Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Οι αντίπαλοι…, οι δικοί μας

Τη λέξη «αντίπαλος» την μεταχειριζόμαστε στην καθημερινότητα με διάφορες έννοιες και σημασίες: ως αντίμαχος, ανταγωνιστής, αντίζηλος, ο αντίθετος του φρονήματος κ.ά. Όταν η έννοια της λέξης αντίπαλος μετατρέπεται σε αντιπαλότητα τότε παίρνει και ιδεολογική μορφή. Ιδού και η αντιπολίτευση που είναι μια πολιτική αντίθεση προς μια κυβέρνηση ή  το σύνολο των πολιτικά αντιτιθέμενων σ’ αυτήν κομμάτων, ο αντικειμενικός σκοπός των οποίων είναι η κατάληψη της εξουσίας.

Στο δικό μας χώρο, της ελληνικής μας κοινότητας, η αντιπαλότητα εκφράζεται στη διαμάχη που γίνεται για την κατάκτηση μιας θέσης ή ενός καθήκοντος: είναι αυτή βουλευτική η θέση ή ένα προνόμιο στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Ο κάθε υποψήφιος, σε αυτές τις αναμετρήσεις, θα έχει τη δική του στρατιά, τους δικούς του υποστηριχτές. Και είναι λογικό. Η στρατιά ή οι υποστηρικτές του άλλου, αυτομάτως παίρνουν την έννοια του αντιπάλου. Έχουμε συναντήσει τέτοιους αντιπάλους και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Ένα άτομο της οικογένειας να υποστηρίζει τον έναν υποψήφιο και άλλο άτομο τον άλλο υποψήφιο. Αυτή είναι και η πλατιά έννοια της δημοκρατίας.
Τι γίνεται, όμως, με τη λήξη της εκλογικής αναμέτρησης;

Έχουμε παρατηρήσει, ανά τον κόσμο, «οι αντίπαλοι» να δίνουν το χέρι ο ένας στον άλλο και ο χαμένος να εύχεται τον κερδισμένο. Ο τρόπος αυτός έκφρασης εκτός από τον δημοκρατικό πνεύμα, έχει μέσα του και τον πολιτισμό του ατόμου, της ομάδας ή μιας ολόκληρης κοινωνίας, που θα αγωνιστούν για την εφαρμογή της δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου για όλους τους πολίτες. Και για την δική τους παράταξη, μα και για τους  μέχρι χθες αντίπαλούς τους.
Αφορμή για να  αναπτύξουμε και να δώσουμε την έννοια της λέξης αυτής είναι  οι πληροφορίες που έρχονται από μερικές επαρχίες της δικής μας Ελληνικής Κοινότητας.

Μερικοί υποψήφιοι, που πήραν το χρίσμα του επάρχου, συνεχίζουν να βλέπουν ακόμα τους μη υποστηρικτές τους ως αντίπαλους. Ως πολίτες μιας άλλης επαρχίας, που λαθραία ήρθαν ή μένουν στην επαρχία αυτή, που δεν του έδωσαν την ψήφο τους, άρα μπορεί και  να μην αναδεικνύονταν στη θέση αυτή του τοπικού Άρχοντα. Οπότε αυτοί φταίνε. Και ως αντίποινο πρέπει να κουβαλούν πάνω τους, τουλάχιστον στη δική του θητεία, το «παρατσούκλι» του αντιπάλου.
Να τους κοιτάνε άγρια, να νιώθουν ακόμα μέσα τους πως αυτοί είναι πολίτες μιας κατώτερης τάξης, να τους τον χτυπάνε κατάμουτρα και να τους λένε: «Γιατί ήρθες σε μένα; Πήγαινε στον δικό σου, που ψήφισες, να σου λύσει το πρόβλημα».
Ακριβώς εδώ στέκει το κακό. Οι άνθρωποι αυτοί, φτωχοί από συναισθήματα δημοκρατίας, πολιτισμού, αλληλεγγύης και συγχώρεσης, που λέει και το Ευαγγέλιο, κατατάσσουν τους αντιπάλους τους στο στρατόπεδο των εχθρών. 

Ξεχνούν πως όλοι είναι ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ. Είναι μέλη της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, που αγωνίζεται μέσα στη χώρα αυτή για να επιβιώσει. Και η μάχη για επιβίωση δίνεται σε όλα τα μέτωπα: Στο ιδιοκτησιακό και το δημογραφικό, το εκπαιδευτικό και το θρησκευτικό, το πολιτισμικό και το κοινωνικό. Είναι μια Κοινότητα που βάλλεται από παντού, που συμπιέζεται, συρρικνώνεται, αλλοιώνεται με παντοίους τρόπους από τα σχέδια των εκάστοτε αλβανικών κυβερνήσεων.
Οπότε, αυτός ο αντίπαλος πού θα βρει άνθρωπο για να πει τα παράπονα του; Πού θα βρει   μια ψάθα ν’ απλώσει λίγο τα πόδια του; Ποιανού πόρτα θα χτυπήσει όταν η οικογένειά του βρίσκεται σε κίνδυνο; Ποιον θα πάρει ένα τηλέφωνο ν’ ανακουφίσει η καρδιά του;…
Ασφαλώς στους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ.  Στους ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ.

Οι εκλεγμένοι πρέπει να το συνειδητοποιήσουν ότι είναι  υπηρέτες του λαού που τους ανέδειξε με την ψήφο του, πως δεν είναι παντοτινοί και ούτε παντοδύναμοι, πως έχουν δικαιώματα αλλά έχουν και καθήκοντα τα οποία είναι πολύ βαριά, ιδίως σε ένα κράτος  αστάθειας και επίκλησης λόγω του ρευστού  πολιτικού κλίματος, της διαφθοράς και του εθνικιστικού πέπλου που το καλύπτει και γι’ αυτό να μην είναι ετεροβαρής αλλά αμφοτεροβαρής.

Πρέπει να μάθουν να λογοδοτούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα και στους ψηφοφόρους που τους ανέδειξαν αλλά και στα Συμβούλια των Παρατημάτων και το Γενικό Συμβούλιο της Ομόνοιας, όταν διατυμπανίζουμε ότι είναι υποψήφιοί της και σαν τέτοιους τους έχει εκλέξει ο λαός. 
Αυτό λέει  και το άρθρο 11  παράγραφος 6 του Καταστατικού: Το Σώμα των Αντιπροσώπων, που είναι το συμβουλευτικό και νομοθετικό όργανο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, καλεί κάθε έξι μήνες σε λογοδοσία, «στην ώρα των αιρετών» τους Έλληνες αιρετούς όλων των βαθμίδων και εκδίδει ενημερωτικά δελτία για τη δράση τους, από τα οποία θα εξαρτηθεί και η αξιολόγησή τους!
Ελπίζουμε πως θα τα δούμε στην πράξη και δεν θα μείνουν διατυπωμένα ως άρθρα στο καταστατικό.

www.sfeva.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου