Διακεκριμένος
ειδικός στην καλλιέργεια της ελιάς
από τον Χριστόφορο Μπεντούλη
Ένας εκ των διακεκριμένων πωγωνιτών, που συνέβαλε πολύ στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας όπου έζησε, ήταν και ο Δημήτριος Μούτσος. Ο Δημήτριος γεννήθηκε στις 29 Μαΐου 1918 στις Σχωριάδες Πωγωνίου. Το ελληνικό σχολείο το έκανε στο χωριό του και σε ηλικία των 13 ετών άρχισε την δευτεροβάθμια Γεωργική Σχολή της Καβάγιας, όπου συνέχισε τις σπουδές του για 4 χρόνια. Με το πέρας των σπουδών του εργάστηκε για 2 χρόνια πλησίον του Γεωργικού Γραφείου στο Ελμπασάν, ως ειδικός της ελιάς.
Το 1937 πηγαίνει στην Ιταλία, όπου για ένα χρόνο εξειδικεύεται στην καλλιέργεια της ελιάς. Αφού επέστρεψε από την ειδίκευση συνέχισε την ίδια δουλειά στην πόλη το Ελμπασάν. Αργότερα διορίστηκε προϊστάμενος στο φυτώριο της πόλης, ενώ όταν το 1949 συγκροτείται η κρατική φάρμα στο Ελμπασάν, διορίζεται διευθυντής της.
Το 1950 εργάζεται ως διευθύνων του γεωργικού τομέα του νομού του Ελμπασάν, ενώ το 1951 περνά στο καθήκον του διευθύνοντα του τομέα φρουτοκαλλιέργειας στη διεύθυνση των φαρμών στο Υπουργείο Γεωργίας στα Τίρανα. Κατά την περίοδο 1957-1970 ασχολήθηκε κυρίως με την δημιουργία νέων μονάδων οπωροφόρων δέντρων, όπως: ελιές, εσπεριδοειδή, αμπέλια κτλ. Σε μη παραγωγικά και άγονα εδάφη σε ολόκληρη την χώρα, γεγονός που ωφέλησε πολύ την οικονομία και τον έκανε γνωστό στους γεωργικούς κοινωνικούς κύκλους. Η τίμια και ακάματη δουλειά του έκανε να κερδίσει την εκτίμηση όχι μόνο των συναδέλφων αλλά και όλων των ανθρώπων, που σχετίζονταν μαζί του και που εργάζονταν στην γεωργία.
Το 1972 το αλβανικό κράτος τον στέλνει στην Κίνα για να προσφέρει την εμπειρία του στην καλλιέργεια της ελιάς και στην βελτίωση του είδους της. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε, ιδιαιτέρως, πως κατά την διάρκεια της περιόδου όπου η αλβανική πολιτική είχε καλές σχέσεις με το κινεζικό κράτος (μέχρι το 1978) και στην Κίνα πήγαν χιλιάδες αλβανών προς εξειδίκευση σε διάφορους τομείς, από την Αλβανία απεστάλησαν στην Κίνα μόνο δυο επαγγελματίες για να εξειδικεύσουν τους κινέζους: ένας εξ αυτών ήταν ο Δημήτρης μας για την ελιά και ο άλλος ήταν ο Λόρο Μπορίτση για το ποδόσφαιρο.
Όπως λένε οι αλβανοί που ήταν στην Κίνα εκείνη την περίοδο, μάλιστα και οι υπάλληλοι της αλβανικής πρεσβείας, εκείνους τους δυο τους υποδέχθηκαν και τους φιλοξένησαν ως σημαντικά πρόσωπα, με ειδικές συνθήκες (με δικό τους αυτοκίνητο, ειδικούς μεταφραστές, ποιοτικά ξενοδοχεία και υψηλούς μισθούς (παρόλο που τους μισθούς τους τα έπαιρνε η πρεσβεία, το κράτος). Αυτό το γεγονός δείχνει το πόσο άξιος ήταν ο συμπατριώτης μας. Για τον ίδιο σκοπό απεστάλη από το κράτος και στο Βιετνάμ το 1981.
Παρασημοφορήθηκε από το Προεδρείο της Εθνικής Συνέλευσης το 1957 με το Παράσημο της Εργασίας δευτέρου βαθμού και το 1978 με το Παράσημο της Εργασίας πρώτου βαθμού.
Για τις επιστημονικές και πειραματικές εργασίες του, το 1970 του απονεμήθηκε το Βραβείο της Δημοκρατίας πρώτου βαθμού.
Το 1950 παντρεύτηκε με την Σωτήρα, κόρη της αξιότιμης οικογένειας
Κολίτση από την πόλη του Βερατίου με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά: τον Νικολάκη, την Αιμιλία και την Ντιάνα. Δημιούργησε μια οικογένεια με ευγενικά και μορφωμένα παιδιά, τα οποία κέρδισαν επάξια την θέση τους στην κοινωνία, όπου έζησαν και εργάστηκαν.
Λόγω των ειδικών συνθηκών της εποχής που έζησε και έδρασε, όπου έπρεπε να ήσουν πολύ προσεκτικός να μην είχες πρόβλημα με το υπάρχων σύστημα εκείνης της περιόδου, πόσο δε μάλλον που ήταν και μέλος της ελληνικής μειονότητας, ήταν άνθρωπος με εκλεκτές παρέες, αλλά χωρίς να αποχωρίζεται από τους συγχωριανούς του και τα προβλήματά τους.
Πέθανε στα Τίρανα στις 31 Ιουλίου 1992.
από τον Χριστόφορο Μπεντούλη
Ένας εκ των διακεκριμένων πωγωνιτών, που συνέβαλε πολύ στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας όπου έζησε, ήταν και ο Δημήτριος Μούτσος. Ο Δημήτριος γεννήθηκε στις 29 Μαΐου 1918 στις Σχωριάδες Πωγωνίου. Το ελληνικό σχολείο το έκανε στο χωριό του και σε ηλικία των 13 ετών άρχισε την δευτεροβάθμια Γεωργική Σχολή της Καβάγιας, όπου συνέχισε τις σπουδές του για 4 χρόνια. Με το πέρας των σπουδών του εργάστηκε για 2 χρόνια πλησίον του Γεωργικού Γραφείου στο Ελμπασάν, ως ειδικός της ελιάς.
Το 1937 πηγαίνει στην Ιταλία, όπου για ένα χρόνο εξειδικεύεται στην καλλιέργεια της ελιάς. Αφού επέστρεψε από την ειδίκευση συνέχισε την ίδια δουλειά στην πόλη το Ελμπασάν. Αργότερα διορίστηκε προϊστάμενος στο φυτώριο της πόλης, ενώ όταν το 1949 συγκροτείται η κρατική φάρμα στο Ελμπασάν, διορίζεται διευθυντής της.
Το 1950 εργάζεται ως διευθύνων του γεωργικού τομέα του νομού του Ελμπασάν, ενώ το 1951 περνά στο καθήκον του διευθύνοντα του τομέα φρουτοκαλλιέργειας στη διεύθυνση των φαρμών στο Υπουργείο Γεωργίας στα Τίρανα. Κατά την περίοδο 1957-1970 ασχολήθηκε κυρίως με την δημιουργία νέων μονάδων οπωροφόρων δέντρων, όπως: ελιές, εσπεριδοειδή, αμπέλια κτλ. Σε μη παραγωγικά και άγονα εδάφη σε ολόκληρη την χώρα, γεγονός που ωφέλησε πολύ την οικονομία και τον έκανε γνωστό στους γεωργικούς κοινωνικούς κύκλους. Η τίμια και ακάματη δουλειά του έκανε να κερδίσει την εκτίμηση όχι μόνο των συναδέλφων αλλά και όλων των ανθρώπων, που σχετίζονταν μαζί του και που εργάζονταν στην γεωργία.
Το 1972 το αλβανικό κράτος τον στέλνει στην Κίνα για να προσφέρει την εμπειρία του στην καλλιέργεια της ελιάς και στην βελτίωση του είδους της. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε, ιδιαιτέρως, πως κατά την διάρκεια της περιόδου όπου η αλβανική πολιτική είχε καλές σχέσεις με το κινεζικό κράτος (μέχρι το 1978) και στην Κίνα πήγαν χιλιάδες αλβανών προς εξειδίκευση σε διάφορους τομείς, από την Αλβανία απεστάλησαν στην Κίνα μόνο δυο επαγγελματίες για να εξειδικεύσουν τους κινέζους: ένας εξ αυτών ήταν ο Δημήτρης μας για την ελιά και ο άλλος ήταν ο Λόρο Μπορίτση για το ποδόσφαιρο.
Όπως λένε οι αλβανοί που ήταν στην Κίνα εκείνη την περίοδο, μάλιστα και οι υπάλληλοι της αλβανικής πρεσβείας, εκείνους τους δυο τους υποδέχθηκαν και τους φιλοξένησαν ως σημαντικά πρόσωπα, με ειδικές συνθήκες (με δικό τους αυτοκίνητο, ειδικούς μεταφραστές, ποιοτικά ξενοδοχεία και υψηλούς μισθούς (παρόλο που τους μισθούς τους τα έπαιρνε η πρεσβεία, το κράτος). Αυτό το γεγονός δείχνει το πόσο άξιος ήταν ο συμπατριώτης μας. Για τον ίδιο σκοπό απεστάλη από το κράτος και στο Βιετνάμ το 1981.
Παρασημοφορήθηκε από το Προεδρείο της Εθνικής Συνέλευσης το 1957 με το Παράσημο της Εργασίας δευτέρου βαθμού και το 1978 με το Παράσημο της Εργασίας πρώτου βαθμού.
Για τις επιστημονικές και πειραματικές εργασίες του, το 1970 του απονεμήθηκε το Βραβείο της Δημοκρατίας πρώτου βαθμού.
Το 1950 παντρεύτηκε με την Σωτήρα, κόρη της αξιότιμης οικογένειας
Κολίτση από την πόλη του Βερατίου με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά: τον Νικολάκη, την Αιμιλία και την Ντιάνα. Δημιούργησε μια οικογένεια με ευγενικά και μορφωμένα παιδιά, τα οποία κέρδισαν επάξια την θέση τους στην κοινωνία, όπου έζησαν και εργάστηκαν.
Λόγω των ειδικών συνθηκών της εποχής που έζησε και έδρασε, όπου έπρεπε να ήσουν πολύ προσεκτικός να μην είχες πρόβλημα με το υπάρχων σύστημα εκείνης της περιόδου, πόσο δε μάλλον που ήταν και μέλος της ελληνικής μειονότητας, ήταν άνθρωπος με εκλεκτές παρέες, αλλά χωρίς να αποχωρίζεται από τους συγχωριανούς του και τα προβλήματά τους.
Πέθανε στα Τίρανα στις 31 Ιουλίου 1992.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου