Η Δούβιανη ήταν ένα από τα κεφαλοχώρια της περιοχής. Οι κάτοικοί της ήταν εργατικοί, φιλομαθείς και αγαπούσαν την πολιτιστική πρόοδο του χωριού και του τόπου τους. Αρχικά το παρθεναγωγείο, ένα από τα πρώτα του είδους του στην περιοχή και όχι μόνον και μετά το σχολείο του χωριού, είχαν παίξει μεγάλο ρόλο στην πολιτιστική εξέλιξη.
Οι δάσκαλοι που δίδασκαν στο σχολειό είχαν βαθιές γνώσεις και έμπνευσαν τους μαθητές να συνέχιζαν και ανώτερα σχολεία. Μολονότι με οικονομικές δυσχέρειες, ο κάθε γονέας προσπαθούσε έτσι που τα παιδιά τους να συνέχιζαν, όσο ήταν δυνατό και πιο ανώτερη μόρφωση.
Η Δούβιανη ακόμα και προπολεμικά είχε πολλούς μορφωμένους και επιστήμονες, που έχουν συμβάλει στην εξέλιξη όχι μόνον του χωριού της Δούβιανης, αλλά και ολόκληρης της περιοχής. Όλοι εκείνοι που σπούδαζαν έξω, καθώς και οι ξενίτες και οι μορφωμένοι ξαναγύριζαν στα μέρη μας για την εξυπηρέτηση και την ανάπτυξη του τόπου μας.
Ακόμα και προτού από τον πόλεμο οι περισσότεροι γιατροί η και δικηγόροι στο Αργυρόκαστρο ήταν από την Δούβιανη και από τα άλλα χωριά της Δερόπολης. Από την Δούβιανη ήταν και ένας μορφωμένος, οικονομολόγος που εξασκούσε κι΄ το επάγγελμά του στο Αργυρόκαστρο και εξυπηρετούσε όχι μόνον τους κατοίκους της Δερόπολης, αλλά και όλης της περιφέρειας.
Ήταν ο αείμνηστος, πατριώτης και εθνομάρτυρας Βασίλης Σαχίνης. Είχε γεννηθεί στην Δούβιανη στα τέλη του 19 αιώνα. Η οικογένειά του δεν ήταν πλούσια, αλλά με την βοήθεια των συγγενών της και με τις δικές της θυσίες, προσπάθησε να του δώσει όσο το δυνατό και πιο περισσότερη μόρφωση. Ο Βασίλης ύστερα από τα πρώτα μαθήματα που πήρε στο σχολείο του χωριού του, από τον διακεκριμένο δάσκαλο, τον Τζέρη, πήγε στην Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί συνέχισε ακόμα και στα σχολεία στην Ελλάδα.
Όλα του τα χρόνια εργάστηκε στο Αργυρόκαστρο, που είχε ανοίξει ένα σαν πρακτορείο για την εξαργύρωση των χρημάτων διευκολύνοντας όλους τους κατοίκους της περιοχής. Αγωνίζονταν συνεχώς για τη συντήρηση των ελληνικών σχολείων για ολόκληρη την περιοχή και όταν οι εθνικιστές αλβανοί θέλησαν να έκλειναν τα ελληνικά σχολεία στα χωριά μας, αυτός ήταν από τους πρώτους που οργάνωσε την ενεργή αντίσταση και έκαμε διαμαρτύρημα στην τότε ένωση των εθνών και με την προβουλεία του το 1933-1934 ο ελληνικός πληθυσμός πρόσφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου και επέτυχαν επίσημα το δικαίωμα της ελληνικής παιδείας.
Τον Βασίλη Σαχίνη τον σκότωσαν εν ψυχρό το 1944 οι κομμουνιστές αντάρτες μόλις πρόκαναν και μπήκαν στο Αργυρόκαστρο χωρίς δίκη, αλλά και χωρίς καμιά αιτία, μόνον και μόνον επειδή υπεράσπιζε τα δικαιώματα της Ε.Ε.Μ.
Στο Αργυρόκαστρο, προπολεμικά ακόμα, οι γιατροί ήταν από την Δούβιανη. Ο γιατρός παθολόγος, ο Τηλέμαχος Λαμποβιτιάδης είχε εξυπηρετήσει όχι μόνον τους κατοίκους της πόλης του Αργυροκάστρου, αλλά και όλης της περιφέρειας, ενώ ο Σ. Βοζώρης, γιατρός μάμος, έτρεχε από χωριό σε χωριό για να βοηθούσε τις γυναίκες στον τοκετό τους. Ο φαρμακοποιός Δήμος Παπαδόπουλος με τις αυτοποίητες συνταγές του, τις φαρμακευτικές συμβουλές του και την προσφορά του, ήταν πασίγνωστος σε όλη την περιφέρεια.
Ο χειρούργος Βασίλης Λαμποβιτιάδης ήταν ένας από τους θεμελιωτές του νοσοκομείου στο Αργυρόκαστρο και οι εγχειρίσεις που είχε κάνει ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, μπορεί να είναι μερικές εκατοντάδες. Εδώ θέλω να τονίσω ότι όλοι οι διανοούμενοι της Δούβιανης ήταν ενάντια των ναζι- φασιστών και έχουν βοηθήσει με ότι είχαν μπορέσει με τη ιατρική και με τα φάρμακα, είχαν σώσει ζωές ανθρώπων και καμιά κίνησή τους δεν ήταν λανθασμένη, όπως έχουν θελήσει και έχουν γράψει κάτι στα διηγήματά τους.
Τον στοματολόγο Γ. Λαμποβιτιάδη δυστυχώς, πολύ νέο τον εκτέλεσε το κομμουνιστικό καθεστώς με ψεύτικες κατηγορίες.
Και στα χρόνια του κομμουνισμού για την αγάπη που είχαν οι Δουβιανήτες για την μόρφωση πολλοί ήταν εκείνοι που με την ικανότητά τους αλλά και με πολλές δυσκολίες πήραν ανώτερη μόρφωση η αναδείχτηκαν στην δουλειά τους,.
Δυστυχώς τώρα το χωριό της Δούβιανης, με το φυγιό των κατοίκων του, πες και έχει μείνει έρημο. Λίγοι είναι εκείνοι που γυρίζουν και διορθώνουν τα σπίτια τους. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον κάτι καλλίτερο θα γίνει για να πάρει το χωριό το πρώτο του όνομα.
Το σπίτι μου δεν έμοιαζε δικό μου
Και το σοκάκι ακόμα πιο στενό
Μη ήταν εφιάλτης το ονειρό μου
Η ήμουν σε ξένο εγώ άλλο χωριό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου