ΣΦΕΒΑ: Τους εθνικιστές αλβανούς τους τρομάζουν οι αγωνιστές μας. Ποιος ο δικός μας ρόλος;

Ήταν θέλημα Θεού που μας αξίωσε ώστε να μπορούμε να υπενθυμίσουμε και να  τιμήσουμε  τους αφανής ήρωες μας, αυτούς που άφησαν τα κόκκαλά τους στις εξορίες και στις μεσαιωνικές αλβανικές φυλακές γιατί είχαν ένα όραμα και μια ιδέα. Είχαν μέσα τους καλλιεργημένο και αναζωπυρωμένο το εθνικό τους φρόνιμα για περισσότερη ελευθερία και δημοκρατία, για την εφαρμογή των υποσχέσεων για την αυτοδιάθεση των λαών, για την εφαρμογή του εκκρεμούς  Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, πολλοί απ’ αυτούς και την ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα.

Αυτές ήταν οι κατηγορίες που οδήγησαν μερικούς στο απόσπασμα, άλλους σε ισόβια κάθειρξη και πάρα πολλούς σε πολυετείς φυλακίσεις. Με αυτές τις κατηγορίες τιμωρήθηκαν και οι 18 Βορειοηπειρώτες στην περίφημη δίκη κεκλεισμένων των θυρών τον Ιούλιο του 1946 στο Αργυρόκαστρο όπου οδήγησε τον Τέλη Χαρμπάτση, τον Νάσιο Πάντο και τον Σωτήρη Σκεύη  στο εκτελεστικό απόσπασμα, τον Φίλιππα Παπαθανάση και Χαράλαμπο Λέζο σε ισόβια κάθειρξη και τους υπόλοιπους σε ποινές που άγγιζαν ακόμα και τα 30 χρόνια κάθειρξη.

Χρειάστηκαν να περάσουν δεκαπέντε και είκοσι χρόνια από την κατάρρευση του δικτατορικού κομμουνιστικού συστήματος για να βρουν αυτοί οι άνθρωποι λίγη ηθική ανακούφιση. Με πρωτοβουλία των δικών τους ανθρώπων, Σωματείων και Συνδέσμων - όχι της οργάνωσης Ομόνοια - ανεγέρθηκαν προτομές, υψώθηκαν αναμνηστικές στήλες, με μια σεμνή επιγραφή ως το τελευταίο αναγνώρισμα του έργου τους.

Με πρωτοβουλία του Συνδέσμου συνταξιούχων δασκάλων νομών Αγίων Σαράντα και Δελβίνου και τη συγκατάθεση της επαρχίας Αλύκου, σηκώθηκε και η προτομή του Φίλιππα Παπαθανάση στη γενέτειρά του τη Ραχούλα. Έγιναν την ημέρα εκείνη όλες οι τιμές (εκτός από τις τιμές της Ομόνοιας) που αρμόζουν σε έναν αφανή αγωνιστή, σε έναν Βορειοηπειρώτη πατριώτη. Το πνεύμα του Φίλιππα παρακολουθούσε από ψηλά και αγαλλίαζε η ψυχή του.

Δεν φανταζότανε το πνεύμα αυτό πως θ’ ακολουθούσαν ξανά οι βασανιστικές περιπέτειες όπως τον καιρό των ανακρίσεων και των απάνθρωπων βασανιστηρίων. Γιατί και οι σημερινές περιπέτειες, βασανιστήρια είναι. Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας και προτού καλά καλά «χορτάσει» το χωριό του ο Φίλιππας, ζητούν να μετακομίσει η προτομή του, και μερικοί πιο «αφοσιωμένοι στο κόμμα» να γκρεμιστεί και να κατεδαφιστεί.

Γιατί, λένε οι φωνές, είναι αναγερμένο στο χώρο της εκκλησίας, πράγμα που εάν δεν φύγει η προτομή, δεν θα πηγαίνει να λειτουργήσει  παπάς. Ξεχνούν αυτοί πως ο Φίλιππας για την λειτουργία της εκκλησίας και την ελληνική γλώσσα αγωνίστηκε και  δικαιούται έναν τάφο και πάνω στο τάφο του μπορεί να σηκωθεί ακόμα και ανδριάντας.

Αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι αλβανοί εθνικιστές ώστε με καταχθόνιους τρόπους, διαμέσου δυο μεγάλων εφημερίδων τη «Gazeta Shqiptare » και την «Shqip»,  να χύσουν κι άλλη μια φορά δηλητήριο κατά των αγωνιστών και πατριωτών μας, των αφανών Βορειοηπειρωτών ηρώων που το μόνο τους αμάρτημα ήταν που ήταν η αφρόκρεμα της Ε.Ε. Μειονότητας, που ήταν σπουδαγμένοι σε σχολεία της Ελλάδος και που ζητούσαν  τα επικυρωμένα από Διεθνείς Οργανισμούς Δικαιώματά μας.

Και τους έστησαν νέο κατηγορητήριο. Με το παλιό ως «πράκτορες της Ελλάδας», δεν θα προκαλούσαν πολύ, οπότε κατασκεύασαν στη μέγγενη του εθνικισμού, την κατηγορία της δολοφονίας των συμπατριωτών τους που ήταν αντίπαλοι της ΜΑΒΗ (φαίνεται το μπερδεύουν με τους καθοδηγητές κομμουνιστές παρτιζάνους, που εκτελούσαν χωρίς δικαστήριο).

Οι εθνικιστές αλβανοί βρίσκουν τον τρόπο και τις «κατηγορίες» για να μας διασπάσουν  και να εμπεδώσουν εκείνα που διεκδικούσαν τόσες δεκαετίες. Εμείς τι κάνουμε… Ποιος ο δικός μας ρόλος; Με το πρώτο φύσημα του ανέμου θα ταρακουνιόμαστε, θα διχαζόμαστε και θα οπισθοχωρούμε ή θα αναδείξουμε το φρόνημα για το οποίο έμειναν χωρίς όνομα και τάφο ο Φίλιππας και η παρέα του;

Ιδού ο δικός μας ρόλος!...

(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο)

www.sfeva.gr