- του Πέτρου Κούρτη -
Η εθνική ανάταση, ο ενθουσιασμός, οι δραστηριότητες και η κοινωνική αλληλεγγύη, που ζήσαμε ως Εθνική Ελληνική Μειονότητα τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση της πολιτικής μας οργάνωσης Ομόνοια, έχει ανατραπεί και οι συμπατριώτες μας δικαίως βρίσκονται σε απόγνωση, η οποία τους οδήγησε στην πρόσφατη κινητοποίηση για την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κόμματος, απόγνωση οποία δημιουργήθηκε από τα εθελούσια σφάλματα της ηγεσίας μας.
Ως Έλληνες Βορειοηπειρώτες, μετά από αυτό το μεγάλο γεγονός, της 11ης Ιανουαρίου 1991, πλάσαμε αμέτρητα όνειρα και προσδοκίες, για να εξανεμιστούνε στη συνέχεια, παραχωρώντας τη θέση τους στην οργή μας. Δυστυχώς όμως αγαπητέ μου αναγνώστη, για τον λόγο του αληθές διαψευστήκαμε.
Η λαμπρή περίοδο των πρώτων χρόνων, μπορώ να πω, μέχρι τη «Δίκη Των 5» θα παραμείνει αξέχαστη και ας είναι ως οδηγός στις μελλοντικές μας κινήσεις. Σ’ αυτή την περίοδο όλοι, Προέδροι, σύμβουλοι, πρωτεργάτες μαζί με τον κόσμο μας, κάτι το καλό πρόσφερναν. Κι ο λαός την αποκαλούσε, «η Οργάνωσή μας».
Υπήρχαν και τ’ αρνητικά από τους επιτήδειους, από διάφορες μεθοδεύσεις, από υπεροψίες, από προσωπικές δοξασίες και ιδιοτελή συμφέροντα, από άρρωστες παθογένειες όπως και από ύπουλες ενέργειες όπως αυτή της συγκέντρωσης μερικών διανοουμένων Βορειοηπειρωτών, το Νοέμβριο του 1993 στα Τίρανα, προετοιμασμένη από παθιασμένα στελέχη της τότε Χοτζικής δικτατορίας. Ευτυχώς όμως που ανάμεσά τους συμμετείχαν και γνήσιοι πατριώτες και πραγματικοί αγωνιστές, από το Αργυρόκαστρο οι κύριοι Βεζιάνης και Κίκης, όπως και ο αείμνηστος καθηγητής, Γιώργος Παναγιώτης (Αντωνίου) από το χωριό Μάλτσιανη της περιοχής Θεολόγου, για να τους δώσει τα ρέστα, αλλά και τα παπούτσια στα χέρια όλων των αποστατών λέγοντάς τους:
« Την ιστορία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού η οποία γράφτηκε με τους αγώνες και το αίμα των προγόνων μας, δεν έχομε κανένα δικαίωμα να την αλλοιώσουμε ή να την παραχαράξουμε επειδή μας το ζητούνε κάποιοι θερμοκέφαλοι. Καθήκον μας είναι να την υπερασπιστούμε και πάνω στα αχνάρια τους να γράψουμε τη δική μας ιστορία».
Από τα δεκάδες, σχεδόν παρόμοια περιστατικά, αναφέρθηκα μόνον σε ένα, διότι δεν επιθυμώ να αναμοχλεύσω στη μνήμη του Έλληνα Βορειοηπειρώτη γεγονότα, πολλά από τα οποία τα έζησε, άλλα και άλλα την πηγή των οποίων θα την βρούμε στα ιδιοτελή συμφέροντα κάποιων που εναλλάσσουν τις καρέκλες, και οποιεσδήποτε καρέκλες, όπως άλλαζε ο Αλί Πασάς, τις γυναίκες. Τέτοιες μεθοδευμένες κινήσεις και ταχτικές όχι μονάχα μας πληγώνουν, αλλά κυρίως απαξιώνουν τους αγώνες μας και γινόμαστε υποχρεωτικά συνδαιτυμόνες μιας φαιάς παρωδίας εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.
Πολύ θα επιθυμούσα να γνωρίσω, εάν στη συνείδησή της η ηγεσία των τελευταίων χρόνων , ύστερα από τόσες εκλογικές γκάφες και τρομερές αδυναμίες στο θέμα της περιστολής της κομματικής αναρχίας που επικρατεί ως προς τη λειτουργία των θεσμών, της γεννήθηκε ποτέ το ερώτημα, το αν της ανήκει ακόμα αυτή η θέση, αυτή η καρέκλα. Εάν όχι, τότε έχουμε να κάνουμε με έλλειψη πολιτικής αιδούς και συνείδησης.
Δεν είναι δυνατόν όμως να μην αισθάνονται πικραμένοι οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, σαν φέρνουν στο νου τους την περίοδο όταν με την ψήφο τους έστειλαν στο Αλβανικό Κοινοβούλιο πέντε βουλευτές, ο αριθμός των οποίων στη συνέχεια κατέβηκε στους τρεις, ενώ το 2009 στον ένα και ασφαλώς στις επόμενες εκλογές ο Θεός να βάλλει το χέρι του, πράγμα που ασφαλώς δεν το πιστεύω.
Όσο για το πόσο ενδιαφέρεται η Αλβανική Πολιτεία για τα δίκαιά μας, αυτό το δοκιμάζουμε καθημερινά, αλλά το δοκιμάσαμε και το 1934 με την απαγόρευση της ελληνικής γλώσσας στο χώρο μας και ακόμα περισσότερο σήμερα με τα πρόσφατα γεγονότα της διαστρέβλωσης των σχολικών κειμένων και την ανιστόρητη διεκδίκηση ολόκληρων περιοχών από τους νέους ιστοριογράφους των Τιράνων, απαιτήσεις οι οποίες δεν στηρίζονται σε κανένα απολύτως ιστορικό έρεισμα.
Ασφαλώς που δεν είναι δυνατό να ισοπεδώσουμε ή να μηδενίσουμε τις πολύτιμες προσπάθειες μερικών ευσυνείδητων αγωνιστών που χρόνια στη σειρά προσπαθούνε τόσο δια μέσον του τύπου, όσο και στις πολιτικές αντιπαραθέσεις να φρενάρουν το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί στους κόλπους μας.
Δεν μπορώ όμως να παραδεχτώ τις εδώ κι εκεί προκλητικές κατηγόριες από τα στόματα μερικών επιτήδειων, όταν τις ανησυχίες αυτών των ανθρώπων, αυτών των πατριωτών τις σχολιάζουν ως δημαγωγία και αιδημοσύνη για προσωπικές αναρριχήσεις.
Όχι κύριοι. Αυτή η κατηγορία, αν υπάρχει και σίγουρα υπάρχει, ας το δείξει με τη δουλειά της, με τους αγώνες της και ο λαός, ξέρει να αξιολογεί, ξέρει να τιμά, ξέρει να σέβεται τη δύναμη του σπαθιού τους. Ένας λογικός και ικανός που θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική και ιδιαιτέρως με τα εθνικά θέματα, δεν διασύρεται από την καρέκλα, από την υπεροψία, από τα αξιώματα, είτε από την ευσωμία του, αλλά πρέπει να οδηγείται από την επιστημονική του κατάρτιση, από την οξυδέρκεια και διορατικότητα, από την ικανότητα να προσάπτει τα εθνικά συμφέροντα σύμφωνα με τις συγκυρίες και πάνω απ’ όλα από την πίστη και την αγάπη για την Πατρίδα του. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στις σημερινές γεωπολιτικές καταστάσεις μας χρειάζονται και οι ακαδημαϊκοί, αλλά και άλλο τόσο και οι Κολοκοτρώνηδες, και οι Παπαφλέσηδες, και οι Κοντουριώτηδες.
Όλα σχεδόν συνηγορούν πως η ηγεσία του νέου κόμματος, με τις δηλώσεις της, με τις διακηρύξεις της, με τα νέα στελέχη της, με τις νέες σε βάθος αναλύσεις της, με το νέο Προεδρείο της, αν και προσωρινό, σαν να προσπαθεί να βγάλει μαθήματα από τα εθελούσια σφάλματα του παρελθόντος.
Ας μην ξεχνούμε όμως πως οι ιδεολογίες και τα οικονομικά συμφέροντα υπήρξαν πάντοτε και συνεχίζουν να υπάρχουν, οι μεγάλοι ένοχοι των κοινωνικών εντάσεων και των πολιτικών αναστατώσεων. Με τα λύπης μου όμως διαπιστώνω εξ αρχής, χωρίς ασφαλώς να προσπαθώ να απογοητεύσω τόσο τους ιδρυτές του νέου πολιτικού φορέα, αλλά κυρίως τον Έλληνα Βορειοηπειρώτη, πως τόσο στο «Επίσημο Δελτίο», όσο και στην «Διακήρυξη», πουθενά δεν αναφέρεται ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» ή «Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός». Εάν αυτή είναι μια απλή παράλειψη και όχι ευσυνείδητη πράξη κάποιου συντάκτη, ή το αντίθετο, τότε διατηρώ το δικαίωμα να χειροκροτήσω μετά την «Ανάσταση».
Γι' αυτό ακριβώς το λόγο, απαιτούμε έναν νέο φορέα απαλλαγμένο από τις αμαρτίες του παρελθόντος, ένα φορέα εξαγνισμένο, έναν φορέα αδογμάτιστο, ριζοσπαστικό κι ενωτικό. Να υπηρετεί με πίστη τα ιδεώδη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, τη δικαιοσύνη, την αδελφοσύνη, την αξιοπρέπεια, και την αρετή του Ελληνικού πνεύματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου