Μπορείς Πωγώνι μου, μπορείς!

του Σωκράτη Μπελλά




Πέρα απ’  τον ορίζοντα κι απ’ τα βουνά από πίσω,
ασκώ τη δεύτερη ποινή, πιο βάρβαρη και πιο δεινή,
                              δεν ξέρω αν γυρίσω.  




Μαζί σου μες στα βάσανα και την παρηγοριά  σου,
γιατί, πατρίδα μου, γιατί, εκεί στο ρεύμα το βαθύ
                                           να πλέει τ’ όνομά σου ; 


Εκεί που  ‘σουν  αρχόντισσα και αρχηγός στη μάχη,
πατρίδα μου, που  τα περνάς, που στρέφεσαι και που γυρνάς
                                                   στις ερημιές μονάχη ; 


Κράτα τις πέτρες αγκαλιά, το χώμα ζαλωμένο,
προστεσ’ αυλόγυρους, σκαλιά, που δεν ακούγεται λαλιά,
                                                    Πωγώνι σκορπισμένο.  


Κι αν κουραστείς κι απελπιστείς  να μη τα παρατήσεις,
για όλους μας  να λυπηθείς, απ’ τα βουνά να κρατηθείς,
                                                     στις ράχες να πατήσεις. 


Μπορείς , Πωγώνι μου , μπορείς το διάβολο να πείσεις ,
με άγιους να συνεργαστείς, τη μοίρα να καταραστείς,
                                                      την πίκρα να λυγίσεις.  


Αχ, να μπορούσα, δεν μπορώ, αλλά θα προσπαθήσω,
για να σας δω μες στο χωριό, σαν τον παλιό καλό καιρό
                                                       κι εγώ να σεργιανίσω.  


Εσύ με την ελπίδα μας κι εμείς με την ευχή σου,
τα πάθη σου  να ξεχαστούν, γενναίες λύσεις να βρεθούν 
                                                       και να ‘μαστε μαζί σου. 


Μπροστά στο  μεγαλείο σου με πάθος γονατίζω,
σκύβω το χώμα και  φιλώ και το Θεό παρακαλώ
                                                              και πάντοτε ελπίζω.