Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Για να μην θρηνήσουμε κι άλλες χαμένες πατρίδες


του δάσκαλου και δημοσιογράφου Χρήστου Σπ. Ντρίτσου
 
Το να μη δοθεί το μικρό επίδομα ΟΓΑ στον έναν από τους δυο συνταξιούχους, πολύ περισσότερο βλάπτει παρά ωφελεί…!

 “Όπως και να φερθεί  κι  ό,τι   και να κάνει η Ελληνική Κυβέρνηση με μας τους Βορειοηπειρώτες, εμείς δεν αλλάζουμε, την Ελλάδα, να εδώ μέσα στην ψυχή μας, θα έχουμε πάντα”-, φώναξε και χτύπησε το στήθος της  για να δούνε και να  τ’ ακούσουν όλοι, σε μια πλατιά συγκέντρωση  η  μάνα Γαρούφω, όπως  της φωνάζουν όλοι στο χωριό, από τη Φοινίκη του Βούρκου των Αγίων Σαράντα. Και ξέσπασε το πλήθος σε ζητωκραυγές και χειροκροτήματα…(Ανατριχιάζει κανείς και παίρνει δύναμη όταν ακούει και βλέπει τέτοιες σκηνές πατριωτισμού και εθνικής περηφάνιας).           

 Συζητούσαν  εκεί, μεταξύ των άλλων, και  το ζήτημα του επιδόματος του ΟΓΑ και  αυθόρμητα γεννιέται το ερώτημα:            
 Γιατί  δόθηκε, άραγε, αυτό το  ελάχιστο επίδομα στους πονεμένους, αυτούς  ανθρώπους, όσο κανείς  άλλος Έλληνας; Και η απάντηση  έρχεται ευθέα: Για να βαστάξουν την  ψυχή τους στα πάτρια εδάφη, στη Βόρειο Ήπειρο, στο πονεμένο αυτό κομμάτι  της Ελληνικής γης. Ήταν μια σωστή απόφαση προς τους ταλαιπωρημένους Βορειοηπειρώτες, που η ιστορία και η ίδια η Ελλάδα τους τιμώρησε, για να μείνουν στον τόπο τους και να  φυλάξουν,  στα πάτριά τους  εδάφη, τα  νοικοκυριά τους, τα βουνά και τους κάμπους, τα  άγια αυτά  μέρη  που χρόνια τώρα τα έπνιξε  το δράμα και το κλάμα της ανέχειας, του κατατρεγμού, της αδικίας, της βρισιάς  και της υποτίμησης. Και έγινε αυτό γιατί,  με την ανατροπή του περασμένου δικτατορικού καθεστώτος  και το άνοιγμα των συνόρων, που το περίμεναν επί χρόνια  με λαχτάρα οι Βορειοηπειρώτες, έφερε στα μέρη αυτά και την μεγάλη μετανάστευση. Και φύγανε  οι νέοι για να βρουν το  ψωμί τους, που τους έλλειπε κι αυτό κάποτε, παίρνοντας μαζί τους  και τις οικογένειές τους.

Και έμειναν στα μέρη αυτά τα γεροντάκια, τα γερασμένα, ρυτιδωμένα  και κουρασμένα κορμιά, εκείνα που  χρόνια τώρα  βάσταξαν την Ελλάδα  άθικτη  και ιερή   στην καρδιά τους, εκείνοι που δεκάδες χρόνια υπέφεραν για την Ελλάδα τους, εκείνοι που προσκυνούσαν τα βράδια μπροστά στο κριμένο εικόνισμα για την Ελλάδα τους, εκείνοι που σφίγγανε τα δόντια  τους και περιμένανε. Για την Ελλάδα τους…           
 Και  η Ελληνική Κυβέρνηση έδωσε-  και την ευγνωμονούν  οι Βορειοηπειρώτες- αυτό το επίδομα. 
 Θα ήταν  γι’ αυτούς το πιο εύκολο  να κλείσουν τα σπίτια  τους και   να φύγουν με τα παιδιά τους για  “πέντε μέρες άσπρες»,που δεν τις έζησαν ποτέ, μέσα σε τόσα χρόνια σκοτεινά και άχαρα. Μα δεν το έκαναν   αυτό. Και μείνανε  στην Βόρειο Ήπειρο για τη Βόρειο Ήπειρο, με την ελπίδα  για “ένα καλύτερο αύριο”.           

