Πρόσφατα ο Σύνδεσμος των Συνταξιούχων Ελληνοδιδασκάλων του Νομού Αργυροκάστρου διοργάνωσε ευρεία εκδήλωση, στη Δερβιτσιάνη, για την παρουσίαση ενός βαρυσήμαντου βιβλίου και για έναν σύντομο απολογισμό της δράσης αυτού του Συνδέσμου.
Τονίζουμε εξ αρχής ότι οι παρευρισκόμενοι, ντόπιοι και φίλοι μας Ελλαδίτες, αξιολόγησαν θετικά την όλη προσπάθεια των συνταξιούχων μας, οι οποίοι αποτελούν ένα υπολογίσιμο κομμάτι της κοινωνίας μας και έχουν τη στήριξη και υποστήριξη πολλών παραγόντων ένθεν και ένθεν (από δω και από κει).
“Δεν είστε συνταξιούχοι αλλά δάσκαλοι σε δράση…”, είπε ένας καλοθελητής μας.
Στον εναρκτήριο λόγο του ο Πρόεδρος του Συνδέσμου, κ. Γιάννης Ανδρούτσος, αναφέρθηκε σύντομα στη σημασία της εκδήλωσης και του πέμπτου συλλογικού βιβλίου των συνταξιούχων με τίτλο: Η Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην Ενβεριανή καταιγίδα - Μαύρη Βίβλος.
Μετά έγινε η παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου από τον αξιόλογο φιλόλογο κ. Νίκο Υφαντή, ο οποίος επιμελήθηκε και συνέταξε αυτό το βιβλίο- τόσο ελκυστικό, τεκμηριωμένο και εμψυχωτικό για τις επόμενες γενιές.
Ποιο εν συντομία το περιεχόμενο του βιβλίου, το οποίο ζωντανεύει μνήμες, συνεγείρει αισθήματα και ευαισθητοποιεί τους πάντες;
Σ’ αυτό περιγράφονται με μελανά χρώματα οι φρικαλεότητες και βιαιοπραγίες του κομμουνιστικού καθεστώτος, ιδιαίτερα στο χώρο της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, κατά την περίοδο 1943-1990.
Στιγματίζεται έντονα η άνευ προηγουμένου ταξική πάλη στο κομμάτι αυτό του Ελληνισμού, όντας αποκομμένο, τότε, από τον Εθνικό κορμό. Συνεπώς ,στα πλαίσια αυτής της πάλης εκδηλώθηκαν τάσεις αφελληνισμού και ανθελληνικού χαρακτήρα από το κατεστημένο ,τάσεις που πήραν σάρκα και οστά στους διωγμούς των αντιφρονούντων, ακόμη και σε μαζικές σφαγές, όπως της Γλύνας και του Λιμποχόβου, της Μεμόραχης κλπ.
Το μαρτυρολόγιο κάθε χωριού, σχεδόν, παρουσιάζει τους πολλούς φυλακισθέντες και εξορισθέντες, καθώς και τα σπαραξικάρδια βασανιστήρια τους στα κρατητήρια, στα κελιά των φυλακών και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε μια περίοδο που τα στόματα σιωπούσαν αναγκαστικά και οι καρδιές κόχλαζαν, επαναστατούσαν.
Οι συνέπειες της ταξικής πάλης προκάλεσαν και το ξεθώριασμα ή και το στραγγάλισμα πολλών στοιχείων του ακτινοβόλου πολιτισμού μας, τον περιορισμό της γλώσσας, την βεβήλωση της Εκκλησίας, την απαγόρευση των θρησκευτικών μας εθίμων κ.ά.
Για την εκτύπωση αυτού του βιβλίου χρειάστηκε αρκετός χρόνος και κόπος. Γι’ αυτό ασχολήθηκαν αρκετοί συνταξιούχοι, όμως βοήθησαν και άλλοι επώνυμοι ή απλοί άνθρωποι, γνώστες των γεγονότων, είτε ζουν στο χώρο μας είτε μακριά μας. Εκτός από τα μέλη του Αντιπροσωπετικού Συμβουλίου, αξίζει να αναφέρουμε και τους:Ανδρέα Τσάκα, Βαγγέλη Παπαχρήστο, Χρήστο Τσελίκη, Θοδωρή Βεζιάνη, Χαράλαμπο Κίτσιο, Γιώργο Σιούκουρα, Αντώνη Γκιώκα κ.ά.
Θα πρέπει να τονίσουμε, επίσης, ότι εμψυχωτής για την έκδοση ενός τέτοιου βιβλίου ήταν, πριν από λίγα χρόνια, ο ακούραστος Μενέλαος Ζώτος.
Μετά την παρουσίαση του βιβλίου, ο αντιπρόεδρος του Συνδέσμου εξέθεσε σύντομα και άλλες μορφές δουλειάς, τα δύο τελευταία χρόνια, των συνταξιούχων, έχοντας ως πρόεδρο τον άοκνο κ.Γιάννη Ανδρούτσο.
Ασφαλώς, δεν κάναμε πολλά, αλλά λίγα και καλά, έχοντας υπόψη το αρχαίο ρητό :”Ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ’ εν τω ευ το πολύ”.
