ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΟΥ

 του καθηγητή Δημήτρη Παππά

         Πολλές φορές, ιδιαίτερα όταν αισθάνομαι δυσφορία από την κοινωνία της ασέβειας, της ανευλάβειας και από τις ανάρμοστες συμπεριφορές πολλών νέων ή ηλικιωμένων ακαλλιέργητων συνανθρώπων μας, οι σκέψεις μου πετούν αυθόρμητα στα παιδικά και νεανικά μου χρόνια.

Και τότε φέρνω  στο νου μου τους προγενέστερους ανθρώπους της καρδιάς μου, που  έζησαν ενάρετα, με εντιμότητα, ειλικρίνεια και σεβασμό στα θεία. Παρελαύνουν, επίσης, μπροστά μου οι αείμνηστοι δάσκαλοί μου. Όλοι αυτοί, εν πρώτοις οι γονείς μου και μετά οι διδάσκοντες, οι οποίοι, ποιος λιγότερο και ποιος περισσότερο, με γαλούχησαν και μου καλλιέργησαν τον χαρακτήρα.

Όμως αυτή τη  φορά θα αναφερθώ στους δασκάλους μου του Δημοτικού Σχολείου, πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και σ’ εκείνους του Επταταξίου στο Βουλιαράτι την περίοδο  1947-50.

Τι να πρωτογράψω γι’  αυτούς; Σ’ ένα τόσο σύντομο γραφτό δεν είναι δυνατό να τους πλέξω το εγκώμιο. Συνεπώς, νιώθω ηθική υποχρέωση να αναφέρω, τουλάχιστον, με σεβασμό τα ονόματά τους με λίγες χαρακτηριστικές φράσεις για τον καθέναν:

Ιωάννης Μπούζης: Δάσκαλος εργατικός, κύριος και λογικός. Ήξερε να συμπεριφερθεί  και να μεταδώσει στα παιδιά σταθερές γνώσεις, αλλά και να διαμορφώσει σ’ αυτά το ήθος και την αρετή.

Θεοδόσης  Λαζάκης: Δάσκαλος υψηλού βεληνεκούς, με ήθος και με ύφος, άριστος ερμηνευτής του Ευαγγελίου. Όντας κατατρεγμένος από τους κομμουνιστές, αφού τον συνέλαβαν το 1944, τον βασάνισαν απάνθρωπα και τον εκτέλεσαν στο Θεολόγο.

Δημοσθένης  Νάτσης: Με τις γνώσεις του, την κόσμια συμπεριφορά του και την ευπρεπή ενδυμασία του έχαιρε την συμπάθεια και την εκτίμηση όλων. Όμως στα τέλη του 1944 αναγκάστηκε να δραπετεύσει, για να γλιτώσει από την κομμουνιστική λαίλαπα.

Λάζαρος Πρώιμος: Δάσκαλος ακούραστος, μεταδοτικός στην ώρα της διδασκαλίας, άνθρωπος επικοινωνιακός και  ήπιων τόνων.

Γιώργος Καψαλίδης: Δάσκαλος καταρτισμένος επαγγελματικά, μεθοδικός, άνθρωπος κοινωνικός και με  χιούμορ. Υπέστη διαπομπεύσεις και εξορίες απ’ το καμμουνιστικό κατεστημένο.       

 Ίσως και  άλλοι δάσκαλοι  υπηρέτησαν στο χωριό μου για μια σύντομη περίοδο, αλλά στερούμαι αποδεικτικών στοιχείων γι’ αυτούς.        
 Στην περίοδο  1947-1950, χρόνια δύσκολα, βρέθηκα στο  Επτατάξιο σχολείο του Μπουλιαρατιού, το οποίο σχολείο έπαιξε σπουδαίο ρόλο,  ώστε η γενιά μου να καλλιεργηθεί πνευματικά και ηθικά. 
Αναφέρω ευλαβικά τους  αξιοσέβαστους δασκάλους μου:       

 Γιώργος Λίτσης: Δάσκαλος άοκνος, πάντα σεμνός, αγαπητός σε όλους, συνεπής και μετρημένος άνθρωπος.
Ευθύμιος  Τάταρης: Δάσκαλος με όλα του. Το αηδόνι της Ελληνικής γλώσσας. Μας ενέπνευσε την αγάπη για τη μητρική γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Έχαιρε υψηλό κύρος και εξαιρετική συμπάθεια.  Φυλακίστηκε  και οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Μενέλαος  Πόλλιος: Τα  Ελληνικά του άριστα. Δίδασκε την ιστορία με τον καλύτερο μεθοδικό τρόπο.
Σπύρος Γκάζιγκας: Γνώστης της Ελληνικής, καλοκάγαθος, ήπιος και σεβαστός.
Βαγγέλης  Ντρίτσος: Άριστος μαθηματικός, λογικός και σοβαρός άνθρωπος.
Θεόδωρος  Κουρούνης: Αγαπητός στους μαθητές. Πάντα εύχαρης και χαμογελαστός.
Θεόδωρος  Τάσης: Καλός μαθηματικός, εργατικός και επικοινωνιακός.
Μενέλαος  Πασχόπουλος: Καλός χρήστης της Ελληνικής γλώσσας, δραστήριος και αγαπητός στους μαθητές.

Όλοι αυτοί, ως τιμημένοι δάσκαλοι, άφησαν ανεξίτηλα  ίχνη στο νου και στην καρδιά μου.

Γνωρίζουμε ότι μια κοινωνία που δεν τιμάει  τον δάσκαλο, είναι ελλαττωματική. Κι αν ο δάσκαλος δεν αντιλαμβάνεται το ρόλο του, για τη διαμόρφωση της εθνικής κουλτούρας, είναι μειονεκτικός.       

 Είναι ευχής  έργον που και οι σημερινοί  δάσκαλοι βαδίζουν στα ίχνη  των δασκάλων εκείνης της πολύπαθης  γενιάς, όμως σε άλλες συγκυρίες  και σε διαφορετικό κοινωνικό ιστό.