Είναι και νέοι, και ώριμοι.
Έναν τέτοιο άνθρωπο γνώρισα πριν χρόνια. Το όνομά του;
Ναούμ Ντίσιος. Έλληνας που κατέβαινε από την όμορφη πόλη της Κορυτσάς.
Σήμερα, αυτός ο άνθρωπος διώκεται άδικα, από την αλβανική δικαιοσύνη.
Ο λόγος της δίωξής του; Η απότιση φόρου τιμής στους νεκρούς Έλληνες στρατιώτες του πολέμου του 1940-1941 που είχαν θαφτεί στο παλιό νεκροταφείο της Μπομποστίτσας.
Εκεί χωρίς τάφους, με μοναδικό σημάδι ένα μεγάλο σταυρό που τοποθετήθηκε το 1996.
Το δρομάκι που οδηγεί στο σημείο αυτό, το έστρωσε ο Ναούμ με μπετό, ώστε να μπορούν να πηγαίνουν και να καταθέτουν λίγα λουλούδια στους ήρωες.
Αυτό ήταν το «έγκλημα» του Ναούμ. Πρόσφερε αξιοπρέπεια και τιμή στους ήρωές μας.
Γι’ αυτό τον κυνήγησαν και τον τιμώρησαν με ένα έτος φυλάκιση χωρίς αναστολή. Σε μια στημένη, από όλες τις απόψεις δίκη. Με ψευδή στοιχεία που δημιούργησαν, κατέγραψαν, φωτογράφησαν κάποιοι εθνικιστικοί κύκλοι της Αλβανίας και που τα δημοσίευσαν στα αλβανικά ΜΜΕ, ως πειστήρια «βεβήλωσης ταφών» που βρίσκονται εκεί. Τάφων που όπως λένε βρίσκονταν εκεί πριν από διακόσια χρόνια.
Κανείς όμως δεν ανέφερε την πραγματική βεβήλωση του ίδιου νεκροταφείου από το καθεστώς Χότζα, το οποίο είχε χτίσει πάνω στο παλιό νεκροταφείο μια ολόκληρη στρατιωτική μονάδα. Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Τώρα οι Έλληνες στην Κορυτσά έχουν οργανωθεί. Τώρα έχουν αρχηγό και αναδεικνύουν την ελληνικότητα τους, και ακόμη περισσότερο, τόλμησαν να προσφέρουν λίγη αξιοπρέπεια και τιμή στους Έλληνες φαντάρους, στους νεκρούς του πολέμου, τους οποίους έχει ξεχάσει η κάθε ελληνική Κυβέρνηση. Αυτό τους πονάει αλλά και τους προβληματίζει.
Συναντάς, όμως, μέσα στην καθημερινή ζωή και άλλους, που κινούνται μέσα στις περιοχές όπου ενεδρεύει η σκιά της προδοσίας και του θανάτου. Αυτούς που σου θυμίζουν παλιές εποχές.
Τους σύγχρονους γενίτσαρους του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.
Ναι υπάρχουν και αυτοί που όσο περνάει ο χρόνος, τόσο περισσότερο θα τους ξενίζει η απομόνωση και η μόνιμη διαπίστωση πως μας πρόδωσαν. Είχαν πολύ συχνά την ευκαιρία να γνωρίσουν στη ζωή τους τη στιγμή της ηθικής, της προσφοράς, του καθήκοντος, την αγάπη προς την πατρίδα, να προσφέρουν στον αγώνα για την εθνική δικαίωση. Αλλά δεν είχαν την δύναμη και τη βούληση να αφήσουν στην άκρη τον εγωισμό, το προσωπικό συμφέρον και την δουλοπρέπεια. Ή δεν τους επιτρέψανε.
Φτιάξανε τη ζωή τούς πάνω στα τσακισμένα όνειρα μας. Χωρίς δισταγμό, χωρίς ίχνος συνείδησης, χωρίς κανένα σημάδι ενοχής. Δεν μπόρεσαν ποτέ να σταθούν αντάξιοι των προσδοκιών του λαού μας σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αρκέστηκαν στο να κρίνουν πάντα τους άλλους με το πόσο επηρεάζεται το προσωπικό τους συμφέρον. Με αλαζονεία, με εγωισμό, με κακία.
Υπάρχουν, όμως και οι άλλοι, ευτυχώς. Οι πολύτιμοι άνθρωποι που δεν τους λείπει η παιδεία, το θάρρος, η θυσία, η αγάπη προς τον συνάνθρωπο και την πατρίδα. Όπως ο Ναούμ Ντίσος. Δυστυχώς, η τιμιότητα τους, η ποιότητα του ήθους τους, η αφοσίωση στο κοινωνικό σύνολο, δεν «ανταποκρίνεται» στην σημερινή αρρωστημένη κατάσταση της βορειοηπειρωτικής κοινωνίας.
Τα μεγάλα συμφέροντα, οι εξουσίες και οι σύγχρονοι γενίτσαροι, τους θεωρούν παρονυχίδες και δεν αξίζει να ασχοληθούν μαζί τους. Αυτοί οι πολύτιμοι άνθρωποι, τείνουν να γίνουν η μειονότητα στο σύνολο της κοινωνίας μας.
Καθημερινά βρισκόμαστε μπροστά σε μια άνιση και ατελείωτη μάχη ανάμεσα στους μεν και στους δεν. Ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης ανάμεσα στο καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος. Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο δύσκολη. Οι συνθήκες και τα κακώς κείμενα βοηθούν την αρρωστημένη κατάσταση που επικρατεί στη δική μας κοινωνία.
Γι’ αυτό γίνονται κάθε μέρα και πιο πολύτιμοι, οι άνθρωποι, όπως ο Ναούμ, που κολυμπώντας ενάντια στο ρεύμα, χαρίζουν στους άλλους τη ζεστασιά της καρδιάς, την ελπίδα, την αισιοδοξία τους. Μέσα σε έναν κόσμο υποταγμένο και ανήθικο, προβάλουν την ελευθερία τους, τον αγώνα, την αίσθηση της συντροφικότητας, της προσφοράς και της ανθρωπιάς.
Σφυρηλατούν και διαδίδουν την ελληνική ΙΔΕΑ. Δίνουν ελπίδα και όραμα για το μέλλον.
Και η Βόρειος Ήπειρος την ημέρα αυτή ακόμη την περιμένει. Γι’ αυτό οι λίγοι άνθρωποι, που θυμίζουν την ηθική, το καθήκον, τον αγώνα είναι πολύτιμοι για την κοινωνία μας.
Αυτούς πρέπει να στηρίξουμε, να αναδείξουμε και να φυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Αυτούς τους πραγματικούς Έλληνες Βορειοηπειρώτες πρέπει να στηρίξουμε και όχι τους σύγχρονους κρατικοδίαιτους γενίτσαρους του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.
Τους δεύτερους, τους γενίτσαρους και τα λαμόγια, τους επιλέγουν οι Αλβανοί, δελεάζοντάς τους με αλβανικές καρέκλες εξουσίας και αυτοί από τη μεριά τους, πιστά σκυλιά του καθεστώτος, προσπαθούν να μας πείσουν πως έχουν αξίες.
Προσοχή όμως, απ’ αυτούς.
Διότι οι σύγχρονοι γενίτσαροι του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού …δαγκώνουν.
Τοξοβόλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου