«Είμαστε δικασμένοι εις θάνατον διότι είμαστε Έλληνες, ο Ελληνισμός όμως δεν πεθαίνει ποτέ»

του δάσκαλου Ανδρέα Τσάκα - Άγιοι Σαράντα

Στα σκοτεινά μπουντρούμια του μεσαιωνικού Καλιά, αγκομαχούν τα νιάτα των ελληνομαρτύρων Βορειοηπειρωτών, από τα απάνθρωπα βασανιστήρια των σαδιστών.

Σ’ ένα κελί με το Χαρμπάτση γράφουν οι μελλοθάνατοι αγωνιστές ένα πανό και το εκθέτουν από το μικρό παράθυρο:


«Είμαστε δικασμένοι σε θάνατο, διότι είμαστε Έλληνες. Θα πεθάνουμε ως ορθόδοξοι Χριστιανοί, ως Έλληνες, για τον Ελληνισμό. Ο Ελληνισμός, όμως, δεν πεθαίνει ποτέ».


Οργίζουν οι βασανιστές τους, όργανα του Χότζα, των κομμουνιστών, της κομμουνιστικής απάνθρωπης τυραννίας και δοκιμάζουν άλλα απάνθρωπα βασανιστήρια. Ο αείμνηστος Χαρμπάτσης ντουφεκίζεται αμέσως, ο ισοβίτης Φίλιππας μεταφέρεται στη φυλακή του Μπουρελίου. Δεν έπρεπε να ζήσει και ο Φίλιππας. Θα εξαφανιστεί. Υπάρχουν χιλιάδες δυο μέθοδοι. Δοκιμασμένη, πλέον, η καθαρή ελληνική συνείδηση. 

Ο Έλληνας συγκρατούμενος που ζει στην Ελλάδα σήμερα κ. Ηλίας Καραμπίνας, μας αποκαλύπτει: «Τίμιο παλικάρι, γενναίος Ελληνας, ο αείμνηστος Φίλιππας. Στην κατηγορία του σαν φιλέλληνας αντιτίθεται και λέει ανοιχτά, χωρίς καμιά επιφύλαξη: 

«Είμαι Έλληνας, γνωστή σε σας η καταγωγή μου, γνωστή και η κατηγορία μου, γνωστή πια και η θυσία μου».

Όντας κρατούμενος στη σκληρή αυτή φυλακή, νοιάζεται και εκεί για την ελληνική γλώσσα, μαθαίνει και τους συγκρατούμενους Ελληνικά. Έχουμε ένα γράμμα του που μας ζητούσε να του στείλουμε ελληνικά βιβλία.

  

Ο συγκρατούμενος Ηλίας Καραμπίνας έκλεισε τα μάτια του μαχητικού αθάνατου αγωνιστή Φίλιππα Παπαθανάση το 1952. Άγνωστος ο τάφος του. Στο σωρό των ομαδικών τάφων του Μπουρελιού που ακούστηκαν σ’ όλον τον κόσμο και ενοχοποιούν τους εγκληματίες που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια.

Το έργο των αθάνατων αυτών αγωνιστών θα φωτίζει πάντα το δρόμο μας, το δρόμο των αγώνων και θυσιών των προπατέρων μας.