ΗΠΕΙΡΟΣ, ο μύθος στην πραγματικότητα

  Ένα αξιόλογο, πρωτότυπο, το πρώτο στο είδος του μέχρι σήμερα  ντοκιμαντέρ, που όσοι το είδαν και το μελέτησαν, το αποκάλεσαν «Ο χρυσός δίσκος της Ηπείρου» , για το οποίο επιμελήθηκε την επιστημονική έρευνα και το σενάριο ο καθηγητής Παναγιώτης Μπάρκας.

  Στόχος του ντοκιμαντέρ αυτού είναι όχι απλώς να αποδείξει με σαφήνεια την ελληνικότητα του Βόρειου τμήματος της Ηπείρου, αλλά και να αποδείξει ότι οι σημερινοί Έλληνες Βορειοηπειρώτες είναι κληρονόμοι του αρχαίου και διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού, τον οποίο αξιοποίησαν για τη διατήρηση της εθνικής και πολιτιστικής τους ταυτότητας.

  Το ντοκιμαντέρ αποτρέπει, μέσα από ατράνταχτα στοιχεία τους αβάσιμους ισχυρισμούς, τόσο αλβανικής επιστημολογίας, όσο και της ιταλικής  και άλλων τέτοιων υποστηριχτών .

  Υλοποιήθηκε με τη χορηγία του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου.

Εργάστηκαν γι’ αυτό: φωτογραφία – κάμερα  Αρντιάν Ρέτζιος,

μοντάζ Αριστοτέλης Μάντης, σκηνοθεσία Βασίλειος Τσιούκλας.

  Μέλημά μας είναι η διάδοση του τόσο χρήσιμου αυτού ντοκιμαντέρ. Η εφημερίδα μας θα  αρχίσει να δημοσιεύει αποσπάσματα:

  To να αρνηθεί κανείς την ελληνικότητα της Ηπείρου μοιάζει με το να τολμήσει να σκεφτεί ότι η Αγια Σοφία κτίστηκε ως τζαμί.  

Η Ήπειρος… η γη των θεών, των μύθων, των ανθρώπων και των ηρώων, όσες φορές δοκίμασε στην ιστορία της την βαθιά μοίρα αμφισβήτησης, τόσες φορές μέσα από τη χόβολη, κατόρθωνε να ξαναζωντανέψει. Όπως στους θρύλους της για τη ζωή και το θάνατο. Για να προηγηθεί των καιρών στην αναζήτηση λύσεων για τη λύτρωσή του Γένους από τη σταύρωση μετά από κάθε ανάστασή του.

 Η Ήπειρος κατέστη έτσι ο πιο κατάλληλος χώρος για την αδιάσπαστη συμπλοκή του μύθου, της ιστορίας και της πραγματικότητας. Είναι η συνιστώσα που προσδιορίζει η γεωγραφία της φύσης της.

Η ουσιώδη επικοινωνία μαζί της, εξασφαλίζει στον Ηπειρώτη ηγεμονική πληρότητα. Ταυτόχρονα,… τον φυσιολογικό χώρο θεότητας. Μια οικεία και καθημερινή εμπειρία, που τη βιώνει ως μια εξίσωση των φυσικών, ηθικών και πνευματικών αξιών… Ως πραγμάτωση της ιδέας της ενότητας του σύμπαντος.

Για τον Ηπειρώτη, οι θεοί δεν αποτελούν πραγματικότητα που προηγείται του δικού του σύμπαντος, αλλά είναι προϊόν του δικού του ενδοκόσμου. Τη σχέση αυτή κωδικοποιεί σε μύθους, οι οποίοι λειτουργούν με μηχανισμούς θεϊκών και ανθρώπινων θεσμών.  

Το αξιολογικό σύστημα σχέσεων του Ηπειρώτη με τη φύση είχε, σε μια πρώτη φάση, κεντρομόλο δυναμική. Στη φάση αυτή οδηγήθηκε στην καθιέρωση του Μαντείου της Δωδώνης. 

Στη συνέχεια απόκτησε φυγοκεντρική δυναμική. Στην χωρο-χρονική ενότητα του ηπειρωτικού σύμπαντος, η δυναμική αυτή θα αντέξει, συμπορευόμενη το άπειρο μέλλον ως επιβεβαίωση των αρχέγονων και διαχρονικών αξιών της γης της Ηπείρου και των Ηπειρωτών.    

Η σχέση αυτή έχει χαράξει ιδιαίτερα την ταυτότητα του βόρειου τμήματος της Ηπείρου, ως ο τόπος που η δοκιμασία σημαίνει ύπαρξη.

Κατά συνέπεια, η αποκωδικοποίηση των «χρησμών» της διαχρονικής πραγματικότητας του τόπου αυτού, θα πρέπει να αναζητηθεί σε δύο άξονες: Ο ένας οδηγεί στο θεσμό της Ιεράς Φηγούς. Ο άλλος, στις σχέσεις που έχει με την Φηγό η ελληνική μυθολογία.

                      «Ζεύς ην, Ζεύς εστί, Ζεύς έσεται. Ώ, Μεγάλε Ζεύ!».

4000 χρόνια πολιτισμός γύρω από την «Iερά Φηγό»

Ο Αριστοτέλης χαρακτήριζε την Ήπειρο ΕΛΛΑΔΑ ΑΡΧΑΙΑ. Τη θεωρούσε κοιτίδα των Ελλήνων, διότι όπως γράφει «κατοικούσαν εδώ οι Σελλοί και οι τότε ονομαζόμενοι Γραικοί τώρα δε Έλληνες». Τα δυο ονόματα έχουν σχέση με την Ήπειρο. Το πρώτο, οι Γραικοί, σχετίζεται με την θεά Γαία-Γη, που κατοικούσε στην Ήπειρο.

Η προέλευση του δεύτερου οδηγεί στους Σελλούς και το γενάρχη τους  τον Ελλό, τον «εφευρέτη» του μαντείου της Δωδώνης, κατά  την πιο διαδεδομένη τοπική παράδοση.

Οι Σελλοί πρόφεραν το όνομά τους με τραχιά ορεσίβια προφορά αφαιρώντας το αρχικό «σ-ίγμα». Σαν αποτέλεσμα, από τη λέξη αυτή «Σελλείς», προήλθαν οι «Ελλείς» «Ελλάς» και «Έλληνες», καθώς και τα υπόλοιπα παράγωγά τους.

Σήμερα την ονομασία των ιδρυτών του μαντείου της Δωδώνης, την συναντούμε ατόφια ως όνομα της κοινότητας ΣΕΛΛΕΙΟ στην Πάνω Δρόπολη. Διατηρεί τον ίδιο ορθογραφικό τύπο με την αρχαία λέξη. Η κοινότητα Σελλειό βρίσκεται εκεί όπου θεωρείται η γεωγραφική περιοχή των αρχαίων Σελλών.

Πέραν του γλωσσικού και του γεωγραφικού τεκμηρίου, στο δυτικό τμήμα του σημερινού Σελλειού, και εντός ενός φυσικού οχυρού, σώζεται ακόμα και σήμερα το πανάρχαιο «κάστρο»…Ένα οχυρό με ογκόλιθους που ανάγεται στην εποχή του μυκηναϊκού πολιτισμού. 

Στην ουσία πρόκειται για πέντε πύργους με χτίσματα μεταβατικού ρυθμού, από χοντροπελεκητό προς πολυγωνικό. Για την κατασκευή τους χρησιμοποιείται η ένωση των λίθων με εντομή.

Βόρεια του Σελλειού, με την έννοια των αποστάσεων που συναντούμε στο μύθο, δηλαδή ακριβώς δίπλα,  υπάρχουν οι άλλες μαρτυρίες του μυκηναϊκού πολιτισμού. Οι τύμβοι του Βοδίνου, της Βόδριστας και της Κακαβιάς. Η ομοιότητά τους με εκείνους στη Βεργίνα  είναι αξιοσημείωτη. Η αλβανική αρχαιολογική σκαπάνη τους εντόπισε στη δεκαετία του ’50 του προηγούμενου αιώνα για να τους εξαφανίσει στη συνέχεια. Πάνω τους άνοιξε χωράφια  για να σπείρουν οι Έλληνες αγρότες της περιοχής σιτάρι και για να φυτρώσουν οι τσιμεντένιες κουφάλες των πολυβολείων.

Νότια  του Σελλειού, δίπλα στα κρατικά σύνορα, είναι η  Σωτήρα. Στην κεντρική πλατεία  του χωριού δίπλα στους γεροπλατάνους είναι στημένος ο κίων από γρανίτη. Ο τελευταίος από τους εφτά που αριθμούνταν εδώ. Αφαιρέθηκαν από έναν αρχαίο ναό στη θέση του οποίου σήμερα είναι κτισμένος ο ναός της Μεταμόρφωσης. Οι υπόλοιποι έξι εξαφανίστηκαν επί καθεστώτος Χότζα.

Παρακολουθήστε το πρώτο μέρος του ντοκιμαντέρ