Η Ελληνοπρέπεια των εκπροσώπων μας

Η ανάληψη του Υπουργείου Υγείας της Αλβανίας  από το μειονοτικό βουλευτή Βαγγέλη Τάβο, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη και θα ήταν τελείως αδιάφορη, αν δεν αντιδρούσαν οι εθνικιστές «Kuqezi» που κατηγορούν το Berisha για «προδοσία», γιατί μετά το Σπύρο Ξέρα στο Εργασίας, τοποθέτησε και δεύτερο Έλληνα υπουργό.

Για πρώτη φορά στην Αλβανική Κυβέρνηση συμμετέχουν δύο ελληνικής καταγωγής υπουργοί, από την αναγνωρισμένη περιοχή ως ελληνική μειονότητα. Τονίζω το «καταγωγής» και την «αναγνωρισμένη» γιατί δεν είναι πρώτη φορά που έχουμε ταυτόχρονα δύο Έλληνες υπουργούς στην Αλβανία, αλλά δεν είχαμε ποτέ δύο, που να συνδέονται πολιτικά με αυτή την περιοχή.  

Για τη συμμετοχή – συμπεριφορά των ελλήνων (εντός και εκτός εισαγωγικών) στις αλβανικές κυβερνήσεις, θα αναφέρω το χαρακτηριστικό παράδειγμα του Αλεξαντερ Μέξη που ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός του Δ.Κ. (1992 - 1996): Είναι συγχωριανός του μεγάλου ευπατρίδη Εθνικού Ευεργέτη Ευάγγελου Ζάππα και γόνος μιας οικογένειας που συνδέεται επίσης με αγώνες για την ελευθερία της Ελλάδος, ωστόσο ο ίδιος, το παρελθόν του το βλέπει σαν εμπόδιο στην καριέρα του και προσπαθεί  πεισματικά να το ξεχάσει. Είναι μία συμπεριφορά που ασφαλώς δεν τους χαρακτηρίζει όλους αλλά είναι το πρότυπο που «επιβάλουν» οι συνθήκες στις οποίες ενδίδουν οι περισσότεροι. 

Τα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας είναι δύσκολο να τα προσδιορίσεις γεωγραφικά και ακόμα πιο δύσκολο ανθρωπολογικά, αλλά αυτό είναι ένα πολύ  μεγάλο θέμα που δεν μπορεί να εξαντληθεί σε ένα άρθρο. Αυτό που μπορώ να κρίνω και να πω τώρα είναι ότι μου είναι ακόμα πιο δυσδιάκριτη, η ελληνοπρέπεια αυτών των υπουργών και γενικά των εκπροσώπων μας στην Αλβανία. Για εκπροσώπους σαν τον  κ. Τάβο, οι «Kuqezi» μάλλον θα έπρεπε να ευχαριστούν τον Berisha, παρά να τον κατακρίνουν. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του 2009, ο βουλευτής της Δρόπολης, αντιπολιτευόμενος τον  σημερινό προϊστάμενο του Sali Berisha, τον κατηγορούσε ότι δεν ενδιαφέρεται για την εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα των αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα ενώ στα πλαίσια του εορτασμού των 100 Χρόνων Ανεξαρτησίας της Αλβανίας, οργανώνει μεγαλειώδη εκδήλωση στο Αργυρόκαστρο με συγκροτήματα από το Τέτοβο…  

Παρακολουθώντας πολλά χρόνια τα βορειοηπειρωτικά κοινά, διέκρινα στους εκπρόσωπους μας τρεις τάσεις:

1) Σε αυτούς που για να επιβιώσουν ή να επωφεληθούν πολιτικά θεωρούν πως πρέπει να ενταχθούν αφομοιωτικά στην Αλβανία και κρατούν τον ελληνισμό μόνο για το χωριό τους.

2) Σε αυτούς που τον «πατριωτισμό» τον έκαναν επάγγελμα. Όταν δεν κατέχουν κάποια υψηλή θέση, θεωρούν πως είναι οι πιο αδικημένοι του τόπου και δεν τους «παρηγορεί» ούτε ο μιστός-αποζημίωση από κάποια ελληνική επαρχία, αφού το «κόμμα μας» τους άφησε στο «δρόμο». Στην κατηγορία αυτή θα έβαζα και κάποιους τοπικούς άρχοντες  που με τη συμπεριφορά τους , είναι σα να μας λένε πως «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, άλλοι αποφασίζουν, οπότε, ας εξασφαλίσουμε τον εαυτό μας και ότι θέλει ας γίνει…»

3) Σε αυτούς που θεωρούν ότι η πατρίδα δεν τους χρωστάει αλλά της χρωστούν και «τρώγονται με τα ρούχα τους» να κάνουν κάτι για τον Ελληνισμό. Δυστυχώς είναι μειοψηφία και συνήθως στο περιθώριο της πολιτικής αλλά υπάρχουν και δεν ανήκουν μόνο σε έναν πολιτικό χώρο…

Η επιβίωση και η ικανοποίηση φιλοδοξιών μέσα από την πολιτική δεν είναι πάντα κατακριτέα  και μπορούμε να πούμε πως εντοπίζονται και στις τρεις προαναφερόμενες τάσεις. Αυτό όμως που εξοργίζουν τον κοινό νου, είναι η αλαζονεία, η υποκρισία και η καπηλεία των θεσμών από «εκπροσώπους», στους οποίους οι συμπατριώτες μας τους εμπιστεύονται την ψήφο τους για να εκπροσωπήσουν αυτόν τον ταλαιπωρημένο τόπο…

Επειδή ως κοινωνία είμαστε πολύ εύκολοι στο να κατηγορούμε αλλά πολύ δύσκολοι να αναγνωρίζουμε το έργο των συνανθρώπων μας και χωρίς καμία διάθεση φιλοφρόνησης, θα ήθελα με την ευκαιρία να εξάρω το έργο του εκδότη της εφημερίδας «ΤΟ ΟΡΑΜΑ» κ. Θόδωρου Βεζιάνη που μου ζήτησε να γράψω στην εφημερίδα του. Έχει αστείρευτη ενέργεια, για την ενημέρωση, για την ανάδειξη του πολιτισμού και της ιστορίας της Βορείου Ηπείρου και την ενότητα του ελληνισμού. Έχει το μοναδικό χάρισμα να εκπέμπει αισιοδοξία, όσο δύσκολες και αν είναι οι καταστάσεις και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά για κάποιον που αισθάνεται μέτοχος του «Ωραίου Αγώνα»    

Εύχομαι καλή δύναμη και καλή συνέχεια στο έργο σας!

Λεωνίδας Παππάς για την εφημερίδα "ΤΟ ΟΡΑΜΑ"