Μόνο με ενότητα και αγάπη μπορούμε να πάμε το Χλωμό μπροστά

του Δημήτρη Παναγιώτη

Όσα χρόνια και  αν περάσουν, η αγάπη για το χωριό γίνεται πιο έντονη και ο πόνος αβάστακτος.

Το Χλωμό  με τα ψηλά κυπαρίσσια, που ο αείμνηστος δάσκαλος Πέτρος Βασιλείου είχε φυτέψει το 1855, τα αρχοντικά σπίτια, τη λαμπρή ιστορία, άντεξε στις δυσκολίες του χρόνου.

Απ’ αυτό  το χωριό βγήκαν άνθρωποι των  γραμμάτων και τεχνών, επιστήμονες, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, αθλητές, που διαπρέπουν και συμβάλλουν στην κοινωνία. Το χωριό που άντεξε και έζησε την πιο σκληρή κομμουνιστική δικτατορία, πρέπει σήμερα να σηκώσει το κεφάλι ψηλά, γιατί έχει δυνάμεις, έχει τα παιδιά του, αυτούς τους εκατοντάδες Χλωμιώτες που βρίσκονται μακριά του.

 

Το Χλωμό ανήκει στους Χλωμιώτες, σε αυτούς που μάτωσαν γι’ αυτό, που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και υπόφεραν, σ’ αυτούς που όλοι μαζί κλάψαμε, γελάσαμε. Σήμερα κανείς δεν περισσεύει. Σίγουρα ο σεβασμός και η αγάπη γι’ αυτούς τους λίγους που έμειναν στο χωριό είναι μεγάλος, τους συμπαραστεκόμαστε. 

Τονίζουμε, όμως, πως για την τύχη του χωριού αποφασίζουμε όλοι μαζί, όλοι οι Χλωμιώτες όπου και να βρίσκονται.

Αναφέρομαι  στα λόγια του Οικονόμου Σπυρίδωνα, αυτού του μεγάλου ιερέα που  τίμησε και δόξασε το χωριό μας. 

Γράφει στον Κώδικα : «Οι κάτοικοι ήταν αδελφωμένοι εν χριστιανική αγάπη, μέγας σεβασμός και προς την περιουσία του άλλου. Η Χλωμιώτικη οικογένεια ήταν προικισμένη ειδικά με τρία σημαντικά χαρακτηριστικά: την ευσέβεια προς την ορθόδοξη θρησκεία, τον πατριωτισμό και την αγάπη προς αλλήλους...»

Αργότερα ο οδοστρωτήρας του κομμουνισμού άλλαξε τα πράγματα και έσβησε  κάθε ανθρώπινη αξία, που δύσκολα σήμερα θα αναστήσουμε. 

Το σχόλιο μας: Ο Δημήτρης Παναγιώτης, ένας από τους πιο φλογερούς αγωνιστές για δημοκρατία, προσπάθησε να προσφέρει πάντα στο χωριό του και όχι μόνο. Είναι ο προβληματισμένος άνθρωπος αναζητώντας καλύτερες μέρες.

Στο άρθρο που στέλνει στην εφημερίδα μας παραθέτει πολλές θετικές απόψεις.

Τα όσα αρνητικά συμβαίνουν στο χωριό μας είναι ως αποτέλεσμα της ερήμωσης του χωριού, αφού όλοι, σχεδόν, έχουμε φύγει.

Υπάρχει όμως λύση. Αυτή τη λύση που είχαν και οι προγονοί μας:

Δυνατοί σύλλογοι στο εξωτερικό, τακτική συνεργασία με τους εναπομείναντες στο χωριό, πιο συνεχείς επισκέψεις, όχι μόνον σε γιορτές, συνεχής προβληματισμός καλώντας ο κοινοτάρχης πολλούς για λύση των επιμέρους προβλημάτων.