του εκδότη Θόδωρου Βεζιάνη
Πρόκειται για μια οικογένεια νοικοκυραίων, πατριωτών και τίμιων από το Πωγώνι, όπως είναι γενικά οι άνθρωποι σ’ αυτόν τον τόπο.
Ο Νικόλαος Γκιώκας είχε πολλά παιδιά: τον Σταύρο, τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη, τον Δήμο, τον Αχιλλέα, την Ευδοξία, την Ελένη και τον Αλέκο.
Αρχίζοντας από τον Σταύρο, γράφουμε μερικά από τα απίστευτα δεινά της οικογένειας αυτής.
Τον Σταύρο τον συνέλλαβαν, τον φυλάκισαν και τον εκτέλεσαν.
Γιατί; Υπάρχει μια αινιγματική ιστορία: Όταν ήρθε ο Χρουτσιώφ στην Αλβανία και στους Αγίους Σαράντα το 1959, ο Χότζια εκεί τα χάλασε με το Χρουσιώφ, μια που, όπως γνωρίζεται,
ο σοβιετικός ηγέτης μίλησε για έντονη ελληνική παρουσία σ’ αυτό το χώρο και δεν ήθελε να τον περάσει από το Αργυρόκαστρο, γιατί θα διαπίστωνε κι εδώ, στο Αργυρόκαστρο, το ελληνικό στοιχείο (αυτή είναι μια από τις αιτίες τις διακοπής των σχέσεων Σοβιετικής Ένωσης με την Αλβανία).
Έπρεπε κάπως να αποτραπεί αυτή η επίσκεψη στο Αργυρόκαστρο. Και το κόλπο βρέθηκε. Βγήκε στη δημοσιότητα ότι στο Αργυρόκαστρο προετοιμάζονται να εκτελέσουν τον Χρουτσιώφ.
Η τότε Αλβανική Ασφάλεια έκανε, δήθεν, έρευνα στο σπίτι του Σταύρου και βρήκαν το περίστροφο στη βαλίτσα του, που μ’ αυτό θα σκότωνε τον σοβιετικό ηγέτη ο Σταύρος.
Το περίστροφο το έχει τοποθετήσει εκεί πρωτύτερα ένας γνωστός πράκτορας.
Κι έτσι οδήγησαν τον Σταύρο, ως ένοχο, στα κρατητήρια, τον κατηγόρησαν ως πράκτορα της Ελλάδος από το 1933 και στο τέλος τον εκτέλεσαν. Η Αλβανική Ασφάλεια θυσίασε τον Σταύρο και άλλους τρεις για να καλύψουν το κόλπο τους, που δημιούργησαν.
Το παιδί του από την Αυλώνα μας έδωσε πολλά στοιχεία.
Το δεύτερο παιδί, ο Μιλτιάδης, έλαβε μέρος στο λεγόμενο Ε.Α.Μ. Αλβανίας, στον παρτιζάνικο πόλεμο. Το 1944 ήταν ο μεγαλύτερος τοπικός διοικητής για την Πάνω Δερόπολη με κέντρο της διοίκησης το χωριό Σελλειό.
Μετά το Συνέδριο του Μπερατίου διαφώνησε σε πολλά σημεία σε σχέση με την αλλαγή της πολιτικής, με τη διάλυση των Μειονοτικών Ταγμάτων, τα δικαιώματα των Ελλήνων στο χώρο αυτό κλπ. Άρχισε , μάλιστα, να τα λέει αυτά ανοιχτά. Είπε τότε ο Μιλτιάδης: «πολεμήσαμε σαν αδέλφια και σαν αδέλφια να συνεχίσουμε, όχι τώρα να λέμε άλλα και να κάνουμε άλλα εις βάρος μας…».
Ήταν πολύ αγαπητός με όλους τους παρτιζάνους Έλληνες και Αλβανούς, όπως και με τον κόσμο.
Σε λίγες μέρες Αλβανοί παρτιζάνοι που ήταν στα μέσα τον ειδοποίησαν πως πάρθηκε απόφαση να τον εκτελέσουν.
Ο Μιλτιάδης πήρε 20 παλικάρια και εντάχτηκε στις δεξιές δυνάμεις του στρατηγού Ζέρβα. Τότε έφυγαν και πολλοί άλλοι αξιωματούχοι Έλληνες παρτιζάνοι, όπως ο Χατζιόπουλος από την Πολύτσανη, ο Γιώργος ο Πάλλης από τη Σχωριάδες κ.ά.
Μετά από πολλά χρόνια κάποιος πρώην παρτιζάνος που ήταν με τον Μιλτιάδη και τώρα ασφαλίτης, ο Καραφίλης, συνάντησε το παιδί του τον Παντελή στην Αυλώνα, τον αγκάλιασε και του είπε: «μεγάλο παλικάρι ήταν ο πατέρας σου!»