 Ναι,  αυτά  είναι τα γεροντάκια της Βορείου  Ηπείρου. Είναι ακριβώς εκείνοι που στον καιρό του ’40 (τότε νέοι και τώρα γέροντες) άνοιξαν τις αγκάλες τους στους Έλληνες φαντάρους, είναι εκείνοι που σήκωσαν τη φωνή τους, να τ’ ακούσει όλη η Ευρώπη, το ’34, για ελληνικά σχολεία ,εκείνοι που έδωσαν και το λίγο ψωμί τους  στα πονεμένα αδέρφια τους στο λοιμό του ΄43- ‘44, εκείνοι που σχίσαν τους δρόμους του Αργυροκάστρου, Αγίων Σαράντα και Δελβίνου, κάτω  από φοβερό ανθρωποκυνηγητό, το 1993, ξανά για ελληνικά σχολεία , εκείνοι που  έδωσαν και το μικρό αυτό επίδομά τους  για τα  πονεμένα αδέρφια τους που ισοπέδωσαν τελευταίως το καθετί οι πυρκαγιές στην Πελοπόννησο. Ναι ,αυτοί είναι οι Βορειοηπειρώτες. Τους βλέπουμε  και ξυπνούν και ζωντανεύουν οι μνήμες μας. για τη λεβεντιά της ψυχής τους. Τους  ζηλεύουμε! Και  παίρνουμε δύναμη!...           


 Και η Ελλάδα, η λαχτάρα της ψυχής τους,, που  την ευχαριστούν για το μικρό  επίδομα  που έδωσε  σ’ αυτούς για να βαστάξουν την ψυχή τους(Οι μεγαλέμποροι και μεγαλοβουλευτές δεν ξέρουν πως βαστιέται η ψυχή μέσα από τα δόντια για να μη  φύγει απ’ την ανέχεια),παίρνει  τώρα κάποια άλλη απόφαση: Να μη δοθεί το μικρό αυτό επίδομα   στον έναν από τους δύο συνταξιούχους Βορειοηπειρώτες, αφήνοντάς τους να ζήσουν   μόνον  με  340  ευρώ  , με τη γριά τους και άλλα μέλη της οικογενείας που τα έριξαν  στο κρεβάτι  οι ασθένειες των καιρών, και τα εγγονάκια τους  που  βαστάνε για να ακούσουν φωνές και θόρυβο στο πονεμένο πατρικό τους και να μάθουν  την ιστορία και την παράδοση ζωντανά από το στόμα  τους  και από το στόμα των δασκάλων που προτίμησαν  κι εκείνοι να   μείνουν    στα μέρη αυτά  και να ζήσουν με έναν μισθό των 200-250 ευρώ μηνιαίως , διδάσκοντας ζωντανά στα παιδιά την μητρική ελληνική γλώσσα και  την ιστορία του τόπου τους. (Εχ, πως περνάει η παράδοση  από γενιά σε γενιά!)           

  “Και σε τι  ωφελεί η αφαίρεση του  φτωχικού αυτού επιδόματος από τους συνταξιούχους Βορειοηπειρώτες;" είπε κάποιος από τη Δερβιτσιάνη, το μεγαλοχώρι της Δρόπολης. Και πόσοι, άραγε μείναμε; Μια χούφτα. Μήπως θα βγει η Ελλάδα από την  κρίση με τέτοια ψίχουλα;
Όχι, η ζημιά θα είναι πιο μεγάλη, γιατί κινδυνεύει ο τόπος μας.  Δεν πρέπει  να βλάψουμε κάτι το  πιο ιερό προς όφελος κάποιου άλλου. Απεναντίας. Και η ζημιά έχει να κάνει με τόπους και μέρη, με ιερά και όσια, με κείνο το «γήν και ύδωρ”, που είπαν κάποτε οι γενναίοι Σπαρτιάτες στους Πέρσες». Και είχε δίκιο ο καλός και γνωμικός γέροντας. Ας μάθουμε ,λοιπόν, από  τους  απλούς, μα σοφούς αυτούς ανθρώπους ,από την ιστορία μας. Και η ιστορία της   Ελλάδας, είναι ιστορία του μεγαλείου και του φωτός, ιστορία της δόξας.  
Γι‘ αυτό και οι Βορειοηπειρώτες, όπως και όλοι οι Έλληνες απανταχού της γης, ευγνωμονούν και δοξάζουν τον θεό που τους έπλασε   Έλληνες, όπως  το’ θελε και θέλει η  ψυχή τους. 

Αν φεύγαμε από δω, άλλοι θα έρχονταν και θα έμπαιναν στα σπίτι  μας. Και δε θα βγαίναν ποτέ. Και θα τα χάναμε όλα. Αυτό θα ήταν θάνατος για τη Βόρειο Ήπειρο, αφανισμός και εθνικό έγκλημα
΄Οχι, εδώ θα μείνουμε, φυλάγοντας καθετί ελληνικό και έχοντας μπροστά στα μάτια μας τις λαμπρές σελίδες της ιστορίας και των γραμμάτων της μικρής μα ένδοξης Ελλάδας.
 Και ζητούν από τη μητέρα  Ελλάδα μεγαλύτερη στοργή, για αυτό το αδικημένο κομμάτι της  ελληνικής  γης. Ζητούν να χτυπήσει ο κώδωνας συναγερμού και να ληφθούν μέτρα για την βελτίωση της ζωής τους. ”Για να μην θρηνούμε, λένε, κι άλλες χαμένες πατρίδες”.  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου