Πρόσφατα ανασύραμε από το αρχείο της εφημερίδας "2000" τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει τον Ιανουάριο του 1998, ο τότε Έπαρχος Δίβρης Πέτρος Μπερέτης, την οποία και σας παρουσιάζουμε:
«2000: Τι θα λέγατε για τη μεγάλη πληγή, που αιμορραγεί, το άδειασμα του χώρου μας;
Π. Μπερέτης: Κατ’ αρχήν θέλω να αυτή την εφημερίδα και διαμέσων αυτής να ευχηθώ στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες το 1998 να είναι χρονιά ελπίδας, αγάπης και συμφιλίωσης, μια χρονιά που θα δούμε περισσότερο τον τόπο μας. Πράγματι ο τόπος μας αδειάζει συνεχώς, είναι το μεγάλο κακό.
Έχουμε φτάσει μέχρι εκεί που η φυγή μας έγινε ένστικτο, να φύγουμε όσο πιο γρήγορα. Γιατί φεύγουμε; Πολλοί άνθρωποι ούτε καν ξέρουν. Είναι όμως ξεκάθαρο, αισθανόμαστε εγκαταλελειμμένοι. Από την ελληνική κυβέρνηση δεν έχομε την συμπαράσταση που πρέπει. Κι αυτό αποδεικνύεται, γιατί τα κίνητρα που δίδονται είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση από τα συμφέροντα μας. Αντί να υπάρχουν τέτοια, που ο κόσμος να παραμείνει στα πατρώα του εδάφη, υπάρχουν κίνητρα ξεριζωμού. Τέτοιο είναι και το θέμα της βίζας, μια παγίδα από τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις προς τους Έλληνες της Αλβανίας.
Δεύτερο είναι η οικονομική αναβάθμιση.
Τρίτο η παιδεία. Αντί να υπάρχουν κίνητρα για να παραμείνουν εδώ τα παιδιά, αντί να υπάρχει στήριξη για τους εκπαιδευτικούς, τους νέους ανθρώπους που έχουν παιδιά, γίνεται το αντίθετο. Ανοίγουμε οικοτροφεία στην Ελλάδα και τα μαζεύουμε εκεί, ενώ μπορούσαμε εδώ και μεσαία σχολεία και πολυκλαδικά να ανοίξουμε. Για τις σπουδές μάλιστα να υπάρχει κάποιος όρος όπως τα παιδιά που τελειώνουν εδώ να δικαιούνται υποτροφίες δωρεάν για να συνεχίσουν στα πανεπιστήμια της Ελλάδος έχοντας προτεραιότητα. Μ’ αυτό δε θέλω να πω πως ν’ αφαιρέσουμε δικαιώματα στους άλλους, αλλά αν αγαπάμε τον τόπο μας υπαγορεύεται μια τέτοια λύση.
Κάτι πολύ σημαντικό είναι τα έργα υποδομής, αυτά που θα μπορέσουν να κρατήσουν τον κόσμο εδώ. Όταν απουσιάζει το νερό, οι δρόμοι, το ρεύμα, το τηλέφωνο, οι θέσεις εργασίας, τότε τι περιμένουμε. Και οι εποχές που ζούμε έχουν δώσει μια τάση στον άνθρωπο να ζητάει το εύκολο κέρδος και την εύκολη ζωή. Αυτό κάνει και τους Βορειοηπειρώτες να παρατήσουν τον τόπο τους.
2000: Πως μπορούμε να γλυτώσουμε τον τόπο μας;
Π. Μπερέτης: Κάποτε στα χωριά μας οι άνθρωποι έφτιαχναν πηγάδια, βρύσες, δρόμους, σχολεία και εκκλησίες δίχως να είχαν ούτε Ομόνοια ούτε πολιτικά κόμματα.. κι’ όμως τα φτιάχνανε γιατί είχαν γνώμονα τα συμφέροντά τους, το χωριό τους, την πατρίδα τους. Τώρα που έχουμε και την ελληνική κυβέρνηση που προσπαθεί και η Αλβανία να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό, που και η Αλβανία αγωνίζεται να ενταχθεί στην Ε.Ε. δεν βλέπουμε παρόλα αυτά αυτό το φαινόμενο.
