του δημοσιογράφου Χρήστου Ντρίτσου, Δερβιτσάνη
Ήμουν τότε μικρός, ούτε στα οκτώ μου, όταν ένα χωριό ολόκληρο το απόγευμα εκείνου του Δεκέμβρη του ‘40 συνόδευε στην τελευταία τους κατοικία δύο Έλληνες φαντάρους. Ο ένας, ο ασυρματιστής Χριστόφορος, όπως τον έλεγαν, είχε τραυματιστεί θανάσιμα από τους βομβαρδισμούς των ιταλικών αεροπλάνων κάπου εκεί στην άκρη του χωριού, έχοντας στα χέρια του μια μάλλινη φανέλα και δύο ζευγάρια κάλτσες που τις έπλεκαν οι βορειοηπειρώτισσες γυναίκες εκείνον τον τρομερό χειμώνα για τους φαντάρους, όπως και ένα πάκο που του το έστελνε η μάνα του από κάποιο χωριό των Γιαννίνων, ενώ ο άλλος, ο Φώτος, είχε πέσει στο μέτωπο κοντά στο Παλιόκαστρο, όπου, όπως έλεγαν, αφού του είχαν τελειώσει οι σφαίρες, συνέχιζε να αμύνεται με ξιφολόγχη, με χέρια και με δόντια.
Κι αντήχησε στο διάβα, προς το νεκροταφείο, μαζί με το μοιρολόι της κυρά Κατίνας, που ήταν ξακουστή στο χωριό, και το «…τον τσολιά μας τον λεβέντη βρίσκει στα βουνα και ταράζει τον αφέντη το μακαρονά» της Βέμπο, της μεγάλης τραγουδίστριας του πολέμου, που βρέθηκε κι εκείνη εκείνες τις μέρες στο χωριό μας, όπου ήταν το Αρχηγείο, γυρίζοντας απ’ το μέτωπο. Μεγάλες στιγμές πόνου και ηρωισμού…
Ήταν οι μέρες που η μικρή Ελλάδα σήκωνε και πάλι το ανάστημά της κι έδειχνε ξανά στον κόσμο τι θα πει ελευθερία. Ήταν οι μέρες που ξετυλίγονταν στα μάτια όλων νέοι Μαραθώνες, Θερμοπύλες και Σαλαμίνες, οι μέρες που έρχονταν στ’ αφτιά μας η φωνή του ’21 ,οι μέρες που έλαμπε στα μάτια όλων το ένδοξο παρελθόν και το παρόν, το μεγαλείο της Ελλάδας ,που, όπως έλεγε ο Μαβίλης «…βασίλεμα δεν έχει…»
Και αντηχούσαν τότε τα μεγάφωνα και τα ραδιόφωνα για τον ηρωισμό των Ελλήνων. Και έλεγαν οι τρανοί του κόσμου για τους Έλληνες φαντάρους πως στα βουνά του Αργυροκάστρου πολεμούν θεοί και γίγαντες ενάντια της υποδούλωσης και του σκότους, εμψυχώνοντας και τους άλλους λαούς του κόσμου.
Και αποδέχονταν, μάλιστα κι εκείνοι ακόμη που ήθελαν να έβαναν τη ράτσα τους πάνω από όλους, πως κανένας στρατιώτης σ’ όλα τα μέτωπα απανταχού της γης δεν πολέμησε με τέτοιον ηρωισμό όπως οι Έλληνες φαντάροι και πως αν δεν ήταν αυτοί ο πόλεμος πιθανόν θα είχε πάρει άλλη στροφή.
Αυτά θυμάμαι πάντα, και δικαίως, όταν πηγαίνω στο νεκροταφείο του χωριού μου και στρέφω το βλέμμα μου προς τα δύο εκείνα μνήματα. Και σκέφτομαι τα τότε και τα τώρα. Ναι, και τα τώρα. Και ξεδιπλώνεται μπροστά μου από την μια μεριά η Ελλάδα των ηρωισμών και του φωτός που λάμπει στους αιώνες, και από την άλλη η σημερινή Ελλάδα…
Και ο καθένας μας δικαίως αναρωτιέται: Πού είναι εκείνα τα λαμπρά χρόνια; Γιατί οι τόσες και τόσες διχόνοιες στους ηγέτες μας; Πως δεν θυμόμαστε παραδείγματα αρχαίων που, όταν κινδύνευε η πατρίδα, ενώνονταν και έδιναν, μάλιστα, και την αρχηγία τους στους πιο ικανούς των;
Που είναι η ένωση ή το «υπέρ πάντων η πατρίς»;
Ας θυμηθούμε τον δίκαιο Αριστείδη που στην μάχη του Μαραθώνα έδωσε την αρχηγία του στον Μιλτιάδη. Επίσης σ’ αυτή τη μάχη, υποκλινόμενος στον αντίπαλό του Θεμιστοκλή, του είπε:«Ω Θεμιστόκλης,ας αφήσομεν τας έχθρας και ας φροντίσομεν δια την σωτηρίαν της πατρίδος, συ μεν άρχον και στρατηγός, εγώ δε υπακούον σε και συμβουλεύον τους άλλους».
Και οι ξένοι; Οι δυνατοί της γης; Αυτοί που πρέπει και το ‘χουν χρέος και παραγγελία και από τους πρώην ηγέτες τους για να ευγνωμονούν, να εξυμνούν, να βοηθούν και να προστατεύουν την μικρή αυτή χώρα, που έχει προσφέρει τόσα και τόσα στην ανθρωπότητα, κάνουν το αντίθετο, βοηθώντας τους εχθρούς κι εκείνους που ζητούν την κατάπτωση και τον τεμαχισμό της Ελλάδας. Και αυτό το λέγω όχι μόνον για τους γύρω εχθρούς της πατρίδας, αλλά και για τους μεγάλους της γης, που πολλοί από αυτούς έχουν φανεί αχάριστοι και απάνθρωποι σε πολλά μεγάλα εθνικά θέματα..
Οι Έλληνες το’ χουν καρφί και δεν θα ξεχάσουν ποτέ τη στάση των μεγάλων στην μικρασιατική καταστροφή που έβλεπαν το μακελειό μπροστά τους και δεν βοήθησαν όχι μόνον στον πόλεμο, αλλά και να σωθούν οι αθώες ψυχές από το μαχαίρι των Τούρκων και τα κύματα της θάλασσας.
Οι Έλληνες δεν θα ξεχάσουν ποτέ τα φοβερά εγκλήματα των ναζί σκοτώνοντας εκατοντάδες αθώες ψυχές και καίγοντας χωριά ολόκληρα. Οι Έλληνες δεν θα ξεχάσουν ποτέ τη στάση των μεγάλων και δυνατών, ακόμη και σήμερα, στον τεμαχισμό της Κύπρου. Και τέτοια φοβερά γεγονότα είναι πολλά. Και είναι αυτοί οι μεγάλοι που διατυμπανίζουν για δημοκρατία και δικαιοσύνη, που επεμβαίνουν στα προβλήματα των λαών όχι για να σώσουν και να ελευθερώσουν, αλλά για να ρίξουν τη θηλιά στο λαιμό στους λαούς και να εκμεταλλευτούν αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου