Να τους στηρίζουμε και να τους καμαρώνουμε

του δάσκαλου και δημοσιογράφου Χρήστου Ντρίτσου        

Η συζήτηση ήταν στο τέλος της. Άκουσα μόνον να λέει ο Ελλαδίτης πως δεν έχει κανένα χρέος η Ελλάδα να στηρίζει τους Βορειοηπειρώτες. Ενώ ο γηραλέος Βορειοηπειρώτης, πρώην δάσκαλος της ελληνικής γλώσσας, ήσυχα και με τρόπο πειστικό, του έλεγε πως αυτό είναι καθήκον και τιμή της Ελλάδας, όπως της καλής μητέρας για τα τέκνα της και περισσότερο για εκείνα που πάσχουν  και υποφέρουν.                                                 

Θίχτηκα ακούγοντας τέτοιου είδους λογομαχία. Και πότε; Ύστερα από περίπου είκοσι χρόνια, για να μη πω και από πριν, που έπεσαν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα στα σύνορα και πάτησαν οι Βορειοηπειρώτες ελεύθερα στο χώμα της πατρίδας τους  κι ένιωσαν τη ζεστασιά του. Και σκέφτηκα: Δημαγωγία ήταν και είναι άραγε για μερικούς, όσοι λίγοι κι αν είναι, ακόμα και σήμερα, που θεωρούν την Βόρειο Ήπειρο σαν ένα κομμάτι εγκαταλειμμένο, για να μη πω ξένο; Και πρέπει να καταλάβει ο κακώς λογικευμένος Ελλαδίτης πως το να στηρίζει και να δίδει η Ελλάδα  και κάποιο πενιχρό επίδομα στους λίγους που έχουν μείνει  Βορειοηπειρώτες, αυτό δεν θα πει ότι έλυσε το παν. Και, μολαταύτα,  πρέπει να πούμε πως οι Βορειοηπειρώτες ευχαριστούν καθημερινώς την Μητέρα Ελλάδα, όπως την ονομάζουν αυτοί ολόψυχα, γιατί είχαν χρόνια που τους έλλειπε και την ονειρεύονταν. 

Όποιος θέλει να αισθανθεί την ευγνωμοσύνη των γερόντων Βορειοηπειρωτών, ας κατέβει στην Βόρειο  Ήπειρο για να το νοιώσει από κοντά, να ιδεί τις θυσίες και  να ακούσει  από το στόμα τους πως, αν δεν παρέμεναν αυτοί σ’αυτά τα χώματα, θα έχουν αδειάσει τα χωριά και θα έχει ρημάξει ο τόπος. Και αυτό θα ήταν θάνατος για τη Βόρειο Ήπειρο. 

Κι ας θυμηθούν αυτοί οι ολίγοι Ελλαδίτες εκείνα τα πρώτα χρόνια της ανατροπής, οπότε  ξεσηκώθηκε όλος ο Ελληνισμός, εντός και εκτός Ελλάδας, για να βοηθήσει τους Βορειοηπειρώτες, με τρόφιμα, ρουχισμό, και ό,τι είχαν και δεν είχαν. 

Συγκινείται και τρέχει το δάκρυ, όταν θυμάται κανείς τον μικρό μαθητή Γιάννη Μπανάβη από τον Πολύγυρο της Μακεδονίας, που έστειλε βοήθεια στους πονεμένους Βορειοηπειρώτες και τις 85.600 δραχμές  που είχε στο κουμπαρά του ή τους μαθητές  από ένα  σχολείο της Θεσσαλονίκης που έστειλαν και τα λίγα χρήματά τους που είχαν μαζέψει από τα κάλαντα. 

Ναι, αυτή είναι η μεγάλη ψυχή του Έλληνα,μικρού και μεγάλου! Και οι Βορειοηπειρώτες έχουν καρδιά  και μνήμη να ευγνωμονούν και να θυμούνται.                                                                                           

Πρέπει να καταλάβει ο εν λόγω  Ελλαδίτης και όσοι σκέφτονται σαν εκείνος, πως οι Βορειοηπειρώτες είναι αυτόχθονες και από τους αρχαιότερους Έλληνες που πήραν μέρος με εφτά τριήρεις στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και που συμμετείχαν τακτικά κάθε τετραετία στους Ολυμπιακούς αγώνες, στους  οποίους, όπως είναι γνωστό, συμμετείχαν μόνον Έλληνες. 

«Ελλάς άρχεται εξ Ηπείρου» έγραφε κάποτε ο μεγάλος ιστοριογράφος του 1ου μ.Χ. αιώνα Διονύσιος Αλικαρνασσέας.  

Και πρέπει να πούμε πως  είναι αυτοί οι Βορειοηπειρώτες, που, βαστώντας μέσα τους άσβεστη τη φλόγα της παράδοσης, φύλαξαν βαθιά στην καρδιά τους τον θησαυρό των ιδανικών και των παραδόσεων, καθετί ελληνικό και αγαθό και που το μετέδωσαν και μεταδίδουν  από γενιά σε γενιά.  

Είναι αυτοί που φυλάγουν  τα ελληνικότατα και πατροπαράδοτα αυτά μέρη, βαστώντας στους πλάτες τους τα  δύσκολα χρόνια της μοναρχίας και της  δικτατορίας, τo δράμα και το κλάμα, τότε που φούσκωνε και ξεχείλιζε το ποτήρι της  οργής, τότε που σάπιζαν και αργοπέθαιναν στις φυλακές και που τώρα στα γεράματα, για κακή τους τύχη, ζούνε μόνοι τους, με τον πόθο και τη λαχτάρα του γυρισμού των παιδιών και των μικρών εγγονών τους. 

Είναι αυτοί που  στα  χρόνια του  αθάνατου έπους του ’40  άνοιξαν διάπλατα τις αγκάλες τους για τους ντυμένους στο χακί φαντάρους κι  έκαμαν το καθετί για αυτούς.

Είναι αυτοί που δραπέτευσαν ομαδικά από  τον αλβανικό τότε στρατό και έτρεξαν εθελοντές, μαζί με πολλούς άλλους, στα χιονισμένα και παγωμένα βουνά του πολέμου για να σηκώσουν πιο ψηλά το μεγάλο ΟΧΙ, γιατί ήξεραν κι ένιωθαν πως δεν  ήταν το ΟΧΙ μόνον εκείνου που το είπε με θάρρος και μεγαλόφωνα εκείνο το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου, χτυπώντας με τη γροθιά το τραπέζι και δείχνοντας την έξοδο στον ιταλό πρέσβη, αλλά ήταν το ΟΧΙ όλου του ελληνικού λαού, το ΟΧΙ της πατρίδας, το  ΟΧΙ τους, ο αντίλαλος  του οποίου έρχονταν απ΄ τα βάθη των αιώνων, απ’ το «γην και ύδωρ» και το «μολών  λαβέ».

Είναι αυτοί που, μέσα σε τρομερό ανθρωποκυνηγητό, και ξυλοδαρμούς, τραγουδώντας μεγαλόφωνα τον Ύμνο, διέσχισαν το 1994  τους δρόμους του Αργυροκάστρου, του Δελβίνου και των Αγίων Σαράντα για ελληνικά σχολεία και που φυλακίστηκαν, συνεχίζοντας τον ίδιο δρόμο του 1934 με την αποχή και το γράμμα στη Χάγη. 

Είναι και αυτοί οι φτωχοί γέροντες, που πρόσφεραν και το μικρό  επίδομα του Ο.Γ.Α.για τα αδέρφια τους που έπληξαν  τα τελευταία χρόνια οι μεγάλες πυρκαγιές στην Πελοπόννησο… 

Ναι, αυτοί είναι οι Βορειοηπειρώτες. Και, μολονότι ζουν  με τα μικρά νοικοκυριά και την οικονομία τους, ξανά αντέχουν γιατί φυλάγουν τα σπίτια τους , τις εκκλησιές, τους τάφους, τα  βουνά και τους κάμπους. Και ξέρουν να βαστάνε ψηλά το κεφάλι και να δείχνουν παντού την αγωγή τους, τον πολιτισμό τους, τον ψυχικό κόσμο τους, την ανδρεία τους, την ψυχή του Έλληνα, το μεγαλείο της πατρίδας. Και αυτό το έδειξαν και το δείχνουν καθημερινώς όπου ζουν και  δουλεύουν. 

Και για όλα αυτά οι Βορειοηπειρώτες δεν ζητούν επαίνους και χειροκροτήματα. Ανήκει σε μας να τους στηρίζουμε  και  να  τους καμαρώνουμε.

Ας το τονίσουμε  και πάλι: 

Είναι ακριβώς  αυτοί  οι  Βορειοηπειρώτες, που, κρατώντας μέσα τους άσβεστη τη φλόγα της παράδοσης, βάσταξαν και βαστάνε ζωντανή την ελληνική ψυχή στην Βόρειο Ήπειρο.  Δεν χρειάζονται εδώ παραδείγματα υπομονής και  επιμονής, ανδρείας και  πατριωτισμού.  

Ας αναφέρουμε μόνον ό,τι έχει πει, και εύγε του, ο Έλληνας μελετητής  Αλέξανδρος Φαρμάκης: «Κανένα κομμάτι της  ελληνικής γης  δεν γέννησε τόσους ευεργέτες όσο η Ήπειρος».Και αυτό γιατί οι Ηπειρώτες ξέρουν να εργάζονται τίμια, να αποχτούν και να βάζουν  τον ιδρώτα και τους κόπους τους στα θεμέλια  της  παιδείας, των γραμμάτων  και  της τελειοποίησης της ψυχής,  εκτελώντας συνάμα και το  μεγάλο καθήκον του φλογερού  πατριώτη.