ΛΕΓΑΜΕ ΕΛΛΑΔΑ!

Λέγαμε Ελλάδα κι η λέξη αυτή σαν  βάλσαμο,
έπεφτε απάνω στην μεγάλη μας  πληγή.
Λέγαμε Ελλάδα και ήταν σαν να σβήναμε 
τη δίψα μας σε γάργαρη πηγή.

Λέγαμε Ελλάδα και τα μάτια μας  βουρκώνανε
και κρύβαμε εμείς τα δάκρυά μας 
και κρύβαμε τον πόνο, την αγάπη μας,
τους πόθους, τις λαχτάρες, τα όνειρά μας.

Λέγαμε Ελλάδα και κοιτάζαμε  τριγύρω μας,
είχαν αυτιά κι οι τοίχοι.
Λέγαμε Ελλάδα και σαν στρίγκλα παραμόνευε,
κριμένη κάπου η μαύρη μας  η τύχη.

Η λέξη Ελλάδα μεταφράζονταν σε έγκλημα 
και ήμασταν εμείς οι εγκληματίες,
που αφήσαμε τα νιάτα μας, τα κόκαλά μας 
σε φυλακές, στρατόπεδα, εξορίες.

Πόσοι λεβέντες δεν απλώσανε τα χέρια  τους
στο σύνορο, τα βόλια ας τους θερίσαν 
και λίγο χώμα, Ελλάδα, απ’ τα’  άγιο χώμα σου,
στην αγκαλιά τους ξεψυχώντας σφιχτοκλείσαν.

Ελλάδα, ένα όνομα, μια λέξη,
ένα μεγάλο όνειρο, ένας τρανός καημός.
Πενήντα χρόνια η καρδιά μας έχει αντέξει 
κι’ ήταν βαρύς, πολύ βαρύς ο χωρισμός.


(ένα από τα ποιήματα σε  εορταστική εκδήλωση
του σχολείου της Δερβιτσάνης)