Η σύζυγος του Μιλτιάδη, η δασκάλα Μαριγούλα, το 1946 εξορίστηκε στην Κρούγια μαζί με τα τρία παιδιά της: τον Τηλέμαχο, τον Νικηφόρο και τον Παντελή μέχρι το 1950, που μετά επέστρεψαν στην Πολύτσανη. Μια μέρα η Μαριγούλα ξεκίνησε να πάει στη μάνα της στην Πέπελη. Στο δρόμο τη συνέλλαβαν και την οδήγησαν στον Καλιά του Αργυροκάστρου, δήθεν την πιάσανε στο δρόμο που θα έφευγε για την Ελλάδα.
Τα βάσανα της νεαρής δασκάλας συνεχίζονται. Μετά από ένα χρόνο, ξανά εξορία στην Κάμζα, στο Ρούσκο, στη Λιούσνια μέχρι το 1960.
Και πάλι μετά με περιοριστικούς όρους με δικαίωμα διακίνησης μέχρι την Αυλώνα.
Εκεί για να επιζήσει και να θρέψει τα παιδιά της έκανε κάθε είδους βαριάς δουλειάς. Όμως κάποια μέρα τη βρίσκει στο δρόμο υψηλόβαθμος Μειονοτικός ασφαλίτης, της κρένει. Την άλλη μέρα την παύουν κι από αυτή τη βαριά δουλειά, τη στέλνουν στις αλυκές αλατιού, αρρωσταίνει και πεθαίνει το 1987. Έτσι συνέβαινε, πολλές φορές, οι δικοί μας έκαναν ζημιά μεγαλύτερη από τους Αλβανούς.
Οι κατατρεγμοί στην κομμουνιστική κόλαση δεν είχαν τελειωμό, γιατί τέτοια είναι η φυσιογνωμία του συστήματος που βιώσαμε.
Τώρα ήρθε η αράδα του Αριστείδη. Τον αρπάξανε, τον βασανίσανε, με τυραννίες απάνθρωπες και 15 χρόνια φυλακή. Περνούσε το γνωστό αυτοκίνητο της ασφάλειας και όποιον πάρει ο χάρος, τρόμος, φόβος και θάνατος.
Σ’ αυτό το κομμουνιστικό κατασκεύασμα ο Γολγοθάς δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος. Συλλαμβάνουν τον άλλο αδελφό, τον Δήμο. Έπρεπε για κάτι να τον κατηγορήσουν και η γνωστή ετικέτα έτοιμη: προπαγάνδα ενάντια στη Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας και δικάζεται με 10 -15 χρόνια κάθειρξη.
Τότε μπορούσαν να έπαιρναν τελείως αθώους, χωρίς δικαστήρια ή με τελείως φτιαγμένες κατηγορίες στα ανύπαρκτα ουσιαστικά δικαστήρια και να τους στείλουν στα καταναγκαστικά έργα, στα οποία οι περισσότεροι απέθνησκαν.
Στον εξωφρενισμό του ταξικού πολέμου και της τρομοκρατίας συλλαμβάνουν και τον Αχιλλέα και γίνεται κάτι το απίστευτο και συνταρακτικό: Τον αφήνουν 15 μέρες κρεμασμένο με το κεφάλι κάτω ενώπιον πολλών άλλων κρατουμένων. (Ομολογία του ανιψιού του Παντελή). Κάποιος φυλακισμένος πάει και του άλειψε τα χείλη με λίγο βούτυρο που του βρέθηκε.
Και η Οδύσσεια αυτής της οικογένειας και του λαού μας γενικά συνεχίζεται σε βαθμό που είναι δύσκολα να βρεθεί πένα να τα καταγράψει
Τον Αλέκο τον εξόρισαν στη Μεμαλία. Το 1985 ήθελαν να τον φυλακίσουν, αλλά δεν πρόφτακαν γιατί τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν.
Όπως και να είναι η πάλη των τάξεων συνεχίζεται. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να επιβιώσει το κομμουνιστικό κατασκεύασμα. Μπαίνουν και στα παιδιά, στα εγγόνια και στους συγγενείς. Έφτιασαν μια κοινωνία συνεχούς τρόμου, αγανάκτησης και μιζέριας.
Βάλθηκαν να τιμωρήσουν τα παιδιά του Μιλτιάδη. Κατηγόρησαν τον Τηλέμαχο, γιατί εναντιώθηκε στο χάλασμα της εκκλησίας. Κατατρέχουν τον Παντελή, μια που κάπως τους ξέφυγε και σπούδασε με την προσωπική βοήθεια του αείμνηστου Βάσου Κονόμου, (υπεύθυνος παιδείας Αργυροκάστρου).
Ο Παντελής βγήκε πρώτος σε διαγωνισμό ανάμεσα σε 2.000 φοιτητές στον κλάδο του πολιτικού μηχανικού. Τώρα το ‘ρχεται η αράδα, ήρθε , όμως και το τέλος του «κομμουνιστικού μεγαλείου στην Αλβανία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου