Καμμία πινακίδα στα ελληνικά στους οδικούς άξονες των νομών Αγίων Σαράντα και Δελβίνου

Και ενώ έχουμε κάθε δικαίωμα νόμιμο και σύμφωνα τη Σύμβαση Πλαίσιο, να αναρτήσουμε στα ελληνικά πινακίδες, σ’ όλες τις περιοχές που κατοικούν Έλληνες, ειδικά στους δρόμους δίγλωσσες, στα ελληνικά και αλβανικά, πέρασαν πάνω από 20 χρόνια από την πτώση του κομμουνισμού στην Αλβανία κι’ ακόμα ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματά μας δεν αξιοποιήσαμε.

  Μ’ όλο που η πινακίδα  φαίνεται μικρό πράγμα, εντούτοις είναι πάρα πολύ μεγάλο. Αυτή δείχνει πως εδώ συνεχίζει να υπάρχει Ελληνισμός. Πολύ χρήσιμο είναι και για τους περαστικούς, τουρίστες κλπ., οι οποίοι θέλουν να ξέρουν που βρίσκονται.

  Διαφορετικά είναι και στις τρεις επαρχίες του Αργυροκάστρου, που παντού είναι τοποθετημένες οι δίγλωσσες πινακίδες, ανεξαιρέτως πως στην αρχή μερικοί άρρωστοι εθνικιστές πήγαιναν και τις χαλούσαν.


  Λοιπόν, στις πινακίδες έχει την πρωτιά το Αργυρόκαστρο, ενώ στην υπαίθρια συνεχή ανάρτηση των σημαιών μαζί, αλβανικής και ελληνικής, στις πλατείες και των 5 επαρχιών , Δίβρης, Αλύκου Φοινίκης, Μεσοποτάμου και Λιβαδειάς, την πρωτιά την έχουν αυτές οι επαρχίες, γιατί στις επαρχίες Αργυροκάστρου  (Δρόπολη, Πωγώνι) ούτε καν υπάρχουν έξω μαζί αναρτημένες σημαίες η ελληνική με την αλβανική.


Παραθέτουμε και σχετικό άρθρο του κ. Δημήτρη Περδίκη από τον Πρωινό Λόγο

  *  O οδικός άξονας Μαυρομάτι - Γέφυρα Κρανιάς είναι εδώ και καιρό έτοιμος. Άργησε λίγα χρόνια να τελειώσει, όμως τώρα οι οδηγοί χαίρονται έναν σύγχρονο οδικό άξονα (Νο. 97) ο οποίος αφού διασχίσει την περιοχή του Βούρκου με τα χωριά της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, συναντά την οδό Αγίων Σαράντα - Γεωργουτσάτων (Νο.99). 

Η κατασκευή του δρόμου αυτού έγινε με ελληνικά κεφάλαια και με εργασίες ελληνικής τεχνικής εταιρείας. Ένα έργο υποδομής μεγάλης σημασίας για την δυνατότητα επιβίωσης και παραμονής των Βορειοηπειρωτών στις πατρογονικές τους εστίες. Ο οδικός αυτός άξονας διασχίζει σχεδόν στο σύνολο του μήκους του μια ελληνική μειονοτική ζώνη, αναγνωρισμένη και από το αλβανικό κράτος ως μειονοτική. Θα περίμενε λοιπόν κάποιος στην περίπτωση αυτή, ιδανική θα έλεγα για τον Ελληνισμό (αναγνωρισμένη μειονοτική ζώνη, ελληνική χρηματοδότηση, ελληνική κατασκευαστική εταιρεία) πως εδώ τουλάχιστον θα υπήρχε σεβασμός της συμφωνίας περί μειονοτικών δικαιωμάτων, την οποία η Αλβανία έχει αποδεχθεί και έχει υπογράψει. 

Όμως, φευ, ούτε εδώ υπάρχει εφαρμογή της συνθήκης που αναφέρει πως στις περιοχές όπου διαβιεί η μειονότητα οι οδικές πινακίδες πρέπει να είναι γραμμένες και στην γλώσσα της μειονότητας. Σε όλο το μήκος του οδικού άξονα δεν υπάρχει ούτε μια λέξη γραμμένη στα ελληνικά. Όλες οι πινακίδες είναι γραμμένες στα αλβανικά και μόνο. 

Θα ήταν ενδιαφέρον να ακούσουμε και κάτι από τους επάρχους της περιοχής που διασχίζει ο δρόμος, οι οποίοι σαν τοπικοί άρχοντες και εκπρόσωποι του Ελληνισμού της περιοχής έχουν κάθε θεσμικό δικαίωμα προάσπισης των μειονοτικών δικαιωμάτων. Σημαντικό όμως είναι και το ότι το Ελληνικό κράτος, η επιβλέπουσα αρχή, η κατασκευαστική εταιρεία, κανείς δεν φρόντισε για την εφαρμογή της αναγραφής των πινακίδων και στα Ελληνικά. Οι Αλβανοί, ξέρουμε πως θέλουν να κρύψουν οτιδήποτε το ελληνικό, κατά παράβαση των σχετικών συνθηκών. Εμείς όμως τι κάνουμε, τους αφήνουμε έτσι;

Το σχόλιο μας: Πράγματι κύριε Περδίκη, έχουμε κι εμείς την απορία, οι Έπαρχοι και οι Βουλευτές του ΚΕΑΔ, ως "αποκλειστικοί μας αντιπρόσωποι", τι στην ευχή έκαναν όλα αυτά τα χρόνια για το συγκεκριμένο θέμα; 

Πόσες φορές έθεσαν το ζήτημα στην αλβανική κυβέρνηση και βουλή ή στους αρμόδιους φορείς; 

Από πότε έχει να δώσει σημεία ζωής η "Ένωση Ελλήνων Επάρχων";

Αλλά τι να προλάβουν να κάνουν κι αυτοί οι μαύροι έπαρχοι, θα πείτε, όταν τους τελευταίους μήνες οι ίδιοι και οι υπάλληλοι τους δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να αγωνίζονται με κάθε τρόπο για το πως θα αναδείξουν και πάλι βουλευτή τον αιώνιο εκπρόσωπο - τουρίστα του Βούρκου...