Διαβάστε το γράμμα μιας Ελληνίδας μάνας το χειμώνα του 1940-΄41

Η Ελένη Νίνα, μητέρα υπολοχαγού του πυροβολικού  απηύθυνε προς το Γενικό Στρατηγείο  την κάτωθι αίτηση:

«Λαμβάνω την  τιμή να σας αναφέρω  ότι έχω υιό ονομαζόμενος Γεώργιος Νίνας, υπολοχαγός πυροβολικού, που υπηρετεί  στην Ανατολική Μακεδονία (σ.σ: μέχρι τότε ο πόλεμος δεν έφτασε ακόμη εκεί) και σας παρακαλώ όπως ευαρεστούμενοι διατάξετε την μετάθεσή του εις τίνα μονάδα του εν Ηπείρου μαχόμενου στρατού μας, ως καταγόμενος από την Ήπειρο.  

Ο αναφερόμενος υιός μου διά επιστολών με παρακαλεί, με ικετεύει, να φροντίσω διά την μετάθεσή του.

                    Ευπειθέστατη η αιτούσα Ελένη Νίνα».

 

…Και  σκέφτηκα: Μπροστά  σε τέτοια δύναμη της Ελληνίδας, της  μάνας, της γυναίκας, της  κόρης , της αδελφής, τι να πρωτοθαυμάσω; 

Την Ελληνίδα που σε κάθε εποχή κουβαλάει μέσα στην ψυχή ιερή παρακαταθήκη, την Σπαρτιάτισσα τού «ή ταν ή επί τας!», που στης ψυχής της τα φτερά ορθοκρατεί της Ελλάδος το φρόνημα και το όνομά της το τιμημένο!

Την Ελληνίδα που  ξέρει να παραμερίζει την μητρική αγάπη, τη μητρική αγωνία, τη μητρική καρδιά, για να προστατευθεί η λατρευτή πατρίδα, η αξιοπρέπειά της, η ακεραιότητά της, η ιστορία της, οι θησαυροί της, η ελευθερία της, η τιμή της!

Θαυμάζω  τη μάνα που γαλουχεί, που ανατρέφει,  που ανδρώνει τον γιο της και βάζει μέσα στα κύτταρά του τη φιλοπατρία. Δεν επιδιώκει το βόλεμα, αλλά την πρώτη γραμμή του πολέμου, δεν προτιμά τα γραφεία και τα μετόπισθεν, αλλά τη θυσία. Τη θαυμάζω….

Όμως, άθελά μου έρχονται στη σκέψη μου και κάποιοι γονείς που σε καιρό ειρήνης κινούν γη και ουρανό, να μην υπηρετήσουν τα παιδιά τους σε ακριτικές περιοχές ή και καθόλου.

Και άθελά  μου σκέφτομαι κάποια παιδιά που προτιμούν να έχουν στο χέρι το χαρτί της ανικανότητας προκειμένου να απαλλαγούν από το στρατό. 

Και είπα, ξαναδιαβάζοντας την αίτηση της Ελένης του 1940: Λοιπόν, έλειψαν οι Ελληνίδες μανάδες, που να θεωρούν χρέος, καθήκον, υψίστη τιμή να ντυθούν τα παιδιά τους την τιμημένη στολή του Έλληνα στρατιώτη;

  Δεν υπάρχουν σήμερα  Ελληνόπουλα να  βροντοφωνάξουν «ΟΧΙ» στο Διεθνισμό, στην παραχάραξη, στην αλλοτρίωση της ταυτότητάς μας, στον ευτελισμό της πίστεως και των θεσμών, για να μπορεί η Ελλάδα μας να ξαναβρεί ό,τι ήταν, ό,τι έχασε, ό,τι της πρέπει;

 

Ας ανασκουμπωθούμε  να φτιάξουμε τέτοιες μητέρες  σαν την Ελένη Νίνα και τότε θα υπάρχει ελπίδα…

                                        

(απόσπασμα από το περιοδικό «Λυδία»)