Αναμνήσεις από την πρώην Παιδαγωγική Σχολή Αργυροκάστρου

του δάσκαλου Βαγγέλη Τσιάμη

Το 1971, μετά από 10 χρόνια διακοπής, άρχισε να λειτουργεί ξανά  η Μέση Παιδαγωγική Σχολή του  Αργυροκάστρου (Τμήμα Ελληνικών).
Επωμίστηκα το καθήκον διοργάνωσης  και λειτουργίας της σχολής, σε μια περίοδο με πολλά και δισεπίλυτα προβλήματα.

Πρωταρχικά εξασφαλίστηκε με  δυσκολία το διδακτικό προσωπικό: Γιώργος Ράφτης και αργότερα ο Σπύρος Μίλης για τα φυσικομαθηματικά, ο Γιώργος Φωτίου και αργότερα ο Δημήτρης Παππάς  για την Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία, ο Θανάσης Μπόλος και αργότερα η Ελευθερία Λαμποβιτιάδη για την Βιολογία και Χημεία, ο Κώστας Γκατζιώνης για την Παιδαγωγική κλπ.
Ασφαλώς, με την πάροδο  του χρόνου ήρθαν και άλλοι  δάσκαλοι, ίσως όχι καταρτισμένοι  στα Ελληνικά, αλλά οι προσπάθειές τους ήταν αξιέπαινες. Δυσκολίες υπήρχαν και όσον αφορά τη σύνταξη των προγραμμάτων στα διάφορα μαθήματα. Αλλά με τη βοήθεια και άλλων έμπειρων συναδέλφων ξεπεράστηκαν τα δύσκολα.

Μεγάλες δυσκολίες και για την εξασφάλιση των απαιτούμενων βιβλίων. Στηριζόμενοι σε ελληνικά εγχειρίδια συντάξαμε τη Γραμματική της Ελληνικής Γλώσσας. Πρωτεύον ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση έπαιξε ο δάσκαλος  Φώτος Τσιούκλας, ο οποίος συνεργάστηκε και με άλλους δασκάλους, όπως με τον Γιώργο Λίτση και Δημήτρη Παππά, ενώ τα βιβλία στα άλλα μαθήματα μεταφράζονταν από τα Αλβανικά. Στην αρχή διανέμονταν στους μαθητές μεταφρασμένα φυλλάδια. Στην εκτύπωση αυτών βοήθησε πολύ ο έμπειρος τυπογράφος Λεωνίδας Λάμπρος, δουλεύοντας με παλιούς πολύγραφους.

Μεγάλη η προσφορά και  του ακούραστου δακτυλογράφου Βασίλη Λούτση, ο οποίος δούλευε εντατικά, για να σταλούν τα υλικά εγκαίρως στον Εκδοτικό Οίκο των Τιράνων, όπου μας βοηθούσε πολύ ο διευθυντής του Εκδοτικού Μερκούρης Αλιμέρκο. Ασφαλώς, πολλές φορές οι μεταφράσεις δεν ήταν πετυχημένες, γιατί γινόταν και από ακαλλιέργητες πένες, όμως οι κατάλληλοι δάσκαλοί μας διόρθωναν τα κείμενα. 
Παρ’ όλες τις δυσκολίες οι δάσκαλοι εργαζόταν με αίσθημα ευθύνης, ώστε τα παιδιά να μάθουν όσο πιο καλά Ελληνικά. Ακόμη κι εκείνοι της Φυσικής Αγωγής, όπως ο Χρήστος Καραντζιάς και ο Σωτήρης Ντόντος, προσπαθούσαν να μεταφράσουν τα παραγγέλματα στην Ελληνική Γλώσσα.
  
Στη διάθεσή μας είχαμε μόνον ένα Αλβανο-Ελληνικό λεξικό, πόνημα του Νίκου Γκίνη. Μολαταύτα το Τμήμα των Ελληνικών λειτούργησε κανονικά, αντιμετωπίζοντας κάθε δυσκολία μέσα και έξω από το σχολείο.
Οι ξένοι επισκέπτες αξιολογούσαν  θετικά τις προσπάθειες των  δασκάλων και των μαθητών μας,  που, αν και ήταν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό, δούλευαν συνειδητά και μάθαιναν στα παιδιά καλά γράμματα, ανάλογα με τις συνθήκες και τις δυνατότητες.
Έτσι ο άνθρωπος  πετυχαίνει πολλά στη ζωή του, όταν έχει θέληση και υπηρετεί  τον τόπο και τον λαό του.