Μία εθνική επέτειος, οι Βορειοηπειρώτες μαθητές και οι υπάλληλοι του εθνικού κέντρου

Για άλλη μια χρονιά στην επέτειο της εξέγερσης του Αλύκου ο ύπατος διπλωματικός εκπρόσωπος της μητέρας πατρίδας στο χώρο της αναγνωρισμένης Εθνικής Ελληνικής Μειονότητα, ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στο Αργυρόκαστρο δηλαδή, έλαμψε δια της απουσίας του.

Όμως εδώ θα εστιάσουμε στην σε μία άλλη επέτειο, εθνική και πανελλαδική, αυτήν της 28ης Οκτωβρίου και της διαχρονικής συμπεριφοράς του διπλωματικού υπαλλήλου του εθνικού μας κέντρου.

Πριν δύο χρόνια, κατά τη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων της επετείου του ΟΧΙ στους Βουλιαράτες Αργυροκάστρου, άγνωστοι σκόρπισαν στο χώρο έξω από το Στρατιωτικό Νεκροταφείο μικρά φυλλάδια στα οποία αποτυπωνόταν ένας γάιδαρος όπου στη θέση του κεφαλιού του, ύστερα από  φωτομοντάζ, υπήρχε το πρόσωπο του Έλληνα Προξένου Ιωάννη Ριζόπουλου. 

Πάνω από τον ιδιότυπο γάιδαρο γραφόταν η φράση «Σιωπή! Η πατρίδα κοιμάται ήσυχη» 

και από κάτω οι λέξεις «Κλωτσάει, Δαγκώνει!»

Αυτό που υπέθεσαν οι περισσότεροι ήταν ότι τα φυλλάδια αυτά υπήρξαν προϊόν κάποιων που είχα προσωπικά προβλήματα με τον Γενικό Πρόξενο της Ελλάδας στο Αργυρόκαστρο, αλλά γενικά δεν υπήρχε ιδιαίτερη διάθεση καταδίκης του γεγονότος. 

Παράλληλα η μαθητική και διδακτική κοινότητα του χωριού δεν είχε και την καλύτερη εκτίμηση για τον θεσμό του Προξενείου, αφού ως σχολική μονάδα με ιδιαίτερο συμβολικό χαρακτήρα για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, δεν έτυχε και της καλύτερης μεταχείρισης από το διπλωματικό όργανο που εκπροσωπούσε το εθνικό κέντρο.

Επικεντρώνοντας λοιπόν το ενδιαφέρον στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου του 2009 θυμόμαστε ότι ήταν η πρώτη χρονιά που μειώθηκε τόσο αισθητά το καλλιτεχνικό πρόγραμμα των μαθητών του σχολείου των Βουλιαρατών, αφού διήρκησε μόλις 10 λεπτά, ενώ προηγούμενες χρονιές κρατούσε τουλάχιστον μισή ώρα. 

Όταν μαθήτριες και καθηγήτριες δέχονταν την ερώτηση «Γιατί τα τραγούδια και τα ποιήματα κράτησαν τόσο λίγο;» , η απάντηση ήταν: «μας το επέβαλλαν από το Προξενείο». 

Η όλη διαδικασία ήταν κουραστική για τους επισήμους (Βουλευτές, Επάρχους, Υπουργούς, Δεσποτάδες, προέδρους, μα πάνω απ' όλα για τον εκπρόσωπο της μάνας Ελλάδας) μία με το τρισάγιο, μία με το προσκλητήριο νεκρών, μία με την κατάθεση στεφάνων... Έπρεπε λοιπόν η τελετή να συντομευθεί προς χάρην οικονομίας χρόνου.      

Αναρωτιόμαστε όμως. Τη στιγμή αυτή της εθνικής ανάτασης τη ζούμε κάθε μέρα; Υπάρχει πιο συγκινητική εκδήλωση για την επέτειο του ΟΧΙ από αυτήν στην οποία ακούμε τα ποιήματα και τα τραγούδια αφιερωμένα στην ημέρα πάνω από τα μνήματα των πεσόντων Ελλήνων στρατιωτών;  

Πριν εβδομήντα ένα χρόνια τα παλικάρια αυτά ήρθαν μέσα στα χιόνια και τις κακουχίες να αφήσουν τα κόκαλα τους στα βουνά της Πίνδου και της Βορείου Ηπείρου και οι σημερινές "προσωπικότητες" δεν μπορούν να σταθούν όρθιες στη μνήμη τους ούτε για μισή ώρα;

Έτσι και φέτος παρατηρήθηκε δυστυχώς το ίδιο φαινόμενο. Δεν είχαν συμπληρωθεί καλά καλά δέκα λεπτά από την ώρα που οι Δροπολίτισσες μαθήτριες ντυμένες με τις τοπικές νυφιάτικες στολές άρχισαν να απαγγέλλουν τα ποιήματα για τους στρατιώτες που κοίτονται σε εκείνο το χώρο, όταν ο εν Αργυροκάστρω αρχιϋπάλληλος του εθνικού κέντρου έκανε χειρονομία στην διευθύντρια του τοπικού σχολείου σε μορφή "ψαλιδίσματος", ώστε η τελετή να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατόν. Όχι ότι δεν περνούσαν ευχάριστα εκείνη την ώρα οι επίσημοι παρευρισκόμενοι, αν πάρουμε ως παράδειγμα ότι ένας πρώην μορφωτικός ακόλουθος, ένας Βορειοηπειρώτης βουλευτής και ένας Ελλαδίτης βουλευτής στήσανε πηγαδάκι την ώρα της εκδήλωσης όπου συζητούσαν και χαζογελούσαν. Πρόκειται για ένα γεγονός στο οποίο υπήρξε μάρτυρας και το καυτηρίασε μετά από λίγες μέρες στην εκπομπή "ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ.GR" ο δημοφιλής Ηπειρώτης τραγουδιστής Σάββας Σιάτρας.

Δεν φτάνει λοιπόν που εκείνη την ημέρα οι εκπρόσωποι του εθνικού μας κέντρου (Πρέσβης και Πρόξενος) έφτασαν στους Βουλιαράτες μισή ώρα μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας με αποτέλεσμα να τους περιμένει το πλήθος και να πάει πίσω όλο το πρόγραμμα, ήθελαν και την επετειακή εκδήλωση κομμένη και ραμμένη στις διαθέσεις τους.
Αλήθεια τελικά τι επιθυμούν επ' αυτού; να διεξάγεται στο νεκροταφείο των ηρώων μόνο το τυπικό μέρος της εκδήλωσης (τρισάγιο, προσκλητήριο νεκρών, κατάθεση στεφάνων);

Το σίγουρο πάντως είναι ότι η χειρονομία - ψαλίδισμα του γενικού προξένου αποδείχθηκε ότι είχε μία ευρύτερη έννοια για τον Ελληνισμό στα πάτρια εδάφη. Εκτός από το ψαλίδισμα στα ποιήματα και τα τραγούδια για το 'Επος του 1940, προειδοποιούσε και για το ψαλίδισμα στην μεταφορά των μαθητών στα σχολεία τους καθώς και για το, όχι απλώς ψαλίδισμα αλλά κούρεμα και μάλιστα γουλί, στις συντάξεις των ηλικιωμένων.

Έτσι κι αλλιώς η Βόρειος Ήπειρος έχει συνηθίσει να είναι "ψαλιδισμένη" στις προτεραιότητες της μητέρας Ελλάδος. Τουλάχιστον ας ελπίσουμε ο επόμενος απεσταλμένος της να έχει να πει έστω και έναν καλό λόγο...