Ο ιερέας Ιωάννης Ντάσης, γιος του Δημήτρη και της Αθηνάς, γεννήθηκε το 1913. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο χωριό του, στην Τσούκα. Το Δημοτικό Σχολείο το τελείωσε στο Λαζάτι. Ήταν καλός στα γράμματα. Όμως, παρά την επιθυμία του να συνεχίσει, δεν μπόρεσε γιατί δεν υπήρχε σχολείο. Κι έτσι για ένα διάστημα δούλευε στη γεωργία στο χωριό του.
Το 1938, με την επιμονή και τη θέλησή του, χειροτονείται ιερέας. Τότε υπήρχε έλλειψη για ιερείς κι έτσι κανονίστηκε ιερέας στο χωριό του.
Άρχισε να δουλεύει ακούραστα. Προσπαθούσε να κάνει τους χωριανούς του να αγαπήσουν την εκκλησία και τον τόπο τους. Έκανε αγώνα έτσι που τα παιδιά να μάθουν γράμματα στη μητρική τους γλώσσα, την ελληνική. Αγαπούσε πολύ την Ελλάδα και πάντα μιλούσε στο λαό για το μεγαλείο του ελληνικού Έθνους.
Πάντοτε προσπαθούσε να έλεγε και να διδάσκει την αλήθεια. Τόνιζε με έμφαση πως θα πρέπει να δουλεύουμε για να ζήσουμε καλά, να είμαστε ενωμένοι και να βοηθούμε ο ένας τον άλλον.
Ήταν πολύ εργατικός. Με το παράδειγμά του ο κόσμος τον αγαπούσε.
Όλη αυτή η αφοσίωση στο ιερό έργο του πατέρα Ιωάννη, δεν άρεσε τώρα στο κομμουνιστικό σύστημα που ήρθε στην Αλβανία. Κι έτσι το 1946 τον παίρνουν φυλακή. Το χωριό λυπήθηκε πολύ γι’ αυτόν τον άνθρωπο, αλλά όμως δεν μπορούσε να τον βοηθήσει γιατί η sigurimi ήταν στο κατώφλι της πόρτας παρακολουθώντας κάθε τυχών κίνηση.
Δε φτάνει αυτό, όντας ο ιερέας φυλακή, στο χωριό του τον αποκήρυξαν ως κουλιάκο. Ο πόλεμος της τάξης δυνάμωσε. Η οικογένειά του περνούσε μαύρες μέρες. Το τι τράβηξαν ένας Θεός το ξέρει.
Τα χρόνια περνούσαν. Το 1957 αποφυλακίζεται. Οι χωριανοί του χάρηκαν πάρα πολύ και θέλησαν να τον ξαναβάλουν ιερέα, αλλά δυστυχώς δεν του το επέτρεψαν.
Άλλα βάσανα συνεχίζουν. Το 1982 δραπέτευσαν για την Ελλάδα τέσσερα παιδιά από την Τσούκα. Ξανά ο πατέρας Ιωάννης στο στόχαστρο. Τώρα τον κατηγορούν για υποκινητή αυτών των πράξεων και συνεχίζουν να του κάνουν τη ζωή μαύρη, ώσπου το 1983 τον εξόρισαν στο χωριό Τσόρα των Αγίων Σαράντα μαζί με τη σύζυγό του Αιμιλία και τον μικρότερο γιο του Οδυσσέα για πέντε χρόνια. Υπέφεραν πολλά.
Μόλις ελευθερώθηκε ξανά η επιθυμία του ήταν να φορεθεί ιερέας, αλλά και πάλι δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η επιθυμία του.
Τα χρόνια περνούν. Ακούραστος ασχολείται με ότι του ήταν δυνατόν.
Το 1990 εκοιμήθει. Η μορφωμένη και παραδειγματική οικογένειά του καθρεπτίζει τον αγώνα του για ηθικές αξίες. Κι αυτό το επιδίωκε για όλους τους χωριανούς του.
Ένα από τα αγόρια του, ο Κώστας, χειροτονήθηκε ιερέας εκπληρώνοντας έτσι και τον πόθο του πατρός του, που τον καμαρώνει από ψηλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου