Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Μεγάλη Βρετανία, η Αυστρο-Ουγγαρία και η Ιταλία, ανακάλυψαν αιφνίδια κατά το 1877 ότι υπήρχε αλβανική εθνότητα και έσπευσαν να την προβάλλουν στο διεθνές προσκήνιο, για να πετύχουν την αναθεώρηση των Συνθηκών του Αγίου Στεφάνου και στη συνέχεια του Βερολίνου. Εξέχουσες προσωπικότητες Τουρκαλβανών, αξιωματούχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κινούμενοι συστηματικά συγκρότησαν τη γνωστή σε πολλούς απ’ εμάς «Ένωση της Πριζρένης». Το 1878, οι συγκεκριμένοι κήρυξαν μεν τα δικαιώματα του αλβανικού έθνους, απ’ την άλλη δε, θέλησαν να παραμείνει το μετέπειτα νεοϊδρυθέν κράτος τους στη δικαιοδοσία του Σουλτάνου. Με το συγκεκριμένο σκεπτικό, η ένωσή τους προσήλθε επίσημα στο Συνέδριο του Βερολίνου και από τότε δημιουργήθηκε το λεγόμενο «αλβανικό ζήτημα».
Μόλις κατά το έτος 1879 εκδόθηκε το πρώτο αλβανικό αλφάβητο και άρχισαν να εκδίδονται διάφορες αλβανικές εφημερίδες. Με αυτόν τον τρόπο ξεκίνησαν να διαδίδουν τα εθνικά συναισθήματα στο λαό τους. Ο μετέπειτα Πρωθυπουργός της Ιταλίας Κρίσπη, ο οποίος δήλωνε ανοιχτά ότι ήταν Αλβανός, στις 15-3-1880 δήλωσε τα εξής ενώπιον του Ιταλικού Κοινοβουλίου:
«Έχουν άραγε οι Αλβανοί αληθινή εθνότητα; Έχουν τα αναγκαία συστατικά στοιχεία για να καταλάβουν θέση στον χώρο των εθνών; Οι Αλβανοί είναι λαός δίγλωσσος, οι οποίοι δέχονται την εθνότητα του τόπου στον οποίο κατοικούν. Είναι Ιταλοί στην Ιταλία και Έλληνες στην Ανατολή. Στην Τουρκία αποτελούν πιο πολύ φυλή παρά λαό. Έχουν ιστορία μόλις 40 αιώνων, αλλά από τον Τρωικό πόλεμο μέχρι σήμερα έμειναν όπως ήταν ανέκαθεν, βοσκοί και μαχητές. Η γλώσσα τους δεν έχει αλφάβητο, μεταδίδεται απλά από πατέρα σε γιό... Στερούνται φιλολογίας, επιστήμης και τέχνης, τα κυριότερα στοιχεία για να αποτελέσουν δηλαδή εθνική δύναμη. Για 40 αιώνες δεν κατόρθωσαν να αποκτήσουν αρετές, χαρακτήρα και έργα, για τα οποία θα μπορούσαν να ενωθούν σαν λαός».
Αλλά και μετά από σαράντα χρόνια, κατά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν είχε ήδη δημιουργηθεί το αλβανικό κράτος, ο φιλοαλβανός J. Swire στο βιβλίο του
«Albania, the rise of a kingdom», το οποίο εκδόθηκε το 1929, βεβαιώνει ότι:
«Υπήρξαν πολλοί Αλβανοί Εθνικιστές οι οποίοι γνώριζαν ότι το 1912, η χώρα τους δεν ήταν προετοιμασμένη για την ανεξαρτησία και ήταν έτοιμοι να δεχθούν ευχαρίστως την καθοδήγηση και την προστασία μιας αφιλοκερδούς Δυνάμεως, της Μεγάλης Βρετανίας ή των Η.Π.Α, ούτως ώστε να ανεξαρτητοποιούνταν άψογα απ’ την Τουρκία. Γνώριζαν ότι η καλοσύνη του κόσμου, μία περίοδο εξωτερικής ησυχίας, οι φιλικές σχέσεις μεταξύ των γειτόνων και η προστασία από ξένες επιθέσεις, ήταν οι μόνες συνθήκες, απ’ τις οποίες θα αποκαθιστούσαν στα δυστυχεί υπολείμματα της χώρας τους την τάξη, την ηρεμία και την ευημερία.