Η δράση των συνταξιούχων δασκάλων μας επικεντρώθηκε και σε θέματα κοινωνικού, πολιτιστικού, εκπαιδευτικού και ιστορικού περιεχομένου. Όσοι δραστηριοποιήθηκαν, διατύπωσαν τις απόψεις και τους προβληματισμούς τους στον τύπο, σε συνεντεύξεις και ομιλίες, στις τηλεοπτικές εκπομπές στα Ελληνικά, σε διάφορα σχολεία, ιδίως στην Παιδαγωγική Σχολή, όπου, εκτός των άλλων, έγιναν και θεματικές συζητήσεις, όπως η “Φιλία”, το “Γνώθει σ’ αυτόν” κλπ.
Επίσης προσπαθήσαμε να αναδείξουμε προσωπικότητες του χώρου μας, όπως είναι ο Βασίλης Σαχίνης, ο Μηνάς Πάρας, ο Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης, ο Θοδωρής Μάλλιος, ο Αχιλλέας Μπότης ο Φώτος Τσούκλας, ο Θοδωρής Ράφτης, ο Φώτος Μπιτσιούνης κ.ά.
Δραστηριοποιήθηκαν περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση και στη συγγραφική εργασία οι:Χρήστος Ντρίτσος, Σωκράτης Παπαδόπουλος, Θεόδωρος Παππάς, Μιχάλης Μάσσιος, Χρήστος Ζώκος, Θανάσης Τζούμπας, Κώστας Γκατζιώνης, Βιργινία Αγγέλη κ.ά. Είναι μακριά μας ,αλλά βρίσκονται κοντά μας: Χρήστος Τσελίκης Θωμάς Παπάς, Κώστας Μακαριάδης Αριστείδης Ιασωνίδης. Μεγάλη και η προσφορά του Θεόδωρου Βεζιάνη που συγκέντρωσε και φωτογραφικό υλικό.
Όμως, είμαστε συνειδητοί ότι υστερούμε σε μερικά πράγματα.
Τι, λοιπόν, δεν μπορέσαμε να κάνουμε;
Δεν κατορθώσαμε να προβάλουμε πιο πολύ και πιο έντεχνα την προγονική μας κληρονομιά, ώστε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης στα δρώμενα του χώρου μας.
Δεν κατορθώσαμε να πείσουμε διάφορες ομάδες του πληθυσμού μας ότι ο πολιτισμός μας συνδέεται στενά με την Ορθοδοξία και ότι αυτά τα δύο έχουν συμβαδίσει πάντοτε.
Δεν κατορθώσαμε να σταθούμε όσο πιο κοντά στην Εκκλησία και να γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση.
Δεν κατορθώσαμε να βοηθήσουμε περισσότερο την τραυματισμένη παιδεία μας, σαν συνέπεια της μαζικής μετανάστευσης των νέων μας.
Δεν κατορθώσαμε να αποφύγουμε την κακοποίηση της γλώσσας μας στο τυπικό μέρος της και στην ορθογραφία.
Δεν κατορθώσαμε να αγγίξουμε όσο πρέπει την κοινωνικότητα, τουλάχιστον στους κόλπους του συνδέσμου μας. Αρκεί να πούμε ότι δεν παρευρεθήκαμε πάντα κοντά στους ταλαιπωρημένους και αρρώστους συναδέλφους μας, ώστε να απαλύνουμε τον πόνο τους και να μειώσουμε την πίκρα των δικών τους.
Δεν κατορθώσαμε να ενισχύσουμε τη φιλία και να απομακρύνουμε τη διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους σε συνεργασία με τα όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Έτσι ,η κοινωνική συνοχή, η ενότητα, στα χωριά μας βρίσκεται στα κακά της χάλια.
Δηλαδή, έχουμε προβλήματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούμε στο μέλλον πιο πολύ, μεθοδικά και ποιοτικά, έτσι που σε μια νέα εκδήλωση να παρουσιαστούμε «Πολλώ κάρονες».
ΣΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΟΥΤΣΗ
Στην ομιλία του ο συνταξιούχος δάσκαλος Δημήτρης Παππάς, ανάμεσα στα άλλα είπε:« Κύλησε ένας χρόνος χωρίς τον αείμνηστο Τάκη.
Αισθητή η απουσία του στους ανθρώπους της καρδιάς του, στους συγγενείς του, στους φίλους του, στους συνταξιούχους δασκάλους μας, στην κοινότητά του και ευρύτερα. Λείπει ένας νους φωτισμένος, συναινετικός, διαυγής, οξυδερκής.
Λείπει μια καρδιά που χωρούσε όλους, μια καρδιά μεγάλη, πλατιά, δυνατή, πλούσια, εύσπλαχνη, με χτύπους και παλμούς ευγενικούς.
Ένας άνθρωπος με φαντασία, με αισθήματα βαθιά, με λόγο εμπεριστατωμένο.
Άνθρωπος που είχε θέσει πάνω απ’ όλα την ανθρωπιά, την αρετή, τη δικαιοσύνη. «Χωρίς ανθρωπιά δεν αξίζει να ζει κανείς», έλεγε ο ενάρετος Τάκης.
Κι εμείς, ως συνάδελφοί του, τον τιμούμε και τον θυμόμαστε.
Τον ακούμε και τον βλέπουμε νο
Ριζωμένο βαθιά στην καρδιά μας. Ανεξίτηλα μένουν τα ίχνη του.
Αιωνία η μνήμη του!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου