Ακόμα «Δεν Ξεχνώ» τη μαρτυρική Κύπρο

του Κωνσταντίνου Χολέβα

«Δεν Ξεχνώ» ήταν το σύνθημα που είχαμε στην τσάντα μας, στο πέτο μας, στο αυτοκίνητό μας, στο σπίτι μας ή στο γραφείο μας οι περισσότεροι Ελληνες μετά την εισβολή του τουρκικού Αττίλα στην Κύπρο. Από τις 20 Ιουλίου 1974 ο χάρτης της ελληνικής Μεγαλονήσου, με το αίμα να κοκκινίζει το κατεχόμενο βόρειο τμήμα, ήταν το σήμα κατατεθέν του απανταχού Ελληνισμού και μας θύμιζε το χρέος μας. Να μην ξεχάσουμε τα εγκλήματα του Αττίλα και των Τουρκοκύπριων ακολούθων του. Να θυμόμαστε ότι η Κύπρος ήταν, είναι και θα παραμείνει ελληνική, παρά την προσωρινή Κατοχή και χωρίς αυτή η ιστορική παραδοχή να υπονομεύει την ανεξάρτητη κρατική υπόστασή της.

Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων της Ελλάδος και της Κύπρου στηρίξαμε το αίτημα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Οπως η Κρήτη, η Σάμος και άλλα τμήματα του Ελληνισμού πέρασαν από μία περίοδο ημιαυτονομίας και τελικά ενώθηκαν με την Ελλάδα, έτσι οραματιστήκαμε οι περισσότεροι την Κύπρο μετά την ανεξαρτησία του 1960. Οι αγώνες των Ελλήνων αδελφών μας στο νησί έγιναν για ένωση και μόνον ένωση. Και το 1931 και το 1955-59. Αυτό ζητούσαν οι Ελληνοκύπριοι κατά 97% με το δημοψήφισμα του Ιανουαρίου του 1950, αυτό επανέλαβαν όλοι οι βουλευτές της κυπριακής Βουλής, συμπεριλαμβανομένων και των αριστερών του ΑΚΕΛ, από το 1960 έως και τον Ιούνιο του 1967 (μας το θυμίζει ο Λάζαρος Μαύρος στη «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» Λευκωσίας, 17/7/2013).

Σήμερα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση με την παρουσία 40.000 Τούρκων στρατιωτών στα Κατεχόμενα, είναι δύσκολο να μιλούμε για ένωση. Τουλάχιστον ας διατηρήσουμε ζωντανή και άσβεστη τη μνήμη των κατεχόμενων τόπων και ας κρατήσουμε μέσα μας την ελπίδα για καλύτερες ημέρες. Ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα είναι το μέλλον της πολυεθνικής και διαρκώς ταραγμένης Τουρκίας. Ολα είναι πιθανά.

Εμείς δεν πρέπει να υπογράψουμε καμία συνθήκη ή σχέδιο τύπου Ανάν που θα νομιμοποιεί την εισβολή του Ιουλίου - Αυγούστου 1974 και θα καταδικάζει σε λήθη και εγκατάλειψη πανάρχαιες ελληνικές εστίες. Και να διδάσκουμε στα παιδιά μας την ιστορία των αρχαίων θεάτρων, των ορθόδοξων ναών, των μοναστηριών, των συλημένων κοιμητηρίων, των κλεμμένων χριστιανικών εικόνων, των πόλεων και των αγωνιστών της κατεχόμενης Κύπρου μας.

δημοκρατία 

Το σχόλιο μας: Το πρόβλημα στο Κυπριακό, δεν είναι τόσο οι στρατιώτες του Αττίλα, όπως γράφει ο κ. Χολέβας, γιατί θεωρητικά, έστω κι αν υπάρχει μία πιθανότητα στις χίλιες, μπορεί να έρθουν έτσι τα πράγματα που οι τουρκικές κατοχικές δυνάμεις να αποχωρήσουν κάποια μέρα από τη Μεγαλόνησο.

Το μεγαλύτερο πρακτικό πρόβλημα είναι οι έποικοι που ήρθαν από την Τουρκία από το 1974 και μετά, οι οποίοι μαζί με τους απογόνους τους έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τους γηγενείς Τουρκοκύπριους στην πληθυσμιακή σύσταση της Βόρειας Κύπρου.

Τα σενάρια με το τι θα γίνει με αυτούς και το ρόλο που θα διαδραματίζουν στην επόμενη μέρα με την επιρροή που θα έχουν δεν θα έχουν τελειωμό.