη διάσπαση όμως της υψηλής ηγεσίας της Ομόνοιας, που άλλοι πήγαν απ’ εδώ και άλλοι από εκεί, φάνηκε ξεκάθαρα το μεγάλο κενό, το αλλαλούμ, το οποίο δυστυχώς ακόμα βιώνουμε.

Μέσα σ’ αυτή τη μπόρα, που είναι η μεγαλύτερη της εικοσαετίας, είδατε κανέναν φορέα ή άτομο να ενδιαφερθεί πραγματικά ;… Αυτό δεν είναι τόσο απλό !......

Όπως και να είναι, από την πληγωμένη αυτή κατάσταση θα βγούμε, μπορούσαμε όμως να μη μπούμε. Εάν θα υπήρχε το Π.Β.Σ. δεν θα υπήρχαν τέτοιες καταστάσεις.

Στην ίδρυση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ηπειρωτών, ο γνωστός καθηγητής κ. Φάνης Μαλκίδης ξανάθεσε το θέμα της ίδρυσης και του Πανβορειοηπειρωτικού Συμβουλίου αιτιολογώντας την μεγάλη ανάγκη ίδρυσης αυτού του Συμβουλίου για σωστές λύσεις στο Βορειοηπειρωτικό.

Είναι κατανοητό πως για μεγάλα και εθνικά θέματα, χρειάζεται ένας παγκόσμιος φορέας, αντιπροσωπευτικός όλων των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών όπου και να βρίσκονται στον κόσμο.

Το Συμβούλιο αυτό δεν καταργεί κανέναν υπαρκτό φορέα. Αντίθετα όλοι οι εκλεγμένοι δημοκρατικά, εντός κι εκτός του βορειοηπειρωτικού χώρου, θα συμμετέχουν σ’ αυτό το Συμβούλιο. Και όχι μόνον αυτοί, θα συμμετέχουν και αναδεδειγμένες προσωπικότητες, επιστήμονες, επιχειρηματίες και πολλοί άλλοι.

Με όλους αυτούς τους τόσο πολλούς, μπορεί να διεξαχθεί το μεγάλο Συνέδριο των απανταχού Ελλήνων Βορειοηπειρωτών και μέσα σ’ αυτό δημοκρατικά εκλέγεται το Πανβορειοηπειρωτικό Συμβούλιο.

Γιατί άραγε δεν έγινε μέχρι τώρα ένα τόσο σημαντικό όργανο ;

Νομίζω πως οι άνθρωποι που επιχείρησαν να το οργανώσουν βρήκαν πολλές δυσκολίες, γιατί οι άλλοι φοβόνταν μήπως χάσουν τον έλεγχο σ’ αυτόν τον φορέα, μήπως χάσουν τις θέσεις τους, όπως και το ποιος θα έχει το πάνω χέρι σ’ αυτό κλπ.

Οι Έλληνες της Β.Ηπείρου έχουν τόσες πολλές προσωπικότητες, έχουν διαπρέψει ανά τον κόσμο και έχουν τη δυνατότητα να οργανώσουν άριστα τον φορέα αυτόν.

Με το Π.Β.Σ. γίνονται πιο πειστικά τα αιτήματά μας, ακούγεται η φωνή μας παντού στον κόσμο, παίρνουν μέρος όλοι οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, όπου και να βρίσκονται. Οι διάφορες κυβερνήσεις θα έχουν να κάνουν με έναν παγκόσμιο, σοβαρό φορέα, προσφέροντας τεκμηριωμένα αιτήματα για την επίλυση σοβαρών προβλημάτων βάσει του Διεθνούς Δικαίου.

Ο ΘΩΜΑΣ ΑΡΓΥΡΗΣ πάντα πρωτοπόρος στους αγώνες

Ο Θωμάς έχει τάξει τον εαυτό του στον αγώνα υπέρ πίστεως και πατρίδος. Έτοιμος σε κάθε πρωτοβουλία στα χρόνια της ίδρυσης της Ομόνοιας.

Αργότερα, όταν το χωριό του, η Φραστανή και σχεδόν η ευρύτερη περιοχή κινδύνευαν, στην περίοδο του 1997, που το κράτος είχε διαλυθεί και τα καλάσνικωβ έκαναν το νόμο, ο Θωμάς προβληματίστηκε, ήθελε να βοηθήσει, συνάντησε τον τότε Πρόεδρο της Ομόνοιας κ. Γιώργο Λαμποβιτιάδη, τον ενημέρωσε για την κατάσταση και του είπε πως είναι έτοιμος για κάθε θυσία υπέρ της πατρίδος.

Ο Λαμποβιτιάδης τον συνεχάρη. Δεν σταμάτησε, οργάνωσε μια ένοπλη ομάδα για τη φύλαξη του χωριού και όχι μόνο. Δε χρειάστηκε όμως για πολύ, γιατί ανέλαβε η κυβέρνηση και αποκατέστησε την έννομη τάξη.

Αργότερα τον Θωμά τον βρίσκουμε στη Λάρισα για δουλειές. Κι’ εδώ συνεχίζει τον αγώνα του, τον αγώνα για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό και όχι μόνο, με διάφορες μορφές.

