- του δάσκαλου Γιώργου Χαρίση -
Γεννήθηκε στο χωριό Ραχούλα το 1900 σε μια περίοδο που η φτώχεια στο Βούρκο ήταν πολύ μεγάλη. Ο κόσμος υπόφερε για ψωμί. Δεν έφταναν όλα αυτά, αλλά και οι Τούρκοι με τους φόρους τους και τους μπράβους τους βασάνιζαν το λαό.
Ο Κώστας ήταν από μια οικογένεια που αγαπούσε τα γράμματα. Ο πατέρας του ήταν παπάς. Αφού μεγάλωσε πήγε στο σχολείο στο χωριό Γέρμα και μετά στο Αλύκο, όπου τελείωσε την τέταρτη τάξη. Ήταν καλός μαθητής και διορίστηκε δάσκαλος, μ’ αυτή τη μόρφωση, στα χωριά του Βούρκου, όπως στο Λαζάτι, Καλτσάτι, Κουλουρίτσα, Σωπίκι και Βριόνι. Δούλεψε έτσι δάσκαλος 17 χρόνια και μετά του έρχεται η παύση από την κυβέρνηση. Ως φαίνεται το πάθος του για την ελληνική γλώσσα και την ορθοδοξία τον έκαναν ανεπιθύμητο. Σ’ αυτή την περίοδο, πέρα των άλλων και άνεργος, υπέφερε πολλά, αναγκάστηκε να πάει στο Φίερι και να δουλέψει εργάτης στην περίοδο 1946-47.
Το πάθος του για την ορθοδοξία και η επιθυμία του να υπηρετήσει θρησκεία, τον έκανε να συνεχίσει την ιερατική σχολή στο Δυρράχιο. Χειροτονήθηκε παπάς και διορίστηκε στα χωριά Τσούκα, Ραχούλα, Ιμεραφέντι. Δούλεψε τίμια ως ιερέας που ήταν. Απ’ το λαό δεν έπαιρνε τίποτα, διότι ο κόσμος ήταν φτωχός κι αυτός γνώριζε τι θα πει φτώχεια.
Να τι μας λέει ο Σπύρος Ιωαννίδης : «Βάφτισα ένα αγόρι κάποιου χωριανού στο Αλύκο κι εγώ ήμουν κουμπάρος. Αφού τελείωσε το μυστήριο λέγω στον παπά-Κώστα: ο κόπος σας παπά.
«Τίποτα, κάναμε το χριστιανικό καθήκον μας». Και όπως γνωρίζω καλά πουθενά δε έπαιρνε χρήματα, αλλά όχι μόνον τόσο, αλλά και όπου υπηρέτησε ως δάσκαλος οι ανθρωποι εκφράζουν τη μεγάλη ευγνωμοσύνη τους για το ιερό του έργο».
Μια μέρα συναντησα στο δρόμο τον παπα-Κώστα. Και μου λέει : «Ο Χαρίσης από το Αλύκο είσαι εσύ;» Ναι, του απάντησα. «Μου είπαν πως διδάσκεις ελληνικά στο οκτατάξειο του Αλύκου. Προσπάθησε να μάθεις σωστά στα παιδιά την ελληνική γλώσσα». Τον ευχαρίστησα και χωριστήκαμε τότε, αλλά η σκέψη μου παραμένει καρφωμένη στα σοφά λόγια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου