Ο αείμνηστος Αντώνης Γκιώκας, πρωτοστάτης στην κοινωνική και πνευματική ζωή του τόπου μας

του Μιχάλη Κιτσάκη

 

 Από  μικρός ο αείμνηστος εργάστηκε  σκληρά, αντιμετωπίζοντας τη φτώχεια,  κι έφτασε να γίνει ένας καλός χτίστης και μαραγκός.           

 Και διακρίθηκε  πάντοτε ως ακούραστος, ειλικρινής  και έντιμος τεχνίτης. 

Έτσι, κατά περιόδους, συγκρουόταν με την αδικία, την απανθρωπιά και το ψέμα.           

 Αγωνιούσε  πάντα για την μοίρα ετούτου  του χώρου, ετούτου του λαού, που ήταν αποκομμένος από τον εθνικό κορμό. Όμως έκανε και υπομονή  ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα έρθει το ποθούμενο.           

 Πριν  ακόμη καταποντιστεί τελείως  το κομμουνιστικό καθεστώς στη  χώρα, ο Αντώνης αντιπάλεψε με  θάρρος τις κατηγορίες που του απήγγειλαν και από κατηγορούμενος έγινε κατήγορος,  βροντοφωνάζοντας: «Τέλος στην αδικία! Όχι στον Κομμουνισμό! Να ζήσει ο ελληνισμός!».           

 Ήταν  τολμηρή κραυγή αλλαγής που  εξέπληξε τους πάντες. Συνεπώς  οδηγήθηκε στο Κρατητήριο, όπου τον βασάνισαν, αλλά αυτός στάθηκε αγέρωχος, υπερασπίζοντας τα ιδανικά της  φυλής μας. Έγινε, λοιπόν, μπροστάρης και εμψυχωτής της αλλαγής.           

 Έτσι, και μετά  την μεταπολίτευση, προσπάθησε  να βιώσει δραστήρια εφαρμόζοντας  τις δημοκρατικές αρχές, και  συμμετέχοντας ενεργά στην πνευματική  ζωή

της Πάνω Δρόπολης.            

  Ως εκκλησιαστικός  επίτροπος και  καλός χριστιανός  ορθόδοξος,  διακόνησε την εκκλησία με πάθος. Με πρωτοβουλία του ανακαινίστηκαν αρκετές  εκκλησίες του χωριού του. Πολλή δουλειά έκανε στο μοναστήρι της Πέπελης, επισκευάζοντας τις στέγες και τους δρόμους, φυτεύοντας δέντρα κ.α.       

     

 Μεγάλη  η προσφορά του και για το  καλό του Ελληνισμού. 

Πρώτος εντάχθηκε στην πολιτική οργάνωση «Ομόνοια».           

 Έπαιρνε  μέρος σε συσκέψεις και δραστηριότητες του χωριού του, εξέφραζε πάντοτε τους  προβληματισμούς του και επέμενε στην επίλυση των προβλημάτων.    

       

  Πριν φύγει από τη ζωή αυτή,  άφησε μια γραπτή παρακαταθήκη για την ανέγερση μιας αναμνηστικής στήλης, στην οποία να εμφαίνονται τα ονόματα των Δροπολιτών που αγωνίστηκαν για τη λευτεριά και τον Ελληνισμό.           

 Στις αρχές του τρέχοντος έτους, όντας  κουρασμένος και παθιασμένος, αλλά και ικανοποιημένος για ό,τι το καλό πρόσφερε, παρέδωσε το πνεύμα του στον Ύψιστο, αφήνοντας πίσω του τέσσερα παιδιά, τα οποία ακολουθούν και θ’ ακολουθήσουν, αναμφισβήτητα, και αυτά το βηματισμό του πατέρα τους, προσφέροντας αρκετά στην τοπική κοινωνία.