Για να επιστρέψει ο κόσμος εδώ και να μπορέσει να προκόψει χρειάζεται, οπωσδήποτε κάποιος σχεδιασμός επιστημονικά καταρτισμένος. Γι’ αυτό απαιτείται οργάνωση, να ξέρουμε τι ζητείται, τι μπορούμε και πως.
Συγκεκριμένα λέω ότι ο Ελληνισμός της Αλβανίας έχει ανάγκη από ένα εθνικό συμβούλιο. Σ’ αυτό να μπουν όλοι οι Έλληνες, ανεξαιρέτως πολιτικών πεποιθήσεων και που είναι ικανοί να παράγουν πολιτική σκέψη, θα είναι η κορυφή της εκπροσώπησης της Ε.Ε.Μ. κι αυτό θα γίνεται καλώντας όλους τους βουλευτές απ’ όλα τα κόμματα, όλα τα σωματεία, όλες τις αδελφότητες του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού όπου και να βρίσκονται στον κόσμο, με σκοπό να παίρνει αυτό το Εθνικό Συμβούλιο ζωτικές αποφάσεις, έχοντας μόνο αυτό την αποκλειστικότητα».
Και ερχόμαστε στο σήμερα
Κρίνοντας τα όσα δήλωσε ο κ. Μπερέτης πριν ακριβώς δώδεκα χρόνια στη εφημερίδα - πρόδρομο του "Οράματος" ως απολύτως επίκαιρα, επικοινωνήσαμε μαζί του και του ζητήσαμε ως ιδρυτικό στέλεχος της ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΝΟΙΑ να μας καταθέσει τις απόψεις και τους προβληματισμούς του σχετικά με την πορεία της οργάνωσης, με αφορμή την συμπλήρωση 21 ετών από την ίδρυση της.
Συμπληρώνοντας την παλιά αυτή συνέντευξη σας παραθέτουμε τη σημερινή παρέμβαση του Πέτρου Μπερέτη σχετικά με την εξέλιξη της ιστορικής μας οργάνωσης αλλά και την ουσία της πολυπόθητης ενότητας στους κόλπους της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας:
«Ομόνοια και ενότητα
- Με την ευκαιρία της 11 Ιανουαρίου ημέρα ίδρυσης Ομόνοιας
Η ενότητα της ψυχής, των ιδεών, της βούλησης, των πράξεων - μόνο αυτή είναι η πραγματική ενότητα, η ενότητα στα λόγια είναι σαν η φωτιά στο βάλτο, είναι εξαπάτηση όχι μόνο των άλλων άλλα και του ίδιου του εαυτού σου.
Τις τελευταίες μέρες στα ΜΜΕ, γίνεται μια έντονη αναφορά στην ενότητα. Μία υπόθεση σοβαρή για την ίδια την ύπαρξη του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού. Τα κείμενα, τα σχόλια είναι πολλά και διαφορετικά. Ο άξονας μοιάζει να είναι ένας , αναγκαιότητα για ενότητα. Μπορεί να πραγματοποιηθεί η ενότητα που χρειαζόμαστε;
Για να δώσουμε μία απάντηση όσο πιο αντικειμενική, πρέπει να απαντήσουμε σε μία σειρά ερωτήσεων:
Έχει βάση η ενότητα που επικαλούμαστε, και αν ναι, ποια είναι αυτή πάνω στην οποία θα αναστηλωθεί; Ποιο είναι το σύνολο των συμφερόντων για μας που θα μπορέσουμε να έχομε ενότητα σκοπών για να μπορούμε μετά να μιλάμε για ενότητα πράξεων;
Μερικοί εκφράζονται πως η ενότητα θα έρθει μέσω της Ομόνοιας και κάνουν έκκληση όλοι να μπούμε κάτω από την ομπρέλα της. Να μπουν όλοι στην Ομόνοια, να γίνει η αναδιοργάνωση της και να έρθει έτσι η θεμιτή ενότητα. Μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτό;
Είναι στόχος της ομόνοιας η ενότητα, και αν ναι πως θα επιτευχθεί, ποιο απώτερο στόχο θα εξυπηρετήσει;
Αν κάνουμε μια αναδρομή στην 21 ετών πορεία της Ομόνοιας, τι θα μας προκύψει για την ενότητα;
Πρώτον έχουμε τέσσερις βασικές φάσεις που πέρασε ο τόπος μας αυτά τα χρόνια. Η πρώτη είναι από τον Ιανουάριο του 1991, που είναι και η ίδρυση της Ομόνοιας, μέχρι αρχές του 1992. Αυτή ήταν η περίοδος της προσπάθειας για ενότητα.
Αυτή την περίοδο, η Ομόνοια προσπάθησε να ενώσει όλους τους Έλληνες. Είχε λόγο, είχε σκοπό, είχε το νομικά δικαίωμα άμεσης εκπροσώπησης του ελληνισμού σε όλα τα επίπεδα. Παρόλο άπειρη κατόρθωσε να εκλέξει 5 βουλευτές. Ο ρόλος της πρωταγωνιστικός στο χώρο του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού. Ο αλβανικός εθνικισμός βλέποντας την συνεχιζόμενη συσπείρωση των Ελλήνων «φρόντισε» με νόμο να αφαιρέσει το δικαίωμα της Ομόνοιας ως εκλογικό υποκείμενο και παράλληλα την απαγόρευση ίδρυσης πολιτικών φορέων σε εθνική βάση. Εδώ έχομε στόχο από τους αλβανούς να δυναμιτίσουν την ενότητα. Το μέσον που χρησιμοποίησαν, νομικό: Όχι κόμμα με εθνική βάση.
Από την Ομόνοια τότε έγιναν έντονες αντιδράσεις, και μετά από μεγάλη πίεση των διεθνών οργανισμών, στη Βαρσοβία, η Αλβανία με την Ελλάδα συμφώνησαν αρχές του 1992, για την ίδρυση του Κόμματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μέσω του κόμματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θα διεκδικούσαν τα δικαιώματα όλες οι μειονότητες της Αλβανίας και κατά επέκταση και η Εθνική Ελληνική Μειονότητα.
Παρά τις αντιρρήσεις αρκετών στελεχών της τότε Ομόνοιας, οι κοινοβουλευτικές εκλογές του Μαρτίου, υποχρέωσαν την μειονότητα να κατέβει με το έμβλημα του ΚΕΑΔ, για να μπορέσει να είχε εκπροσώπους στη βουλή και να συνέχιζε να διαμαρτύρονταν για την αδικία που είχε πραχτεί εις βάρος της.
Εδώ δημιουργήθηκαν δύο προβλήματα: Το πρώτο δεν είχε η μειονότητα την άμεση εκπροσώπηση της αλλά αυτό γινότανε από ένα άλλο πολιτικό φορέα, με αρκετά και διαφορετικά συμφέροντα από τα δικά της συμφέροντα (τα συμφέροντα των άλλων μειονοτήτων). Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι καθιερώθηκε η δικέφαλη ηγεσία της μειονότητας, η οποία στην πορεία οδήγησε σε μεγάλο χάσμα. Δηλαδή, το χτύπημα της ενότητας έγινε πιο μεθοδευμένα.
Αυτή είναι η δεύτερη περίοδος, οκτάχρονη περίοδος, που συνέχισε μέχρι το 2000, και μπορούμε να την ονομάσουμε νομικά απαγορευτική περίοδο άμεσης εκπροσώπησης της Ε.Ε. Μειονότητας.
Μετά το δημοψήφισμα για το σύνταγμα το 1998 και την ψήφιση του νόμου περί κομμάτων το 2000, έδινε το δικαίωμα ίδρυσης στην Αλβανία πολιτικών φορέων με εθνική βάση. Τότε, αρκετά στελέχη ζήτησαν επίσημα την αναβάθμιση της Ομόνοιας σε Κόμμα. Ο βασικός πολέμιος της ιδέας αυτής ήταν ο Βαγγέλης Ντούλες τότε βουλευτής και πρόεδρος της Ομόνοιας. Όταν ο Ντούλε κατάκτησε τη θέση του πρόεδρου του ΚΕΑΔ, ενίσχυσε το θεσμό αυτό μεταβαίνοντας ο ίδιος στα Τίρανα, και υποβάθμισε το ρόλο της Ομόνοιας από την αξία του ίδιου του ονόματος της και κατά επέκταση από την αξία της ενότητας, της πανστρατιάς για την επίτευξη των κοινών σκοπών κάθε Έλληνα Βορειοηπειρώτη.
Η Ομόνοια δεν εστίασε σε αγώνα προσπάθειας και πρωτοβουλίας που να βελτίωναν την θέση των Ελλήνων στην αλβανική κοινωνία. Περπάτησε στη σκιά του ΚΕΑΔ (διάβασε του ενός), με δημοκρατική ανεπάρκεια, ανασαίνοντας με τους πνεύμονες του ΚΕΑΔ, δηλαδή εισήχθη στην εντατική και την κρατούσαν με μηχανική υποστήριξη.
Χάθηκε ο διάλογος, οι στόχοι, ο προγραμματισμός, το αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας στα μέλη της μειονότητας. Μερικές φορές έγιναν προσπάθειες για αναδιοργάνωση της οργάνωσης, αλλά πάντα απέτυχαν. Τη θέση των δημοκρατικών αρχών και θεσμών την πήραν η κλίκα, η δεσποτική λειτουργία.
Αυτή είναι η τρίτη φάση της Ομόνοιας, η φάση του έσω εγκλωβισμού. Εδώ είναι ενταγμένη και η αποτυχημένη προσπάθεια Κασίμη για ανασυγκρότηση της Ομόνοιας.
Η τέταρτη φάση, είναι αυτή των δύο τελευταίων χρόνων, της άμεσης εκπροσώπησης μετ’ εμποδίων, που βγήκε στη σκηνή το Κόμμα των Ελλήνων ΕΕΜΜ - MEGA. Ένας πολιτικός φορέας, με εθνική ελληνική βάση που προσδοκά την καθιέρωση των εθνικών δικαιωμάτων βάση των διεθνών συμβάσεων, σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό αλβανικό κράτος, με σαφή ευρωπαϊκή προοπτική.
Όσο οι πρωτεργάτες του νεοσύστατου κόμματος, τόσο και τα συλλογικά όργανα που λειτουργούν δημοκρατικά και αποτελεσματικά (για πρώτη φορά διεξήχθησαν ελεύθερες εσωκομματικές εκλογές στο χώρο μας), τονίζουν πως η "Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον", είναι η αναβαθμισμένη Ομόνοια σε Κόμμα, είναι η μεγάλη Ομόνοια που έχει θέση για όλους, είναι το κατόρθωμα του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού για μια πορεία άμεσης εκπροσώπησης, με προοπτική ενότητας. Η ομογνωμοσύνη αρχών είναι βασική προϋπόθεση για κάθε πραγματική αγωνιστική αξία.
Νομίζω, εδώ πρέπει να σταθούμε. Στις αρχές. Οι αρχές πρέπει να είναι οι ράγες που θα οδεύει το βορειοηπειρωτικό τρένο. Το κάθε υπονοούμενο, το ξεκαθαρίζουν καλά δυο μεγάλα εθνικιστικά αλβανικά ΜΜΕ, η Gazeta Shqiptare και το 24 NEWS, που φροντίζουν πάντα να προβάλουν το ΚΕΑΔ και να μαυρίσουν την ΕΕΜΜ. Το «ξέσκισμα» για μια φωτογράφιση του «Βορειοηπειρώτη εθνάρχη» με τον Έλληνα Υπουργό Εξωτερικών να πάρει πολιτική στήριξη για μία ακόμη φορά, ξεσκεπάζει πολλά.
Δεν νομίζω πως πάντα θα περνάει το νερό κάτω από την ψάθα των διπλωματικών αρχών!
Το εννοώ εννοείται!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου