H κυρία Ιωάννα Μεταξά - Φωκά υπερήφανη για τον παππού της Ιωάννη Μεταξά

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του εθνικού ηγέτη του "ΟΧΙ" στις 29 Ιανουαρίου 1941

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ  ΝΙΚΟΛΙΖΑ

 

Κάθε χρόνο, ανήμερα της  εθνικής επετείου του “ΟΧΙ”, την 28η Οκτωβρίου, το σπίτι του Ιωάννη Μεταξά στην Οδό Στρατηγού Δαγκλή 10, στην Κηφισιά, γεμίζει από κόσμο.

Η εγγονή του, Ιωάννα Μεταξά-Φωκά, μένει ένας φρουρός της μνήμης και της ιστορίας  του. Κάθεται στον ίδιο καναπέ που καθόταν εκείνος όταν είπε το ιστορικό "ΟΧΙ" στον Ιταλό πρέσβη Εμμανουέλε Γκράτσι. Φιλά ως κόρη οφθαλμού κάποιο κειμήλιο του παππού της,  ενώ απαγορεύει να βγει οποιαδήποτε φωτογραφία μέσα στην οικία που εκείνος έζησε  την ιστορικότερη στιγμή της νεότερης Ελλάδας. Αρχαιολόγος στο επάγγελμα η Ιωάννα Μεταξά-Φωκά, εδώ και δέκα περίπου χρόνια ασχολείται  με την ιστορία του Ιωάννη Μεταξά. Και μια πολύ σπάνια εξομολόγησή της, μέσα στα επίκαιρα για τον παππού της, για το ιστορικό ”ΟΧΙ” και για τις συγκλονιστικές στιγμές εκείνης της περιόδου. 

Κυρία Φωκά,πως  νιώθετε που φέρετε μια τέτοια ιστορία;

Σε περιόδους κρίσεως χρειάζονται φωτισμένες ηγεσίες για να αντιμετωπιστούν τα  προβλήματα. Ευχαριστώ τα «Επίκαιρα» και τη δυνατότητα που μου έδωσαν να θυμηθούμε σήμερα τις ιστορικές στιγμές του Ιωάννη Μεταξά.

Αισθάνομαι τιμή και υπερηφάνεια  γιατί έχω ως πνευματική κληρονομιά ό,τι πιο σπάνιο και πολύτιμο υπάρχει, την ιστορία του ανθρώπου που πολέμησε με θάρρος και αξιοπρέπεια για την τιμή, την ελευθερία και τη δόξα της Ελλάδας. Δι’ ένα Έθνος μικρό και ολιγάριθμον, όπως είναι η Ελλάς, η εθνική υπερηφάνεια είναι το πρώτιστον καθήκον, έλεγε. Γεννήθηκα κι έζησα με τις αρχές και τις αξίες του Ιωάννη Μεταξά, την πίστη του ότι το ήθος  και το πνεύμα έχουν πάντα μεγαλύτερη αξία από την ύλη.

Αλήθεια, τι σας  είχε μεταφέρει η μητέρα σας  ως προς το χαρακτήρα του παππού σας;

Παρόλο που δεν γνώρισα  τον παππού μου, ζει μέσα μου η  εικόνα του από τις αναμνήσεις της γιαγιάς μου και της  μητέρας μου, που πάντα μιλούσαν για το  φωτεινό και γεμάτο γλυκύτητα βλέμμα του, το πόσο τρυφερός και στοργικός πατέρας ήταν, το ήρεμο και λογικό ύφος με το  οποίο νουθετούσε τα παιδιά του και το πόσο συστηματικά ασχολήθηκε με την πνευματική και ηθική ανάπτυξή τους όσο και με την υγεία  και την άθλησή τους. Υπάρχει η αλληλογραφία τους, η οποία φανερώνει όλο το συναισθηματικό του πλούτο. Όταν βρισκόταν όλη η οικογένεια εξορία στην Κορσική και την Ιταλία, το διάστημα μεταξύ 1917 και 1920, έφτιαξε μόνος του ένα αλφαβητάριο για να μάθουν τα παιδιά του σε ηλικία πέντε έξι ετών ελληνικά.

Μνήμες έχω και από  φίλους που τον έζησαν από κοντά. Τακτικά επιζητούσε το διάλογο με ειδήμονες για να ελέγξει βαθύτερα τις σκέψεις του και να καταλήξει σε αποφάσεις. Το ”ΟΧΙ” δεν το κουβέντιαζε ιδιαίτερα με την οικογένειά του, αφού φανερά, με νουθεσίες και έργα, απευθυνόταν προς όλους, κτίζοντας το 1936 συνοχή, ομοθυμία και αισιοδοξία, ως στοιχεία απαραίτητα για την ευημερία και την άμυνα.