Να , όμως τι του συνέβηκε μια μέρα :

Tην Κυριακή, 21 Φεβρουαρίου στην Λάρισσα, ομάδα 35-40 ατόμων του «αντιεξουσιαστικού» χώρου, οπλισμένα με ρόπαλα, πέτρες, σφυριά και μαχαίρια, επιχείρησε να ματαιώσει εκδήλωση του τοπικού «Πατριωτικού Συνδέσμου» και να καταστρέψει την προτομή του απελευθερωτή της Κύπρου, Γρίβα-Διγενή.
Με ορμητήριο την παράνομη κατάληψη της Ιατρικής Σχολής και με την προτροπή και κάλυψη διαφόρων «αντιρατσιστών» περιφερόταν επί ώρες στο κέντρο της πόλεως, σπάζοντας, τρομοκρατώντας και ουρλιάζοντας υπό τα απαθή βλέμματα των οργάνων της εξουσίας.
Σε μία επίδειξη «φρονηματισμού» επετέθη στον Θωμά Αργύρη, 47 ετών, οικοδόμο, που προσπάθησε μόνος του να σταματήσει την καταστροφή της προτομής. Σε αναλογία σαράντα εναντίον ενός, τον κτύπησαν με φονική μανία με ό,τι κρατούσαν στα χέρια τους και αν το θύμα δεν κατάφερνε να σταθεί όρθιο καθ' όλη τη διάρκεια της επιθέσεως και μέχρι την αποχώρηση της συμμορίας, θα είχε σίγουρα τραγικό τέλος.

Μετά την «επιχείρησή» τους αναχώρησαν ανενόχλητοι προς την Iατρική Σχολή, όπου τους υποδέχθηκαν συγκεντρωμένοι «αντιρατσιστές», η δε αστυνομία σχημάτισε κλοιό προστασίας, πιέζοντάς τους να εισέλθουν στο εσωτερικό της καταλήψεως, ώστε να μην έρθουν σε επαφή με άτομα που αντελήφθησαν τις επιθέσεις τους και θα τους καταδίωκαν.
Όλα αυτά έγιναν μέρα-μεσημέρι, η δε αστυνομία αρκέστηκε σε πέντε προσαγωγές που κατέληξαν σε δύο προσωρινές (!!!) κρατήσεις, παρ' ό,τι, μεταξύ άλλων αυτοφώρων αδικημάτων, έσπασαν βιτρίνες και το αυτοκίνητο του θύματος, παρ' ότι επεχειρήθη γκρέμισμα της προτομής ενός εθνικού ήρωα και κυρίως, παρ' ότι οι εν λόγω συλληφθέντες συμμετείχαν σε δολοφονικό λιντσάρισμα δύο ανυπεράσπιστων προσώπων.
Η συνταγή είναι δοκιμασμένη: Οι «ανώνυμοι» αναρχικοί κάνουν την βρωμοδουλειά (σαν φυσικοί αυτουργοί) και κατόπιν κλειδώνονται στα «άσυλα».

Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του για τους «αντιεξουσιαστές» και για την «εξουσία».

Του Θωμά, όμως , κανένας δεν μπορεί να του αλλάξει τα μυαλά. Έχει αποφασίσει να θυσιάζεται για τον Ελληνισμό και την πατρίδα του, όπου και να βρίσκεται.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

μια ιστορική αναγκαιότητα


Στη διαμορφωμένη κατάσταση, μετά από τις βουλευτικές εκλογές στην Αλβανία το 2009 και μετά από τη φυγή από το μετερίζι των ηγετών της Ομόνοιας –ΚΕΑΔ, πηγαίνοντας άλλοι με προσυμφωνία στο ένα αλβανικό Κόμμα και άλλοι προσχωρώντας στο άλλο αλβανικό, έμεινε ακέφαλος ο Ελληνισμός στη χώρα αυτή.
Δημιουργήθηκε έτσι ένα μεγάλο κενό.

Κι αυτή η κατάσταση ήρθε ως αποτέλεσμα της γνωστής κατάντιας που έχει φέρει τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, τα τελευταία χρόνια, η ηγεσία του.

Ο κόσμος τώρα πιο ώριμος , μετά από δύο δεκαετίες, αναζητούσε βιώσιμες λύσεις.
Και σαν λογικό αποτέλεσμα ήρθε το Κόμμα αυτό, όχι μόνον να καλύψει το κενό, αλλά και να συμπληρώσει, γιατί για πρώτη φορά αποχτούμε δικό μας Κόμμα.
Το όνομά του είναι : «Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον» (ΕΕΜΜ) και στα Αλβανικά : «Minoriteti Etnik Grek per te Ardhmen» (MEGA).

Τότε ήταν επίτευγμα η ίδρυση της οργάνωσης Ομόνοια, τώρα ένα άλλο επίτευγμα, σ’ έναν άλλο βαθμό , είναι η ίδρυση του Κόμματος των Ελλήνων, το οποίο μπορεί και πρέπει να συσπειρώσει όλο τον Ελληνισμό.
Λέμε ότι μπορεί να ενώσει, γιατί

- αυτό είναι Κόμμα μόνον των Ελλήνων,
- δεν είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό,
- είναι εθνικό,
- ο καθένας, ανεξαιρέτως προσωπικής ιδεολογίας, μπορεί να είναι σ’ αυτό το Κόμμα.

Μέχρι χθες, μη έχοντας κόμμα ταχτικό δικό μας, πολλοί Έλληνες προσχωρούσαν σε αλβανικά Κόμματα. Τώρα όλοι οι Έλληνες και οι Έλληνες Βουλευτές, που βρίσκονται στα αλβανικά Κόμματα, μπορούν να ‘ρθούν στο σπίτι τους, στο Κόμμα τους.

Το Κόμμα αυτό , κατηγορηματικά, βάζει τελεία και παύλα στο χθες, στις διαμάχες και στη διάσπαση , στα επιζήμια κουτσομπολιά.

Στόχος του, η πραγματική ενότητα του λαού μας, για προκοπή, ανάπτυξη και παραμονή στον τόπο μας, καλώντας σε συστράτευση και συνεργασία όλους τους Έλληνες και Ελληνικούς φορείς.

( του εκδότη Θ. Βεζιάνη)