Βασικός στόχος του δασκάλου, η πνευματική καλλιέργεια του μαθητή

του καθηγητή Δημήτρη  Παππά

Το σχολικό έτος έριξε και φέτος δειλά δειλά τα βήματά του και στα λίγα σχολεία του χώρου μας. Ένας χώρος με συρρικνωμένο πληθυσμό, με συρρικνωμένη παιδεία.

 Την πρώτη μέρα , στην πατροπαράδοτη  τελετή έναρξης των μαθημάτων,  παραβρέθηκα, προσκεκλημένος, στο Ελληνικό Σχολείο (9τάξειο και Λύκειο), το οποίο στεγάζεται στο Γυμνάσιο εκμάθησης διαφόρων γλωσσών (πρώην Παιδαγωγική Σχολή) του Αργυροκάστρου.

 Ο αριθμός των μαθητών στο Ελληνικό Σχολείο αγγίζει τους 310, αριθμός αυξημένος, γιατί πολλά παιδιά ( τα περισσότερα αλβανικής καταγωγής), που σπούδαζαν σε σχολεία του ελλαδικού χώρου, επέστρεψαν στη γενέτειρά τους τα δυο τελευταία χρόνια.

  Στο σύντομο γραπτό μου θα ήθελα να εκφράσω μερικές σκέψεις, μια που εκείνη την ημέρα, λόγω του ιδιόρρυθμου περιβάλλοντος, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία.

Απ’ όσα ακούω από αρμοδίους   και διαπιστώνω, οι δάσκαλοι και  οι μαθητές αυτού του σχολείου, και σ’ όλα γενικά, όντας εμπνευσμένοι και από την προγονική μας κληρονομιά στα Ελληνικά Γράμματα, στον Πολιτισμό μας, είναι σοβαρά απασχολημένοι στα καθήκοντά τους και, προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο, μ’ όλο που υπάρχουν και ορισμένες δυσκολίες αντικειμενικού χαρακτήρα.

 Όμως, μπορώ να πω, με σεμνότητα, ότι το καλό δεν έχει τέλος. Το σχολείο είναι ο χώρος που οι μαθητές κάνουν κτήμα τους επιστημονικά και πολιτιστικά επιτεύγματα. 

Η διδασκαλία πρέπει να αναπτύσσει την κριτική σκέψη του μαθητή και τη δημιουργικότητά του. Γι’ αυτό μια καλά μελετημένη οργάνωση της διδακτικής ώρας , κατά τη διάρκεια της οποίας τα παιδιά είναι όλο αφτιά και μάτια, φέρνει ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Βασικός στόχος του δασκάλου  στην ώρα της διδασκαλίας είναι  και η πνευματική καλλιέργεια   του μαθητή. Αυτό πραγματοποιείται, όταν συνδυάζεται μεθοδικά η παροχή γνώσεων με τη διαπαιδαγώγηση , ανάλογα, βέβαια,  με τις δυνατότητες που παρέχει το περιεχόμενο.

 Εξάλλου ο ίδιος ο μαθητής, με τη βοήθεια του δασκάλου  του, να προσπαθεί για την  καλλιέργεια του χαρακτήρα του. Αυτό απαιτεί μια σκληρή και δύσκολη πάλη και συνεχίζεται με ένα «θέλω» πύρινο και αποφασιστικό.

  Έτσι, ο καλλιεργημένος μαθητής  αισθάνεται περισσότερο τις ευθύνες  του, είναι πιο ώριμος, οπλισμένος  με ανθρωπιά, με αρετές, με κοινωνικά  προτερήματα, με θρησκευτικά φρονήματα και με πνευματική ελευθερία. Ένας τέτοιος μαθητής αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση , γίνεται συνειδητός και προοδεύει στηριζόμενος στις δυνάμεις του. Αυτός στο μέλλον μπορεί να προσφέρει πολλά και να ανοίξει νέους ορίζοντες στην κοινωνία μας.

Σημείωση ιστολογίου: Οι φωτογραφίες είναι κατά σειρά από τα σχολεία Βουλιαρατών, Γεωργουτσατών και Δερβιτσάνης