Νικόλαος Κ. Σύρμος - στην υπηρεσία της πατρίδας. Ένας αλύγιστος αγωνιστής που θέλει να μένει στη σκιά των γεγονότων

επιμέλεια Θ. Βεζιάνη  

Ο Νικόλαος Σύρμος έζησε τα γεγονότα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν γεννηθείς του 1902.

Το Σεπτέμβριο του 1916, ήρθαν και στη Δερβιτσάνη  τα ιταλικά στρατεύματα κατοχής,  που παρέμειναν, σχεδόν, μέχρι την  λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Νικόλαος, μ’  όλο που ήταν  σε μικρή ηλικία, εμπνευσμένος πατριωτικά και από τον πατέρα του, που είχε έρθει από την Αμερική, έβλεπε τα στρατεύματα αυτά με μίσος και μέσα σ’ αυτά τα γεγονότα έλεγε: «για την πατρίδα μας, τι κάνουμε…;».

Σ’ αυτή την περίοδο, η πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση, τον αναγκάζει να φύγει για Αργεντινή. Και απ’ εκεί με γράμματα και με άλλες μορφές δεν ξεκόβεται από τον αγώνα του για την πατρίδα, για την οποία έχει τάξει τον εαυτό του.

Επιστρέφει  ξανά στη Δερβιτσάνη. Βαστάει  στενές επαφές με όσους ενδιαφέρονται για τα κοινά, όπως έλεγε και ειδικά με τον αείμνηστο Βασίλη Σαχίνη, τον Νίκο Παπαδόπουλο και τον Ναπολέων Ζέρβα.

Με τον  Βασίλη Σαχίνη γνωρίστηκε το 1932. Η επίδοση του Νικόλαου με τα κοινά, άρεσε  του Σαχίνη και συνδέθηκε μαζί του στενά.

Ήρθε ο πόλεμος  του’40. Ο Σαχίνης  επιστρέφει από την εξορία που τον είχαν πάρει οι Ιταλοί μαζί με άλλους διανοουμένους.

Μελετώντας  τα γραπτά του Σύρμου, σε κάποια  σελίδα γράφει: 

«Με κάλεσε ο  Σαχίνης, το καλοκαίρι του 1943 και χωρίς καμιά επιφύλαξη  μου λέει: "Θέλω να πας στα Γιάννενα, να συναντήσεις τον Δεσπότη Σπυρίδωνα Βλάχο και αφού του φιλήσεις το χέρι εκ μέρους μου και της μητέρας μου, να τον ρωτήσεις, ο Βασίλης θέλει να μάθει τι θα πει Ε.Α.Μ."

Τον ερώτησα. Η απάντηση μου εδόθει αμέσως, λακωνικά, όπως συνηθίζει ο Μακαριότατος: Να πεις του Βασίλη Ε.Α.Μ. θα πει Κομμουνισμός, να λάβει τα μέτρα του».

 

Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από την επιστολή του Σύρμου προς τον Λυκειάρχη Νίκο Παπαδόπουλο, Γενικό Γραμματέα του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Δροπολιτών: 

«Αγαπητέ Νίκο, εύχομαι να είσαι πάντα καλά. Μιλήσαμε για την ιδιαίτερη πατρίδα μας, που ποτέ, δυστυχώς, δεν βρέθηκε για μας ούτε ευκαιρία κατάλληλη, χωρίς να δημιουργηθεί κάτι αντίθετο, είτε από εξωτερικούς εχθρούς, είτε από εσωτερικούς, οι οποίοι είναι χειρότεροι, και ακόμη συνεχίζουν.

Μου είπες να γράψω, έγραψα πολλά. Βάστα τα κυριότερα. Και το κυριότερο, θέλω να μείνω στη σκιά, δεν θέλω αυτοπροβολή. Όμως, εγώ δεν γυρίζω πίσω, πάω μπροστά αψηφώντας κάθε κίνδυνο, είμαι αποφασισμένος…!»

 

Ο Νικόλαος  έφυγε απ’ αυτόν τον κόσμο το 1987, η ψυχή του όμως θα πρέπει να παραμένει αναπαυμένη, γιατί οι δικοί του, το σόι του, συνεχίζουν τον δρόμο του, υπέρ πίστεως και πατρίδος.  

(Η σύνταξη  της εφημερίδας θα προσπαθήσει  να βρεθεί όσο περισσότερο  υλικό για τον Σύρμο και τον Παπαδόπουλο. Μπορείτε να βοηθήσετε όλοι σας σ’ αυτή την κατεύθυνση, πλουτίζοντας έτσι την ιστορία μας.)