Βέβαια ο καθένας, ανάλογα με την πολιτική παράταξη που υποστηρίζει, την ενότητα την ερμηνεύει διαφορετικά και κατά το δοκούν.
Για παράδειγμα το Κόμμα των Ελλήνων EEMM-MEGA προσπάθησε να υλοποιήσει το όραμα της ενότητας μέσα από πρόσκληση σε συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για τη στάση που θα έπρεπε να τηρήσει η Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην απογραφή πληθυσμού της Αλβανίας το 2011.
Η ΕΕΜΜ επίσης δεν παρέλειψε να προσκαλέσει τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της Β. Ηπείρου στις εκδηλώσεις - ανοικτές συζητήσεις που πραγματοποίησε για την κατάρτιση του υπομνήματος στο Υπουργείο Παιδείας για την εκπαίδευση στα ελληνικά μειονοτικά σχολεία και το Πλαίσιο Αιτημάτων. Όταν μάλιστα πήγαιναν στελέχη του Κόμματος των Ελλήνων να παραδώσουν τις προσκλήσεις στους ίδιους τους Επάρχους λάμβαναν από κάποιους την απάντηση: "Θα φροντίσω να μην πάρετε στην Επαρχία μου ούτε 5%!".
Τόση είναι η έννοια τους για την διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τόσο το πατριωτικό φιλότιμο τους!
Πέρα από αυτά όλα, το πως εννοούν την ενότητα η κλίκα που καπηλεύεται την Ομόνοια υπό την επικυριαρχία του ΚΕΑΔ το είδαμε και από τις δηλώσεις του Βασίλη Μπολάνου στην Αμερική κατά τη συνάντηση του με τους εκεί εκπροσώπους των Ηπειρωτών, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι "εμείς δεν συζητάμε με κανέναν άλλον, εμείς συζητάμε μέσα στην Ομόνοια κι όποιος θέλει να έρθει σε εμάς". Δηλαδή εμείς και ο εαυτός μας!
Την "ενότητα" την ζήσαμε πολύ καλά σε όλο το "κεαδίτικο" μεγαλείο της στο Αλύκο στην 22η επέτειο της 12ης Δεκεμβρίου 1990, όταν ο τοπικός Έπαρχος της συμφοράς Χρήστος Καϊσης απέφυγε να προσφωνήσει το κόμμα των Ελλήνων όταν ήρθε η σειρά του προέδρου του κ. Χρήστου Κίτσιου να καταθέσει στεφάνι. Κι αυτό λίγα μόλις λεπτά μετά την έκκληση του Προξένου της Ελλάδας στο Αργυρόκαστρο κ. Νίκου Κοτροκόη περί "ενότητας και ομοψυχίας" ενάντια στη διχόνοια που παρατηρούσε στις τάξεις των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών. Σίγουρα θα πήρε μία πολύ ισχυρή γεύση ο κ. Κοτροκόης, αλλά απ' ότι δείχνει η περαιτέρω στάση του, φαίνεται πως μάλλον προτιμά να επιμένει να κάνει τον βλάκα. Γιατί με το να συνεχίζει να μιλά περί "ενότητας" χωρίς όμως να χτυπά το χέρι στο τραπέζι και να βοηθά στην εξεύρεση λύσης για ουσιαστική ενότητα στόχων, τότε δεν κοροϊδεύει τους Βορειοηπειρώτες αλλά τον ίδιο του τον εαυτό.
Μ' αυτά και μ' αυτά λοιπόν φτάσαμε στην 22η επέτειο της ίδρυσης της Ομόνοιας στη Δερβιτσάνη, όπου για άλλη μια φορά η καθιερωμένη γιορτή επιστρατεύθηκε για την προβολή της ηγετικής κλίκας σαν να ήταν αυτή που δημιούργησε την ιστορική οργάνωση και αγωνίστηκε μέσα από αυτήν. Πάλι ακούσαμε τα παχιά λόγια περί "ενότητας, ομόνοιας και ομοψυχίας" αλλά η πραγματικότητα απείχε έτη φωτός από αυτές τις έννοιες.
Χαρακτηριστικό ήταν πως και φέτος, όπως επαναλαμβάνεται τα τελευταία τουλάχιστον πέντε χρόνια, δεν προσκλήθηκαν ούτε οι ιδρυτές, παρά μόνο οι τέσσερις - πέντε (από τους 25) που είναι αρεστοί στη σημερινή ηγεσία, ούτε οι τρεις πρώτοι πρόεδροι (αλλά μόνο οι τρεις τελευταίοι που αποτελούν άλλωστε και τη σημερινή ηγετική κλίκα), ούτε οι πρώην βουλευτές (παρά μόνο ο ένας εκλεκτός του πριν και μετά το 1990), ούτε οι τέσσερις εν ζωή φυλακισθέντες της "Δίκης των Πέντε" στα Τίρανα. Και για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς όχι μόνο δεν προσκλήθηκαν όλοι αυτοί, αλλά ούτε καν αναφορά δεν έγινε στα ονόματα τους.
