18 Απριλίου 1994: Η βορειοηπειρωτική νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου

Τα κουτάλια του φαγητού έμειναν στα νεκρωμένα χέρια … Στο σπίτι επικράτησε νέκρα, λες και μπήκε μέσα ο θάνατος.
Έρευνες παντού. Τα σπίτια μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης…!

     Ο Ηρακλής τους αντιστάθηκε:
-- «Με πιο δικαίωμα μπήκατε στο σπίτι μου;Έχετε άδεια από τον εισαγγελέα;
-- Κλείσε το στόμα σου. Ζητάς και άδεια από πάνω. Εσείς της Ομόνοιας τα κάματε όλα . Θα σας φάμε, σκυλιά. Σκατοέλληνες. Θέλατε  Βόρειο Ήπειρο με τον τράγο παπά τον Σεβαστιανό…

Μεσάνυχτα δεκάδες κλούβες, περικύκλωσαν και στη συνέχεια εισέβαλαν σε 600 σπίτια Βορειοηπειρωτών για να τα ελέγξουν.

…Πέντε  FORD, δέκα αμάξια και μια μοτοσικλέτα βγήκαν από τα Ανάκτορα  της Αστυνομίας του Αργυροκάστρου και άρχισαν να κορνάρουν τόσο δυνατά και φρικιαστικά, που έσπερναν το φόβο και τον τρόμο σε όλη την πόλη. Στην έξοδο δύο χέρια γαντζώθηκαν στο παράθυρο του  FORD που κινούνταν. Δεν μπόρεσε όμως και σωριάστηκε καταγής. Ήταν η αδερφή του Κώστα, που δεν ήθελε να πάρουν τον αδερφό της.

 Μόλις έφθασαν στα Τίρανα, πτώματα όπως ήταν, άυπνοι και νηστικοί, τους πήγαν στο κεντρικό κτίριο της ΣΙΚ, σε ξεχωριστά δωμάτια , όπου συνεχίστηκαν η ταλαιπωρία, η αϋπνία, η βία , η τρομοκρατία και οι σωματικές κακοποιήσεις για άλλα τρία μερόνυχτα ακατάπαυστα, που συνεχίζονταν οι ανακρίσεις.

  Ειδικά τους κρατούμενους Βεζιάνη, Σύρμο και Κυριακού στο Αργυρόκαστρο, τον Παπαχρήστο στους Αγ. Σαράντα, το Μάρτο στο Δέλβινο και την Ερμιόνη στην Κορυτσά, τους φρουρούσαν καλά οπλισμένες ομάδες, καθώς τους είχαν αμπαρώσει σε κελιά τσιμεντένια, άδεια και με αίματα στους τοίχους.

Όλος ο Βορειοηπειρωτικός  Ελληνισμός συσπειρώθηκε υπέρ των αγωνιστών. Ο Β. Παπάς, ο Η. Τσιάβος, ο Σπ. Κωνσταντίνος, ο Θ. Παπάς, ο Α. Ζώτος και ο Π. Κώστας έγραψαν στο κέντρο του Φοινικιού με μεγάλα γράμματα: «Ζήτω η Β. Ήπειρος», 
«Ζήτω η Δημοκρατία», «Λευτεριά στους Λεβέντες».

Μετά από ένα χρόνο  ταλαιπωρίας των «μελλοθανάτων», ο Πρωθυπουργός κ. Μπερίσα ζήτησε Δημόσια Συγνώμη, γιατί, όπως ειπώθηκε τότε, υπήρχε κακή ενημέρωση από τον Πρόεδρο του SHIK Gazi Dede.
Μπορεί , όμως, με ένα συγνώμη να επουλωθούν τα βαριά τραύματα;