του δημοσιογράφου Θοδωρή Ασβεστόπουλου
Μπαίνοντας στον καινούριο χρόνο, το 2012, αναλογιζόμαστε όλοι τι ξεχωριστό μπορεί να φέρει το έτος αυτό για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό γενικότερα. Η οικονομική κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει και αυτό επηρεάζει άμεσα και τις εξελίξεις στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι της πατρίδας. Το ελληνικό κράτος έτσι εξασθενεί παράλληλα και ως προς τις διεκδικήσεις στα εθνικά θέματα.
Βέβαια το θέμα που αφορά τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό γνωρίζαμε ότι δεν ήταν έτσι κι αλλιώς στις βασικές προτεραιότητες τους εθνικού κέντρου, παρά μόνο η Εθνική Ελληνική Μειονότητα, εδώ και 21 χρόνια όταν την αναφέρουν που και που οι πολιτικοί ηγέτες,
της δίνουν τον ξεφτισμένο πια χαρακτηρισμό της «γέφυρας της ελληνοαλβανικής φιλίας».
Μόνο που αυτή η «γέφυρα» έχει υποφέρει ήδη πάρα πολλά τις δύο τελευταίες δεκαετίες και δεν γνωρίζουμε πόσο ακόμα μπορεί να ανέχεται αυτόν τον ρόλο, ο οποίος ουσιαστικά είναι ρόλος κοροϊδίας.
Βέβαια το θέμα που αφορά τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό γνωρίζαμε ότι δεν ήταν έτσι κι αλλιώς στις βασικές προτεραιότητες τους εθνικού κέντρου, παρά μόνο η Εθνική Ελληνική Μειονότητα, εδώ και 21 χρόνια όταν την αναφέρουν που και που οι πολιτικοί ηγέτες,
της δίνουν τον ξεφτισμένο πια χαρακτηρισμό της «γέφυρας της ελληνοαλβανικής φιλίας».
Μόνο που αυτή η «γέφυρα» έχει υποφέρει ήδη πάρα πολλά τις δύο τελευταίες δεκαετίες και δεν γνωρίζουμε πόσο ακόμα μπορεί να ανέχεται αυτόν τον ρόλο, ο οποίος ουσιαστικά είναι ρόλος κοροϊδίας.
Και μόνο η αναφορά των ονομάτων του Αριστοτέλη Γκούμα και του Ναούμ Ντίσιου μας
αποτρέπει να χρησιμοποιήσουμε άλλα επιχειρήματα για τη βασιμότητα αυτής της θέσης.
Οι διπλωμάτες των κρατών μπορούν να ακολουθούν κατά καιρούς τις τακτικές που επιβάλλονται ανάλογα με τις συνθήκες πάνω στην πολιτική σκακιέρα.
Ο ρόλος όμως των μελών της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας ποιος είναι;
Πρέπει να είναι απαθείς οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου πάνω σε όλες αυτές τις εξελίξεις; Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι «αφού δεν ενδιαφέρεται το ελληνικό κράτος και δεν μας υποστηρίζει, τι να κάνουμε από μόνοι μας;».
Μα το αντίστροφο μπορεί να ισχυριστεί και το ελληνικό κράτος ότι δηλαδή «αφού οι ίδιοι οι Βορειοηπειρώτες δεν ενδιαφέρονται για τον τόπο τους, τι να κάνουμε; να τους πάρουμε από το αυτί για να ενδιαφερθούν με το ζόρι;».
Έτσι όλα αφήνονται στον αυτόματο πιλότο. Έναν μόνιμο πιλότο θα λέγαμε πιο συγκεκριμένα, που εδώ και δώδεκα χρόνια οδηγεί την πολιτική της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην απαξίωση και στην παράδοση των όπλων, αποφεύγοντας τη μάχη για κάθε διεκδίκηση. Το πράγμα λύνεται πολύ εύκολα με την μαθηματική οδήγηση προς τον αφανισμό μίας
πανάρχαιας εστίας Ελληνισμού. Γιατί όμως;
Πριν από 21 χρόνια, ξεκίνησε ένας αγώνας για να γίνουν πραγματικότητα τα δικαιώματα που ο Έλληνας Βορειοηπειρώτης είχε στερηθεί για 45 ολόκληρα χρόνια, από το κομουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας.
αποτρέπει να χρησιμοποιήσουμε άλλα επιχειρήματα για τη βασιμότητα αυτής της θέσης.
Οι διπλωμάτες των κρατών μπορούν να ακολουθούν κατά καιρούς τις τακτικές που επιβάλλονται ανάλογα με τις συνθήκες πάνω στην πολιτική σκακιέρα.
Ο ρόλος όμως των μελών της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας ποιος είναι;
Πρέπει να είναι απαθείς οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου πάνω σε όλες αυτές τις εξελίξεις; Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι «αφού δεν ενδιαφέρεται το ελληνικό κράτος και δεν μας υποστηρίζει, τι να κάνουμε από μόνοι μας;».
Μα το αντίστροφο μπορεί να ισχυριστεί και το ελληνικό κράτος ότι δηλαδή «αφού οι ίδιοι οι Βορειοηπειρώτες δεν ενδιαφέρονται για τον τόπο τους, τι να κάνουμε; να τους πάρουμε από το αυτί για να ενδιαφερθούν με το ζόρι;».
Έτσι όλα αφήνονται στον αυτόματο πιλότο. Έναν μόνιμο πιλότο θα λέγαμε πιο συγκεκριμένα, που εδώ και δώδεκα χρόνια οδηγεί την πολιτική της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην απαξίωση και στην παράδοση των όπλων, αποφεύγοντας τη μάχη για κάθε διεκδίκηση. Το πράγμα λύνεται πολύ εύκολα με την μαθηματική οδήγηση προς τον αφανισμό μίας
πανάρχαιας εστίας Ελληνισμού. Γιατί όμως;
Πριν από 21 χρόνια, ξεκίνησε ένας αγώνας για να γίνουν πραγματικότητα τα δικαιώματα που ο Έλληνας Βορειοηπειρώτης είχε στερηθεί για 45 ολόκληρα χρόνια, από το κομουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας.
Μέχρι το 1991 ο όρος «Ελληνική Μειονότητα» - πολλές φορές και χωρίς το «ελληνική» μπροστά - έπρεπε να αφορά αποκλειστικά 99 χωριά και να έχει χαρακτήρα κυρίως φολκλορικό. Άλλωστε ο αλήστου μνήμης Ενβέρ Χότζα σε κάθε του αναφορά έκανε λόγο για «πολιτιστικό πλούτο της Αλβανίας» όταν αναφερόταν στην ύπαρξη της μειονότητας του νότου.
Κάποτε η τυραννία έπεσε και οι Έλληνες άρχισαν με την ίδρυση και τη λειτουργία της οργάνωσης τους, της «Ομόνοιας», να ζητούν αυτά που τους ανήκουν, με το άνοιγμα σχολείων στη μητρική τους γλώσσα εκεί που παλιότερα απαγορευόταν δια ροπάλου, με διαμαρτυρίες και ψηφίσματα για την απόλαυση όλων των δικαιωμάτων που δικαιούνταν ως εθνική μειονότητα στον τόπο τους, τόσο προς το αλβανικό κράτος, όσο και προς του διεθνείς οργανισμούς.
Μετά όμως ήρθαν ο φυλακίσεις όσων έβαζαν τα στήθια τους μπροστά σε τέτοιους αγώνες, ήρθε η αναρχία στην περιοχή που ο Ελληνισμός διαβιώνει επί αιώνες και ας ήταν εκτός εθνικού κορμού, για να μείνουν ερείπια. Έμεινε με την ψευδαίσθηση το ελληνικό στοιχείο ότι αφού έβγαζε τους δικούς του τοπικούς άρχοντες, μαζί και και κάποιους βουλευτές, ότι όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, με την παρηγοριά ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Η πραγματικότητα όμως ήταν τελείως διαφορετική, γιατί παρά τις μεμονωμένες φιλότιμες προσπάθειες που έστω και μερικοί κατέβαλλαν, δεν υπήρχε εθνικό στρατηγικό σχέδιο και έτσι άρχισε να βρίσκει έδαφος η «γενοκτονία χαμηλής έντασης» εις βάρος του Ελληνισμού.