Η σημερινή ηγετική κλίκα της Ομόνοιας δεν είναι ικανή να ενωθεί ούτε με αυτό το ηρωικό παρελθόν της οργάνωσης. Αντίθετα προσπαθεί να μας πείσει ότι την Ομόνοια τη ίδρυσαν ο Ντούλε με το Μπολάνο και τον Γιάννη Γιάννη κι ότι δεν υπήρξαν ποτέ ούτε ο Ανδρέας Ζαρμπαλάς, ούτε ο Σωτήρης Κυριαζάτης, ούτε ο Γιώργος Λαμποβιτιάδης, ούτε ο Θόδωρος Βεζιάνης, ούτε ο Βαγγέλης Παπαχρήστος, ούτε ο Ηρακλής Σύρμος, ούτε... ούτε... ούτε...
Κάθε άλλο όνομα πλην των σημερινών ηγετών και των παρατρεχάμενων στην αυλή τους είναι επικίνδυνο, ενοχλητικό και ανεπιθύμητο.
Το μόνο που έχει σημασία για τον Ελληνισμό, όπως είπε ευθαρσώς στην ομιλία του ο Μπολάνο, είναι να ξαναβγεί ο πρόεδρος του ΚΕΑΔ βουλευτής ως "αποκλειστικός αντιπρόσωπος" της ΕΕΜ. Προφανώς για να πατάει το πόδι του στη Βουλή κάθε τρεις μήνες, να μιλά γενικά και αόριστα μία φορά το χρόνο για τα δικαιώματα των μειονοτήτων και ενίοτε να καυγαδίζει κατόπιν συνεννοήσεως με τους εκπροσώπους των Τσάμηδων, δίνοντας παράσταση για τις κάμερες. Λέμε συνεννοήσεως γιατί πρέπει να πρόκειται για τρελές συμπτώσεις να βρίσκονται παράλληλα και οι δύο πλευρές την ίδια μέρα και ώρα στο αλβανικό κοινοβούλιο, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την αμέριστη στήριξη που προσέφεραν οι Έπαρχοι του ΚΕΑΔ στον δημοτικό σύμβουλο του τσάμικου κόμματος στους Αγ. Σαράντα, για να αναδειχθεί σε διευθυντή της Υπηρεσίας Ύδρευσης.
Έτσι λοιπόν στην κλασική εκδήλωση της Δερβιτσάνης είναι περιττό να πούμε ότι δεν προσκλήθηκαν άλλες πολιτικές δυνάμεις του τόπου.
Εξαίρεση όμως οφείλουμε να πούμε ότι αποτέλεσε, όπως και μεγάλη έκπληξη υπό κανονικές συνθήκες (αλλά τίποτα πια δεν πρέπει να μας εκπλήσσει) η παρουσία του άλλοτε καταραμένου "προδότη, διασπαστή, δούρειου ίππου, πεμπτοφαλαγγίτη" βουλευτή του LSI Βαγγέλη Τάβου.
Βέβαια οι σημερινές συνθήκες δεν επιτρέπουν να συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο πρόσωπο ως εχθρό και έτσι έπρεπε να ανακαλυφθούν άλλα πρόσωπα στα οποία θα φορτώνονταν αυτός ο άχαρος ρόλος.
Η τελευταία μέχρι στιγμής πράξη του δράματος περί "ενότητας" γράφτηκε στην Αθήνα, όπου το τελευταίο Σάββατο άρχισε η "διεύρυνση", το άνοιγμα της Ομόνοιας προς τη βάση, προκειμένου να δημιουργηθεί το παράρτημα της οργάνωσης στην ελληνική πρωτεύουσα.
Όμως και εκεί φάνηκε πάλι η έννοια που δίνουν στην "ενότητα" κάποιοι που θέλουν να έχουν το μονοπώλιο στον πατριωτισμό και την εκπροσώπηση, επιστρατεύοντας τις ειρωνείες, τις ύβρεις ακόμα και τις βλασφημίες, αφού δεν έχουν επιχειρήματα ουσιώδη προκειμένου να αντιπαρατεθούν στην όποια άποψη δεν τους είναι αρεστή.
Έτσι λοιπόν το συμπέρασμα είναι ότι μετά την επέτειο του Αλύκου τον Δεκέμβριο του 2012, χορτάσαμε πάλι από "ενότητα" και τον Ιανουάριο του 2013, με την επέτειο της Δερβιτσάνης όπου σβήσανε τα 22 κεράκια στην τούρτα, για να την χωνέψουμε στην Αθήνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου