Βασίλειος Σαχίνης, ο Εθνομάρτυρας χωρίς τάφο(!;)

Mε την πένα του Σωκράτη Παπαδόπουλου

Δύο εθνομάρτυρες, ο Βασίλειος Σαχίνης και ο Γρηγόριος Λαμποβιτιάδης, κατά σύμπτωση είχαν πατεράδες από τη Δούβιανη και μητέρες από τη Δερβιτσιάνη, χωριά με μεγάλες και εξαίρετες παραδόσεις. Και οι δυο έχασαν τη ζωή τους απ΄ τους κομμουνιστές, Αλβανούς και Έλληνες,  του χώρου μας, πρώτα ο Σαχίνης το 1943 και αργότερα, το 1946, ο Λαμποβιτιάδης, τα οστά του οποίου, με τις πολλές προσπάθειες του γιου του Γιώργου, βρέθηκαν και ενταφιάστηκαν στο νεκροταφείο του  Αγίου Βλάση της Δούβιανης.

Πού είναι όμως ο τάφος του Βασίλη Σαχίνη;

Tο ανάποδο είναι: Ο « τάφος» του Λαμποβιτιάδη  δεν ξέραμε που ήταν, ενώ ο τάφος του Σαχίνη, ναι. Τώρα ξέρουμε που είναι  ο τάφος του πρώτου  και δεν ξέρουμε που είναι ο «τάφος» του δεύτερου.

Μα ποιος  είναι ο Βασίλης Σαχίνης;

Ο εθνομάρτυρας Βασίλειος Σαχίνης γεννήθηκε στη Δούβιανη το 1894.Μετά την αποφοίτησή του από το δημοτικό σχολείο της Δούβιανης πήγε στην Κωνσταντινούπολη πλησίον του πατέρα του και μπήκε στην Ρομβόρτειο Σχολή, όπου  διδάχτηκε και ξένες γλώσσες.

Το 1913 επιστρέφει οικογενειακώς στη Δούβιανη. 

Κατά τη διάρκεια του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα ήταν Γραμματέας της Αυτονόμου Ηπείρου. Αργότερα διορίζεται διδάσκαλος της ελληνικής γλώσσας στο Αργυρόκαστρο μέχρι το 1916.Μετά επιδόθηκε σε χρηματιστηριακές εργασίες συνεργαζόμενος με την Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, Ιταλικών και  Ελβετικών Τραπεζών, όπως και άλλων χωρών.

Από το 1920 μέχρι ο 1940 αποδεικνύεται ως φυσικός ηγέτης του Ελληνικού πληθυσμού του Νομού Αργυροκάστρου.

Το 1929, λόγω του εκκλησιαστικού ζητήματος, φυλακίζεται στις φυλακές των Τιράνων.

Το 1933 για το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων στο Αργυρόκαστρο ιδρύει την «Νέα Φιλική Εταιρεία»,η οποία στέλνει υπόμνημα στην Κοινωνία των Εθνών. Συλλαμβάνεται και εκτοπίζεται στο Αλέσιο.

Στις 27 Οκτωβρίου 1940 συλλαμβάνεται  από τους Ιταλούς και φυλακίζεται.

Στις 17 Νοεμβρίου 1943 συλλαμβάνεται από τα όργανα  του Sigurim, τα οποία του απάγγειλαν φοβερό κατηγορητήριο και την αυγή της επόμενης μέρας  δολοφονείται.

Η δολοφονία του  Βασίλη Σαχίνη ήταν μεγάλη εθνική απώλεια, γιατί αγωνίζονταν και θυσιάζονταν για αυτόν τον Ελληνισμό.

Το πώς δολοφονήθηκε ο Βασίλης Σαχίνης υπάρχουν  πολλές εκδοχές που ομιλούν οι συγγενείς του από το γένος της μητέρας του.

Eίναι εξαιρετικά εντυπωσιακό το γεγονός που συνεργάτες του τού είπαν πως ήταν στον κατάλογο για εκτέλεση και του προετοίμασαν τη δραπέτευση για  την Ελλάδα. Αυτός όμως άκαμπτος και συνεπής για το έργο του τούς είπε: «Γάμος χωρίς  κριάρι σφαχτό δε γίνεται»...

Ο Μπεντρί Σπαχίου, πρώην στέλεχος του Κ.Κ. Αλβανίας και συνεργάτης του Ενβέρ Χότζια, ο οποίος αργότερα έγινε κι αυτός θύμα της Κόκκινης Δικτατορίας, όντας στη φυλακή είπε σε δικό μας πολιτικό κρατούμενο, που δεν θέλει να του αναφέρουμε το όνομα, ότι το Βασίλη Σαχίνη δεν τον σκοτώσαμε εμείς οι Αλβανοί κομμουνιστές, αλλά οι δικοί σας σε συνεργασία με τους Ελλαδίτες.

Στις 22 Απριλίου του 1993 ο πρόεδρος της Δημοκρατίας της Αλβανίας, κ.Σαλί Μπερίσια, βράβευσε τον Βασίλη Μάνθιο Σαχίνη, μετά θάνατον, με το βραβείο «Μάρτυρας της Δημοκρατίας», ως διακεκριμένος για δημοκρατική πίστη και άκαμπτος μέχρι το τέλος της ζωής του.

Έτσι ο Βασίλης Σαχίνης αποθεώθηκε για τη δημοκρατία, τον Χριστιανισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα και εξαιρετικά των μειονοτήτων και δεν λογάριασε για τα ιδεώδη αυτά ούτε τη ζωή του.

Έχουν περάσει άνω από έξι δεκάδες από τότε και καμία δραστηριότητα δεν έχει γίνει προς τιμή του μεγάλου αυτού εθνομάρτυρα. Είναι ξεκάθαρο πως κάτι τέτοιο ούτε καν μπορούσε να γίνει την περίοδο του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όμως και ύστερα της πτώσης της κόκκινης δικτατορίας έχουμε σιωπή ιχθύων. 

Το πιο θλιβερό είναι που σήμερα δεν ξέρουμε ούτε τον τάφο του, ο οποίος κάποτε ήταν στο νεκροταφείο της Δερβιτσιανής, όπου τον είχαν ενταφιάσει οι δικοί του από το σόι της μητέρας του. Όταν ανακαινίστηκε το νεκροταφείο του χωριού αυτού, εκείνοι που τον υπολόγιζαν «εχθρό του λαού» όχι μόνον του χάλασαν τον τάφο, αλλά σκόρπισαν τα οστά του  ξανασκοτώνοντάς τον.

Είναι ιερό καθήκον να γίνουν όλες τις προσπάθειες από τα αρμόδια όργανα για να τοποθετηθεί στο θρόνο που του ανήκει ο μεγάλος αυτός μάρτυρας των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.