Οι Βορειοηπειρώτες είχαν συνηθίσει να αφήνουν αλλού τις τύχες τους.
Κάποτε η τυραννία έπεσε και οι Έλληνες άρχισαν με την ίδρυση και τη λειτουργία της οργάνωσης τους, της «Ομόνοιας», να ζητούν αυτά που τους ανήκουν, με το άνοιγμα σχολείων στη μητρική τους γλώσσα εκεί που παλιότερα απαγορευόταν δια ροπάλου, με διαμαρτυρίες και ψηφίσματα για την απόλαυση όλων των δικαιωμάτων που δικαιούνταν ως εθνική μειονότητα στον τόπο τους, τόσο προς το αλβανικό κράτος, όσο και προς του διεθνείς οργανισμούς.
Μετά όμως ήρθαν ο φυλακίσεις όσων έβαζαν τα στήθια τους μπροστά σε τέτοιους αγώνες, ήρθε η αναρχία στην περιοχή που ο Ελληνισμός διαβιώνει επί αιώνες και ας ήταν εκτός εθνικού κορμού, για να μείνουν ερείπια. Έμεινε με την ψευδαίσθηση το ελληνικό στοιχείο ότι αφού έβγαζε τους δικούς του τοπικούς άρχοντες, μαζί και και κάποιους βουλευτές, ότι όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, με την παρηγοριά ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Η πραγματικότητα όμως ήταν τελείως διαφορετική, γιατί παρά τις μεμονωμένες φιλότιμες προσπάθειες που έστω και μερικοί κατέβαλλαν, δεν υπήρχε εθνικό στρατηγικό σχέδιο και έτσι άρχισε να βρίσκει έδαφος η «γενοκτονία χαμηλής έντασης» εις βάρος του Ελληνισμού.
Οι Βορειοηπειρώτες είχαν συνηθίσει να αφήνουν αλλού τις τύχες τους.
Τι μπορεί να γίνει όμως τώρα; Υπάρχει ελπίδα;
Ακόμα κι αν οι περισσότεροι έχουν καταθέσει τα όπλα, η ελπίδα θα γεννηθεί μόνο αν πιστέψουν οι ίδιοι οι Βορειοηπειρώτες στο μέλλον του τόπου τους.
Η ανάδειξη των ηγετικών μελών και των θεσμικών οργάνων ενός κόμματος που απευθύνεται αποκλειστικά στον Ελληνισμό που διαβιεί εντός του αλβανικού κράτους, με ανοικτές - δημοκρατικές διαδικασίες από τη βάση και όχι με διορισμούς, εντολές και συνδιαλλαγές πίσω από κλειστές πόρτες, αποτελεί μία απόδειξη ότι ο Έλληνας της Βορείου Ηπείρου, έχει
λόγο, έχει τη δική του φωνή και το δικαίωμα να παρέμβει για την πορεία του τόπου του.
Υπάρχει ένας φορέας πλέον που ο καθένας ελεύθερα θα μπορεί να εκφράσει την άποψη του για τα όσα αφορούν την ιδιαίτερη πατρίδα του, χωρίς τον φόβο να κατηγορηθεί ως «προδότης» αν υποστηρίξει κάτι αντίθετο προς τη γραμμή μίας ισόβιας ηγεσίας.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να επιτευχθεί με ειλικρίνεια και η πολυπόθητη ενότητα στον χώρο του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, χάρη στο σεβασμό της διαφορετικής προσωπικότητας και άποψης, με μόνο στόχο την επίτευξη των διεκδικήσεων των απαράγραπτων δικαιωμάτων του.
Είναι αυτό το κόμμα, η «Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον» που δεν υπόσχεται την αλλαγή και την ενότητα, αλλά τις κάνει πραγματικότητα, δίνοντας το δικαίωμα στον κάθε ελληνικής καταγωγής πολίτη του αλβανικού κράτους να συμμετέχει και να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στην λήψη των αποφάσεων που θα καθορίσουν την στρατηγική γραμμή που πρέπει να χαραχθεί πάνω στο Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα.
Η αρχή βέβαια είναι δύσκολη και όσοι είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν ξέρουν ότι κάθε αγώνας αγνός, ανιδιοτελής και ανεξάρτητος είναι ανηφορικός, δύσβατος και στρωμένος με αγκάθια, γιατί θα βρει απέναντι του κατεστημένα συμφέροντα που δεν θα παραδοθούν αμαχητί αλλά θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο προκειμένου να μην εκθρονιστούν και να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο.
Όμως το ελληνικό κόμμα ιδρύθηκε με σκοπό να αγωνιστεί με κάθε τίμημα, με κάθε θυσία, ώστε να διεκδικήσει όλα όσα δικαιούνται οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου στις πατρογονικές τους εστίες, με έμπρακτα μέσα και όχι με αόριστα συνθήματα και μιντιακές δηλώσεις, που επιστρατεύονται ανάλογα με τις συγκυρίες για να καλύψουν την ανυπαρξία ουσιαστικής
πολιτικής και σαφών διεκδικήσεων.
Το «Πλαίσιο αιτημάτων για κατοχύρωση και εφαρμογή των Δικαιωμάτων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας της Αλβανίας» που έχει φέρει προς συζήτηση το εκλεγμένο προεδρείο του Κόμματος των Ελλήνων, δεν είναι ουσιαστικά τίποτε άλλο από τον καταστατικό χάρτη των διεκδικήσεων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, στη βάση των αγώνων και των ψηφισμάτων της Ομόνοιας των αρχών της δεκαετίας του 1990.
Διεκδικήσεις που έχουν να κάνουν με όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού βίου των μελών μίας εθνικής μειονότητας που έχει πανάρχαιες κοιτίδες στις περιφέρειες Αργυροκάστρου, Αυλώνας και Κορυτσάς, αλλά έχει παράλληλα και σημαντικό ποσοστό διασκορπισμένο εντός του αλβανικού κράτους.
Διεκδικήσεις που θα εστιάζουν στον σεβασμό των δικαιωμάτων που αφορούν την Παιδεία, την ιδιοκτησία, την ασφάλεια, την διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς, την πολιτική εκπροσώπηση, την συμμετοχή στον δημόσιο βίο, την οικονομική ανάπτυξη, όλα τα ζητήματα εν ολίγοις τα οποία αποβλέπουν στην συνέχιση της ύπαρξης του Ελληνισμού στην Βόρειο
Ήπειρο.
Ακόμα κι αν οι περισσότεροι έχουν καταθέσει τα όπλα, η ελπίδα θα γεννηθεί μόνο αν πιστέψουν οι ίδιοι οι Βορειοηπειρώτες στο μέλλον του τόπου τους.
Η ανάδειξη των ηγετικών μελών και των θεσμικών οργάνων ενός κόμματος που απευθύνεται αποκλειστικά στον Ελληνισμό που διαβιεί εντός του αλβανικού κράτους, με ανοικτές - δημοκρατικές διαδικασίες από τη βάση και όχι με διορισμούς, εντολές και συνδιαλλαγές πίσω από κλειστές πόρτες, αποτελεί μία απόδειξη ότι ο Έλληνας της Βορείου Ηπείρου, έχει
λόγο, έχει τη δική του φωνή και το δικαίωμα να παρέμβει για την πορεία του τόπου του.
Υπάρχει ένας φορέας πλέον που ο καθένας ελεύθερα θα μπορεί να εκφράσει την άποψη του για τα όσα αφορούν την ιδιαίτερη πατρίδα του, χωρίς τον φόβο να κατηγορηθεί ως «προδότης» αν υποστηρίξει κάτι αντίθετο προς τη γραμμή μίας ισόβιας ηγεσίας.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να επιτευχθεί με ειλικρίνεια και η πολυπόθητη ενότητα στον χώρο του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, χάρη στο σεβασμό της διαφορετικής προσωπικότητας και άποψης, με μόνο στόχο την επίτευξη των διεκδικήσεων των απαράγραπτων δικαιωμάτων του.
Είναι αυτό το κόμμα, η «Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον» που δεν υπόσχεται την αλλαγή και την ενότητα, αλλά τις κάνει πραγματικότητα, δίνοντας το δικαίωμα στον κάθε ελληνικής καταγωγής πολίτη του αλβανικού κράτους να συμμετέχει και να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στην λήψη των αποφάσεων που θα καθορίσουν την στρατηγική γραμμή που πρέπει να χαραχθεί πάνω στο Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα.
Η αρχή βέβαια είναι δύσκολη και όσοι είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν ξέρουν ότι κάθε αγώνας αγνός, ανιδιοτελής και ανεξάρτητος είναι ανηφορικός, δύσβατος και στρωμένος με αγκάθια, γιατί θα βρει απέναντι του κατεστημένα συμφέροντα που δεν θα παραδοθούν αμαχητί αλλά θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο προκειμένου να μην εκθρονιστούν και να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο.
Όμως το ελληνικό κόμμα ιδρύθηκε με σκοπό να αγωνιστεί με κάθε τίμημα, με κάθε θυσία, ώστε να διεκδικήσει όλα όσα δικαιούνται οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου στις πατρογονικές τους εστίες, με έμπρακτα μέσα και όχι με αόριστα συνθήματα και μιντιακές δηλώσεις, που επιστρατεύονται ανάλογα με τις συγκυρίες για να καλύψουν την ανυπαρξία ουσιαστικής
πολιτικής και σαφών διεκδικήσεων.
Το «Πλαίσιο αιτημάτων για κατοχύρωση και εφαρμογή των Δικαιωμάτων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας της Αλβανίας» που έχει φέρει προς συζήτηση το εκλεγμένο προεδρείο του Κόμματος των Ελλήνων, δεν είναι ουσιαστικά τίποτε άλλο από τον καταστατικό χάρτη των διεκδικήσεων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, στη βάση των αγώνων και των ψηφισμάτων της Ομόνοιας των αρχών της δεκαετίας του 1990.
Διεκδικήσεις που έχουν να κάνουν με όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού βίου των μελών μίας εθνικής μειονότητας που έχει πανάρχαιες κοιτίδες στις περιφέρειες Αργυροκάστρου, Αυλώνας και Κορυτσάς, αλλά έχει παράλληλα και σημαντικό ποσοστό διασκορπισμένο εντός του αλβανικού κράτους.
Διεκδικήσεις που θα εστιάζουν στον σεβασμό των δικαιωμάτων που αφορούν την Παιδεία, την ιδιοκτησία, την ασφάλεια, την διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς, την πολιτική εκπροσώπηση, την συμμετοχή στον δημόσιο βίο, την οικονομική ανάπτυξη, όλα τα ζητήματα εν ολίγοις τα οποία αποβλέπουν στην συνέχιση της ύπαρξης του Ελληνισμού στην Βόρειο
Ήπειρο.
Η «Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον» κάνει το μεγάλο βήμα για την δικαίωση των εθνικών μειονοτικών διεκδικήσεων χάρη σε ένα πλήρες κείμενο αιτημάτων, το οποίο αφού ολοκληρωθεί και επικυρωθεί στα συλλογικά όργανα του Κόμματος θα σταλεί στην Αλβανική Βουλή, στην Κυβέρνηση, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και προς ενημέρωση στα
διεθνή και ευρωπαϊκά φόρα για τις μειονότητες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Στα χέρια των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών είναι να το εμπλουτίσουν, να το στηρίξουν, και να συμβάλλουν στον ιερό αγώνα της πραγματοποίησης των διεκδικήσεων τους.
Ιδού η ευκαιρία!
εφημερίδα ΜΕΓΑ ΒΗΜΑ 27 Ιανουαρίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου