ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ

του Επάρχου Φοινίκης Ζήσου Λούτση

 Tο Κόμμα «Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον» ΕΕΜΜ-MEGA διεισδύει μέρα με την ημέρα στην συνείδηση του Βορειοηπειρώτη και αρχίζει να γίνεται πίστη όπως κάποτε, το 1991 η αγαπημένη μας Ομόνοια. Το ασπάζεται η νέα γενιά, το κανακεύουν οι παρήλικες, το στηρίζουν οι διανοούμενοι και οι επιχειρηματίες. Το βλέπουν σαν όραμα, ένα όραμα ξεκάθαρο, αυθεντικό που προδιαγράφει και εγγυάται ελπιδοφόρο το μέλλον τους, ένα όραμα που εμπνέει δύναμη και σθένος στο αγώνα εθνικής επιβίωσης  και αξιοπρεπούς διαβίωσης.

 Το  όραμα αυτό δεν  προέκυψε από το τίποτα. Διαμορφώθηκε διαχρονικά ως αναμόρφωση του  οράματος «Ομόνοια». Σε  άλλες διαστάσεις. Οπτασία που μοιάζει  με ένα πανάρχαιο  πέτρινο οικοδόμημα, το οποίο ανακαίνισαν  οι ίδιοι οι νοικοκυραίοι. Με λάμψη  που δεν τυφλώνει. Με στέγη που δεν πλακώνει, με πέτρες ξεσκονισμένες που αποκαλύπτουν όλη τη φυσική τους ομορφιά και που δηλώνουν το κάθε ανεξίτηλο ίχνος της προϊστορίας μας. 

΄Ηταν μια ιστορική αναγκαιότητα η αναμόρφωση αυτού του οικοδομήματος που η οικογένειά μας, ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός, αγάπησε τόσο πολύ. Μα δε γίνεται διαφορετικά  σε μια γειτονιά  που οι άλλοι   φτιάχνουν επαύλεις  κι  εμείς να αφήναμε το σπίτι μας  χορταριασμένο, στενόχωρο, ετοιμόρροπο  και στέκι του διαβόλου!

΄Ισως για κάποιους αυτό να μοιάζει με φαντασία. Δεν είναι φαντασία, ούτε παραίσθηση. Είναι  πλέον μια πραγματικότητα. Το MEGA ανοικοδόμημα της Ομόνοιας είναι  έτοιμο να υποδεχτεί  όλα τα μέλη της  οικογένειας που  μετοίκησαν σε άλλα σπίτια ή που περίμεναν  στο υπόστεγο του παλαιού χρόνια ολόκληρα ανεμοδαρμένα και καταπικραμένα. 

Καλορίζικο λοιπόν το σπίτι μας! 

Αλλά, να, προσέξτε! Δεν είναι πανδοχείο που να μπαινοβγαίνει ο καθένας, να του στρώνουν οι άλλοι το τραπέζι, το κρεβάτι  να τρώει να κοιμάται και να φεύγει. 

Πρώτος κανόνας: συν Αθηνά και χείρα κίνα. 

Δεύτερος κανόνας: ο κάθε κατεργάρης στη θέση  του. 

Τρίτος κανόνας: αγάπα τον  πλησίον σου ως εαυτόν. 

Τέταρτος κανόνας: πριν πεινάσεις μαγειρεύεις.  

Πέμπτος κανόνας: τα εν οίκω μη εν δήμω. 

Και… αρκετούς κανόνες για να κρατηθεί το σπίτι δυνατό και η οικογένεια μας να ζήσει τη δική της θαλπωρή, για να μην σπρώχνει ο γείτονας το φράχτη και να στριμώχνει την αυλή μας, για να ακούγεται ομόφωνο το δικό μας τραγούδι, για να μη χάσουμε τη λαλιά μας και να κατεβάζουμε το κεφάλι όταν περπατάμε στο δρόμο της γειτονιάς, για να παίζουν ξέγνοιαστα τα παιδιά μας στη αυλή μας, για να μην φωλιάσει  μέσα μας οι ενδοιασμός αν αύριο το σπίτι θα είναι δικό μας και να μην ραγίσει η στέγη μας…

Οι  αρχιτέκτονες, που  είναι τα ίδια τα νέα παιδιά μας, την  κάναν τη δουλειά  τους, όπως την έκαναν τότε και οι γκριζομάλληδες. Και οι μάστορες  δεν άφησαν  καμιά χαραματιά που να μπορεί να διεισδύσει η καταιγίδα. Το σπίτι μας πανέτοιμο και καθαγιασμένο όπως το θέλουν οι πατεράδες  και οι ψυχές των προπατόρων μας.  Και τώρα χρειάζεται το σοφό κηδεμόνα του, τον οικογενειάρχη του, κείνον που βλέπει όλα τα παιδιά του ίδιο και που τα διδάσκει να μην κοιμούνται σε δάφνες. 

Προσέξτε, όμως, προσέξτε, μην  ξαναφωλιάσει ο  διάτανος  ανάμεσά μας, γιατί κι αυτός βιγλίζει έξω από την  πόρτα.  Αν ξαναρθεί ο διάβολος, το  δικό μας MEGA σπίτι, θα καταρρεύσει και τότε είναι που δεν το σώζουν ούτε υποστυλώματα  και ούτε ευχέλαια του παπά.