Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ

...Βγαίνοντας από την πίσω πόρτα του κήπου με το αναπηρικό καροτσάκι, κοίταξε το ψηλό βουνό της Γκαμήλας, που ρίχνει στην Κόνιτσα το δυνατό του ίσκιο και σαν οδόσημο της δείχνει το δρόμο προς τα άνω...
Τον Άγιο Νικόλαο, την καρδιά της πόλης, με το ψηλό καμπαναριό και τον αιωνόβιο πλάτανο...
Τα σπίτια στην πλαγιά ν' ανηφορίζουν από τον κάμπο με το πολύκλαδο ποτάμι τον Αωό... Και πέρα στο βάθος του ορίζοντα, το Λεσκοβίκι, αντικρυστά στην Κόνιτσα, μόνιμο αγκάθι της ψυχής, άφλεκτη βάτος, για τους αλύτρωτους μα όχι λησμονημένους αδερφούς...
Λευκές οι χώρες για θερισμό... Μακρύς ο δρόμος της εξόδου "εκ γης Αιγύπτου"...
Και ο Δεσπότης έφευγε... Υψώνει αργά το χέρι, ευλογεί τον ορίζοντα και στα χείλη φτάνει σαν απόηχος η ευλογία: "Αγία Τριάς, ο Θεός, ευλόγησον τον κόσμον Σου... Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς".

Ήταν Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 1994.
Λίγοι ήξεραν την αναχώρηση του από την Κόνιτσα εκείνο το πρωί...
Δεν θα ξαναγύριζε παρά την Τρίτη, 13 Δεκεμβρίου 1994, σκεπασμένος με την Ελληνική Σημαία, ενώ θα προπορευόταν η μπάντα της Μεραρχίας με πένθιμη μουσική... Και τότε η Κόνιτσα ολόκληρη θα ήταν εκεί, με λυγμούς και πένθος να τον δεχθεί.
Και την επόμενη μέρα όλος ο Ελληνισμός, από τη μαρτυρική γη της Βορείου Ηπείρου- τη γη των μεγάλων του πόνων- μέχρι τα πέρατα του κόσμου, θα συγκεντρωνόταν στον μεγαλοπρεπή ναό του Αγίου Κοσμά και στο Μοναστήρι του Μολυβδοσκέπαστου, για να τον ενθρονίσει για πάντα στην καρδιά του και να μην τον αφήσει να φύγει ποτέ από εκεί!

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ  

(Ρωμυλία Κάτση, Ηγουμενίτσα 12 - 12 - 1994)

Αστροπελέκι χτύπησε βαριά το κυπαρίσσι

και ξέρανε τις ρίζες του και το 'ριξε στο χώμα.

Βαριά στενάζει η Κόνιτσα, μοιρολογάει ο Γράμμος,

Η Ελλάδα αναταράζεται και κλέει κι αναστενάζει.

Σπαράζει τ' Αργυρόκαστρο, κλαίνε οι Άγιοι Σαράντα,

Χειμάρρα παραδέρνεται κι η Κορυτσά βογγάει

Για το σκληρό το θάνατο του Διγενή Δεσπότη,

Που ήταν πατέρας κι αδελφός για τους αδικημένους.

Παρηγορίσου Δρόπολη, μην κλαίτε Άγιοι Σαράντα

Χειμάρρα αντρειέψου, Κορυτσά μη βαριαναστενάζεις,

Ο Γέροντας δεν χάθηκε, μόνο αλαφροκοιμάται,

Εκεί στη Μολυβδοσκέπαστη στον απαλό της ίσκιο

Ν' αφήσει το πολύπαθο κορμί να ξαποστάσει

Στη μητρική της αγκαλιά, στη σιγαλιά του τόπου,

Ώσπου να ηχήσει η σάλπιγγα και η φωνή τ' αγγέλου.

Κι η αγιασμένη του ψυχή στα ουράνια να πετάξει

Και να βρεθεί και να σταθεί μπροστά στον Άγιο θρόνο,

Με τη γλυκιά μας Παναγιά, με του Χριστού τη μάνα,

Μαζί με τον Πατροκοσμά και όλους τους Αγίους

Θερμή να κάνει δέηση και χάρη να ζητήσει

Για σας που τόσο αγάπησε και πόνεσε και εργάσθη

Για τη δική σας λευτεριά κοντά τριάντα χρόνια,

Να ξανανθίσουν στα πικρά τα χείλη σας λουλούδια,

Να ξαναζήσει η Λευτεριά κι η Άγια Ορθοδοξία

Στον τόπο το μαρτυρικό το ματοποτισμένο,

Στον τόπο που δεν χάρηκε να δει λευτερωμένο.

Δέηση να κάνει στο Χριστό στο Λυτρωτή του Κόσμου,

Για ν' αναλάβει το σκοπό το έργο να τελειώσει,

Στη σκλάβα Βόρειο Ήπειρο τη λευτεριά να δώσει.

Κρητική Μαντινάδα ἀπό τὸν Ἰωάννη Φατσέα

 

Κόνιτσα καὶ Πωγωνιανή, Δρυϊνούπολη καημένη

κλάψετε τὸ Δεσπότη σας, ποὺ ἡ δόξα σας τὸν παίρνει.

 

Κόνιτσα καὶ Πωγωνιανή, Δρυϊνούπολη θρηνεῖτε

χάσατε τὸ Σεβαστιανὸ καὶ πάντα θὰ πενθεῖτε.

 

Καϋμένη Βόρειο Ἤπειρο ἔφυγε ἀπὸ κοντά σου

αὐτὸς ποὺ διεκδίκησε τὰ δικαιώματά σου.

 

Τέτοιο μεγάλο κληρικὸ κι ἔνδοξο Ἱεράρχη

 ἡ Μητρόπολη τῆς Κόνιτσας εὔχομαι πάντα νά ΄χει.

 

Δὲν πολεμοῦσε μὲ σπαθί, οὔτε μὲ τὸ τουφέκι

μὰ μὲ τὴ γλῶσσα τὴ σκληρή, ποὺ ‘ταν ἀστροπελέκι.

 

Ποτέ του δὲν ἐδείλιασε μὲ πίστη καὶ ἀνδρεία

ἡρωϊκὰ πολέμησε τοὺς Χότζα καὶ Ἀλία.

 

Σεβαστιανὲ ἡ μνήμη σου θὰ μείνει στοὺς αἰῶνες

νὰ ὁδηγεῖ τοὺς Ἕλληνες στοὺς ἐθνικοὺς ἀγῶνες.

 

Ἀπ' τὸ Μολυβδοσκέπαστο πού ‘χεις γιὰ κατοικιά σου

βλέπε τὴ Βόρειο Ἤπειρο, τοὺς σκλάβους, τὰ παιδιά σου.

 

Ἄείμνηστε Σεβαστιανὲ τὸ ἔθνος μας σὲ θέλει

δίπλα εἰς τὸν Πατροκοσμᾶ καὶ τὸν Καραβαγγέλη.

 

Ἀπ' τὸ Μολυβδοσκέπαστο μιὰ μέρα θὰ περάσω

νὰ προσκυνήσω τὸν ἀητὸ, ποὺ τίμησε τὸ ράσο.