Γνώριζαν πως ακόμη και εάν εξασφάλιζαν τις παραπάνω προϋποθέσεις, το έργο τους ήταν ελάχιστο και απαιτούνταν αρκετά χρόνια προπαρασκευαστικής δουλειάς, για να εξαλειφθούν οι τεχνικοί φραγμοί, ιστορικοί, τοπογραφικοί, φυλετικοί, θρησκευτικοί και πολιτικοί, οι οποίοι χώριζαν μεταξύ τους , τους Αλβανούς».
Στις 5-5-1953 η αλβανική εφημερίδα «Shqiperia e Lire» γράφει τα εξής :
«………Ο λαός μας δεν έχει χωνέψει ακόμη την έννοια της εθνότητας……….»
Λαός ο οποίος «δεν έχει χωνέψει ακόμη την ιδέα της εθνότητάς του», δεν είναι σε θέση να αντισταθεί στις πιέσεις των ξένων προπαγανδών, μπορεί να παρασυρθεί μέχρι τέτοιο σημείο ώστε να ενστερνισθεί συναισθήματα τα οποία μπορούν άνετα να τον οδηγήσουν στη δουλεία και την παρακμή. Και η θέση αυτού του λαού είναι ακόμη χειρότερη, όταν συμπίπτει η χώρα του, να αποτελεί μια στρατηγική θέση για τις Μεγάλες Δυνάμεις, πράγμα το οποίο ανέκαθεν αποτέλεσε η Αλβανία.
Και μόνο να σκεφτεί κάνεις πως η αναγκαιότητα για τη δημιουργία αλβανικούς κράτους, προέκυψε από την πίεση των συνεπειών του Βαλκανοτουρκικού πολέμου (1912-1913), καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως αυτή η αναγκαιότητα θα εξυπηρετούσε άμεσα τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων. Επίσης στο άρθρο 3 του Βαλκανοτουρκικού Συμφώνου (30-05-1913), αναφέρει πως οι τέσσερις Βαλκανικοί σύμμαχοι θα είχαν την αποκλειστικότητα να χαράξουν τα σύνορα της Αλβανία και επίσης να ασχοληθούν με όσα θέματα σχετίζονται μ’ αυτήν.
Έτσι φθάνουμε στη δημιουργία ενός «ανάπηρου» κρατιδίου, ο λαός του οποίου δεν ήταν σε θέση να αισθανθεί ίχνος εθνικής συνείδησης και απ’ την άλλη, ένα μέρος του αλβανικού πληθυσμού να βρίσκεται στο Κόσοβο υπό σλαβική κυριαρχία. Επιπλέον στο νεοϊδρυθέν κρατίδιο περιλήφθηκαν αυθαίρετα τα εδάφη από το βόρειο τμήμα της Ηπείρου, το οποίο κατοικούνταν αιώνες από το αυτόχθονο Ελληνικό στοιχείο.
Πηγές – παραπομπές :
«ΟΙ ΥΙΟΙ ΤΩΝ ΜΙΣΘΟΦΟΡΩΝ» (1877 – 1946) «Ο Σλαβοκομμουνισμός στην Αλβανία
(Βόρειος Ήπειρος – Κόσσοβο), Νίκου Γρ. Αργυροκαστρίτης, Αθήνα 1956.
Συμπληρώνουμε: Βέβαια τα σύνορα τουλάχιστον ως προς το νότο χαράχτηκαν ύστερα από την καθοριστική παρέμβαση των Ιταλών. Αν ήταν υπό την αποκλειστικότητα οι Βαλκανικοί σύμμαχοι τα πράγματα θα ήταν αλλιώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου