Το να κατακρίνεις με απερισκεψία τη μητέρα πατρίδα δείχνει αγένεια και αχαριστία

του καθηγητή Δημήτρη Παππά

   Δεκάδες χρόνια στη σειρά, όντας αποκομμένοι από τον Εθνικό κορμό, υποφέραμε, πικραθήκαμε και η μητέρα Πατρίδα «πολλούς καημούς γεννούσε», αλλά μας έριχνε βάλσαμο παρηγοριάς.

   Μετά την μεταπολίτευση στην Αλβανία η πονετική αυτή μάνα, βαθιά συγκινημένη, μας δέχτηκε στις αγκάλες της, μας στήριξε ηθικά, για να συνέλθουμε από τη 45χρονη ψυχική συντριβή, μας βοήθησε οικονομικά με επιδόματα, με κίνητρα στον τομέα της επιχειρηματικότητας κ.ά. Και σήμερα, μόλο που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, μας βοηθά και  δεν αμφιβάλουμε ότι θα μας προσφέρει πάντοτε απλόχερα τη βοήθειά της.

Γι΄ αυτό είμαστε, και πρέπει να είμαστε χίλιες φορές ευγνώμονες και πάντα κοντά της, όχι μόνο σε καλές αλλά και σε δύσκολες μέρες.

  Μολαταύτα υπάρχουν περιπτώσεις, ίσως σε στιγμές ψυχικής έξαρσης, που μερικοί από  μας κατακρίνουμε, λέμε βαριές κουβέντες, επειδή δεν μας εξυπηρετεί όπως πρέπει ένας αστυνομικός, ένας δημόσιος υπάλληλος ή αντιμετωπίζουμε κάποια γραφειοκρατική  συμπεριφορά σ΄ ένα ίδρυμα, σ΄ ένα γραφείο κτλ. Ασφαλώς λάθη γίνονται και παραλείψεις  υπάρχουν, τα παράπονα όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνονται στους δρόμους, στα καφενεία, μέσα στα λεωφορεία, αλλά στα  αρμόδια όργανα της Ελληνικής επικράτειας ή στους αρμόδιους του τόπου μας, οι οποίοι οφείλουν να τα μεταφέρουν εκεί που πρέπει, εκφράζοντας έτσι την ελληνοπρέπειά μας. Εξάλλου, οι πιο ψύχραιμοι και μετρημένοι, νέοι ή ηλικιωμένοι ,θα είναι καλά να συμβουλεύουν και να πείθουν όσους παραφωνούν άτακτα και πολλές φορές όχι τεκμηριωμένα.

            

 Ένα απτό παράδειγμα: Προ καιρού κάποια κυρία, ίσως αλβανικής καταγωγής, μέσα στο λεωφορείο στην Κακαβιά (όπως μου είπε κάποιος) άρχισε να βρίζει την Ελλάδα και τους Έλληνες ασύστολα, επειδή ο αστυνόμος καθυστέρησε λίγο να σφραγίσει τα  διαβατήρια. Οι συνεπιβάτες, μάλιστα μερικοί Έλληνες του χώρου  μας, δεν αντέδρασαν στα λεγόμενά της.

Παρόμοια παραδείγματα μπορούμε ν΄ αναφέρουμε αρκετά, αλλά το να κατακρίνεις, να βρίζεις, έστω και εν βρασμώ ψυχής, την μητέρα πατρίδα με  απερισκεψία, δείχνει αγένεια και αχαριστία. Δείχνει ότι δεν σεβόμαστε τον ίδιο τον εαυτό μας, δεν τιμούμε εκείνους που στην κομμουνιστική δικτατορία βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, καθώς και μερικοί απ΄ αυτούς   εκτελέστηκαν για τα ελληνικά  ιδεώδη τους, όπως ο Ανδρέας Ανδρεάδης, ο Ευθύμιος Τάταρης, ο παπα-Κώστας από την Κοσοβίτσα, ο Παναγιώτης Ζέρβας, ο Θύμιος Γκίκας κ.ά.

  Είναι γεγονός ότι και αρκετοί Ελλαδίτες, μάλλον ανιστόρητοι, μας περιφρονούν κάπως και εκφράζουν κάποια δυσπιστία απέναντί μας, μολονότι είμαστε ομογενείς, αδέρφια. Έτσι προ καιρού, συνάντησα έναν Γιαννιώτη στην Οδό Μ. Αλεξάνδρου, κουβεντιάσαμε λιγάκι και, όταν του είπα ότι κατάγομαι από τη Δρόπολη του Αργυροκάστρου, απομακρύνθηκε χωρίς να πει τίποτε και κάνοντας μια απότομη κίνηση του χεριού.

Επίσης, πρόσφατα, μέσα στο λεωφορείο της γραμμής Ιωάννινα - Κακαβιά μια μεσόκοπη κυρία από ένα χωριό των Ιωαννίνων, αποκαλώντας τους ομογενείς σαν Αλβανούς, έβριζε συνέχεια και απαράδεκτα. Μολονότι προσπαθήσαμε να την καθησυχάσουμε και να την  πείσουμε, ώστε να  καταλάβει την αλήθεια και να  μη ξεστομίζει ώριμα κι άγουρα, δεν ήθελε ν΄ ακούσει τίποτε.

Αυτό συμβαίνει, γιατί αρκετοί δεν είναι ξεκάθαροι για το τι είμαστε εμείς, ποιο είναι το παρελθόν μας κτλ.

Επομένως, κάποιοι φορείς, τα σχολεία, ο τύπος, να μιλούν, να γράφουν, να εξηγούν τι είναι οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, ποια ήταν  η μοίρα τους. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο θα  αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις, οι καχυποψίες, τα μίση. Πάντως εμείς πρέπει να ξέρουμε, να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Έλληνες. Τον Ελληνισμό δεν μας τον χάρισε κανένας, ούτε και τον ζητιανέψαμε. και την εφημερίδα αυτή την επικαλούμαστε, την θέλουμε ως εφημερίδα του Ελληνισμού, ως  εφημερίδα της ενότητας, υπεράνω κομμάτων και ιδεολογιών.

Όσον αφορά τις σχέσεις μας και τη στάση μας με τον Εθνικό κορμό, με την μητέρα Πατρίδα, εμείς, ετούτο το υπολογίσιμο κομμάτι του  Ελληνισμού, πρέπει να είμαστε υπομονετικοί, εγκρατείς, σώφρονες. Η μάνα παραμένει μάνα, μας έχει όλους παιδιά της και πρέπει να ξέρουμε να ζούμε μ΄ αυτή και όχι να την πληγώνουμε με  απρεπείς και ανάρμοστες πράξεις και συμπεριφορές.

Εκτός αυτού, σε δύσκολες καταστάσεις που περνάει η μητέρα πατρίδα, όπως η σημερινή, έχουμε χρέος και καθήκον να τη στηρίζουμε και να την υποστηρίζουμε. Μα πως; Με την  πένα μας, με τις πράξεις μας και με διάφορους τρόπους να προβάλλουμε την προγονική μας κληρονομιά, τον ακτινοβόλο  πολιτισμό μας, την πλούσια και περίλαμπρη ιστορία μας, την  Ορθοδοξία  μας με χάρη και αίγλη περισσή.

Τον πρωταρχικό ρόλο προς την κατεύθυνση αυτή τον παίζουν εκείνοι που κρατούν το πηδάλιο του τόπου μας σε όποιο μετερίζι κι΄ αν βρίσκονται, οι διάφοροι φορείς και σύλλογοι,  όπως εκείνοι των συνταξιούχων δασκάλων, οι  άνθρωποι των γραμμάτων στη γενικότητα, ακόμη και  απλοί άνθρωποι, που είναι πολλοί στο χώρο μας.

  Τέλος, φρονούμε ότι οι συγκυρίες είναι δύσκολες και απαιτείται από μας νηφαλιότητα και εγρήγορση, πάντα  σεμνοί και ενωμένοι κοντά στην  μητέρα πατρίδα.

Προ ημερών γιορτάσαμε την  191^η επέτειο της  Επανάστασης του 1821.Οι αγωνιστές και οι ήρωές της αποτελούν πηγή έμπνευσης για όλους μας, ώστε να ενισχυθεί η κοινωνική συνοχή, για να ανταποκριθούμε καλύτερα στα επίκαιρα προβλήματα.