Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε να ανεβαίνουν στα καθεστωτικά μπλογκς του βορειοηπειρωτικού χώρου διάφορα άρθρα που κάνουν λόγο για "ενότητα" στις πολιτικές δυνάμεις της Ελληνικής Μειονότητας, υπό την ηγεσία βέβαια πάντα του αλάθητου, αδιαμφισβήτητου, τρισμέγιστου Βαγγέλη Ντούλε. Μία ενότητα δηλαδή σαν αυτή που προσέφερε στους υπηκόους όλης της Αλβανίας ο πολιτικός τους μέντορας Ενβέρ Χότζα.
Για τον "αποκλειστικό αντιπρόσωπο", τον "πατριάρχη" πασών των Βορειοηπειρωτών Ευάγγελο, 15 χρόνια στην ηγεσία της Ομόνοιας και του ΚΕΑΔ και 11 χρόνια παρουσίας -ανυπαρξίας στην αλβανική βουλή είναι πολύ λίγα για έναν τέτοιο "μεγάλο τιμονιέρη" (σαν άλλος Μάο) και έτσι πρέπει να τον φάμε στην μάπα άλλες τρεις δεκαετίες τουλάχιστον. Μόνο έτσι θα μπορέσει να ολοκληρώσει το... έργο του.
Αλλά ευχαριστούμε κύριοι, δεν θα πάρουμε. Το παραμύθι το έχουμε φάει, το έχουμε ξαναφάει... μπουχτίσαμε πια. "Ενωμένοι" τόσα χρόνια υπό το σκήπτρο του αρχηγού για το απόλυτο τίποτα.
Και επειδή η εξουσία του κεαδο-χοτζικού καθεστώτος φαίνεται να τρίζει για τα καλά, τα γνωστά κομματόσκυλα ξαμολύθηκαν πάλι στη διαδικτυακή πιάτσα για να μας πούνε πόσο ωραίο είναι το νταβατζηλίκι τους.
Για την περίπτωση τους θα αντιγράψουμε και θα τους αφιερώσουμε ένα ωραίο και επίκαιρο άρθρο από το μπλογκ hellas-orthodoxy, που δίνει με πολύ εύστοχο τρόπο τον ορισμό του κομματόσκυλου και την σχέση του με τον αρχηγό-αφεντικό, προσαρμοσμένο στην περίπτωση τους:
«Ας ξεκινήσουμε από τα ψηλά, μιας και το ψάρι βρωμάει πάντα απ' το κεφάλι:
Τον "Πρόεδρο", "Αρχηγό" και όσους κάνουν κουμάντο στο κόμμα. Συνήθως (αυτο)θεωρείται ως...αλάνθαστος "Πάπας", τον οποίο ακολουθούν πειθήνια τα...πρόβατα, μαζί με τα "τσοπανόσκυλα".
Τι είναι τα δεύτερα; Μια στενή κλίκα του "μεγάλου αρχηγού" ή για να το πούμε διαφορετικά, οι πραιτοριανοί του (σημ.: στην βορειοηπειρώτικη διάλεκτο "κουάντρα"). Μην φανταστείτε πως πρόκειται για τίποτα άτομα αξίας ή ήθους. Απλά "ξεχώρισαν" απ' τα υπόλοιπα πρόβατα και...χρίστηκαν τσοπανόσκυλα, χάρη στην ευελιξία (=γλείψιμο) και την ικανότητά τους να θέλουν να γίνουν...χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.
Από αυτούς ο "πρόεδρος" παίρνει δύναμη και φουσκώνουν τα μυαλά του. Σου λέει, για να έχω τόσους κολαούζους και υποτακτικούς, πάει να πει πως τα κάνω όλα σωστά. Γι' αυτό λοιπόν ο κομματικός στρατός πρέπει να συντηρηθεί με κάθε κόστος. Για να καλύψει τα συμπλέγματα, την ανασφάλεια και αδυναμία του "αρχηγού", που όντας μικρό ανθρωπάκι αισθάνεται...γίγαντας ανάμεσα στους τσανακογλείφτες του.
Θέση στο μαντρί έχουν όχι οι ικανότεροι, εξυπνότεροι, τιμιότεροι κλπ, αλλά όσοι απλά εκτελούν πειθήνια διαταγές. Ακόμα και σε ένα "προοδευτικό" κόμμα, υπάρχει ένα ιδιότυπο απολυταρχικό καθεστώς, που αποκλείει όσους θα μπορούσαν - ακόμα κι αν δεν το θέλουν - να...τολμήσουν να κατηγορήσουν τον "μέγα πρόεδρο" για κάτι.
Όσοι λοιπόν έχουν δική τους άποψη και τη λένε ευθαρσώς, αποδιώχνονται από τον "αρχηγό" και τα τσιράκια του κλοτσηδόν. Δεν θα μας χαλάσει αυτός το μαγαζί μας, σκέφτεται ο "ηγέτης" και δρα αναλόγως.
Έχοντας γνωρίσει από κοντά τα μαντριά αρκετών κομμάτων, μικρών και μεγάλων (χωρίς ποτέ να γίνω μέρος τους, δόξα τω Θεώ!), μπορώ να πω με βεβαιότητα το εξής: Μόνο κάποιος άβουλος, αναξιοπρεπής και τελικά ΠΡΟΔΟΤΗΣ της Πατρίδας και των ιδανικών του ανέχεται αυτή τη συμπεριφορά του "προέδρου - παντογνώστη" και των μαντρόσκυλών του.
Όσοι έχουν στοιχειώδη ανδρισμό, τσίπα, ντροπή, φιλότιμο, αξιοπρέπεια κι άλλες τέτοιες λέξεις άγνωστες στον "αρχηγό", αποχωρούν αργά ή γρήγορα. Κι αηδιασμένοι με τη μπόχα που συνάντησαν , συχνά αποστασιοποιούνται από την πολιτική. Κι αυτό είναι το λάθος τους!
Διότι ο πατριωτικός ανθός της Ελλάδας και της Βορείου Ηπείρου δεν πρέπει να απογοητεύεται, αλλά να ανασυντάσσεται και να συσπειρώνεται σε έναν πραγματικό εθνικό φορέα αντάξιο τους. Έτσι ίσως σύντομα βγουν μπροστά όσοι, αηδιασμένοι και μπουχτισμένοι από το "μαντρί", αποφασίσουν να του βάλουν ένα τέλος!
Και τότε, θα δούμε αν ο "μεγάλος πρόεδρος - αρχηγός" και τα τσοπανόσκυλά του, θα είναι σε θέση να τους αντιμετωπίσουν!»
Θα προσθέσουμε και μία επεξήγηση για τη φωτογραφία που επιλέξαμε.
Είναι το έμβλημα της παλιάς δισκογραφικής εταιρίας His Master's Voice, όπου ο σκύλος ακούει από το γραμμόφωνο τη φωνή του αφεντικού του.
Σήμερα ταιριάζει γάντι στα γνωστά μαντρόσκυλα του κατεστημένου που παίζουν και ξαναπαίζουν την ίδια κασέτα, με τα ίδια χιλιοκατεριμμένα επιχειρήματα...
Πρέπει άλλωστε να δείξουν την καλή διαγωγή στο αφεντικό τους σαν πιστά τσοπανόσκυλα βέβαια, αλλιώς πως θα κρατήσουν το κοπάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου