Η αλβανική πολιτική κρίση και η θέση μας: Τι θα συνέβαινε αν ακούγαμε τον κο Ντούλε;

Την τελευταία εβδομάδα η παγκόσμια κοινή γνώμη παράλληλα με τις πολιτικές αναταράξεις στην Τυνησία και τον αραβικό κόσμο, παρακολουθεί με ενδιαφέρον και τα όσα διαδραματίζονται στην πολιτική ζωή της Αλβανίας. Έντονο είναι επίσης και το ενδιαφέρον των ελληνικών ΜΜΕ όπου πραγματοποιούνται εκτενή ρεπορτάζ καθώς και συζητήσεις στα πάνελ αρκετών εκπομπών.
Πάνω στο θέμα η προσοχή στρέφεται και στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα, αφού η ανησυχία για επέκταση της κρίσης και στις περιοχές μας είναι κάτι παραπάνω από εύλογη.

Την Πέμπτη 20 Ιανουαρίου μάλιστα, μία μέρα πριν από τις φονικές συγκρούσεις στα Τίρανα, ανάμεσα σε διαδηλωτές της αντιπολίτευσης και τις δυνάμεις ασφαλείας, ο εκπρόσωπος του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών Γρηγόρης Δελαβέκουρας, στις δηλώσεις του αναφέρθηκε - προφητικά ίσως - στην ανάγκη προστασίας και την ενίσχυση του αισθήματος ασφαλείας της ελληνικής μειονότητας. 

Αυτό που μπορούμε πάντως να πούμε με σιγουριά είναι ότι τα όσα διαδραματίζονται είναι ουσιαστικά μία αλβανική εσωτερική πολιτική διαμάχη μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς, στην οποία ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός δεν έχει κανένα λόγο να εμπλακεί.

Στις 19 Ιανουαρίου όμως ο πρόεδρος του Κόμματος Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Βαγγέλης Ντούλες καλούσε τους πολίτες της Αλβανίας σε μία μαζική και δυναμική συμμετοχή στις διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης, του Σοσιαλιστικού Κόμματος δηλαδή και άλλων σχημάτων της αριστεράς, που θα πραγματοποιούνταν δύο μέρες μετά.
Ως βουλευτής όμως και αρχηγός του συγκεκριμένου κόμματος ο κύριος Ντούλες σε ποιους ακριβώς πολίτες απευθυνόταν ουσιαστικά πέρα από τις τυπικές αναφορές προς τους "απογοητευμένους ψηφοφόρους ή όσων εκλάπη η ψήφος τους" το 2009;
Όπως και κάθε πολιτικός αρχηγός προφανώς κυρίως στους ψηφοφόρους του.
Σύμφωνα με τα πιστά στελέχη του ΚΕΑΔ, το κόμμα αυτό και ο Βουλευτής του αποτελούν τους αποκλειστικούς αντιπροσώπους της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, από την οποία όντως προέρχεται μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων τους.
Έτσι οι Βορειοηπειρώτες δεν είχαν παρά να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του "ενός και μοναδικού" εκπροσώπου τους στο αλβανικό κοινοβούλιο.

Γνωρίζουμε πολύ καλά τι συνέβη κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων της περασμένης Παρασκευής 21 Ιανουαρίου 2011, όπου είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τρία άτομα και να τραυματιστούν σοβαρά άλλα εξήντα.
 
Δεν μπορεί λοιπόν παρά να μην μας δημιουργηθούν τα ερωτήματα:
Τι θα γινόταν αν οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα του "αποκλειστικού" πολιτικού αντιπροσώπου τους;
Πως θα αντιδρούσαμε όλοι μας εάν, ω μη γένοιτο, ανάμεσα στα ονόματα των νεκρών ή ακόμα και των τραυματιών, υπήρχε και κάποιος ομοεθνής μας;
Αυτά τα ενδεχόμενα θύματα για ποιον θα έχαναν ή θα έβαζαν σε κίνδυνο τη ζωή τους;
Για ποια ιδέα; Για ποιο ιδανικό; Για το "σοσιαλισμό" του Ράμα ή για την "δημοκρατία" του Μπερίσα;
Γιατί κάποιοι παίζουν τόσο ανεύθυνα παιχνίδια στις πλάτες μας;
Γιατί το PBDNJ, εφόσον υποστηρίζει ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, προσπαθεί να μας παρασύρει σε καταστάσεις στις οποίες για κανέναν λόγο δεν πρέπει να συμμετέχουμε;

Κάποιοι κύκλοι προσπαθούν να διαδώσουν ότι τις δηλώσεις αυτές ο Βαγγέλης Ντούλες τις έκανε για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, για το "θεαθήναι" όπως λένε.
Μα είναι δυνατόν; Υποτίθεται ότι για έναν πολιτικό που θέλει να έχει το χαρακτηρισμό "σοβαρός", ο λόγος του πρέπει να είναι συμβόλαιο. Υπάρχει δηλαδή περίπτωση να κάνει κάποιος δηλώσεις που δεν θέλει  στην πραγματικότητα οι άλλοι να τις πάρουν στα σοβαρά; Τότε τι πρέπει να παίρνει κανείς στα σοβαρά απ 'όσα λέει;

Η φράση «αυτά που λέμε μην τα παίρνετε τις μετρητοίς» μπορεί να ειπωθεί μόνο σε επίπεδο παρέας. 
Εξάλλου ο ίδιος ο πρόεδρος του ΚΕΑΔ στο κάλεσμα για τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης δήλωσε χαρακτηριστικά:
«Στην πολιτική, η συνειδητοποίηση της ολοκλήρωσης του πολιτικού χρόνου, διακρίνει τους ηγέτες από τους τυχαίους τυχοδιώκτες».

Εμείς δεν έχουμε παρά να τον αφήσουμε στην κρίση των ίδιων των λόγων του, αλλά πολύ περισσότερο στην κρίση αυτών που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί.